Έλενα Μακρή-Λυμπέρη: ''Δεν θα γίνω Βασιλάκης Καΐλας για να σταματήσω κακόβουλα σχόλια‏''

«Ο,τι θυμάσαι δεν υπάρχει πια», σχολιάζει και συνεχίζει: «Δεν σημαίνει, όμως, κάτι πιο ουσιώδες, εκτός από το μέγεθος σε σχέση με το παλιό μου γραφείο και το design. Στη ζωή μου έχω αλλάξει πάμπολλα γραφεία, μικρά, μεγαλύτερα, ερείπια, στυλάτα, από την εποχή του “Πάνθεον” και του “Marie Claire” στον ΔΟΛ και σε όλα ήμουν εκεί μέσα με τα όνειρά μου, ατέλειωτες ώρες, προσπαθώντας να τα κάνω ολοζώντανες σελίδες στα εκάστοτε περιοδικά. Το γραφείο μου, μικρό ή μεγάλο, απλοϊκό και ψιλοερείπιο όπως αυτό εδώ, ή πολυτελές όπως παλιότερα, έχει μέσα τη δική μου τρέλα, το νεύρο, τη λατρεία για τη δουλειά μου. Κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ». Τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα καθότι ημέρα της γιορτής της, η ίδια, όμως, δίνει σαφή εντολή να μην τη διακόψει κανείς εκτός από τον σύζυγο και τα παιδιά της. Μπροστά της απλώνονται φωτογραφίες από την πρώτη της κολεξιόν με ρούχα και αξεσουάρ για το καλοκαίρι που θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες ημέρες στην ελληνική αγορά.

- Πώς προέκυψε η ιδιότητα της σχεδιάστριας στη ζωή σου; Επιστρέφω εκεί όπου ήταν το σημείο εκκίνησής μου στα 18 μου χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κάτι που το βάζω σε λειτουργία για πρώτη φορά. Οι φίλοι και οι γνωστοί μου στον χώρο γνωρίζουν ότι η πρώτη μου ιδιότητα ήταν αυτή: σχεδιάστρια μόδας. Αυτό γεννήθηκα να κάνω, αφού κυριολεκτικά πρώτα σχεδίασα μια μπότα γυναικεία και ύστερα έγραψα το γράμμα «α». Αυτό έχω σπουδάσει και πάνω σ’ αυτό το αντικείμενο δούλεψα με πολύ σημαντικούς ανθρώπους όπως ο Μιχάλης Πολατώφ. Εχω συνεργαστεί με μεγάλες εταιρείες ρούχων, αλλά και πριν από 23 χρόνια σχεδίασα και κατασκεύασα 800 στολές για γνωστό μαιευτήριο της Αθήνας. Εκείνη την εποχή είχα κερδίσει και τη θέση της επιλαχούσας για την Biennale, καθώς και τέσσερα βραβεία του ΕΟΜΜΕΧ, τότε που όλα αυτά βέβαια είχαν μια κάποια αξία στη χώρα μας. Μόλις είχα αποφοιτήσει από τη σχολή μου και αφού παράτησα τις σπουδές Φιλολογίας στη μέση (με καβγάδες από γονείς και επανάσταση), ήθελα διακαώς να πάω στο εξωτερικό και να συνεχίσω τις σπουδές μου πάνω στη μόδα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, ο Θεός κάνει άλλα σχέδια για εμάς.

Αρρώστησε ξαφνικά ο πατέρας μου, πέθανε μετά από τέσσερις μαρτυρικούς μήνες και καθώς τα οικονομικά βάρη μετατοπίστηκαν σε εμένα -αν και ήδη δούλευα 12 ώρες ημερησίως-, επιζητούσα άλλες τόσες με γυρίσματα σε διαφημίσεις στην TV, στον ANT1 (ήμουν ενδυματολόγος στη «Λάμψη» αλλά και στον ΔΟΛ) για να ισοφαρίσω τον οικογενειακό προγραμματισμό. Ρούχα, σχέδια, styling, περιοδικά. Εκανα τα πάντα όλα 24 ώρες το 24ωρο. Δύσκολα αλλά και αλησμόνητα χρόνια με φιλίες πολύ δυνατές από τον χώρο της μόδας που επέζησαν μέχρι τώρα. Πολλοί με θυμούνται ως ένα κορίτσι με κάστανα μακριά μαλλιά, φορτωμένο με άπειρες τσάντες και βαλίτσες για το shooting της ημέρας και όχι ως κυρία Λυμπέρη.

