ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ _ NEWS

«Κατερίνα»: Μια θεατρική παράσταση με μια τετ α τετ κόντρα ανάμεσα σε Παπαληγούρα & Κορτώ- Στο θέατρο Θησείον (συνέντευξη)

Μία από τις πολυτιμότερες θεατρικές εμπειρίες της χρονιάς που σιγά σιγά μας αποχαιρετά ήταν η παράσταση της «Κατερίνας» που είδαμε στο θέατρο Θησείον.

4 Ιανουαρίου 2015 - 9:41 μμ

Μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, με την Λένα Παπαληγούρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Λόλεκ να παίζει ζωντανά επί σκηνής μουσική. Μία σπαρακτική κραυγή που θα μας συνοδεύει μάλλον για πολύ καιρό….

Εμείς συναντήσαμε τον Αύγουστο Κορτώ και την Λένα Παπαληγούρα και τους ζητήσαμε να παίξουν ένα αλλόκοτο πινγκ πονγκ συναισθημάτων…

Ο Αύγουστος ξεκινά το παιχνίδι…

Το βιβλίο της Κατερίνας… κατάφερα να το γράψω μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας, όταν πλέον μπορούσα να επισκεφθώ την ιστορία της και τη δική μου ιστορία, γιατί η ζωή της ήταν αξεδιάλυτη από τη δική μου, χωρίς αυτό το πράγμα να με ρουφήξει μέσα του. Αν δεν είχα καθαρίσει από τον σπαραγμό δεν θα μπορούσα να γράψω να μιλήσω με τη φωνή της.

Η παράσταση… υπήρξε για μένα μία συγκλονιστική εμπειρία. Είδα όχι μόνο το βιβλίο μου μεταμορφωμένο, μαγεμένο από την ερμηνεία της Λένας, αλλά χάρη στην ευφυή σκηνοθεσία του Γιώργου και την καθηλωτική μουσική του Λόλεκ ήταν πολλές στιγμές σαν να βλέπω την ίδια τη μητέρα μου στη σκηνή. Ήταν κάτι το απόκοσμο, το… απερίγραπτο που λέει και ο Παπαδιαμάντης.

Μου λείπει η Κατερίνα στην καθημερινότητά μου. Μου λείπει να μιλήσουμε για τετριμμένα ή για σπουδαία πράγματα. Ας πούμε μου λείπει όταν βγαίνει ένα καινούριο τραγούδι που δεν μπορώ να την πάρω να της πω, ξέρεις κάτι; Ακου αυτό, κατέβασέ το. Από κει και πέρα με τη γραφή του βιβλίου είναι σαν να κατασκεύασα ένα αόρατο σεντούκι μέσα στο οποίο έκλεισα τη μνήμη της έτσι ώστε να μην με αιφνιδιάζει με την απουσία της, με το πένθος της. Μπορώ πλέον πολύ πιο νηφάλια να διαχειρίζομαι τη νοσταλγία για τη μάνα μου, γιατί ένα κομμάτι της έχει παγιδευτεί στο χαρτί.

Αποδοχή… Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου, όπως και οι περισσότερες ελληνίδες, δυσκολευόταν να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία μου κυρίως γιατί είχε μεγαλώσει σε μια εποχή που οι ομοφυλόφιλοι ήταν αντικείμενο χλεύης, ζούσαν ζωές μοναχικές επειδή η κοινωνία τους τοποθετούσε στο περιθώριο. Οπότε φοβόταν μη ζήσω δυστυχισμένος. Από την άλλη θεωρούσε ότι η ομοφυλοφιλία μου ήταν ένα σύμπτωμα της αρρώστιας που εκείνη μου είχε περάσει. Με τον καιρό όμως, η αγάπη της κατάφερε να νικήσει το φόβο. Στα τελευταία της πιστεύω πως ήταν αισιόδοξη πως μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένος, γι' αυτό και σταμάτησε να την τρώει όποια ενοχή την έτρωγε άδικα για το γεγονός ότι τέτοια ήταν η φτιαξιά μου.

