Αλέξης Παπαχελας: Αν τα κόμματα κάθονταν σε ένα τραπέζι και συμφωνούσαν στο μίνιμουμ, όλα θα άλλαζαν προς το καλύτερο''

Έχει τρεις δρόμους μπροστά του. Δρόμος πρώτος, να συνεχίσει την τακτική που ακολούθησαν οι προκάτοχοί του, σε υπερθετικό όμως βαθμό. Να κάνει, δηλαδή, κάποιες συμφωνίες με τους εταίρους-δανειστές, αλλά να υλοποιεί ένα πολύ μικρό ποσοστό, αρκετό για να ξεφεύγει από πιθανά αδιέξοδα κάθε φορά. Δύσκολα θα περάσει αυτή η τακτική τώρα. ΄Η μάλλον είναι απίθανο να γίνει αποδεκτή, γιατί τα όρια υπομονής και ανοχής έχουν φτάσει πολύ χαμηλά στα ισχυρά κέντρα εξουσίας. Δρόμος δεύτερος, η ρήξη με την Ευρωζώνη. Είναι γεμάτος ρίσκα, γεωπολιτικές αβεβαιότητες και ενέχει τον κίνδυνο του τελικού διαζυγίου με το ευρώ. Κάποιοι στον Βορρά το θέλουν και το διαφημίζουν ως ένα καλό σενάριο. Λένε, μάλιστα, ότι οι αγορές το έχουν προεξοφλήσει και θα επιβραβεύσουν την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Δρόμος τρίτος είναι η υπέρβαση μέσα από τη μεγάλη συνεννόηση. Αυτός και αν είναι δύσκολος δρόμος για έναν νέο αριστερό ηγέτη που πίστεψε ότι μπορεί να αφήσει το αποτύπωμά του στο ευρωπαϊκό τοπίο μέσα από μία σύγκρουση. Είναι δρόμος που, όπως συνήθως γράφουμε, εξασφαλίζει μερικές καλές σελίδες στα βιβλία της Ιστορίας, αλλά ενέχει πολιτικό κόστος και δυσάρεστες αποφάσεις.

Του Αλέξη Παπαχελά - Καθημερινή

Τι πρέπει να κάνει τώρα η Ελλάδα, σαν χώρα; Να δώσει ένα μήνυμα ενότητας και σοβαρότητας. Η ενότητα στη χωρίς τέλος αντιπαράθεση με το Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες μας ικανοποιεί εσωτερικά, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Εδώ μιλάμε για ενότητα γύρω από ένα μεγάλο στόχο: να ξανακτισθεί η χώρα, να ξεριζωθούν τα φαινόμενα διαφθοράς, φοροδιαφυγής κ.λπ. και να λυθούν ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, που ροκανίζουν κάθε μέρα το μέλλον μας. Θυμάστε πώς νιώθαμε ως λαός με τους Ολυμπιακούς; Την αγωνία των εθελοντών να προβάλουν ό,τι καλύτερο έχει η χώρα; Τον επαγγελματισμό των κρατικών υπαλλήλων που είχαν ανάμειξη στους αγώνες; Την υπερηφάνειά μας για τον τόπο; Αυτό χρειαζόμαστε να αποκτήσουμε πάλι. Μπορούμε, λοιπόν, να συμφωνήσουμε σε ένα μεγάλο κοινό τόπο, έστω και αν διαφωνούμε σε επιμέρους ζητήματα. Η «επανάσταση» που περιμένουν με αγωνία ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περιμένει, εκτός αν πιστεύουν ότι δεν είναι συμβατή με το ευρώ.

Αν τα βασικά κόμματα που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας κάθονταν σε ένα τραπέζι και συμφωνούσαν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα ενός έτους, όλα θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Οι εταίροι και δανειστές είναι βέβαιο ότι θα σταματούσαν το μαρτύριο της σταγόνας ρευστότητος και θα έκαναν μια «μεγάλη συμφωνία» με την Ελλάδα. Οι επενδυτές θα γύριζαν εδώ και θα προχωρούσαν επενδύσεις που θα ωθούσαν πολύ την ανάπτυξη. Οχι ότι θα είναι εύκολο, ακόμη και αν υπήρχε η εθνική συνεννόηση. Εχουμε δυστυχώς τεράστιο έλλειμμα προσωπικού που μπορεί να χειρισθεί αποτελεσματικά δύσκολες υποθέσεις, ενώ το κράτος και η δικαιοσύνη δεν βοηθούν. Πιστεύω όμως στο φιλότιμο και την ικανότητα του Ελληνα να εκπλήσσει, όταν θέλει.

Προς το παρόν, όλα αυτά μοιάζουν γραφικές φαντασιώσεις. Οι εξελίξεις θα είναι όμως πυκνές και ταχύτατες. Είναι καλό ότι στην Προεδρία της Δημοκρατίας πήγε ένας άνθρωπος που μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων, όταν χρειασθεί. Οσο και να διαφωνεί κανείς με τους χειρισμούς του παλιότερα, αυτή την ικανότητα την έχει και μπορεί να αποδειχθεί εθνικά χρήσιμη. Αν δεν ενωθούμε γύρω από έναν κοινό στόχο και δεν υπάρξει πανστρατιά, ο «πόλεμος» θα χαθεί τους επόμενους μήνες. Μερικοί βλέπουν κάτι τέτοιο ως προσπάθεια υπονόμευσης. Δεν θα έπρεπε. Ειδικά τώρα που ξέρουν ακριβώς τι έχουν απέναντί τους. Αντιθέτως. Θα έπρεπε να το βλέπουν ως χαραμάδα ελπίδας, αλλά και υποχρέωσης προς την πατρίδα. Η ωρίμανση, όλων μας, συνεχίζεται. Μακάρι να ολοκληρωθεί έγκαιρα.