- Γιατί επέστρεψες αφού ήδη ασχολείσαι full time ως εκδότρια στο «Ηello!» και το «Hello Fashion»; Αναθεώρησα πολλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πέρασα ένα διάστημα που νόμιζα πως ήμουν μάλλον πεθαμένη, αλλά ωστόσο ανέπνεα. Πήγαινα στο γραφείο για έξι μήνες και κοιτούσα το είδωλό μου στο τζάμι του υπολογιστή και δεν μπορούσα ούτε τα mail μου να ανοίξω. Κι όμως, καθόμουν με τις ώρες στο γραφείο ακούγοντας τις φωνές, τις κουβέντες, τα παράπονα, χωρίς να μπορώ -ούτε και να θέλω- να επέμβω για κάτι πιο δημιουργικό. Αρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου σιγά-σιγά κι αυτό έγινε με τη συμπαράσταση κάποιων ανθρώπων στο γραφείο, των κοριτσιών στο εμπορικό τμήμα της Alpha Edition, στο «Εγώ», αλλά και κάποιων ανθρώπων στο «Ηello!» που μου έδειξαν πόσο εκτίμηση μου είχαν. 

Μια μέρα ξύπνησα σαν από λήθαργο και τις κάλεσα όλες, όπως παλιά, για ένα πανηγυρικό meeting επαναπροσδιορισμού και ξεσηκωμού για δημιουργικά πράγματα. Ετσι μέσα στον χαμό και τη γενική κατάπτωση βρήκαμε εγώ και οι συνεργάτες μου το κουράγιο να πάμε πάλι από την αρχή για να ξαναφτιάξουμε ωραίες στιγμές στην οφθαλμαπάτη, στο όνειρο των περιοδικών. Μετά δεν με σταματούσε τίποτα, όπως συμβαίνει πάντα. Ηρθε το «Elena’s Diary», το προσωπικό μου blog, και ταυτόχρονα με όλα αυτά και με ένα βιβλίο που έχω αρχίσει να γράφω επανεκκίνησα την αγάπη μου στο να σχεδιάζω τα δικά μου ρούχα, κάτι που έκανα αρκετά συχνά αλλά μόνο για μένα μέχρι πρότινος. 

Η λατρεία μου για την επική αρχαϊκή ελληνική μόδα, τη Δήλο, αλλά και το αποκορύφωμα στα 70s, τότε που η Ελλάδα ήταν μόδα και όλοι ζούσαμε στον απόηχο μια άλλης χώρας, με έσπρωξε να δημιουργήσω μια capsule collection με τίτλο THALATTA - THALATTA και brand name το Elena Makri Mykonos Resort σε ρούχα και αξεσουάρ, με κύριο χαρακτηριστικό την Grecian Myconian επιρροή. Τα ρούχα είναι όλα ραμμένα από ζορζέτα και ζέρσεϊ και επηρεασμένα από τις αρχαιότητες των Κυκλάδων και τα prints τα σχεδίασα με επιρροές από τα δάπεδα της Δήλου, ενώ συνδυάζονται με vintage κοσμήματα και σανδάλια, όλα με αρχαιοελληνικά ονόματα. Προο­ρίζονται κυρίως για αγορές σε μέρη διακοπών στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό ως μια καθαρόαιμη ελληνική πρόταση. Από αυτό το καλοκαίρι η συλλογή θα βρίσκεται στο κατάστημα «Eponymo» στο «Golden Hall» και σε επιλεγμένη διανομή σε ξενοδοχεία της Ελλάδας, όπως π.χ. το «Belvedere» στη Μύκονο. Φυσικά θα υπάρχει και όλη η συλλογή στο νέο μου eshop, www.elenamakri.com

- Δεν φοβάσαι τα όσα θα ειπωθούν πάλι για σένα; Εχω πια συνηθίσει να ασχολούνται κάποιοι εκτός από τη δική τους ζωή και με τη δική μου. Αυτό σημαίνει πως έχουν διαθέσιμο χρόνο. 

Αλλωστε όταν βρίσκεσαι στην αρένα είσαι έτοιμος να ακούσεις και να δεις διάφορα. Ποτέ δεν έκατσα με τα χέρια σταυρωμένα, δούλευα πάντα σαν άντρας και όχι ως προστατευόμενη σύζυγος, υποκύπτοντας σε τρελά ωράρια. Η μέρα που θα μείνω χωρίς δουλειά θα είναι σίγουρα η τελευταία ημέρα της ζωής μου. Αλλωστε να σου πω κάτι; Δεν με τρομάζει τίποτα πια γιατί έχω βιώσει μεγάλες διακυμάνσεις. Τι να πουν για μένα; Εχω ζήσει, συμπυκνωμένα, δύο και τρεις ζωές μαζί, με ευτυχισμένες στιγμές, χαρές, καταξιώσεις, κλάμα, απογοητεύσεις, πτώσεις. Εχω ταξιδέψει και γνωρίσει ανθρώπους που οι περισσότεροι βλέπουν στο σινεμά ή στα περιοδικά, έχω κερδίσει την κάθε μέρα της ζωής μου. Οσον αφορά στη ματαιοδοξία μου έχει επέλθει πλέον κορεσμός .Οι ντουλάπες μου είναι γεμάτες από υπέροχα ρούχα και παπούτσια με τα οποία θα μπορούσα να περάσω μια ζωή αφού πια ψωνίζω ελάχιστα. Είμαι μια γυναίκα με καυστικό χιούμορ για ό,τι έχει συναντήσει στη ζωή της, γεμάτη, με ένα σπίτι όπου γίνεται χαμός από φωνές τριών παιδιών και έναν άνδρα που βρίσκεται εκεί για μένα, ανέκαθεν, όπως κι εγώ για εκείνον. Μαζί, πρωί-βράδυ, αχώριστοι.

