Πού κρύφτηκε ο κ. Στουρνάρας; Γιατί δεν βγαίνει μπροστά να βοηθήσει την Εθνική προσπάθεια;‏

Γιατί μένει στις σκιές και δεν συμμετέχει στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επηρεάσει ευμενώς τον διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι; Νίπτει τας χείρας του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος; Μήπως νομίζει ότι θα θεωρηθεί αμέτοχος σε μία καταστροφή της χώρας, αν δεν εμφανίζεται στο προσκήνιο;  Πού κρύφτηκε ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας, την ώρα που αυτή δίνει τη μεγαλύτερη μάχη της;

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου - Capital.gr

Δεν είναι δυνατόν, αυτή την ώρα ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος πέραν του ρόλου του ως κεντρικού τραπεζίτη, έχει και την πολιτική εμπειρία της διαπραγμάτευσης, να σφυρά αδιάφορα μη αντιλαμβανόμενος τον θεσμικό του ρόλο. Ο οποίος είναι πέρα από κόμματα και κυβερνήσεις, συμπάθειες ή αντιπάθειες, ακόμη και προσωπικές ατζέντες. Ακόμα και αν το οικονομικό επιτελειό της κυβέρνησης έχει κάνει πέρα τον κ. Στουρνάρα, ο ίδιος θα έπρεπε να έχει επιδείξει μία εντελώς αντίθετη συμπεριφορά. Να βγει μπροστά, να γίνει η ψύχραιμη φωνή που θα επιχειρήσει να συμβιβάσει τα αντίθετα στρατόπεδα, πάντα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας.

Το δικό του καθήκον είναι αφενός να συμβουλέψει και να προειδοποιήσει την κυβέρνηση για τα διαπραγματευτικά λάθη, για τον τρόπο σκέψης των «θεσμών», αλλά και για το κλίμα που έχει διαμορφωθεί σε σχέση με τη χώρα. Ο κ. Στουρνάρας όμως προτιμά να μένει εκτός παιχνιδιού, βολευόμενος ίσως από το γεγονός ότι στην κυβέρνηση τον αγνοούν. Δεν τον είδαμε για παράδειγμα να αρθρογραφεί σε ξένα έντυπα υπέρ των συμφερόντων της χώρας, αλλά και δεν τον είδαμε να παρεμβαίνει δια του τύπου στο εσωτερικό της χώρας για να νουθετήσει ή να προειδοποιήσει αν κρίνει ότι ο διαπραγματευτικός δρόμος είναι λάθος. Ακόμη και όταν από κυβερνητικά στελέχη εκτοξεύονταν βέλη κατά του διοικητή της ΕΚΤ, ο κ. Στουρνάρας ήταν εξαφανισμένος. Άφαντος.

Δεν γνωρίζω  ποια είναι η προσωπική στρατηγική ή οι επιδιώξεις του Έλληνα κεντρικού τραπεζίτη, όμως η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι σε αυτή την υπόθεση, ενώ θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστής, προτιμά να είναι (ούτε καν) κομπάρσος. Και αυτό συνιστά ένα μεγάλο έλλειμμα για την ελληνική πλευρά, από όποια οπτική γωνία και αν το δει κανείς. Γιατί επαναλαμβάνω, το καθήκον του διοικητή της ΤτΕ είναι προς τη χώρα και όχι προς τα κόμματα.  

Αλλά τι να περιμένει κανείς να ψελλίσει ο διοικητής προς την πλευρά της ΕΚΤ. Εδώ δεν τολμά να αρθρογραφήσει για τα αυτονόητα, ας πούμε υπέρ της αναγκαιότητας να παραμείνει η χώρα στην τροχιά του ευρώ για να μην ενοχλήσει τους κυβερνώντες...

Και φυσικά δεν μπορεί παρά να αναλογισθεί κανείς με θλίψη το τεράστιο λάθος του κ. Σαμαρά που αποφάσισε πέρυσι να μην προτείνει ανανέωση της θητείας του προηγούμενου διοικητή της ΤτΕ του κ. Γιώργου Προβόπουλου και να παραδώσει μία εξαιρετικά καίρια θέση, στα χέρια του κ. Στουρνάρα, του απερχόμενου τότε ως αποτυχώντα υπουργού οικονομικών. Γιατί φυσικά, η προσωπικότητα του κ. Προβόπουλου, αλλά και η καθοριστική του δράση υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, αποτελούν σήμερα είδος σε ανεπάρκεια στην ελληνική κεντρική τράπεζα.

Να θυμίσουμε τους χειρισμούς του, με απόλυτη εχεμύθεια την κρίσιμη περίοδο του 2012; Να θυμίσουμε πώς όρθωσε ανάστημα στον κ. Τόμσεν υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα της χώρας και την επιβίωση των ελληνικών τραπεζών;  Ή τις παρεμβάσεις του στην ΕΚΤ; Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά. Όμως το γεγονός ότι δεν κρύφτηκε και ότι ήταν αποτελεσματικός, του στοίχισε τότε τη θέση του. Και στην Ελλάδα τη δυνατότητα να έχει μία ορθολογική φωνή, έναν εκπρόσωπο, έμπειρο, ικανό και αποδεκτό διεθνώς, να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της.

Αλλά και μία φωνή σύνεσης η οποία δεν θα είχε διστάσει ανεξάρτητα από το όποιο προσωπικό κόστος, να υποδείξει στον πρωθυπουργό και στο σημερινό οικονομικό επιτελείο τα λάθη που οδηγούν την οικονομία σε μαρασμό και τις διαπραγματεύσεις σε εκτροχιασμό...