ΝΕΑ _ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο Ζυλιέν: Πρόσφυγας το 2011, αριστούχος & πρώτος στο ΤΕΙ το 2015 - Δεν έχει κανένα νέο από τους γονείς του

Δέχθηκε να φωτογραφηθεί. Οχι όμως να δημοσιοποιηθεί το πλήρες ονοματεπώνυμό του ή η χώρα καταγωγής του, από την οποία φυγαδεύτηκε το 2011 εξαιτίας ενός αιματηρού εμφύλιου πολέμου.

26 Οκτωβρίου 2015 - 11:23 μμ

Η Ελλάδα τού έχει δώσει πολιτικό άσυλο, σύμφωνα με την Κατερίνα Μπακογιάννη και την kathimerini.gr, αλλά ο ίδιος νιώθει ότι η ζωή του μπορεί ακόμα να βρίσκεται σε κίνδυνο. Η ιστορία του Ζυλιέν, λοιπόν, με δύο λόγια: Σε ηλικία 16 ετών άφησε το σπίτι του και, μετά από ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι, συνελήφθη στην Ορεστιάδα, κλείστηκε στη φυλακή για τρεις μήνες, αφέθηκε ελεύθερος και περιπλανήθηκε στους δρόμους της Αθήνας, συνελήφθη ξανά και στάλθηκε στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων Προσφύγων της Κόνιτσας. Εκεί ζήτησε να μάθει Ελληνικά και έγινε δεκτός στο Επαγγελματικό Λύκειο της περιοχής.

Τρία χρόνια αργότερα, τον περασμένο Ιούνιο, μπήκε πρώτος στο ΤΕΙ (τώρα ΑΕΙ) Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια. Η συνάντησή μας έγινε στο οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπου ο Ζυλιέν θα φιλοξενηθεί μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών του.

Τα κέντρα προστασίας ανηλίκων λειτουργούν στην Ελλάδα;

Εμένα με προστάτευσαν. Είχα στέγη. Φαγητό. Μου έδωσαν τα απαραίτητα, όπως το παντελόνι που φοράω σήμερα. Απλώς, δεν είναι εύκολο να συνυπάρχουν πολλοί άνθρωποι από διαφορετικές χώρες. Υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών και συχνά έπρεπε να επέμβει η αστυνομία.

Επεσες και εσύ θύμα βίας;

Δεν με χτύπησε κανείς. Αλλά ήμουν ο μόνος, ανάμεσα σε 100 παιδιά, που πήγαινε σχολείο. Κάποιοι ζήλεψαν πολύ. Μου έκλεβαν τα πράγματά μου. Εσκιζαν τα βιβλία μου.

Γιατί ήσουν το μόνο παιδί που πήγαινε σχολείο;

Οι περισσότεροι δεν ήθελαν καν να μάθουν Ελληνικά, διότι ήθελαν να φύγουν σε άλλες χώρες.

Εσένα τι σε κινητοποίησε να θέλεις να μορφωθείς σε αυτές τις συνθήκες;

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθε την αξία της παιδείας στη ζωή ενός ανθρώπου. Μια «φωνή» μέσα μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Οτι δεν μπορούσε η ζωή μου να συνεχιστεί έτσι.

Η ελληνική γλώσσα σού φάνηκε δύσκολη;

Στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτα. Μετά μου έδωσαν ένα ελληνογαλλικό λεξικό και άρχισα να διαβάζω μόνος μου, πολλές ώρες, γιατί ήξερα ότι τα Ελληνικά ήταν το διαβατήριό μου για να γίνω δεκτός στο σχολείο.

Στην πατρίδα σου ήσουν καλός μαθητής;

Ναι. Αλλά, παρόλο που τα μαθηματικά είναι τα ίδια σε όλες τις γλώσσες, έπρεπε να διαβάζω τα πάντα δύο φορές. Μία για να καταλάβω τις άγνωστες λέξεις και μία για να κατανοήσω τη θεωρία.

Οι συμμαθητές σου πώς σε αντιμετώπισαν;

Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Και όταν βγήκα πρώτος στην τάξη και πήρα αριστείο, έγινα φίλος με όλους. Συγκέντρωναν χρήματα από τους γονείς τους και τους παππούδες τους για να συμμετέχω στις εκδρομές μαζί τους!

Φροντιστήριο πήγες;

Οχι. Μόνο η καθηγήτρια που μου έμαθε Ελληνικά στο κέντρο, η Γιάννα Νίκου, μου είπε: «Θα είμαι δίπλα σου μέχρι την ημέρα που θα γράψεις Πανελλήνιες». Και έμεινε δίπλα μου, παρόλο που το κέντρο στην Κόνιτσα για τους αλλοδαπούς σταμάτησε να λειτουργεί -ήταν ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης- και οι υπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους.