- Εχεις αγωνιστεί πολύ στη ζωή σου; Eίμαι φύσει και θέσει αγωνίστρια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν μονίμως δύσκολα, καθεστώς. Ο πατέρας μου ήταν γόνος μεγαλοκτηματία της Θεσσαλίας και καθώς είχε σπουδάσει γεωπόνος, επειδή του το επέβαλλαν οι κανόνες και οι συνθήκες, τη δεκαετία του ’50 διατηρούσε στην εύπορη επαρχία εταιρείες με γεωργικά μηχανήματα και άλλες επιχειρήσεις. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλά γι’ αυτές κι έτσι μια τεράστια για την εποχή περιουσία εξανεμίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα, όπου αξιοποιώντας αυτό που κάποτε σνόμπαρε δούλεψε στο υπουργείο Γεωργίας αναλαμβάνοντας έργα όπως η Ομόνοια κ.ά. και τέλος στα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε διευθυντής στο Πεδίον του Αρεως. Ενας ευαίσθητος και πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος, που μιλούσε στις δωδεκάχρονες φίλες μου στον πληθυντικό και διάβαζε ποίηση και Ιστορία. Ωστόσο ήταν μια καταστροφή που ουσιαστικά δεν την ξεπέρασε ποτέ, δεν μπόρεσε να τη διαχειριστεί, κάτι που πέρασε αναπόφευκτα με μνήμες και σε εμάς τα παιδιά του, σε εμένα και την αδελφή μου. Το να πτωχεύσεις στην Ελλάδα είναι τραγικό. Μου έλεγε πάντα: «Στην Ελλάδα είναι μικρότερη αμαρτία αν σε πιάσουν μ’ ένα φορτηγό λίρες παρά αν πτωχεύσεις. Θα σε κυνηγάνε αλύπητα μέχρι τέλους ακόμα και τα παιδιά σου». Φαντάσου ότι οι οικονομικές του εκκρεμότητες έκλεισαν την παραμονή του γάμου μου. Τότε ξεπλήρωσα την τελευταία του οφειλή στο Δημόσιο, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του. Τότε ξόφλησα και την τελευταία εκκρεμότητα του Κωνσταντίνου-Ιωάννη Μακρή στο ελληνικό κράτος. 

- Πώς βιώνεις τον τελευταίο τυφώνα που βρήκε την οικογένειά σου; Οπως θα έχεις καταλάβει δεν είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε στα πούπουλα. Εύχομαι τα παιδιά μου να μη ζήσουν τις δικές μου παιδικές, εφηβικές μέρες. Κάποιες από αυτές ήταν αρκούντως μοιραίες. Ποτέ στη ζωή, όμως, δεν είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο. Οπλιζόμαστε με μια ηλίθια αισιοδοξία, πάντα για το καλύτερο. Εχω μάθει να δίνω τον αγώνα μέχρι τέλους. Να όμως που όταν έρθει η καταστροφή φτάνεις σε τέτοιο σημείο θλίψης που από το μόνο που μπορείς να πιαστείς είναι το αύριο. Ασυνείδητα ή συνειδητά πρέπει να κοιτάξεις μπροστά. Ειδικά όταν έχεις τρία παιδιά τα οποία δεν αρέσκονται να βλέπουν τη μάνα ή τον πατέρα τους κλινικά νεκρούς.

- Πώς ήταν η τελευταία ημέρα σου στο συγκρότημα Λυμπέρη; Υπάρχουν πράγματα, εικόνες και συναισθήματα που δεν μεταφέρονται με λόγια. Είναι σαν να μου ζητάς να σου πω πώς ένιωσα την ημέρα που είδα το φέρετρο των γονιών μου να κατεβαίνει στη γη. Αυτά τα μεταφέρεις στην καρδιά σου, στη μνήμη σου, που σε ζωντανεύει και σε ταράζει, ή αν μπορείς μόνο στο χαρτί. 

