Άρθρο - καταπέλτης της Liberation: Όταν ο Τσίπρας ζητά πολεμικές αποζημιώσεις παίζει με τα σπίρτα της Ιστορίας

Το άρθρο έχει τίτλο: «Ο εχθρός νούμερο 1 για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η Γερμανία» και τονίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να ζητά αποζημιώσεις για τη ναζιστική κατοχή, αν και δεν αναφέρεται καθόλου στο δικαιότατο αίτημα για το κατοχικό δάνειο. H εφημερίδα κατηγορεί την Ελλάδα για εθνικιστικές εξάρσεις, ωστόσο, δείχνει να αγνοεί το πραγματικό χρέος που έχει η Γερμανία απέναντι στη χώρα μας και αφορά πράγματι το δάνειο που ουδέποτε πληρώθηκε από το Βερολίνο.
 

Το άρθρο λέει συγκεκριμένα:

«Υπάρχει μια ηθική υποχρέωση απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην Ιστορία, απέναντι σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που πολέμησαν και έδωσαν το αίμα τους εναντίον του ναζισμού, μια ιστορική υποχρέωση» να ζητήσουμε από τη Γερμανία να πληρώσει 162 δις ευρώ πολεμικές αποζημιώσεις. Βρισκόμαστε στις Βερσαλίες το 1919; Βρισκόμαστε στο Πόστνταμ το 1945; Καθόλου. Βρισκόμαστε στην Αθήνα το 2015 και η δήλωση έγινε στις προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας.

70 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και περίπου 60 χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Ρώμης, 16 χρόνια μετά την δημιουργία του ευρώ, ένας ηγέτης που γεννήθηκε το 1974, την επαύριο της πτώσης της χούντας, δεν βρίσκει τίποτα καλύτερο για να εξηγήσει τις δυσκολίες της χώρας του από το να δείξει με το δάχτυλο την Γερμανία ως υπεύθυνη.
Ο Τσίπρας δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζο, 92 ετών, ο οποίος όταν ήταν 19 ετών είχε βγάλει τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Πρόκειται για μια στρατηγική έντασης που πιστεύαμε ότι είχε οριστικά εγκαταληφθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Για να είμαστε ειλικρινείς αυτή η γερμανοφοβική ρητορική δεν εκπλήσσει στην παρούσα συγκυρία. Η Ελλάδα μας έχει συνηθίσει με πυρετώδη ξεσπάσματα εθνικισμού και ξενοφοβίας τα οποία επιτρέπουν να καταπνίγουν κάθε κριτική εναντίον των ελίτ που διοικούν λανθασμένα τη χώρα.
Δεν είναι τυχαίο αν το αφήγημα της σύγχρονης Ελλάδας είναι το αφήγημα του θύματος: θύμα των Οθωμανών, των ξένων δυνάμεων κατοχής (Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία), της Τουρκίας, των ναζί, των Ηνωμένων Πολιτειών (εμφύλιος και μετά χούντα), των αγορών, της Ευρώπης, της Γερμανίας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγάφωνο άλλων τοπικών κομμάτων. Απαιτώντας από το Βερολίνο πολεμικές αποζημιώσεις απλώς επαναλαμβάνει όσα έλεγαν τόσα χρόνια τα πιο εθνικιστικά κομμάτια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το 2010, τα οποία ωστόσο δεν κατάφεραν να πείσουν τις τότε κυβερνήσεις να φτάσουν ως το επίσημο αίτημα. Αυτό όμως δεν δίστασε να το κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Για να δώσει τον τόνο, ο Πρωθυπουργός, αμέσως μόλις ορκίστηκε, πήγε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής όπου 200 αντιστασιακοί κομμουνιστές εκτελέστηκαν από τους ναζί την 1η Μαίου 1944 προκειμένου να αποδείξει ποιός είναι ο εχθρός...
Η απαίτηση πολεμικών αποζημιώσεων δεν είναι λοιπόν έκπληξη εκτός για εκείνους που ήλπιζαν ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε μια πολιτισμική αλλαγή. Ο Τσίπρας δείχνοντας ποιός είναι ο εξωτερικός εχθρός και η αιτία των ελληνικών προβλημάτων, πέτυχε αυτό που ήθελε: 70% των Ελλήνων τον στηρίζουν στη σκληρή διαπραγμάτευση που κάνει με τους Ευρωπαίους, περήφανος για την «ανάκτηση της εθνικής περηφάνειας»...
Αυτό το εθνικιστικό ξέσπασμα δεν σταματάει εδώ. Ο σύμμαχός του Πάνος Καμμένος, υπουργός Αμυνας και ηγέτης των ΑΝΕΛ -ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Δεξιάς ευρωφοβικό, ξενόφοβο, ομόφοβο- έκανε επίδειξη προκλητικότητας απέναντι στην Τουρκία πετώντας, στις 30 ιανουαρίου, με τους επικεφαλής του στρατού, στη νησάκι Ιμια, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 7 χλμ από την ακτή της Τουρκίας στα Δωδεκάνησα για να πετάξει ένα στεφάνι στη μνήμη των στρατιωτικών που σκοτώθηκαν σε ένα δυστύχημα ελικοπτέρου το 1996.
Ας σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή Ελλάδα και Τουρκία παρολίγον να εμπλακούν σε πόλεμο όταν η Αγκυρα αμφισβήτισε την ελληνική κυριαρχία στην ακατοίκητη ξερονησίδα. Η Τουρκία δεν ικανοποιήθηκε με αυτή την κίνηση που θεωρήθηκε επιθετική την ώρα που οι σχέσεις των δύο χωρών είναι ειρηνικές.