Ο πατέρας μου ήταν και είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, ο οποίος αγάπησε την Κατερίνα απέραντα. Υπήρξε ένας τρομερά αφοσιωμένος σύζυγος, πολύ στοργικός μαζί της και αν κάποιες φορές αγανακτούσε ήταν απόλυτα φυσιολογικό, γιατί σήκωνε από πολύ μικρός το βάρος μιας άρρωστης μάνας και μετά μιας άρρωστης γυναίκας. Είναι πολύ διαφορετικό για μένα που ήταν μάνα μου από εκείνον που έβλεπε τη γυναίκα που αγάπησε να κατατρώγεται από την αρρώστια, να παραδίνεται στην απελπισία. Παρόλα αυτά δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Ο χαμός της Κατερίνας νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό τον απελευθέρωσε από το άγχος μιας γυναίκας που δεν μπορούσε να κάνει ευτυχισμένη με κανέναν τρόπο. Τώρα τα τελευταία 10 σχεδόν χρόνια ζει με τη σύντροφό του που εγώ νιώθω σαν δεύτερη μητέρα μου, ζει την ευτυχία που του άξιζε και του αξίζει.

Η σχέση μας ήταν μοιραία επηρεασμένη από τη σκιά της Κατερίνας, γιατί η Κατερίνα με ήθελε και με είχε όλο δικό της. Έτσι, η σχέση μας μπόρεσε να ωριμάσει όταν η Κατερίνα σταμάτησε να επηρεάζει την καθημερινότητά μας σε σημείο που να παραμορφώνει αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον. Το βιβλίο της Κατερίνας το αγάπησε πάρα πολύ, το πήρε πριν καν του το στείλω, του επέστρεψε κάποιο κομμάτι της νεότητάς του.

Θέλω να τον προφυλάξω από την παράσταση, γιατί ζει είναι πραγματικά μια σπαρακτική εμπειρία και επειδή ο άνθρωπος τα έχει ζήσει στο πετσί του επί 30 χρόνια, δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να περάσει αυτή τη δοκιμασία. Μπορεί κάποια στιγμή να τη δει, αλλά προς το παρόν δεν θέλω να ζήσει άλλο πόνο για την Κατερίνα.

Κατάθλιψη- φόβος… Παρόλο που ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να μου δώσει εγγύηση πως έχω απαλλαγεί ισοβίως από αυτήν, πηγαίνω ακόμη σε γιατρό, λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή, πιθανώς θα τη λαμβάνω για όλη μου τη ζωή. Έχω μάθει μετά από μεγάλο αγώνα δικό μου και του συζύγου μου να ζω απαλλαγμένος από το φόβο μου. Δεν αφήνω τη σκέψη μιας μελλοντικής κατάθλιψης να δηλητηριάσει την ευτυχία μου. Αν επιστρέψει θα αναμετρηθώ μαζί της όπως έκανα στο παρελθόν. Ανθρωποι επιβίωσαν των στρατοπέδων του θανάτου, θα ήταν φαιδρό να ζω εγώ με το φόβο της κατάθλιψης...

Η Λένα Παπαληγούρα παίρνει τον λόγο…

Βίωσα και βιώνω ακόμη και τώρα πολλά συναισθήματα για την Κατερίνα. Καταρχάς διάβασα το βιβλίο και συγκλονίστηκα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό το πρόσωπο θα το ενσαρκώσω εγώ γιατί φαινομενικά δεν έχουμε κανένα κοινό με την Κατερίνα. Παρόλα αυτά με τραβούσε πολύ να το κάνω γιατί το κείμενο έχει ένα τεράστιο πεδίο προκειμένου να απλώσεις την ψυχή σου…. Υπήρξαν στιγμές κατά τη διαδικασία που τη μίσησα, στιγμές που τη λάτρεψα, στιγμές που την ονειρεύτηκα…