- Δεν γύρισες πίσω το βλέμμα για τελευταία φορά; Για να δω τι; Ενα συγκλονιστικό κτίριο στο κέντρο του πουθενά που από την πρώτη στιγμή με πάγωσε; Ποτέ δεν το αγάπησα και ποτέ δεν έκλαψα γι’ αυτό. Δεν κλαίω εγώ για τα τσιμέντα. Εχω αλλάξει πολλά σπίτια στη ζωή μου κι απ’ ό,τι φαίνεται θα αλλάξω ακόμη πολλά. Πίστεψέ με, δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου διότι δεν μεγάλωσα ποτέ σε σταθερή οικία. Βάλε με να ζήσω σ’ ένα λαγούμι, δεν με νοιάζει. Θα το μετατρέψω στο δικό μου λαγούμι και θα το μεταμορφώσω από την πρώτη μέρα, αφού βέβαια κάνω τα πάντα για να βρω το καλύτερο αύριο! Οταν έκλεισε για πάντα η καφέ καγκελόπορτα του κτιρίου των εκδόσεών μας, εκεί μέσα πέθαναν οι μέρες, τα χρόνια μου, οι άνθρωποι και οι ζωντανοί μου οργανισμοί, τα περιοδικά μου. Τα περιοδικά ήταν για μένα παιδιά μου. Είχα τρία παιδιά στο σπίτι και τρία στο γραφείο. Τι να σου πω, το αυτονόητο;

- Λύγισες; Και λύγισα και λυγίζω, αλλά και σηκώθηκα και ξανασηκώνομαι. Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν υπάρχουν πια ξέγνοιαστες μέρες. Ανήκουν στο πολύ μακρινό παρελθόν, εκεί κοντά στο 2000. Το 2002 αρρώστησε και η αγάπη της ζωής μου, η μητέρα μου, και την έχασα κι αυτή σε δύο χρόνια. Εκτοτε κάθε μέρα είναι μία ακόμη μέρα αγώνα, με μια Ελενα πιο μεγάλη και πιο μαμά για όλους από ποτέ! Εστω κι αν η ζωή προχωράει, έστω κι αν χαιρόμαστε για μικρά και όχι για τα παλιά μεγάλα. Δεν πειράζει, έχω πολλές αγκαλιές στο σπίτι να μου θυμίζουν πως τα μικρά φέρνουν τη χαρά.

- Σε τέτοιες στιγμές, έκανες βαθύ ξεσκαρτάρισμα στον κοινωνικό σου κύκλο; Τους πραγματικούς φίλους μου τους ήξερα από πριν. Αλλωστε πάντα είχαμε φίλους εκτός σόουμπιζ, ακόμη και από τα σχολικά μας χρόνια. Περισσότερο εξεπλάγην θετικά για το πόσο γενναιόδωροι υπήρξαν κάποιοι στην αγάπη και στη στήριξη που έδειξαν σε εμένα και στην οικογένειά μου. Μας συγκίνησαν πολύ με τη συμπαράστασή τους. 

- Αγνωμοσύνη βίωσες; Eντάξει, λογικό είναι, καθημερινά τη βιώνουμε όλοι. Δεν κατακρίνω τους ανθρώπους. Πολλοί δεν ξέρουν να διαχειριστούν την ήττα όχι μόνο τη δική τους αλλά και των οικείων τους. Κακολογούν, συκοφαντούν για να νιώθουν πιο εξιλεωμένοι οι ίδιοι από ανασφάλεια. Πόσοι είναι αυτοί που στη λήξη του αγώνα δεν κρύβονται και σφίγγουν το χέρι κι ας έχουν χάσει; Οι περισσότεροι τρέχουν στα αποδυτήρια με νεύρα. Θέλω να πιστεύω πως ξέρω να δίνω το χέρι και πάντα νομίζω το έδινα και στα καλά και όταν ήρθαν τα δύσκολα. Πάντα με ανθρώπους και συνεργάτες έκανα επιτυχίες, ποτέ ολομόναχη. Δεν περιμένω όμως την κατανόηση κανενός.

- Αναγνωρίζεις κάποια λάθη; Eίμαι κατά της άποψης «δεν μετανιώνω για τα λάθη μου». Είναι χαζή κουβέντα και δεν καταλαβαίνω όσους την υιοθετούν. Ναι, έκανα και κάναμε λάθη. Κυνηγούσα π.χ. την τελειότητα κι αυτή κοστίζει χρόνο και χρήμα. Ομως, δυστυχώς, είναι θέμα εμμονής, θέλω αυτό που δημιουργώ να έχει όσο το δυνατόν ποιότητα. Τα κόστη και η λογιστική δεν συμβαδίζουν με την ποιότητα και πρέπει να επικρατεί το φρένο και η ζώνη ασφαλείας που ως γνωστόν σώζει ζωές. Εγώ μάλλον δεν φορούσα πάντα ζώνη.

