Topwoman η Αγγελική Παπούλια που ετοιμάζεται για τις Κάννες - Πρωταγωνίστρια στον ''Αστακό'' - Υποψήφιος για Χρυσό Φοίνικα

Εκεί έκανε μια μικρή στάση μαζί με τον σκηνοθέτη του φιλμ, τον Σύλλα Τζουμέρκα, προκειμένου να μυήσει το τουρκικό κοινό στην ένταση και τη γοητεία της «Εκρηξης». Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο στην υποκριτική της Αγγελικής Παπούλια είναι ίσως η αξιοθαύμαστη ικανότητά της να παρουσιάζει με αφοπλιστική φυσικότητα το παράλογο. Αυτό είναι έκδηλο στην «Εκρηξη», αλλά και στις προηγούμενες δουλειές της, όπως ο υποψήφιος για Οσκαρ «Κυνόδοντας» αλλά και οι «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου. 

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο - Πρώτο Θέμα

Με την Αριάν Λαμπέντ και τον Γιώργο Λάνθιμο στο κόκκινο χαλί των Οσκαρ, το 2011, όπου φαβορί για Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας ήταν ο «Κυνόδοντας» 

Παράλληλα με τις κινηματογραφικές της συμμετοχές, η Αγγελίκη Παπούλια συνεχίζει να συνεργάζεται με τη θεατρική ομάδα Blitz. Ωστόσο, έως ότου επιβεβαιωθεί η εμφάνισή της στο θεατρικό σανίδι την επόμενη σεζόν ένα είναι βέβαιο: σύντομα θα επισκεφτεί την Κρουαζέτ στις Κάννες και θα περπατήσει στο κόκκινο χαλί για την παρουσίαση της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου με τίτλο «Αστακός» δίπλα στους Κόλιν Φάρελ και Ρέιτσελ Βάις. Σε αυτήν υποδύεται την Ακαρδη Γυναίκα, έναν χαρακτήρα που πιθανότατα είναι αυτό που φαντάζεται ο θεατής. 

Μέχρι στιγμής ο «Αστακός» συνιστά ένα μυστήριο, καθώς ελάχιστα στοιχεία της ταινίας έχουν γνωστοποιηθεί, ενώ κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν επιτρέπεται να αποκαλύψει τίποτα σχετικά μέχρι την προβολή της. Η διάρκειά της είναι περίπου δύο ώρες, υπάρχουν σκηνές φραστικής βίας όπως και λήψεις με ένα κακοποιημένο ζώο, ακούγονται «απαγορευμένες» λέξεις και έχει κριθεί κατάλληλη για κοινό άνω των 15 στην Αγγλία. Ο «Αστακός» ξέρουμε ότι είναι ένα μελλοντολογικό σουρεαλιστικό δημιούργημα, στο οποίο η υπόθεση μάς μεταφέρει σε ένα απροσδιόριστο τοποχρονικά μέρος, όπου όλοι πρέπει να επιβιώνουν μόνο σε ζευγάρια. Κάθε μοναχικός άνθρωπος συλλαμβάνεται και μεταφέρεται σε ένα ξενοδοχείο-θεραπευτήριο και εντός 45 ημερών, αν δεν βρει το ταίρι του απελευθερώνεται στη φύση με τη μορφή κάποιου ζώου. Η ταινία καταπιάνεται με τη χρονική περίοδο όπου ο κεντρικός ήρωας (Κόλιν Φάρελ) θα βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση ψάχνοντας το νέο του άλλο μισό. 

Σε αυτό τον καμβά του «Αστακού» η Αγγελική Παπούλια κλήθηκε να ζωγραφίσει με την ερμηνεία της και να εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς. 

Ο Τζον Ράιλι δίπλα στον -αγνώριστο- Κόλιν Φάρελ στη σκηνή από τον «Αστακό» (πάνω ο Μπεν Γουίσοου) 

