Γιατί η ελληνική οικονομία εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την Ευρώπη; - Τα γεωπολιτικά παιχνίδια και το παράδειγμα της Ρωσίας! Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου!

Αποδείχθηκε πως πέραν κάποιων δηλώσεων και δημοσιευμάτων, που αντικατοπτρίζουν την γενικότερη αντιπάθεια των κύκλων αυτών προς την κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη, τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της Ελλάδας στον αγώνα αυτό. Είναι δεδομένο πως η ελληνική οικονομία εξαρτάται από την Ευρώπη για τις μελλοντικές της προοπτικές και οι ιδέες διάφορων αριστερόστροφων αμερικανών οικονομολόγων, που δεν έχουν βρεί ακόμη λύση για την δική τους οικονομία, ελάχιστα επηρεάζουν τις ευρωπαικές εξελίξεις.  

Αξίζει όμως να κοιτάξουμε λίγο και το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η εξωτερική πολική των ΗΠΑ εξελίσσεται. Με μάλλον άστοχες γενικότερα κινήσεις η εξωτερική πολιτική του Ομπάμα δεν πετυχαίνει τους στόχους που επιδιώκει (βλ. και σχετικό σκίτσο από αμερικανικά έντυπα). Στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται με βαθύτατο σκεπτικισμό εφόσον οδηγεί σε αντιπαλότητες που οι χώρες της γηραιάς Ηπείρου δεν επιθυμούσαν και μάλλον αποστρέφονται.

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου - New247.gr

Στην αντιμετώπιση της Ρωσίας, η πλήρης αδιαφορία για τις ρωσικές ευαισθησίες οδηγεί την Ευρώπη σε μια αντιπαράθεση που βρίσκεται αντίθετη με ζωτικά δικά της οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα. Η Ρωσία θα είναι για πάντα γείτονάς της και τα κοινά τους συμφέροντα για οικονομικές συνεργασίες αλλά και απέναντι στις προκλήσεις του ακραίου Ισλάμ, θολώνουν από την κρίση στην Ουκρανία. Που για την Ευρώπη αποτελεί εγγύτατη ζωντανή πραγματικότητα – ενώ για τις ΗΠΑ μια μακρινή εστία ανάφλεξης.

Οι Ευρωπαίοι φέρουν το βάρος ουσιαστικά της αναζήτησης εκτονωτικής λύσης για να μην κυλήσει ολόκληρη η Ήπειρος στην αγκαλιά ενός καινούργιου και αχρείαστου Ψυχρού πολέμου. Δεν θα είχαμε φθάσει ποτέ στην προσάρτηση της Κριμαίας, και στο σημερινό επίπεδο αντιπαράθεσης στην Ουκρανία, αν η Δύση δεν είχε αγκαλιάσει την αντισυνταγματική κατά βάση – κι «αντι-δημοκρατική» ουσιαστικά – αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο. Εφόσον στρατιωτική αντιπαράθεση με την Ρωσία από τα πράγματα δεν είναι λογική, ούτε και δυνατή, προς τι οι αρχικές κινήσεις πρόκλησης των ευαισθησιών της Ρωσίας;

Αλλά και στο μέτωπο του άκρως επικίνδυνου για την συνολική ευρωπαϊκή ασφάλεια Ισλαμικού Χαλιφάτου (ISIS) δεν είναι ευδιάκριτες οι επιλογές της σημερινής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ενώ υπήρξε σωστή η μη αρχική στρατιωτική επέμβαση εναντίον του Ασσάντ στην Συρία, υπάρχει σύγχυση για τον τρόπο αντιμετώπισης των προπαγανδιστών του ακραίου Ισλάμ στην περιοχή αυτή και όχι μόνο. Η εμμονή του Λευκού Οίκου να μην καταδικάζει σαν ισλαμικές τις ακρότητες των τζιχαντιστών στο Ιράκ αλλά και στη Λιβύη και να μην αναφέρει πως τα θύματα υπήρξαν κατά κύριο λόγο αθώοι Χριστιανοί απλοί πολίτες, μπερδεύει πολύ κόσμο κι αφήνει τους εγκληματίες να συνεχίσουν δίχως σοβαρές συνέπειες το αποτρόπαιο έργο τους.

Ενώ η προσέγγιση με το Ιράν στηρίζεται σε απόλυτα λογικές εκτιμήσεις, με βάση τα σημερινά γεωπολιτικά δεδομένα, υπάρχει σύγχυση για την στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Αίγυπτο. Ποιος ακριβώς ενισχύει το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ και ποια είναι η στάση της Δύσης συνολικά απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις; Σύμμαχοι αλλά και πολλοί πολιτικοί φίλοι δεν είναι απόλυτα σίγουροι για τις σταθερές επιλογές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή.

Πολλοί μπορεί να αισθάνονται σαν Ιφιγένειες, έτοιμοι να θυσιαστούν στο όνομα μάλλον θολών επιδιώξεων σε μια σκακιέρα που δεν είναι σίγουρο πως είναι σταθερή κι απόλυτα οριοθετημένη. Όπως π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, που επέλεξε να συγκρουστεί με πολλούς Ευρωπαίους εταίρους, με αποτέλεσμα όμως τελικά να ταπεινωθεί αναδιπλωμένη μπροστά στην τελική ρεαλιστική πραγματικότητα. Δεν χτίζεται όμως έτσι αξιοπιστία για μελλοντικές κινήσεις και για στήριγμα σε φίλους που θα έπρεπε να εκπέμπουν μια ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα.              

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.