- Εχει αλλάξει η ζωή σου τώρα; Γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι ακόμη ζείτε πολυτελώς... Δεν θα γίνω ποτέ  Βασιλάκης Καΐλας για να πω τον πόνο της ζωής μου και να προκαλέσω το λαϊκό αίσθημα προκειμένου να μην ασχολούνται κακόβουλα μαζί μου. Ζω και θα ζω με την ύψιστη αξιοπρέπεια που θεωρώ εγώ για μένα, όπως ζούσα πριν και ακόμα πιο πριν, δουλεύοντας νυχθημερόν και ουχί πίνοντας καφέδες, κριτικάροντας την κρίση και υπερθεματίζοντας σαν την αδελφή του Κωνσταντάρα «άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα». Ουδείς γνωρίζει τι συμβαίνει στο σπίτι του διπλανού του και αυτό είναι και το σώφρον, όπως επίσης ο καθένας πρέπει να ασχολείται επισταμένως με τα της οικίας του. Τα εν οίκω μη εν δήμω.

Ο Αντώνης Λυμπέρης δεν πίστεψε ποτέ πως οι εκδόσεις θα κλείσουν. Το πάλεψε μέχρι τέλους. Ακόμα και τις προσωπικές μου οικονο­μίες μιας ζωής έβαλε στο τέλος στην εταιρεία. Αυτό δεν το ξέρω μόνο εγώ και ο άντρας μου, αλλά και οι οικονομικοί της εταιρείας. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να αναμετρηθώ με όλους τους εμμονικούς τζιχαντιστές των καιρών που μας έχουν περικυκλώσει, κρίνοντας και λοιδορώντας. Αυτοί είναι ανίκητοι. Οταν πήγα, μικρό κοριτσάκι, με το σχολείο εκδρομή στη Ρόδο, αγόρασα μια ξύλινη επιγραφή που έλεγε «Δεν σκύβω το κεφάλι, προσαρμόζομαι», μια φράση του Νίκου Καζαντζάκη. Την είχα κοντά μου, δίπλα στο γραφείο μου, πάνω από την πτυσσόμενη πολυθρόνα που άνοιγα και κοιμόμουν. Προσαρμόστηκα και προσαρμόζομαι. Ο λαμπερός κόσμος των περιοδικών ήταν λαμπερός μόνο για να λάμπουν και τα περιοδικά μου. Η Ελενα Μακρή-Λυμπέρη ήταν πάντα μια λαμπερή εργάτρια στη δουλειά. 

Εμπαινε το πρωί και έβγαινε το βράδυ φτιάχνοντας σαν μαγείρισσα με φοβερές συνταγές περιοδικά που άφησαν εποχή. Ναι, τις εποχές της ευμάρειας περάσαμε όλοι καλά κι εγώ και όλοι οι συνεργάτες, αλλά αυτά τελείωσαν! Ηρθε ένα ασύλληπτο τσουνάμι κι ενώ νομίζαμε πως θα γλιτώσουμε αν ανεβαίναμε όλοι στον λόφο, αυτό κατάπιε κι εμάς αλλά και όλη τη βουνοπλαγιά. Και απ’ ό,τι βλέπω αναμοχλεύεται ακόμα. Ολα τα άλλα είναι μέρος της αρρωστημένης φαντασίας κάποιων και μέρος της παράνοιας και των απωθημένων που έχει φέρει η γενικότερη οικονομική κρίση. Δυστυχώς, έχουμε πτωχεύσει όχι μόνο οικονομικώς, αλλά κυρίως από ηθικές αξίες, κατανόηση και ανθρώπινη στοιχειώδη καλοσύνη. Και βέβαια έχουμε πάθει και μερική αμνησία. 

- Στο blog σου, το Elena’s Diary, ασκείς συχνά σκληρή κριτική. Nαι, γιατί είναι κάτι σαν ημερολόγιο και φέρει το όνομά μου. Ποτέ δεν έκρυβα άλλωστε τις απόψεις μου. Πάντοτε έγραφα editorial με θέση και άποψη στα περιοδικά. Αλλιώς κάτσε σπίτι σου και να έχεις ένα νεύμα συμφωνίας και συγκατάβασης για όλους και για όλα. Ημουν και εξακολουθώ να είμαι ειλικρινής, δεν μασάω τα λόγια μου. Στα ημερολόγια άλλωστε γράφεις μόνο αλήθειες. Αυτό είθισται.

- Με την Ελένη Μενεγάκη πάντως υπήρξες σκληρή. Γιατί ήταν κομψό αυτό που έκανε η ίδια, να θελήσει να αποσύρει από την κυκλοφορία το «Hello!»; Ηταν μια έκρηξη άμυνας απέναντι στον εαυτό μου, στους συνεργάτες μου και στις δουλειές μας, σε μια εξαιρετικά επιθετική κίνησή της. Αντίστοιχο περιστατικό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Μας έκανε ασφαλιστικά μέτρα προκειμένου το περιοδικό να αποσυρθεί από τα περίπτερα. Αυτό νομικά γίνεται μόνο όταν βρίζεις τα ιερά και όσια των θεσμών, προκαλείς σε επανάσταση το έθνος ή αν διασύρεις θεσμούς όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτό τουλάχιστον μου είπε έκπληκτος ο δικηγόρος μου. Το συζήτησα και με άλλους εκδότες οι οποίοι ήταν κάθετοι στην άποψή τους και συμφώνησαν για το πόσο επιθετική κίνηση ήταν από μέρους της. Ηταν εξαιρετικά άκομψο να προβεί σε μια τόσο αψυχολόγητη και επιθετική συμπεριφορά βάζοντάς τα με ένα έντυπο με το οποίο έχει τόσο στενή συνεργασία χρόνων και της είχε φερθεί -όπως σε όλους- άψογα. Το θέμα αφορούσε το πάρτυ των παιδιών της το οποίο διαφήμιζε η ίδια στην τηλεόραση.

