Τα προεκλογικά σποτ των κομμάτων υπό το σκηνοθετικό πρίσμα των ειδικών - Ποια ήταν τα πιο πετυχημένα και ποια απέτυχαν παταγωδώς;

Τα φετινά προεκλογικά σποτ, που διαδόθηκαν με απίστευτους ρυθμούς στο Ιντερνετ, αναλύθηκαν καρέ καρέ και αποδομήθηκαν μέσα σε λίγα 24ωρα, προκάλεσαν αίσθηση μία εβδομάδα πριν από την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου.Το πρώτο βίντεο της καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας με τον μικρό Νικόλα και το σποτ του προέδρου των ΑΝΕΛ Πάνου Καμμένου με τον μικρό Αλέξη καθώς και οι χιουμοριστικές παραλλαγές αυτών έγιναν viral και δέχτηκαν χιλιάδες «χτυπήματα».
Διάλογος με τον κόσμο
Η πολιτική διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας όπου μια οικογένεια δέχεται την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην τραπεζαρία της αλλά και τα δύο σποτ που προηγήθηκαν εξέπληξαν πολλούς, καθώς για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι πολιτικοί αρχηγοί δεν απευθύνονται στους ψηφοφόρους μέσω μονολόγων ή διαγγέλματος αλλά κάνουν διάλογο με τον κόσμο. Μάλιστα σε δύο περιπτώσεις εξ αυτών, τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων ταυτίστηκαν και έβαλαν τους πολιτικούς αρχηγούς να συνομιλούν με παιδιά.Πολλοί βρήκαν τα σποτ έξυπνα και πρωτότυπα, άλλοι παρωχημένα και παλιομοδίτικα, άλλοι επιδόθηκαν στο να διαβάζουν «πίσω από τις γραμμές», ενώ αρκετή συζήτηση έγινε για τον συμβολισμό της παρουσίας παιδιών σε πολιτικές διαφημίσεις σήμερα και στο παρελθόν.

Δύο έμπειροι σκηνοθέτες της τηλεόρασης, ο Δημήτρης Αρβανίτης («Η ζωή της άλλης», «Κλεμμένα όνειρα») και ο Πιέρρος Ανδρακάκος της φετινής επιτυχίας «Ταμάμ», αναλύουν το περιεχόμενο των διαφημιστικών σποτ που προκάλεσαν ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις, δίνοντας τη δική τους οπτική. Η αισθητική, ο ρυθμός, το μοντάζ και η κινηματογραφική γλώσσα των φετινών προεκλογικών σποτ αναλύονται από τους δύο «ειδικούς» της εικόνας που σημειώνουν υψηλές τηλεθεάσεις στους πίνακες της AGB.
ΠΙΕΡΡΟΣ ΑΝΔΡΑΚΑΚΟΣ
«Είναι προσεγμένα, αλλά καθόλου μοντέρνα»
Βρήκα το σποτ της ΝΔ αρκετά παλιομοδίτικο, σαν να ανήκει σε άλλη εποχή. Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις η Νέα Δημοκρατία είχε κάνει πιο προχωρημένα σποτ αν θυμάμαι καλά.
Τα δύο σποτ στα οποία πρωταγωνιστεί ο Αντώνης Σαμαράς ήταν μεν καλλιτεχνικά προσεγμένα αλλά καθόλου μοντέρνα. Δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε πια τέτοιου είδους επεξήγηση. Αντιθέτως τα σποτ του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνονται πολύ περισσότερο στην αισθητική της σημερινής κοινωνίας. Περίμενα από τα κόμματα να κάνουν μια προσέγγιση που να ανήκει τουλάχιστον σε αυτήν τη... δεκαετία.

Το πολυσυζητημένο σποτ με τον μικρό Νικόλα ως γύρισμα μπορεί να ήταν ωραίο, αλλά ο κόσμος πια, με την ταχύτητα με την οποία κινείται η πληροφορία στο Διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον καταιγισμό των εικόνων που δέχεται, έχει πλέον εκπαιδευτεί σε άλλους ρυθμούς. Το μάτι του θεατή είναι εθισμένο και χρειάζεται άλλες ταχύτητες. Εχει μάθει να ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα των 30 δευτερολέπτων από βιντεάκια στο You Tube. Ετσι, ένα σποτ που κυρίως θα διακινηθεί ηλεκτρονικά, δεν χρειάζεται να ναι τόσο αργό και ξεκάθαρο. Μερικές φορές μπορούμε να αφήνουμε κάτι και στη φαντασία του θεατή, να αφήνουμε να υπονοείται και κάτι.