- Πώς έχεις καταφέρει να μην πέσεις στην παγίδα να εξαργυρώσεις άμεσα τη φήμη που ακολούθησε μετά από τον «Κυνόδοντα»; Αν μπορεί κανείς να πει ότι έχουμε μια λίστα στην οποία ιεραρχούμε τις ανάγκες μας, η ματαιοδοξία σε ό,τι με αφορά βρίσκεται -αν βρίσκεται- στις τελευταίες θέσεις. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά ζητήματα για εμένα, όπως το πώς και με ποιους θέλω να δουλεύω και το να εξελίσσομαι τόσο ως ηθοποιός όσο και ως άνθρωπος μέσα από τους ρόλους και τις συνεργασίες μου. Η επιθυμία αυτή με ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ξεκίνησα, και μου δίνει μια βαθύτερη χαρά, μια ικανοποίηση - αλλά και την απάντηση στο ερώτημα «για ποιον λόγο κάνω αυτή τη δουλειά;» Οπότε, μέσα από την υποκριτική συνεχίζω να κάνω τα πράγματα που με προκαλούν, μου αρέσουν, με φοβίζουν και μου επιτρέπουν να βλέπω καινούριες πτυχές του εαυτού μου μέσα τους.

- Ποιο κατά τη γνώμη σου είναι το πιο μεγάλο ταλέντο του Γιώργου Λάνθιμου; Το μεγαλύτερο ταλέντο του Γιώργου Λάνθιμου, που το αναγνώρισα δουλεύοντας μαζί του, είναι η επιμονή του. 

- Αλήθεια, θυμάσαι πώς γνωριστήκατε;  

Οχι. Θυμάμαι όμως ότι ήπια με καφέ στο «Φίλιον» και μου έδωσε το σενάριο του «Κυνόδοντα». 

- Και τώρα συμμετέχεις και στη νέα ταινία του, τον «Αστακό», που είναι υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Την έχεις δει για να μας πεις πρώτες εντυπώσεις;  

Οχι ακόμα. Θα χαρώ να συζητήσουμε για την ταινία μόλις τη δω. 

- Μίλησέ μας λοιπόν για την «Εκρηξη». Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μεγαλύτερο στοίχημα που έβαλες παράλληλα μαζί με τον ρόλο σου;

Θεωρώ ότι η ουσία της δουλειάς του ηθοποιού είναι το να φτάνει στον πυρήνα των χαρακτήρων του χωρίς να κάνει εκπτώσεις στις συναισθηματικές τους διακυμάνσεις. Στην «Εκρηξη» ήμουν σε επαφή με πολλούς ηθοποιούς, με τους χαρακτήρες των οποίων έχω πολύ βαθιά σχέση, γιατί υποδύονται είτε την οικογένειά μου, είτε τον σύζυγό μου, είτε τα παιδιά. Υπήρχε λοιπόν η ανάγκη τόσο από εμένα όσο και από τον Σύλλα Τζουμέρκα να δουλέψουμε με έναν τρόπο που δεν είχε σχέση απλώς με το πώς θα εκφράσω τους διαλόγους ή με το πώς θα στηθούν οι σκηνές. Επρεπε να βρούμε κάτι βαθύτερο. Μιλήσαμε πολύ, κάναμε πολλούς αυτοσχεδιασμούς, παίξαμε πολλές φορές τις σκηνές ακριβώς όπως ήταν γραμμένες και εμβαθύναμε σε πολλά πράγματα που φαινομενικά δεν είχαν καμία σχέση με την ταινία αλλά ήταν τόσο για μένα όσο και για τον Σύλλα στοιχεία που μας οδήγησαν στον πυρήνα της ηρωίδας. Επίσης, είχα τη δυνατότητα να δοκιμάζω σε κάθε λήψη κάτι διαφορετικό και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ελευθερία που μου έδωσε ο Σύλλας. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο προκύπτει κάτι πιο φυσικό.

- Από πού εμπνέεσαι για να ενσαρκώσεις την εκάστοτε ηρωίδα που υποδύεσαι;

Μου αρέσει να δουλεύω έχοντας ένα σταθερό σημείο που βασίζεται σε κάποια σύμβαση που τη γνωρίζουμε όλοι. Ταυτόχρονα, όμως, θέλω αυτό το σημείο αναφοράς να είναι αρκετά επιφανειακό έτσι ώστε στην πορεία να μπορώ να το μεταβάλω, να το υπονομεύω ή ακόμα και να το καταργώ προκειμένου να δημιουργήσω κάτι καινούριο και πιο αυθεντικό. Αυτός ο τρόπος μου ταιριάζει, συνδυάζει την ασφάλεια με την ανασφάλεια και αυτό με ενεργοποιεί δημιουργικά. Δεν θα μπορούσα ποτέ να δουλέψω πατώντας μόνο σε σταθερά σημεία που δεν εμπεριέχουν ρίσκο. Μου αρέσουν πολλές ιδιότητες που είναι αντιφατικές μεταξύ τους, τόσο στη ζωή μου όσο και στην τέχνη και αυτό είναι ένα στοιχείο που με εμπνέει και στη δουλειά μου.

