Κώστας Γιαννόπουλος: "Εάν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για τον Β. Γιακουμάκη, θα τον είχαμε βρει''!

Εκτός από τα σπίτια φιλοξενίας, λειτουργεί την Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή 1056, πρωτοστατεί ως Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα Παιδιά και, εδώ και λίγες ημέρες, συντονίζει εξειδικευμένη επιστημονική ομάδα για θέματα βίας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Δικτύου για το bullying. Ψυχή του είναι ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρώην επιχειρηματίας, ο οποίος κινητοποιήθηκε πραγματοποιώντας μια επιθυμία του γιου του Ανδρέα που πέθανε σε ηλικία 10 ετών από καρκίνο, τον Δεκέμβριο του 1996. Το Χαμόγελο του Παιδιού έλαβε το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη για το 2014 για την εξαιρετική του συνεισφορά στην προάσπιση των δικαιωμάτων του παιδιού.

Είναι πολλά τα παιδιά που εξαφανίζονται εξαιτίας του σχολικού εκφοβισμού; 

E, βέβαια. Tα παιδιά που υφίστανται σχολικό εκφοβισμό αισθάνονται ότι είναι το τέλος του κόσμου. Οπως η 15χρονη που αυτοκτόνησε πέρυσι στον Πειραιά επειδή τη διαπόμπευσαν στο διαδίκτυο.

Μα πάντα δεν υπήρχε bullying;

Τώρα -επειδή η βία έχει αυξηθεί πολύ σε όλη την κοινωνία- τα παιδιά φτάνουν σε ακρότητες.

Υπάρχει bullying και μέσα στο Χαμόγελο; 

Είμαστε «πολύτεκνοι». Εχουμε παιδιά που εκδηλώνουν βία επειδή έχουν δύσκολα βιώματα και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι το αφεντικό και παιδιά που δέχονται βία. Εμείς προσπαθούμε να βοηθήσουμε και τις δύο πλευρές να καταλάβουν ότι το bullying δεν είναι «μαγκιά».

Τι συνέβη στην περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη;

Δεν ενημερωθήκαμε εγκαίρως. Εάν είχε ειδοποιηθεί η δική μας ομάδα διάσωσης, θα το είχαμε βρει το παιδί άμεσα. Οι πρώτες ώρες είναι κρίσιμες. Εχουμε οκτώ σκυλιά πιστοποιημένα από διεθνείς οργανισμούς που αναγνωρίζουν τη μυρωδιά του εξαφανισμένου, εάν ακόμα βρίσκεται σε κοντινή περιοχή.

Ο Αλεξ γιατί δεν βρέθηκε ποτέ; 

Η όλη διαδικασία ακολουθήθηκε από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη έτσι ώστε οι ένοχοι να κρατήσουν το μυστικό τους. Ηταν όμως η αφορμή να ξεκινήσει το Amber Alert και τώρα στην Ελλάδα έχουμε την καλύτερη εξιχνίαση εξαφανίσεων παιδιών στον κόσμο με τη σύμπραξη του «Χαμόγελου» και όλων των φορέων, όπως η αστυνομία, η πυροσβεστική και το Λιμενικό.

Ποια ακριβώς ήταν η δουλειά σας πριν από το Χαμόγελο του Παιδιού; 

Είχα ξεκινήσει τη... Silicon Valley της Ελλάδας με το πρώτο κατάστημα για κομπιούτερ στην οδό Στουρνάρη. Ηταν μια επανάσταση για την εποχή. Ο κόσμος έκανε ουρές.

Οι υπολογιστές ήταν σίγουρη επένδυση τότε για την Ελλάδα; 

Επικρατούσε η ίδια νοοτροπία που επικρατεί και σήμερα. Αστάθεια παντού. Επρεπε να παλέψω σε ένα περιβάλλον που μετρούσε τις εισαγωγές υπολογιστών σε κιλά. 

Το «Χαμόγελο» είναι πιο εύκολη επιχείρηση; 

Δεν είναι επιχείρηση! Είναι ζωντανός οργανισμός, με όλα τα κύτταρα να δουλεύουν για να στηρίξουν τα παιδιά.

Εσείς ποιο κύτταρο είστε; 

Ο ρόλος μου είναι να μη χαθεί το μήνυμα του γιου μου Ανδρέα. Ενός δεκάχρονου παιδιού που έγραψε στο ημερολόγιό του: «Αφήστε τα λόγια και κάντε ό,τι μπορείτε για τα παιδιά».

Είχε καθοδήγηση από εσάς στο όραμά του;

Ο Ανδρέας πάντα νοιαζόταν για τα παιδιά γύρω του. Είχε μάλιστα επικοινωνήσει με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης για να γίνει κάτι για τα παιδιά των φαναριών. Αλλά είχε απογοητευτεί. Ενα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι φορείς δεν λειτουργούν.