Η αλήθεια είναι ότι τη συγκεκριμένη φωτογραφία δεν ήθελα να τη βάλω γιατί δεν αρέσκομαι στις θολές φωτογραφίες. Να όμως που επέμεναν οι συνεργάτες μου και πάντα με καλή πρόθεση. Φυσικά προστάτευα τα πρόσωπα των παιδιών της με ειδικό πίξελ αφού ήμουν η πρώτη που το χρησιμοποίησε για προστασία όταν το επιθυμούσαν οι γονείς. Το σαβουάρ βιβρ της δουλειάς μας πάντως απαιτεί να διαμαρτυρηθείς με ένα τηλεφώνημα, το πολύ για τυπικούς λόγους να στείλεις και ένα εξώδικο. Αλλο αυτό κι άλλο να αναγκάζεις τον άλλον να τρέχει στον εισαγγελέα μέσα από ένα πυροτέχνημα εντυπώσεων για να βρει το δίκιο του. Το οποίο φυσικά το βρήκε το «Hello!» και δεν αποσύρθηκε διότι αυτό θα ήταν τεράστια καταστροφή. Ποιος έχει την καρδιά να κάνει τέτοια ζημιά σε τόσο κόσμο που δουλεύει ακόμα σ’ αυτό το έντυπο; Και μάλιστα σε αυτούς τους καιρούς; Το περίεργο είναι ότι μετά από αυτό είδα πιο προσωπικές ακόμα στιγμές της Ελένης, από το εσωτερικό του πάρτυ, σε άλλα περιοδικά. Δεν βγάζεις, όμως, άκρη με το τι θέλει ο ένας κι ο άλλος στον… μαγικό κόσμο της σόουμπιζ. Θα φύγω από αυτή τη ζωή και μ’ αυτή την απορία θα μείνω.

- Ωστόσο έγραψες διάφορα σχόλια στο Elena’s Diary. Οταν δέχεσαι μια τέτοια επίθεση αμύνεσαι ανάλογα. Αλλωστε είμαι καυστική στην πένα μου και κάποια πράγματα λέγονται από μένα και με διάθεση χιούμορ. Κουράστηκα επίσης με τη δημοσιογραφία όλων των συμφερόντων, της αιώνιας λυκοφιλίας. Εγραψα αυτά που όλοι ξέρετε και σκέφτεστε, αλλά κανένας δεν τολμάει να τα υπογράψει. Δεν ήμουν σκληρή, ήμουν πηγαία ειλικρινής και αμύνθηκα όπως όφειλα. Δεν θα με σταματήσει κανένας να εκφράζομαι ελεύθερα στο blog μου. Αλλά και  στο «Hello!» είμαστε θετικοί. Τους ανθρώπους τούς παρουσιάζουμε πάντα με αγάπη και προστασία, δεν είμαστε κακοπροαίρετοι και πάντα συνεργαζόμαστε μαζί τους. Την Ελένη τη φροντίζουμε από αρχαιοτάτων χρόνων αφού υπήρξε και με άλλο διευθυντικό καθεστώς ένα είδος μασκότ, τόσο που από τη θέση μου, αυτή της εκδότριας, δυσανασχετούσα συχνά για το πόσο ακατάπαυστα έμπαινε χωρίς λόγο και αφορμή εξώφυλλο. Ετσι δημιουργήθηκε ένα εκδοτικό καθεστώς 100% λάθος και κουραστικό για μένα, αλλά παρέσυρε όπως είδες όλο τον εβδομαδιαίο Τύπο. Οταν ανέλαβα αποκλειστικές πρωτοβουλίες, προσπάθησα και προσπαθώ όσο γίνεται να μετριάσω αυτό το κουραστικό φαινόμενο. 

