Και στις πλούσιες οικογένειες υπάρχει έλλειψη επικοινωνίας: Η Όλγα Μαλέα μιλά για την νέα ταινιά της το θρίλερ η... Ματζουράνα‏

Ύστερα από πέντε εμπορικά επιτυχημένες κωμωδίες κι ένα πέρασμα από την τηλεόραση, η Όλγα Μαλέα επιστρέφει με ένα δραματικό θρίλερ κι εξηγεί στον Χρήστο Μήτση τα επικίνδυνα μυστικά που κρύβει η «Ματζουράνα», η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες την Πέμπτη 11 Απριλίου.



Στον Γιάγκο Αντίοχο, Αθηνόραμα

Λίγο μετά το «Τέλος Εποχής», ο «Οργασμός της Αγελάδας» (1996) ήταν από τις πρώτες ταινίες οι οποίες αντέστρεψαν το κλίμα της προηγούμενης «πέτρινης» δεκαετίας και με την επιτυχία της βοήθησε να αναθερμανθούν οι σχέσεις των θεατών με το ελληνικό σινεμά. Για τη δημιουργό της Όλγα Μαλέα ακολούθησαν μια σειρά ερωτικών κωμωδιών («Η Διακριτική Γοητεία των Αρσενικών», «Ριζότο», «Λουκουμάδες με Μέλι»), το βασισμένο σε διήγημα του Νίκου Παπανδρέου «Πρώτη Φορά Νονός» και στη συνέχεια η μικρή οθόνη. Τώρα, και αφού εξελέγη πέρυσι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ακαδημίας Κινηματογράφου, η πιο επιτυχημένη Ελληνίδα σκηνοθέτις κάνει μια στροφή… θρίλερ με τη «Ματζουράνα», την ιστορία της 11χρονης Άννας (Μαρία Ρισκάκη) που συμμετέχει σε διαγωνισμό μαγειρικής, της απαιτητικής μητέρας της (Ναταλία Δραγούμη), μιας παιδοψυχολόγου (Γιούλικα Σκαφιδά) κι ενός καλά κρυμμένου μυστικού.

Γιατί η τηλεόραση σας κράτησε έξι χρόνια μακριά από το σινεμά;

Όταν ήρθε η πρόταση για το «Λίτσα.com», τη βρήκα ως μια καλή ευκαιρία να δουλέψω σε βίντεο –όλες μου οι ταινίες ήταν γυρισμένες σε φιλμ–, κάτι που είχα απωθημένο. Είναι μεγάλο σχολείο τα τηλεοπτικά σίριαλ, καθώς μπορείς «παίζοντας» να πειραματιστείς και να βελτιωθείς από επεισόδιο σε επεισόδιο. Εμένα με επέλεξαν ως κινηματογραφική σκηνοθέτιδα, οπότε είχα μιαν αφηγηματική ελευθερία και δοκίμασα πολλά πράγματα τόσο στο «Λίτσα.com» όσο και στην «Ονειροπαγίδα». Έχω την εντύπωση ότι το αποτέλεσμα λειτούργησε, πως ήταν κάτι διαφορετικό.

Και η «Ματζουράνα» μοιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σας.

Η ταινία ξεκίνησε αφενός από μια ιδέα που είχα εδώ και καιρό, αλλά η κρίση και η απουσία απασχόλησης μου έδωσαν την ευκαιρία να την αναπτύξω σεναριακά, και αφετέρου από τη μικρή Μαρία Ρισκάκη με την οποία συνεργαστήκαμε στην «Ονειροπαγίδα». Ήταν τόσο άμεση και τόσο εκφραστική που ήξερα ότι μπορώ να βασιστώ σε εκείνη, έτσι έγραψα το σενάριο επάνω της. Το θέμα είναι τέτοιο που πιστεύω πως δεν θα μπορούσε να εξελιχτεί σε κωμωδία, οπότε για πρώτη φορά μου βγήκε κάτι δραματικό…

Νομίζω ότι πρόκειται για ένα συνδυασμό κοινωνικού δράματος και ψυχολογικού θρίλερ, ο οποίος κατά τη γνώμη μου είναι πιο γοητευτικός, πιο ιντριγκαδόρικος για τον θεατή. Δεν μου αρέσει το ψυχρό και αποστασιοποιημένο σινεμά, αν και κάποιες ταινίες του, όπως ο «Κυνόδοντας», είναι εξαιρετικές. Προτιμώ ταινίες με πιο έντονα αφηγηματικά στοιχεία, πιο συναισθηματικές, πιο κοντά στον θεατή. Οπότε νομίζω πως η αγωνία και το μυστήριο, απόλυτα δεμένα με την υπόθεση της συγκεκριμένης ταινίας, κάνουν τη «Ματζουράνα» να παρακολουθείται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.



Βασικό θέμα της ταινίας, πάντως, είναι οι μορφές –ορατές και αόρατες, ψυχολογικές και σωματικές– τις οποίες μπορεί να πάρει η οικογενειακή βία.

Θα έλεγα πως πίσω και από αυτό κρύβονται ο τρόπος επικοινωνίας ή η αδυναμία επικοινωνίας των μελών μιας οικογένειας. τα τραύματα που κουβαλούν τα μέλη της, με έμφαση φυσικά στο μικρό παιδί, το οποίο δεν βρίσκει τρόπο να τα εκφράσει. Το υποσυνείδητο, ωστόσο, θα βρει το δρόμο του και πολλές φορές αυτός είναι δύσβατος κι επώδυνος. Μπορεί οι προθέσεις των γονιών να είναι καλές, αλλά αυτή η στοργική βία που ασκούν στα παιδιά είναι πιθανό να έχει καταστροφικές συνέπειες. Τα οδηγούν συχνότατα στο να καταφέρουν να… αποτύχουν.

Πώς έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου μεγαλοαστικού σπιτιού και της περιοχής του Μαρκόπουλου;

Ήθελα οι χαρακτήρες να είναι ευκατάστατοι, με λυμένα τα βασικά τους προβλήματα, για να φανεί πως ακόμη και τότε, ακόμη και σε αυτούς τους ανθρώπους, το πρόβλημα επικοινωνίας υπάρχει – ίσως κι εντονότερα. Ο χώρος γύρω από το σπίτι, με τα ευθυγραμμισμένα αμπέλια, τις γιγάντιες διαφημιστικές πινακίδες και τους πυλώνες της ΔΕΗ, δημιουργεί μια αντιφατική και λίγο απειλητική ατμόσφαιρα, που νομίζω πως ταιριάζει στην ταινία.