Η ιδέα για το «Χαμόγελο» πώς προέκυψε;

Από μια άλλη απογοήτευση. Μια ΜΚΟ μου είχε ζητήσει να αναλάβω την τεχνολογική υποστήριξη ενός τηλεμαραθωνίου και ο Ανδρέας είχε κατενθουσιαστεί. Αλλά η ΜΚΟ έκανε πίσω όταν τους είπα ότι θα αναλάμβανα το έργο δωρεάν. Ηθελαν οπωσδήποτε να κάνω «προσφορά» και εγώ δεν δέχτηκα. «Δεν πειράζει, μπαμπά», μου είπε ο Ανδρέας, «θα κάνουμε τον δικό μας σύλλογο».

Σας προβλημάτισε τότε η δημοσιότητα που δέχτηκε το παιδί σας; 

Ναι. Ξαφνικά βρέθηκα στο στούντιο του ΑΝΤ1 με το παιδί που είχε μέσα του 400 mg μορφίνης. Αλλά πρόλαβε να δει την ανταπόκριση του κόσμου και χάρηκε. Είδε το τηλέφωνο του σπιτιού μας να σπάει. Και για δύο ημέρες σταμάτησε να πονάει.

Εκμεταλλευτήκατε την τηλεόραση πουλώντας «κλάψα»; 

Ποτέ δεν πουλήσαμε οίκτο. Μιλάμε πάντα για το αποτέλεσμα με αισιοδοξία. Αντί να φωνάζουμε για το σύστημα που δεν λειτουργεί, αποφασίσαμε να αναδείξουμε τα καλά πρόσωπα: τον καλό εισαγγελέα, αστυνομικό, κοινωνικό λειτουργό, γιατρό. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί.

Και εάν ένα παιδί δεν πέσει στον καλό κρατικό λειτουργό; 

Τότε πέφτει στον Καιάδα. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν άλλοι χώροι φιλοξενίας. Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε πάρει 750 παιδιά και έχουμε αναγκαστεί να πούμε «όχι» σε 1.450.

Γνωρίζετε όλα τα παιδιά σας; 

Ολα! Η Μαρία, από τα πρώτα μας παιδιά, εμένα πήρε τηλέφωνο όταν σκεφτόταν να χωρίσει από τον άντρα της.

Ελέγχεστε από το κράτος;

Το κράτος όχι μόνο δεν περιχαράκωσε τους καλούς φορείς -διότι υπάρχουν και άλλοι εκτός από το «Χαμόγελο» που κάνουν καλή δουλειά-, αλλά και δεν υπήρξε καμία εποπτεία ούτε για τα δημόσια ή για τα εκκλησιαστικά ιδρύματα. Ο κάθε «φιλάνθρωπος» μπορεί να αναλαμβάνει παιδάκια... Εμείς έχουμε επαγγελματική ομάδα, διότι δεν θέλουμε να συμβεί οτιδήποτε μέσα στο «Χαμόγελο», όπως πριν από μερικά χρόνια που κάποια κυρία έβαζε πιπέρι στο στόμα των παιδιών.

Λαμβάνετε κρατικές επιχορηγήσεις; 

Ψίχουλα. Ενώ έχουμε ένα εκατομμύριο ευρώ μηνιαία έξοδα για τις δράσεις μας.

Πώς συντηρείτε τον τρόπο ζωής σας; 

Είμαι στο «Χαμόγελο» όλο το εικοσιτετράωρο. Με απόφαση της γενικής συνέλευσης μου δίνεται η δυνατότητα να λειτουργώ στην καθημερινότητά μου και μου έχει παραχωρηθεί ένα αυτοκίνητο και ένα διαμέρισμα 60 τ.μ. στη Βάρη, όπου μένω με τη γυναίκα μου.

Αρα παίρνετε για τον εαυτό σας όσα χρήματα χρειάζεστε;

Με ετήσιο πλαφόν 40.000 το χρόνο. Για μένα είναι πολλά.  Αλλά υπάρχει κακία. Στο ξεκίνημα, κάποιος μου είχε πει ότι χρησιμοποίησα το θάνατο του παιδιού μου για να προβληθώ. Πρώτη φορά στη ζωή μου χειροδίκησα.

Θα προτιμούσατε να είχε ζήσει το παιδί σας και να μην είχατε βοηθήσει τόσα παιδιά; 

Αυτό είναι ανθρώπινο.

Ο άλλος γιος σας με τι ασχολείται; 

Ο Νίκος είναι 32 ετών και εργάζεται στο «Χαμόγελο».

Θα το «κληρονομήσει»; 

Δεν είναι φέουδο. Εχει διαρθρωθεί έτσι, με διαφορετικά τμήματα σε όλη την Ελλάδα, που και ένα τουβλάκι να φύγει δεν θα καταρρεύσει σαν Jenga.

Πηγή: kathimerini.gr