- Η Ελένη, όμως, δεν ήταν πάντα η απόλυτη σταρ του «Hello!»; Ρετουσάροντάς την, προστατεύοντας τις άτυχες φωτογραφίες, ακόμα και εκείνες που δεν θέλαμε να εκθέσουμε την οικογενειακή της ζωή την εποχή του χωρισμού της και γράφοντας γι’ αυτήν επί χρόνια τα καλύτερα, καταλαβαίνεις πως το όλο συμβάν ήταν το λιγότερο ατυχές και μας απογοήτευσε όλους στο περιοδικό, τους συνεργάτες μου και εμένα προσωπικά. Αλλωστε να σου πω και κάτι; Οι άνθρωποι που προβάλλονται από το γυαλί καθημερινά, αναλύοντας τη ζωή τους σαν άτυπη ψυχανάλυση μπροστά στους τηλεθεατές, αποζητούν ακούσια ή εκούσια την προβολή τους, οπότε δεν δικαιούνται να μιλούν για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, εκτός αν παρεκτραπείς θέτοντας σε κίνδυνο τη γαλήνη τους με ανυπόστατα χυδαία δημοσιεύματα. Κανείς δεν εισβάλλει στη ζωή του άλλου. Οποιος θέλει να μην έχει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, κρύβεται και αποδεδειγμένα δεν έχει. Στη σόουμπιζ υπάρχουν εδώ και χρόνια καλά κρυμμένα μυστικά και όποιος θέλει να τελεί μυστήρια και γιορτές ιδιωτικά τα καταφέρνει μια χαρά. Δεν αντιλαμβάνομαι τους ανθρώπους που προσπαθούν τη μισή τους ζωή να γίνουν διάσημοι για να τους φωτογραφίζουν όλοι και μετά με μαύρα γυαλιά να απειλούν ουρλιάζοντας για ιδιωτικότητα! Μα αφού ήξερες, μαντάμ, τι κακό θα σε βρει. Η αναγνωσιμότητα είναι μαρτύριο, ρωτήστε και τους πραγματικούς σταρ στο L.A. 

- Ναι, αλλά μετά τα βρήκατε και την ξανάβαλες στο εξώφυλλο του «Hello!». Ούτε εγώ ούτε κάποιος συνεργάτης μου δήλωσε ποτέ πως δεν θα ασχοληθεί ξανά το περιοδικό μαζί της. Και πώς θα μπορούσε αλήθεια να γίνει αυτό από τη στιγμή που έχει καθημερινή εκπομπή στο κανάλι του ALPHA. Δεν κάνω περιοδικό μόνο με ανθρώπους που σέβομαι, γνωρίζω και αγαπώ, αλλά και με πλήθος άλλους που δεν τους γνωρίζω καν ή δεν ακούω τη μουσική τους ή δεν αντέχω τις σειρές που παίζουν και τα κέντρα που τραγουδούν. Μόλις κάνω περιοδικό που να λέγεται «Ελενα», εννοείται ότι θα βάζω μέσα τις λατρείες μου, αλλά μάλλον θα το παίρνουμε καμιά δεκαριά όλοι κι όλοι. Μα από πού βγήκε αυτό; Δεν υπάρχει περιοδικό στον πλανήτη που παίζει με λίστες του ποιον συμπαθεί και ποιον όχι. Εμάς μας ενδιαφέρει ποιος είναι πιο hot κάθε εβδομάδα. Τόσο ζωή έχει πλέον ο καθένας που ανακηρύσσεται σταρ για μια εβδομάδα. Κάθε φορά που η Ελένη έχει επικαιρότητα θα βρίσκεται στο εξώφυλλό μας. Οταν δεν θα έχει δεν θα είναι ούτε μέσα. Πέρασε ένα διάστημα από το συμβάν, γέννησε, και ο κόσμος ξανασχολήθηκε μαζί της, το ίδιο και το «Hello!». Η είδηση αναδεικνύει τα πρόσωπα. Οταν πριν από μήνες κυριαρχούσε η πολιτική στη ζωή μας, με νέα πρόσωπα, έβαλα για πρώτη φορά στο εξώφυλλο του περιοδικού πολιτικούς και εκτοξεύτηκαν οι κυκλοφορίες. Τώρα πάλι οι ίδιοι άνθρωποι δεν δείχνει να ενδιαφέρουν. Το τονίζω: δεν έχω προσωπικό θέμα με την Ελένη, δεν θα μπορούσα άλλωστε. Λειτουργώ αυστηρά επαγγελματικά. 

- Αν σ’ το ζητούσε η Μενεγάκη, θα τη φιλοξενούσες σε συνέντευξη; Γιατί όχι; Αυτή είναι η δουλειά των περιοδικών. Δεν θα μου ζητούσε να περάσουμε μαζί διακοπές τον Ιούλιο. Αυτό θα το σκεφτόμουν. Αλλά να σου πω, όλα τα έχω ζήσει σ’ αυτή τη ζωή. Σοβαρά, όμως, τώρα, αυτό δεν έκανα πάντα τα τελευταία είκοσι κάτι χρόνια; Συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις, υπέροχες ιστορίες για όλους, που κατασκεύαζα με φωτογραφικό κινηματογραφικό τρόπο. Εγώ της έφτιαξα το άλμπουμ του γάμου της στο «Life&Style», κανονίζοντας ακόμα και την παραμικρή λήψη και κάνοντας ουσιαστικά πρόβα γάμου! Είχα μια τεράστια αγάπη μέσα μου γι’ αυτό που ήθελα να μεταδώσω, τους ήξερα δεν τους ήξερα, τους συμπαθούσα ή όχι, πάντα το καλύτερο για την ελληνική σόουμπιζ και τα περιοδικά μου βέβαια. Πάντα με τεράστια αγάπη και εμμονή στη λεπτομέρεια. Εγώ δεν ξέχασα ποτέ κανέναν και τίποτα  και ευτυχώς υπάρχουν και πολλοί ακόμη που το θυμούνται και με τιμούν με αγάπη. 

