Έχουν χιούμορ καλλιτεχνικοί συντάκτες και πάνε σινεμά με πολιτικούς! Τι θα δουν με Καμμένο, Βαρουφάκη & Ζωή;

Δεύτερον, επειδή δεν έχωσε συγγενείς της στο καινούργιο γραφείο, ούτε στρίμωξε μακρινές εξαδέλφες της σε τίποτε θέσεις, εκτός από το ότι, τρίτον, μερικές φορές συμφωνώ με μερικές απόψεις της – όσες χρειάζονται για να δούμε μια ταινία παρέα χωρίς να σφαχτούμε από τους τίτλους μέχρι τα CREDITS του τέλους.

Πάμε λοιπόν στην ταινία, που πρέπει να μην είναι πολεμική (ίου), να μην είναι fake/δήθεν ή βαριά κουλτούρα (νυστάζω) και να μην πεθαίνει πολύς κόσμος μέσα (στενοχωριέμαι). Μου άρεσε το «Χωρίς όρια» (αγγλικός τίτλος «Whiplash») – παίρνει το κλισέ «μην το βάζεις κάτω ποτέ» αλλά  το  γυρνάει  ανάποδα,  το βγάζει μέσα-έξω και γενικά το κάνει θρίλερ γιατί παρακολουθείς την ταινία με κομμένη την ανάσα.

Είναι η ιστορία ενός πιτσιρικά ντράμερ που θέλει να μπει στην τζαζ μπάντα της σχολής του και δεν το βάζει κάτω, όπως θα έχετε καταλάβει, με την καμία... ή θα της άρεσε, λοιπόν, της Ζωής Κωνσταντοπούλου η ταινία, ή θα τσέκαρε ανυπόμονα τα μηνύματα στο υπερσύγχρονο κινητό της όπως κάνουν συνήθως οι δικηγόροι/πολιτικοί. Εγώ θα περνούσα σούπερ, μέχρι που θα την κέρναγα και ποπκόρν.

Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος
Καλλιτεχνικός διευθυντής Six d.o.g.s.

Η προφανής απάντηση είναι ότι θα πήγαινα στο σινεμά με τον Γιάνη τον Βαρουφάκη. Εννοείται θα βλέπαμε το «Inherent Vice» («Εμφυτο ελάττωμα»), του Πολ Τόμας Αντερσον. Η ταινία μάλιστα είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του τιτάνιου Τόμας Πίντσον (Thomas Pynchon).

Θα τα περνάγαμε μούρλια! Θα πίναμε μπιρίτσα στο διάλειμμα, αφού είχαμε πάρει ποπκόρν και νάτσος πριν αρχίσει η ταινία, και θα μιλάγαμε για ταξίδια (τόσα έχει κάνει τον τελευταίο καιρό, θα έχει πολλά να μοιραστεί), μουσική (εδώ και αν έχει πολλά να μοιραστεί, αφού γράφουν θεϊκά άσματα για δαύτον – βλέπε το «We Are Germans»), κινηματογράφο (γράφει σενάρια επιστημονικής φαντασίας, κάτι θα ξέρει από κινηματογράφο) και λογοτεχνία (Best Seller γράφει και εκδίδει κάθε τόσο).

Δεν νομίζω να μιλάγαμε για πολιτική, μιας και κανείς από τους δύο δεν είναι ειδικός σε αυτόν τον τομέα.

Σωτήρης Γκορίτσας
Σκηνοθέτης

Η «ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός ως προϋπόθεση της ελεύθερης ανάπτυξης όλων» είναι το αγαπημένο μου στο Πολιτιστικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό θα πήγαινα με τον Πάνο Καμμένο στον «Ελεύθερο σκοπευτή», όπου μπορεί να δει πόσο εύκολο είναι, ξαπλωμένος σε μια ταράτσα, να εξολοθρεύεις Γερμανοτσολιάδες, τοκογλύφους, μνημονιακούς, Τούρκους, Σκοπιανούς και άλλα σκουπίδια που κυκλοφορούν ελεύθερα. Εάν μάλιστα έχει δίπλα του συμπολεμιστή τον Κώστα Ζουράρι να τον ενθαρρύνει απαγγέλλοντας στα αρχαία, είναι ακόμη πιο εύκολο.

Μιας και όλοι γνωρίζουμε τον βασικό λόγο της γυναικείας υστερίας, σκεφτόμουν να πήγαινα με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στις «50 αποχρώσεις του γκρι». Είναι δοκιμασμένη συνταγή από τον Βορειοκορεάτη συνάδελφό της, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, που κι αυτός, με soft βιντεοκασέτες, ξεκίνησε πριν περάσει στα hard core DVD με τα γνωστά ευεργετικά αποτελέσματα για τον ίδιο αλλά και για τον λαό του, τον άλλο πλην Ελλάδος ανάδελφο λαό του πλανήτη.

Με τον Γιάνη Βαρουφάκη θα πηγαίναμε στην πιο crowded αίθουσα ενός Multiplex. Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα θα κατεβαίναμε στην πρώτη σειρά, where everyone can see you, όπου θα βγάζαμε όρθιοι σακάκια και κασκόλ αστειευόμενοι με τους θεατές. Και όταν έσβηναν τα φώτα, θα καθόμασταν να δούμε το έργο. Και αν δεν καταλαβαίναμε τίποτα, it’s not our problem, κάποιο πρόβλημα θα έχει το έργο.

Πηγή: Καθημερινή