Θ. Καρτερός στην Αυγή: Θα μαζέψουμε το κουράγιο μας - Θα δέσουμε τις πληγές μας μόνοι μας

Και θα ακούσουμε πάλι τη σιγανή φωνή του αναγνώστη: Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω, σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη.

Κι επειδή ο δρόμος είναι εκείνος που εκείνοι άνοιξαν, θα προχωρήσουμε. Όλοι όσοι επιμένουν πως η πολιτική είναι όραμα, ιδανικό, έφοδος στον ουρανό. Και θα ακουμπήσουμε -πού αλλού;- στη φωνή του αναγνώστη: Νωρίς βγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ώς κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια πού τούς έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.

Αλλά το ξέραμε, έπρεπε να το ξέρουμε, όταν λέγαμε Όχι στην έπαρσή τους. Την ξέραμε, έπρεπε να την ξέρουμε, την πικρή διήγηση του αναγνώστη: Τέτοιας λογής αποκοτιές μαθαίνοντες οι άλλοι σφοδρά ταράχτηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει. Μια πήχη φωτιά κάτω απ' τα σίδερα, με τις μαύρες κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος, μήτε ανθός, δάκρυο ποτές δεν έβγαλαν. Και χτυπούσαν όπου να 'ναι σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.

Και περάσανε μέρες πολλές, μέσα σε λίγες ώρες. Και τότε, όπως και τώρα. Τότε όμως θερίσανε πλήθος τα θηρία και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα. Τώρα αυτό δεν θα γίνει. Ούτε μια ψυχή δεν θ' αφήσουμε στον μπόγια. Ούτε μια ψυχή να στήσουν στον τοίχο τους. Ξέρουμε ότι ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος, με πισωγυρίσματα. Αλλά μόνο όποιος αντέχει στις ήττες μπορεί να ελπίζει στη νίκη...