Good News: Με τη συμμετοχή ενός Έλληνα οι επιστήμονες δίνουν τέλος στις επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς

Η μέθοδος επιτρέπει στους χειρουργούς να κλείνουν τρύπες στην καρδιά και σε άλλα εσωτερικά όργανα, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουν σε επικίνδυνες χειρουργικές επεμβάσεις, όπως η εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Έλεν Ρος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό "Science Translational Medicine". Η νέα μέθοδος συνίσταται σε ένα επίθεμα («τσιρότο»), που προσκολλάται στο όργανο-στόχο χάρη σε μια ειδική κόλλα, με τη βοήθεια δύο μικρών μπαλονιών και ενός καλωδίου οπτικής ίνας που εκπέμπει υπεριώδες φως. Όπως αναφέρει το ΑΠΕ, ο γιατρός αρκεί να κάνει ένα μικροσκοπικό άνοιγμα στο σώμα για να εισάγει το ανωτέρω σύστημα στον ασθενή.

Η συσκευή τοποθετεί το επίθεμα στο σωστό σημείο του τραύματος και μετά το σταθεροποιεί με την πίεση των δύο μπαλονιών. Τελικά, το εκπεμπόμενο υπεριώδες φως σταθεροποιεί την κόλλα του επιθέματος. Τόσο το επίθεμα όσο και η κόλλα είναι βιοδιασπώμενα και απορροφώνται σταδιακά από το σώμα, καθώς το τραύμα θεραπεύεται. Οι ερευνητές έκαναν επιτυχή εφαρμογή της τεχνικής σε πειραματόζωα (τρωκτικά και χοίρους), αποκαθιστώντας τραύματα στην καρδιά, στο στομάχι και στην κοιλιά των ζώων. Σε ένα ζωντανό χοίρο έκλεισαν μια τρύπα στην καρδιά του, καθώς αυτή χτυπούσε. Η νέα μέθοδος θα μπορούσε, μεταξύ άλλων, να αξιοποιηθεί μελλοντικά στην καρδιοχειρουργική, όπου σήμερα τέτοια τραύματα απαιτούν είτε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, είτε την εισαγωγή μεταλλικών συσκευών που παραμένουν στο σώμα.

Τα βιοδιασπώμενα επιθέματα - εκτός από την τοποθέτησή τους με ελάχιστα επεμβατικό τρόπο - έχουν σημαντικά πρόσθετα πλεονεκτήματα, όπως δήλωσε η Ρος, καθώς το επίθεμα μπορεί να κοπεί σε οποιοδήποτε μέγεθος, είναι ελαστικό, κινείται μαζί με τον τραυματισμένο ιστό και τελικά απορροφάται από αυτόν. Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχε ο μηχανολόγος μηχανικός Παναγιώτης Πολυγερινός ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Σχολή Μηχανικής Μηχανικής & Εφαρμοσμένων Επιστημών και στο Ινστιτούτο Βιολογικής Μηχανικής Wyss του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.