Επομένως η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ελλάδα είναι μια «χώρα σε πολιορκία» δείχνει να είναι μια στρατηγική που προέκυψε μετά από ώριμη σκέψη.
Κατά βάθος το ελληνικό αίτημα πολεμικών αποζημιώσεων δεν έχει ιστορικά και πολιτικά κανένα νόημα. Καταρχήν, γιατί έκανε αυτό το αίτημα 70 χρόνια μετά τα γεγονότα; Είναι περίεργο που τόσες ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες εξελέγησαν δημοκρατικά μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1949 δεν κατέθεσαν ποτέ τέτοιο αίτημα.
Επίσης, ακόμη κι αν η Ελλάδα έπαιρνε τις πολεμικές αποζημιώσεις πώς θα απέφευγε την χρεοκοπία; Αν ξανακάνουμε την ιστορία πρέπει να την ξανακάνουμε πλήρως. Ομως, η ιστορία δεν δίνει δίκιο σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα πήρε ευρωπαϊκά κονδύλια που αντιστοιχούν στο 4% του ΑΕΠ της εδώ και 30 χρόνια, τα οποία χρησίμευσαν απλώς να τρέφουν την ντόπια πελατοκρατεία. Η Αθήνα δεν πρέπει να ξεχνάει επίσης ότι τα ευρωπαϊκά κονδύλια είναι γερμανικά τα περισσότερα. Και κυρίως, να μην ξεχνά ότι η Ευρώπη χτίστηκε πάνω στη συγνώμη: Ολες οι ευρωπαϊκές χώρες αρνήθηκαν -ήδη από το 1953- να απαιτήσουν πολεμικές αποζημιώσεις ώστε να μην επαναλάβουν το λάθος της Συμφωνίας των Βερσαλιών. Η Γερμανία σίγουρα είναι υπεύθυνη γιατί έπραξε το μέγιστο έγκλημα αλλά το πλήρωσε ακριβά και το πληρώνει ακόμη. Ακόμη πληρώνει την επανένωση της Ανατολικής Γερμανίας μόνη της.

Αλλά όμως, γιατί οι Ελληνες πρέπει να σταματήσουν στις απαιτήσεις για πολεμικές αποζημιώσεις μόνο από τη Γερμανία; Γιατί η Ελλάδα δεν ζητάει επανόρθωση από τους Τούρκους, μετά από 4 αιώνες κατοχής; Ας μη μιλήσουμε για τους Βενετούς, τους Γάλλους, τους Ρωμαίους που όλοι κατείχαν την Ελλάδα για ένα διάστημα. Γιατί αν αυτό συμβεί με την Γερμανία τότε ανοίγει η πόρτα για απαιτήσεις στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Η Γαλλία, για παράδειγμα, δεν έχει ποτέ πληρώσει αποζημιώσεις στην Αφρική ή στην Ινδοκίνα για την κατοχή, η Σουηδία δεν έχει ποτέ πληρώσει αποζημιώσεις για τον Πόλεμο των 30 Ετών κλπ. Φαίνεται έτσι πόσο γελοίο είναι το ελληνικό αίτημα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν οφείλεται ένα συγνώμη στους Ελληνες. Οπως το έχω ήδη εξηγήσει η ευρωζώνη έκανε πολύ σοβαρό λάθος που δέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της χωρίς να την ελέγχει περισσότερο.

Η ευρωζώνη πρέπει λοιπόν να παραδεχθεί το λάθος της και να πληρώσει με τον ένα ή άλλο τρόπο το τίμημα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει αυτό το πολιτικό επιχείρημα στη διαπραγμάτευση και αυτό είναι διαφορετικό από το να ζητάει πολεμικές αποζημιώσεις.

Πρέπει όμως να πούμε ότι αυτή η απαίτηση έχει τουλάχιστον ένα όφελος. Μας υπενθυμίζει ότι η ειρήνη δεν είναι εγγυημένη στην Ευρώπη, αντίθετα. Πάντα θα βρίσκουμε έναν ηγέτη που επειδή βρίσκεται σε δύσκολη θέση θα είναι έτοιμος να παίξει με τα σπίρτα της Ιστορίας για να ξανανάψει παλιές έχθρες που πιστεύαμε ότι είχαν ξεχαστεί (δες τι έγινε στην Ουγγαρία). Ο ΣΥΡΙΖΑ μας προσφέρει το παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι χωρίς αυτή τη μηχανή συμβιβασμών που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα παλιά πάθη εκδίκησης μπορούν ακόμη να μας οδηγήσουν στο χειρότερο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε από τη μικρή Βοσνία...»