Story: Η ιστορία της Βαλέριας που συγκλονίζει - πέρασε ένα μήνα στα κρατητήρια της Αμυγδαλέζας & θυμάται μέρες που θα ήθελε για πάντα να ξεχάσει!

Πέρασε πολλές περιπέτειες μέχρι να καταφέρει να ζήσει μία φυσιολογική ζωή. Στο διάστημα που περίμενε για την νομιμοποίησή της συνελήφθη από τις αρχές και κρατήθηκε για ένα μήνα στα κρατητήρια της Αμυγδαλέζας. Συναντήσαμε την Βαλέρια στο σπίτι της και μας μίλησε για την πολύ άσχημη εμπειρία της στα κρατητήρια μεταναστών, για τις δυσκολίες που πέρασε και πώς τελικά κατάφερε να τις ξεπεράσει.

«Στα 20 μου ήμουν φοιτήτρια στην Μολδαβία, αλλά παράτησα τις σπουδές μου κάπου στη μέση γιατί ήθελα να φύγω. Ήθελα να ταξιδέψω και να δω τον κόσμο. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν μπορούσα να το κάνω εξαιτίας μιας βίζας. Ήμουν πάντα πολύ ανεξάρτητη και εκείνον τον καιρό είχα ακούσει ότι άνθρωποι έφευγαν από την χώρα με τα πόδια μέσω της Βουλγαρίας και κατέληγαν στην Ελλάδα. Αποφάσισα να το κάνω και εγώ. Σκοπός μου ήταν να περάσω τα σύνορα και μετά κάπως θα βολευόμουν. Δεν είχα ιδέα πόσο επικίνδυνο ήταν και ήμουν πολύ τυχερή. Διασχίσαμε τα βουνά της Βουλγαρίας – μας συνόδευαν άνθρωποι από τον βουλγαρικό στρατό, έπαιρναν λεφτά για αυτό – μας πήρε δύο μέρες μέσα στο κρύο, στις λάσπες και στα χιόνια, αλλά χωρίς απρόοπτα. Αργότερα άκουσα για άλλα περιστατικά, άνθρωποι έκαναν εβδομάδες ολόκληρες και κάποιοι πέθαναν στην πορεία από το κρύο.

Όταν έφτασα στην Ελλάδα έκανα αμέσως τα χαρτιά μου για να καταφέρω νομιμοποιηθώ. Διάφοροι δικηγόροι που συνεργαζόμουν τότε μου έδιναν τη μία αναβολή μετά την άλλη. Έτσι ήταν όμως οι δικηγόροι που ασχολούνταν με αλλοδαπούς και θέματα νομιμοποίησης, εκμεταλλεύονταν την κατάσταση, κοίταζαν να γεμίσουν το πορτοφόλι τους και να εξαφανιστούν. Στο τέλος βρήκα άκρη. Μία νεαρή δικηγόρο που ήταν αρχάρια και είχε όρεξη να τρέξει. Κι εγώ εργαζόμουν και είχα ένσημα. Έδωσα πολλά λεφτά μέχρι να νομιμοποιηθώ, για να εξαγοράσω την ποινή μου και χίλια δυο άλλα – παρόλο που ήμουν άνθρωπος από τρίτη χώρα, τα πρόστιμα ήταν ίδια για όλους. Σου ζητάνε πολλά και δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να ζήσεις μία φυσιολογική ζωή, σε κυνηγάνε σαν να είσαι κάποιος εγκληματίας. Πριν προλάβω να νομιμοποιηθώ, με πιάσανε. Ήταν ένα τυπικός έλεγχος στον δρόμο».

Τα κρατητήρια μεταναστών της Αμυγδαλέζας άρχισαν να λειτουργούν το 2001 ως κρατητήρια αλλοδαπών γυναικών. Στοιχεία και μαρτυρίες για τις άσχημες συνθήκες και για την παράνομη κράτηση γυναικών και ανήλικων παιδιών, έβγαιναν κάθε τόσο στην επικαιρότητα χωρίς ποτέ να αλλάζει κάτι στην ουσία. Το 2012 τα κρατητήρια ανακαινίστηκαν και επαναλειτούργησαν στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της τότε κυβέρνησης που υποστήριζε ότι πρόκειται για ένα από τα πιο σύγχρονα κέντρα φιλοξενίας παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη. Αυτές τις μέρες βγαίνουν πάλι στην επικαιρότητα μαρτυρίες και εικόνες για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών και από ότι  φαίνεται δεν έχουν αλλάξει πολλά.

«Στην Αμυγδαλέζα μπήκα το καλοκαίρι του 2004, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων», λέει η Βαλέρια. «Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση ότι οι τοίχοι ήταν πολλοί καθαροί. Οι κοπέλες που ήταν ήδη εκεί μου είπαν ότι την προηγούμενη είχε έρθει συνεργείο μέσα στη νύχτα για να βάψει, γιατί περίμεναν έλεγχο. Έβαφαν όμως με τους ανθρώπους να είναι μέσα και να αναγκάζονται να εισπνέουν τις αναθυμιάσεις. Δεν υπήρχαν παράθυρα, παρά μόνο λωρίδες τζαμιών κατά μήκος του ταβανιού. Ήταν μια κοπέλα που δεν άντεχε με τίποτα την μυρωδιά από τις μπογιές, πέταγε πράγματα στο τζάμι και μετά από πολύ προσπάθεια κατάφερε να το σπάσει σε ένα σημείο.

Όλη η συνέχεια εδώ - grekamag.gr