Μπούμερανγκ
Εν τω μεταξύ, όλος αυτός ο μετέπειτα ντόρος με τα πειραγμένα βίντεο έκανε πολύ κακό. Δεν είναι ωραίο να γίνεσαι αντικείμενο κοροϊδίας όταν προσπαθείς να περάσεις ένα σοβαρό υποτίθεται μήνυμα. Και αυτό θα έπρεπε να το είχαν προβλέψει. Από τη στιγμή που ανεβαίνει κάτι στο Twitter και υπάρχει η ευκαιρία διαλόγου ήταν αναμενόμενο να συμβεί. Και τα προεκλογικά σποτ του Πάνου Καμμένου ανήκουν σε μια αντίστοιχη λογική. Το συγκεκριμένο σποτ με το παιδί και το τρένο μού θύμισε άλλες εποχές. Είναι πολύ μασημένη τροφή. Απορώ που το 2014 κάποιοι είχαν τέτοιες ιδέες. Με αυτή την έννοια και άσχετα με το τι θα ψηφίσει κανείς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα και από πλευράς αισθητικής.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
«Με έμφαση στους χαλαρούς πρωταγωνιστές»
Ενώ η πολιτική αντιπαράθεση έχει ξεφύγει με ακραίες τοποθετήσεις και προσωπικές επιθέσεις, έπεσαν στην αντίληψή μου τρία προεκλογικά σποτάκια, δύο της ΝΔ και ένα των ΑΝΕΛ, που έχουν πολλά κοινά, τουλάχιστον όσον αφορά στη γενική σύλληψή τους. Χρησιμοποιώντας ως εργαλείο «νέας κοπής» αισθητική, πλησιάζουν τους ψηφοφόρους από άλλο δρόμο. Είναι λιτά, αποφεύγουν την επιθετικότητα και στηρίζονται σε μια ρεαλιστική οπτικοποίηση. Διαδραματίζονται σε βιοτικούς χώρους, τα πρόσωπα είναι απλά, καθημερινά. Η κινηματογραφική γλώσσα λιτή, κατανοητή, χωρίς καμιά προσπάθεια ωραιοποίησης, ενώ η μουσική απουσιάζει. Το σημαντικό είναι πού απευθύνονται και τι θέλουν να επιτύχουν, εν ολίγοις πού είναι ο κρυμμένος εκλογικός στόχος. Είναι σαφές ότι δεν αποβλέπουν σε συσπείρωση των κομματικών τους... φαντάρων, ζητάνε την ψήφο των αναποφάσιστων, και όποιος έχει κοιτάξει αυτές τις μέρες τις προεκλογικές μετρήσεις θα ξέρει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό είναι μετασχολικής ηλικίας, επομένως άνεργοι, ανασφαλείς, θυμωμένοι. Ετσι λοιπόν τα σποτάκια προβάλλουν μέσω των κομματικών αρχηγών με ήρεμο, φιλικό τρόπο την πολιτική θέση χωρίς να καταφεύγουν σε διαφημιστικά τρικ, προσπαθώντας να συγκινήσουν νέους πελάτες.

Πρωταγωνιστικό debate
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αμεσότητα, φωτογένεια και άνεση. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, σοβαρός και όχι σοβαροφανής, πείθει με τον ήρεμο τρόπο του και την υποκριτική του άνεση. Ο Πάνος Καμμένος βγάζει μια θαλπωρή και αγαθότητα που πείθει. Ομως τα σενάρια του Αντώνη Σαμαρά είναι καλύτερα και το γύρισμα επαγγελματικότερο. Η σκηνοθετική ματιά όμως διαφέρει σκοπίμως. Στα σποτάκια της ΝΔ το μοντάζ είναι αρκετά χαλαρό ώστε να μη δημιουργεί άγχος και παράλληλα να αβαντάρει τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ΝΔ. Το σενάριο των ΑΝΕΛ είναι πιο χαλαρό και πιο παιχνιδιάρικο ώστε να αφαιρέσει βάρος από τον άλλο σούπερ ήρωα. Πιο τυπικά διαφημιστικό, έχει και το λεκτικό-οπτικό του φινάλε.

Πηγή: ethnos.gr- ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΧΑΣ