Top Woman η Μαριγώ Αλεξοπούλου: Μια νεαρή συγγραφέας με ωραία μπλε μάτια & δυνατό μυαλό!

Εχει διδάξει για εννέα χρόνια στο Κολλέγιο Αθηνών και για τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο. «Το μπλε βιβλίο» είναι το τελευταίο βιβλίο της με ποιήματα, από τις εκδ. Μεταίχμιο.

Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Το τοπίο πλάι μου αλλάζει διαρκώς. Τελευταία είναι στοιβαγμένα το «Ανασκάπτοντας το παρελθόν» του Γιάννη Σακελλαράκη, οι «Δύσκολες νύχτες» της Μέλπως Αξιώτη, το «Δυστυχώς απολύεσαι» του Φώτη Καλαμαντή και ο τόμος του Νίκου Καρούζου «Οιδίπους τυραννούμενος και άλλα ποιήματα».

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;

Θα ήθελα να είμαι ο Μικρός Πρίγκιπας του Antoine de Saint-Exupéry γιατί εκείνο που μετράει μέσα στη δύναμη της φιλίας είναι να βλέπεις το αόρατο. Αυτό που για τον άλλο είναι αόρατο για σένα είναι ορατό.

Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;

Με τον Αισχύλο θα ήθελα να κουβεντιάσουμε για τις τραγωδίες του που δεν σώθηκαν και για τους «Πέρσες», αν ήταν στις προθέσεις του το σύγχρονό του ακροατήριο να κλάψει ή να γελάσει με τη συμφορά του Ξέρξη.

Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που σε συγκίνησε;

Τα «Θανάσιμα επαγγέλματα» του Γιάννη Κοντού, διότι απλώνει περισσότερο τη φόρμα του και διεισδύει όλο και πιο πολύ στη λεπτομέρεια και στα εσωτερικά τοπία, που η «επίσημη» ποίηση δεν θέλει να τα συμπεριλάβει. Ετσι λοιπόν μια χαρμολύπη και μια σπάνιας ποιότητας «συννεφιά» αλλά και ένα πλήθος εικόνων μάς δείχνουν πόσο σπουδαίος ήταν ο κορυφαίος μας ποιητής Γιάννης Κοντός.

Η ποίηση πώς σου προέκυψε; Και τι την τροφοδοτεί σε σένα;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι «γεμάτο ερεθίσματα» και στα 15 μου τριγυρνούσα με τον αδερφό μου στην Αθήνα για να εντοπίσουμε τα... κουδούνια των αγαπημένων μας συγγραφέων. Ανακάλυψα από νωρίς στο γράψιμο τον πιο απλό τρόπο αντίστασης σε ό,τι με πίεζε. Μ’ ένα χαρτί και ένα μολύβι μπορούσα να δημιουργήσω έναν κόσμο.

Πώς περιγράφεις την καθημερινή επαφή σου με νέους ανθρώπους μέσω της διδασκαλίας;

Διδάσκεις αυτό που είσαι. Οι νέοι αναγνωρίζουν εύκολα αν αυτός που στέκεται στην έδρα είναι αληθινός και πάντα ό,τι κι αν έχω να τους πω γίνεται με ποιητικό τρόπο έστω ερήμην τους. Εδώ και καιρό έχω στα σκαριά ένα εφηβικό θεατρικό έργο με ήρωα ένα μυρμήγκι σε απόγνωση, το οποίο ενεπνεύσθην από τη θητεία μου στο Κολλέγιο Αθηνών. Πάντως το να βρίσκεσαι ανάμεσα σε παιδιά είναι η μεγαλύτερη εύνοια της τύχης, διότι τα παιδιά με την αθωότητά τους σου εξάπτουν την τρυφερότητα, τη φαντασία, την ειλικρίνεια και χωρίς να το καταλάβεις σε εξαναγκάζουν να γίνεσαι κι εσύ παιδί και να μπαίνεις στον μαγικό κόσμο τους.

Πηγή: Καθημερινή