Συνέντευξη «ποταμός» της Χάρις Αλεξίου: Όση και να είναι η δύναμη μου οραματίζομαι έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα είναι μόνος του

Για τον κόσμο η Αλεξίου έγινε σύντομα η «Χαρούλα μας». Τα χρόνια πέρασαν, η διασκέδαση αλλοτριώθηκε, το μουσικό μάρκετινγκ κυριάρχησε, οι πολυεθνικές της μουσικής μπήκαν ακόμα και στα ξωκλήσια, αλλά η Χαρούλα Αλεξίου είναι πάντα δίπλα μας. Την τραγουδάμε, την αγαπάμε με την ίδια ένταση, τη θέλουμε μπροστά. Όπως τώρα, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού του ΑΠΕ-ΜΠΕ "Το Πρακτορείο".
Έχετε πει ότι η ζωή είναι ένα μονοπάτι. Το δικό σας μονοπάτι ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί τους για να τους δώσετε μεγαλύτερη δύναμη προκειμένου να χαράξουν το δικό τους δρόμο;

-Η ζωή του καθενός είναι μοναδική αλλά είτε το θέλουμε, είτε όχι, εξαρτιόμαστε από τους άλλους, από το σύνολο των ανθρώπων που είναι γύρω μας - ακόμη και μακριά μας, αλλά που μπορεί να φτάνει σ’ εμάς ο ψυχισμός, η ιδεολογία, το έργο τους… Έχουμε ανάγκη από τα πρόσωπα που θα θαυμάσουμε, ή που θα μας κάνουν να μετρηθούμε κι εμείς με την σειρά μας. Γεννιόμαστε όμως με ένα χάρτη, που έχει διαφορετικά σύνορα από εκείνα των άλλων. Τα όρια μας διαφέρουν αν και διαμορφώνονται απ' το συνολικό γίγνεσθαι. Τα πρότυπα νομίζω πως κατ’ αρχήν εξυπηρετούν τις δικές μας κρυφές ανάγκες για να εκφραστούμε και να κερδίσουμε τον χώρο όπου θα αναπτυχθούμε.

Στους ανθρώπους ίσως θα έλεγα κάτι που ήδη ξέρουν: Πως η ζωή μπορεί να μη μας περιμένει, αλλά χρειάζεται και τα δικά μας σχέδια για να είναι όμορφη.

-Τι θα λέγατε πως είναι αυτό που τελικά αξίζει στη ζωή;

-Το ένα βήμα πιο μπροστά; Η υπέρβαση; Το μοίρασμα; Ο έρωτας; Η απελευθέρωση από τις εμμονές μας; Λόγια σοφών έρχονται στο νου μου, αλλά η ανθρώπινη φύση μας βάζει τις δικές της προτεραιότητες κάθε φορά. Θα έλεγα ίσως, “η ανθρωπιά με τα όλα της” - κι όποιος μπορεί να ξεχνά τους πόνους του, κάτι καταφέρνει πάντα να σώσει απ’ τις αξίες του.

 -Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους νέους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, καθώς η κρίση δεν τους δίνει πολλά περιθώρια να ζήσουν στην ίδια τους την πατρίδα;

-Πονάει η ψυχή μου με τα αδιέξοδα τους. Τα αδιέξοδα όμως είναι κυρίως δικά μας, των ενηλίκων, και περιμένουμε από τα παιδιά να μας σώσουν. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία που βάζει στην πρώτη γραμμή την επαγγελματική-οικονομική αποκατάσταση και αυτό είναι μια σιδερένια μπάλα δεμένη στα πόδια τους. Μοιάζει σαν να μην τους φτιάξαμε και ένα χώρο για τα άλλα όνειρα τους, πέρα από το πώς θα κερδίσουν τα προς το ζην για να εξασφαλίσουμε κι εμείς τα γεράματα μας.