- Για την κόντρα σας με τον Πέτρο Κωστόπουλο έχεις μετανιώσει; Γιατί να μετανιώσω; Εκανα κάτι που δεν το ξέρω; Οχι κόντρα, ανταγωνισμό είχαμε και όχι σε όλα τα έντυπα, και σίγουρα όχι από μέρους μου. Σεβόμουν και σέβομαι πάντα τους ανταγωνιστές. Σ’ αυτό με έχει επηρεάσει ο άνδρας μου, ο Αντώνης Λυμπέρης, που είχε πάντοτε μια έμφυτη ευγένεια με τους ανταγωνιστές του. Σ’ το είπα και πριν, στον αντίπαλο δίνω πάντα το χέρι και ό,τι και να γίνει σέβομαι τους κόπους και την εργασία τον ανταγωνιστών μου, την ιστορία τους. Ο Κωστόπουλος έκανε μεγάλη καριέρα στον κόσμο των περιοδικών, έγραψε τη δική του ιστορία.

- Είσαι παραδοσιακή μαμά; Πάντα, ακόμη κι αν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι ατελείωτες, ο παραδοσιακός ρόλος δεν χάνεται. Είμαι η ενοχική μαμά, η μαμά που κοιμίζει και ξαναφεύγει για γραφείο, είμαι η μαμά που θα τρέξει πίσω από τον γιο της και θα κλάψει προκειμένου να τον αναγκάσει να φορέσει ζακέτα. Οσο προοδευτική κι αν είμαι, είμαι η συνέχεια της δικής μου μαμάς, αυτής που έχασα. 

- Το όνομα Λυμπέρη ως δεύτερο επώνυμό σου είχε τίμημα; Ολα τα πράγματα στη ζωή έχουν διπλή όψη. Φυσικά και είχε. Δεν υπήρξα βασίλισσα όπως με αποκαλούσαν με κακεντρέχεια. Οι βασίλισσες και οι πριγκίπισσες δεν δουλεύουν, μένουν στα παλάτια και απολαμβάνουν. Κάθε μέρα έδινα -και δίνω- αγώνα στο γραφείο και, το χειρότερο, ζούσα με τον εργοδότη μου που μετέφερε τα θέματα και τα προβλήματα στο σπίτι, ενώ πολλές φορές μού καταλόγιζε περισσότερες ευθύνες, διότι με ήθελε άμεμπτη υπάλληλο. Είναι δύσκολο να κρατήσεις τις ισορροπίες δουλεύοντας με τον σύζυγό σου, κάποιες φορές ίσως και εφιάλτης.

Τα χρόνια που συνεργάστηκα με τον Αντώνη έχω ακούσει τα πάντα. Από το ότι είχαμε μπάτλερ (!) στο γραφείο με σερβίτσια κινέζικα ή ότι μου έγραφε συντάκτης τα editorial στο «Life&Style», μέχρι ότι τα βιβλία δεν ήταν δικά μου. Πάντα έδινα τόπο στην οργή και προχωρούσα. Τον Αντώνη τον σεβόμουν και τον σέβομαι απεριόριστα, ήταν και είναι ο μέντοράς μου, η γνώμη του στη δουλειά ήταν νόμος! Αυτός απελευθέρωσε τα ταλέντα μου, με πίστεψε και με βοήθησε ακομπλεξάριστα όσο λίγοι άνδρες τη γυναίκα τους. Εμαθα δίπλα στον καλύτερο όλων -ας μου το επιτρέψουν αυτό οι ανταγωνιστές- και για μένα θα είναι πάντα το παλιό μου αφεντικό, έστω κι αν δεν ρίχνει ούτε ματιά στα εξώφυλλα των περιοδικών που έχω σπίτι και κοιτάζει αλλού ή δεν μου μιλάει ποτέ για τον Τύπο γιατί δεν το αντέχει.

Ο πιο σημαντικός όλων σε αυτό που δημιούργησε κάποτε, σε μια άλλη Ελλάδα, με γνώμονα πάντα την ποιότητα. Ενας αθεράπευτα δημιουργικός άνθρωπος, αυτός είναι ο Αντώνης Λυμπέρης.

*Της Μαρίας Λεμονία - Thema people