Σπύρος Χαριτάτος: ''Οταν έχασα την δουλειά μου; Σαν κλειδωμένος σε δωμάτιο χωρίς παράθυρα, χωρίς φως στο σκοτάδι''

-Έχει βιώσει την ξαφνική απώλεια εργασίας;

«Όπως οι περισσότεροι απ' την παρέα μας. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Όταν χάνεις τη δουλειά σου, είτε ξαφνικά είτε είχες προαναγγελία, για μόνα τελικά είναι το ίδιο»

-Πώς θα περιγράφατε εκείνες τις στιγμές;

«Σαν να είσαι κλειδωμένος σ' ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, χωρίς φως, στο απόλυτο σκοτάδι».

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος ενός ανειδίκευτου εργάτη;

«Το τι θα πουν οι άλλοι... Αν είναι κατάντια να καταπιάνεται με οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το άνετο ή πλούσιο σε χρήμα, δημόσια εικόνα και κοινωνικό κύρος, παρελθόν του. Νιώθει σαν να χάνει την ταυτότητα του και πιστεύει ότι διαλύεται η αξιοπρέπεια του κι εκεί είναι το μεγαλύτερο λάθος. Άποψη μου είναι ότι η αξιοπρέπεια σου και η κοινωνική σου καταξίωση αφορά κυρίως στο πώς ξεπερνάς τα εμπόδια και συνεχίζεις κοιτώντας μπροστά, με ψηλά το κεφάλι, την επόμενη ημέρα σου και δεν κοιτάς πίσω. Το μεροκάματο δεν μπορεί να είναι κοινωνικό αξεσουάρ επιβεβαίωσης».

-Συνήθως τι συμπεριφορές αντιμετωπίζεις;

«Ανάλογα με τα πρόσωπα που θα συναντήσει κατά περίπτωση. Από φιλική διάθεση, διάθεση συνεργασίας και μεταφοράς εμπειριών έως ανασφαλές περιβάλλον με απαξιωτικά και ειρωνικά σχόλια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή θα δείτε και στον "Ανειδίκευτο εργάτη"».