Πού πήγαν τα άλλα ανήλικα παιδιά όταν σταμάτησε το πρόγραμμα;

Δεν ξέρω. Απλώς κατάλαβαν ότι έπρεπε να φύγουν γιατί η ζωή στο κέντρο είχε γίνει πολύ δύσκολη. Δεν υπήρχε καν φαγητό. Μόνο εμένα κράτησαν, μια και πήγαινα σχολείο.

Πώς φθάνει κάποιος από την Αφρική στην Ελλάδα;

Τυχαία - και δεν μπορώ να αποκαλύψω με ποιον τρόπο. Κατάλαβα ότι ήμουν στην Ελλάδα όταν με συνέλαβε η αστυνομία και διάβασα το όνομα της χώρας πάνω στις στολές τους.

Ταξίδεψες μόνος σου;

Στο δρόμο συνάντησα και παιδιά από το Πακιστάν και τη Συρία. Δεν περπατήσαμε όμως μαζί δεν με ήθελαν, ίσως επειδή ήμουν από την Αφρική. Αλλά τους ακολούθησα κρυφά από πίσω. Ολο το βράδυ μέχρι το άλλο μεσημέρι μέσα στο χιόνι.

Μπουφάν είχες;

Οχι. Και φορούσα παπούτσια αφρικανικά, με τρύπες, για τη ζέστη. Αλλά τα κατάφερα. Πέρασα από το ποτάμι (τον Εβρο), είδα ανθρώπους να πνίγονται. Είδα άλλους να έχουν πεθάνει από το κρύο στο δάσος. Ποιος θέλει να πεθάνει σ’ ένα δάσος;

Στη φυλακή κινδύνεψες;

Ναι. Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν καλές. Η αστυνομία έκανε τη δουλειά της, αλλά εκεί μέσα γίνονταν πράγματα που δεν μπορούσε να ξέρει η αστυνομία.

Ησουν ο μικρότερος;

Υπήρχαν περίπου άλλα 30 παιδιά. Ο μικρότερος ήταν οκτώ ετών. Κάποια στιγμή δεν άντεξα -ήμουν και ο μόνος χριστιανός εκεί μέσα- και με άφησαν να φύγω.

Ηταν ανάγκη να λες ότι είσαι χριστιανός;

Δεν μπορούσα να πετάξω τον σταυρό που μου χάρισε η μητέρα μου, επειδή φοβόμουν ότι κάποιοι θα μου έκαναν κακό.

Εσύ έχεις πρόβλημα με τους μουσουλμάνους;

Οχι. Και δεν ξέρω εάν τελικά το πρόβλημα ήταν η θρησκεία μου ή το ότι είμαι από την Αφρική. Γιατί και εδώ είναι όλοι χριστιανοί, αλλά πάλι κάποιοι δεν με θέλουν.

Και πού πήγες όταν σε αποφυλάκισαν;

Στην Αθήνα. Στα παγκάκια της πλατείας Αμερικής. Μέχρι να μάθω για τα συσσίτια, έτρωγα ψωμί από τα σκουπίδια.

Εκλεψες;

Οχι. Ο τρόπος που μεγάλωσα δεν μου επιτρέπει να κλέψω ή να κάνω κακό σε άλλους ανθρώπους.

Μα δεν είχε πια δηλητηριαστεί η ψυχή σου;

Στην αρχή ένιωθα πως ο κόσμος κάνει μια αδικία εναντίον μου. Αλλά μετά, αντί για μίσος άρχισα να νιώθω αγάπη για τους άλλους, διότι πλέον καταλάβαινα τι σημαίνει να πεθαίνει ο άλλος δίπλα σου.

Είσαι... άγιος;

Οχι. Μισώ και εγώ - σε λογικό βαθμό. Οχι μέχρι του σημείου να κάνω κακό στον άλλο.

Είσαι 20, αλλά νιώθεις 70;

Εχω περισσότερες εμπειρίες σε σχέση με τα συνομήλικά μου παιδιά, που έχουν ακόμα στο χέρι τους ψωμί από τους γονείς τους. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, βέβαια, ήμουν και εγώ σαν αυτά τα παιδιά. Είχα και εγώ το δικό μου δωμάτιο και χαρτζιλίκι.

Πώς ονειρεύεσαι αυτό το μέλλον;

Θέλω να κάνω διδακτορικό, με σκοπό να γίνω μια μέρα χρήσιμος άνθρωπος για την κοινωνία.

Η οικογένειά σου;

Δυστυχώς, δεν έχω κανένα νέο ούτε από τους γονείς μου ούτε από τα αδέρφια μου. Το σχέδιο ήταν να φύγουμε όλοι για κάποια γειτονική χώρα, αλλά χαθήκαμε.

Νιώθεις διαφορετικά ως καθολικός σε ορθόδοξο περιβάλλον;