      H Ρέιτσελ Βάις και ο Κόλιν Φάρελ δίνουν τον χολιγουντιανό τόνο στο νέο εγχείρημα του Γιώργου Λάνθιμου 

- Ποια θεωρείς κομβική σκηνή στην «Εκρηξη»;

Είναι η στιγμή που η Μαρία συνειδητοποιεί ότι η ζωή που έζησε ήταν γελοία, αστεία, σουρεαλιστική και ταυτόχρονα δραματική, χωρίς να ξέρει τι ξημερώνει το αύριο, με τις καλές και τις κακές εκπλήξεις που φέρνει αυτό. Ολοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν σε αυτό ακριβώς το σημείο, που καταλαβαίνεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι, να αλλάξεις τη ζωή σου και να της δώσεις άλλη τροπή. Και αυτό είναι ένα πολύτιμο μάθημα. Κατά τη γνώμη μου, σηματοδοτεί μια πολύ θετική κατάσταση. Είναι καταπληκτικό όταν καταφέρνεις να διαλύσεις τις ψευδαισθήσεις που τροφοδοτούν την καθημερινότητά σου και δεν προσπαθείς να τις ωραιοποιήσεις αρνούμενος όσα δεν σε ικανοποιούν ουσιαστικά πια. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το πρώτο που γράψαμε και αποτελεί την ουσία της «Εκρηξης». Με συγκίνησε πολύ από την πρώτη στιγμή που διάβασα το ολοκληρωμένο σενάριο.

- Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή σου που να λειτούργησε ως έμπνευση για να εισάγεις δικά σου στοιχεία στη Μαρία;

Ναι, υπάρχει, αλλά οι πτυχές του εαυτού μου που επέτρεψα να περάσουν στη Μαρία δεν είναι μέρος μιας «εγκεφαλικής» διαδικασίας. Κάπως συμβαίνει και συμπαρασύρεις πράγματα δικά σου, προσωπικά, όπως συμβαίνει και σε κάθε σενάριο που θα μου άρεσε και θα έδινα την ενέργειά μου σε αυτό. Είναι σαν μια επένδυση, ή καλύτερα μια προσφορά από τη ζωή μου, τη φαντασία μου και γενικά όλα όσα έχω ζήσει, όσα θα ήθελα να ζήσω, ακόμα και όσα δεν έζησα. Είναι σαν μια πολύπλοκη τελετή που δεν μπορείς να εξηγήσεις εύκολα.

- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Φοβάμαι μήπως χάσω την περιέργειά μου για τη ζωή και όσα συμβαίνουν γύρω μου, μήπως κάποια στιγμή αρχίσω να αδιαφορώ γιατί θα θεωρώ τα πράγματα δεδομένα, σταθερά και μη ανατρέψιμα. Και, κυρίως, φοβάμαι μήπως χάσω αυτό το αίσθημα της έκπληξης που πολλές φορές μου προκαλούν οι άνθρωποι, η δουλειά μου και οι καταστάσεις που ζω.

- Σε εκπλήσσει η κατάσταση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια;

Φυσικά. Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι για πολλά χρόνια όλοι ζούσαμε σε μια ψευδαίσθηση, με μια φοβερή άνεση απέναντι σε όλα, χωρίς να αντιμετωπίζουμε ουσιαστικά τίποτα και χωρίς κατ’ επέκταση να διορθώνουμε τίποτα.

- Τι σημαίνει για σένα η λέξη «ελευθερία»;

Εχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου μαθαίνουμε να ζούμε με συγκεκριμένες δομές. Επιβάλλεται, κατά κάποιον τρόπο, να χτίζεις κάτι και ολόκληρη η ταυτότητά σου διαμορφώνεται από τη σιγουριά που σου προσφέρουν αυτές οι δομές. Νομίζω ότι όλοι μας θέλουμε να έχουμε κάτι σίγουρο, που ακόμα και αν το γκρεμίσουμε να ξέρουμε ότι μπορούμε να το ξαναφτιάξουμε και να νιώθουμε την ίδια σιγουριά. Δηλαδή έχουμε μάθει ότι η ελευθερία μας συνδυάζεται και με έναν χώρο που πιστεύουμε πως μας ανήκει και μπορούμε να τον ελέγχουμε.