Ήταν μεγάλη χαρά που είχαμε το υλικό του βιβλίου, γιατί οι σελίδες του με τροφοδοτούν διαρκώς και ανατρέχω συχνά σ΄ αυτές. Το γεγονός ότι ήταν υπαρκτό πρόσωπο λειτούργησε έντονα μέσα μου και με αγωνία, όχι μόνο γι΄ αυτήν, αλλά και για το γιο της τον Αύγουστο, γιατί αισθανόμουν ότι ήθελα να του αρέσει αυτό που κάνουμε… Η ελευθερία που μας άφησε ο Αύγουστος ήταν τόσο συγκινητική, που μας έκανε να θέλουμε ακόμη περισσότερο να του αρέσει αυτό που κάνουμε και να τον κάνει υπερήφανο.

Ανησυχίες… Στις πρόβες ένιωθα πολύ μεγάλη αγωνία, αλλά γενικώς η διαδικασία ήταν πολύ μαγική, γιατί ένιωθα πως επικοινωνούσαμε κάπως μεταφυσικά με τον Γιώργο Νανούρη και τον Λόλεκ. Η Κατερίνα είναι μια παράσταση πολύ χειροποίητη και απλή, φτιαγμένη από την ψυχή μας και αυτό ήταν για μένα ένα στοίχημα για το κατά πόσο μια τέτοια παράσταση μπορεί να έχει απήχηση…

Η αγάπη που παίρνω από τον κόσμο είναι τεράστια και πρωτόγνωρη. Νιώθω πως τα συναισθήματα μου είναι πραγματικό πινκ πονκ με το κοινό, γι΄ αυτό και αυτά αλλάζουν ανάλογα με την παράσταση.

Λένα - Κατερίνα… Φαινομενικά δεν έμοιαζα με την Κατερίνα. Ήταν μία μάνα, μεγάλη σε ηλικία και έπασχε από σχιζοφρένεια. Παρόλα αυτά, η ευαισθησία της είναι κάτι που με συγκινεί απίστευτα…. Εμπιστεύτηκα απόλυτα τον Νανούρη , γιατί με οδήγησε σ ένα μονοπάτι που μου δίνει συνέχεια πράγματα και με κάνει να ανακαλύπτω . Σαν να βρήκε μέσα μου πράγματα και κατά κάποιο τρόπο με το φακό του φώτισε τις δικές μου πτυχές, όπως ακριβώς ο Αύγουστος φώτισε πτυχές της μητέρας του.

Τι θα έλεγε η Λένα στην Κατερίνα αν την είχε μπροστά της; Αυτό που με συγκλόνισε είναι η ικανότητά της να δίνει πράγματα και να δίνεται στην αγάπη. Νομίζω δεν έχουν άλλοι άνθρωποι αυτήν την ικανότητα. Ίσως επειδή αυτή εξαιτίας της αρρώστιας της είχε μάθει να ξεπερνάει τον εαυτό της μπορούσε να το κάνει αυτό στις σχέσεις της. Και στον Τάσο και στον γιο της. Γι΄αυτό και για μένα δεν είναι τυχαίο πως ο Αύγουστος βγήκε ένα τόσο σπουδαίο παιδί. Σίγουρα μητέρα σπουδαίου παιδιού, σίγουρα σπουδαία μητέρα.Αυτό της τα συγχωρεί όλα για εμένα. Εγώ θα της έλεγα τη φράση που της λέει ο Αύγουστος στο τέλος του βιβλίου «Πέτα Κατερινάκι», μην έχεις κανένα βάρος και ενοχή δηλαδή, πέτα και το παιδί σου είναι εδώ καλά, φίλος μας.

Ιnfo:
Θησείον – Ένα θέατρο για τις τέχνες: Τουρναβίτου 7