Οι νέοι πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους προς τη δημιουργία με ελπίδα. Να πάρουν ευχαρίστηση από αυτό που διαλέγουν να κάνουν. Οι πατρίδες χρειάζονται ελεύθερους ανθρώπους και δικαιοσύνη για να λειτουργούν. Υπάρχει αυτό; Τι να πω στα παιδιά; Τους ετοιμάσαμε έναν κόσμο ανάλγητο και τώρα τους λέμε, “τρέξε βρες χρήμα να βοηθήσεις την οικογένειά σου”, ή “κοίτα μόνο τον εαυτό σου”. Πολύ ταπεινά θα τους έλεγα, “βρείτε όση δύναμη υπάρχει μέσα σας και σωθείτε από τους παλιούς”.

-Ποια φράση θα μπορούσε να είναι η δική σας κατάθεση ψυχής;

-Χρειάζομαι τους ανθρώπους για να υπάρχω. Όπως και να 'ναι αυτοί.

-Όπως είπε ένας κριτικός, τα τραγούδια σας είναι βάλσαμο. Εσείς προσωπικά, από που αντλείτε δύναμη;

-Τα τραγούδια, ναι, είναι βάλσαμο κι οι δικοί μου συνθέτες ήταν μεγάλοι γιατροί-σαμάνοι. Τη δύναμη την παίρνω από τον καλό λόγο των ανθρώπων μου, από μια καλή είδηση, από το χαμόγελο του γιου μου, από τη στήριξη των φίλων μου - κι αν κάνω κι εγώ κάτι όμορφο και καμαρώσω, αυτό με κρατάει για κάμποσο καιρό δυνατή.

-Ποια είναι η Ελλάδα που εσείς βλέπετε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σας σήμερα; Η Ελλάδα που ονειροβατεί; Που εξεγείρεται; Που “παντρεύει” στην κοινωνία της αρώματα και φυλές, που συγχωρεί, ή που αυτή ζητά τα...ρέστα από όλους τους άλλους για τα όσα συμβαίνουν;

-Βλέπω την Ελλάδα, δηλαδή τους Έλληνες, να μετακομίζουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Να αλλάζουμε τα τετραγωνικά της επιπολαιότητάς μας, να ξεχρεώνουμε τον ωχαδερφισμό μας, να ανοίγουμε πλέον την πόρτα στα “προς γνώση και συμμόρφωση”. Νομίζω πως οι φτωχοί θα διδάξουν πλέον την αλήθεια της πραγματικής ζωής στους ανόητους. Θα πάρει καιρό, γιατί η μετάλλαξη μας, κράτησε για δεκαετίες. Η πλαστή ευμάρεια δημιούργησε τέρατα.

Βλέπετε πώς οι απλοί άνθρωποι συμπαραστέκονται στους πρόσφυγες με τόση συμπόνια; Μήπως πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε με ό,τι μας είναι απαραίτητο και να αφήσουμε λίγο χώρο στα μυαλά μας; Η στέρηση ξυπνά τους ανθρώπους και το μοίρασμα σπέρνει νέα συνείδηση. Αγαπάω την Ελλάδα με πάθος και θέλω το καλό της. Την συγχωρώ για τα λάθη της και δηλώνω θύμα της ομορφιάς της και των ιδιαιτεροτήτων της.

-Έχετε εδραιωθεί στο συναισθηματικό μας DNA, ως μία καλλιτέχνις και μία γυναίκα με αλήθεια και όραμα, η δική μας Χαρούλα. Πώς αποτυπώνεται όλο αυτό στην δική σας ψυχή και πόση σημασία έχει για εσάς;

-Είμαι μια γυναίκα που πάλεψε στη ζωή της, γιατί έτσι υποχρεώθηκε να κάνει από τις συνθήκες που προέκυψαν. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι μου, “όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω ένα άνθρωπο μαζί μου”. Πιστεύω πολύ στην συντροφικότητα και οραματίζομαι έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα είναι μόνος του.-

Αξίζει να σημειωθεί ότι το νέο περιοδικό του ΑΠΕ-ΜΠΕ με τίτλο "Το Πρακτορείο", διανέμεται δωρεάν κάθε Παρασκευή σε σταθμούς του μετρό στην Αθήνα και σε επιλεγμένα σημεία (πχ βιβλιοπωλεία) ανά την Ελλάδα.