Τα συμπτώματα της παιδικής σχιζοφρένειας - H Αν. Kουμούλα, παιδοψυχίατρος, μας δίνει τις απαραίτητες συμβουλές για την καταπολέμηση της!

Το 1980 η παιδική σχιζοφρένεια διαχωρίστηκε από την αυτιστική διαταραχή. Τα βασικότερα συμπτώματα της παιδικής σχιζοφρένειας είναι τα ακόλουθα:

    οι ψευδαισθήσεις
    οι παραληρητικές ιδέες
    ο αποδιοργανωμένος λόγος και οι ασυναρτησίες
    η αποδιοργανωμένη ή κατατονική συμπεριφορά
    συναισθηματική επιπέδωση, αλογία ή αβουλίαΤα παραπάνω συμπτώματα δεν εμφανίζονται ταυτόχρονα. Ειδικότερα, είναι πιο πιθανή η εμφάνιση δύο ή περισσοτέρων σ συμπτωμάτων, καθένα από τα οποία κάνει την εμφάνισή του για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
 
Σύμφωνα με το γλωσσάριο του παγκόσμιου οργανισμού υγείας, η παιδική σιχοφρένεια αποτελεί μια από τις ομάδες ψυχώσεων της παιδικής ηλικίας στις οποίες υπάρχει μια βασική διαταραχή της προσωπικότητας και χαρακτηριστική διαταραχή της σκέψης. Επίσης υπάρχει συχνά μια αίσθηση ότι το άτομο ελέγχεται από ξένες δυνάμεις, παραληρητικές ιδέες που μπορεί να είναι αλλόκοτες, διαταραχές στην αντίληψη, διαταραχή του συναισθήματος που είναι σε δυσαρμονία με την πραγματικότητα και μεγάλη απόσυρση του παιδιού στον εαυτό του.

Σύμφων με την κ. Kουμούλα Αναστασία, Παιδοψυχίατρος, Διευθύντρια Α” Παιδοψυχιατρικού Τμήματος, Παιδοψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, η σχιζοφρένεια με πολύ πρώιμη έναρξη, είναι μια σπάνια και συνήθως σοβαρή μορφή της σχιζοφρένειας, με έναρξη των ψυχωτικών συμπτωμάτων μέχρι τα 12 έτη. Παρά τα λίγα επιδημιολογικά δεδομένα υπολογίζεται ότι η συχνότητα της σχιζοφρένειας για τις ηλικίες 2-12 ετών είναι μικρότερη από 1/10.000 παιδιά.

Σχιζοφρένεια και αυτισμός

Ένα άλλο θέμα το οποίο προκάλεσε μεγάλη συζήτηση είναι η σχέση της σχιζοφρένειας με τον αυτισμό. Ο Kanner στην αρχική περιγραφή του αυτισμού, τον διαφοροποιούσε σαφώς από τη σχιζοφρένεια. Ταυτόχρονα όμως ο όρος αυτισμός, δηλαδή ότι είναι κάποιος κλεισμένος στον εαυτό του, αποσυρμένος, υπονοούσε κάποια ομοιότητα με τη σχιζοφρένεια. Το κύριο ζήτημα των συζητήσεων και των διαφωνιών ήταν η ύπαρξη συνέχειας ή ασυνέχειας μεταξύ αυτισμού και σχιζοφρένειας. Υπήρχαν θεωρητικοί που πίστευαν πως αφού ο αυτισμός είναι μια πολύ σοβαρή διαταραχή με πολύ πρώιμη έναρξη, θα μπορούσε να αποτελεί την πρωιμότερη εκδήλωση μιας παρομοίως πολύ σοβαρής διαταραχής των ενηλίκων, δηλαδή της σχιζοφρένειας.

Στη δεκαετία του 1970 άρχισαν να διαφοροποιούνται μέσα στη μεγάλη ομάδα των «ψυχωτικών παιδιών» δύο ξεχωριστές ομάδες, οι οποίες διέφεραν ως προς την ηλικία έναρξης της διαταραχής. Τα παιδιά με πολύ πρώιμη έναρξη εμφάνιζαν δυσκολίες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και ταίριαζαν στην περιγραφή του Kanner για τον αυτισμό, ενώ η ομάδα με την όψιμη έναρξη, δηλαδή μετά τα 7 χρόνια, εμφάνιζαν παραληρήματα, ψευδαισθήσεις και κλινικά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια. Επίσης τα μέλη των οικογενειών της ομάδας με την όψιμη έναρξη είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίζουν σχιζοφρένεια. Οι περισσότεροι ερευνητές υιοθέτησαν αυτή την άποψη, ότι δηλαδή η σχιζοφρένεια και ο αυτισμός δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Η αλλαγή στο ICD-9 και το DSM-III αντανακλούσε την ομοφωνία των ερευνητών ότι ο όρος «παιδική σχιζοφρένεια» του DSM-II14 είχε χρησιμοποιηθεί με πολύ ευρεία έννοια. Μέχρι τότε για όλα τα παιδιά με ψυχωτικά συμπτώματα αλλά και αυτισμό, η «παιδική σχιζοφρένεια» ήταν η μοναδική επίσημη διάγνωση. Σήμερα οι περισσότεροι συμφωνούν με την άποψη ότι σχιζοφρένεια και αυτισμός αποτελούν δύο ξεχωριστές διαγνώσεις, ενώ πολύ λίγοι χρησιμοποιούν την ευρεία έννοια της «ψύχωσης» για να συμπεριλάβουν και τις δύο ομάδες.

Διαβάστε περισσότερα στο Infokids.gr