4 γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με τα όνειρα και τις αδυναμίες τους σε μια πραγματικότητα προς επιβίωση

Ενδεχομένως το συγκεκριμένο έργο να μην είναι από τα πλέον γνωστά του σημαντικού Αμερικανού συγγραφέα καθώς ανήκει στις τελευταίες δημιουργίες του. Αυτό όμως μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει στον θεατή, καθώς του δίνεται η ευκαιρία κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ να το γνωρίσει, και μάλιστα στην καλύτερη του μορφή και απόδοση, στη ζεστή και φιλόξενη σκηνή αυτού του θεάτρου στην καρδιά των Εξαρχείων.

* Του Αλέξανδρου Κούρτη.

Ένα κουαρτέτο απελπισμένων γυναικών που, αν και βρίσκεται χρονικά τοποθετημένο στην κοινωνία της Αμερικής την εποχή της Μεγάλης Κατάθλιψης, είναι πιθανό να συναντήσεις σήμερα γύρω σου, στο διπλανό διαμέρισμα ή στην απέναντι μονοκατοικία, να προσπαθεί να επιβιώσει στις απαιτήσεις μιας σκληρής πραγματικότητας. Με τα πάθη του, τα όνειρα του, τον ρομαντισμό του, τις ψυχολογικές του πληγές, τη μοναξιά του αλλά και την κατάθλιψη μονίμως στο background.

Η Ντόττυ είναι η ρομαντική προσωπικότητα της παρέας, που ζει συνεχώς με την σκέψη του έρωτα της για τον Ραλφ Έλλις αναμένοντας με αγωνία ένα τηλεφώνημα του. Συγκατοικεί με την Μπόντυ, η οποία προσπαθεί ως πιο δυνατή να την παρασύρει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Στον επάνω όροφο μένει η Σόφι, η οποία ζει μες στην παράνοια εξαιτίας ενός σοβαρού τραύματος που βίωσε και είναι το πιο αδύναμο πλάσμα της ιστορίας, ενώ οι δύο συγκάτοικοι θα δεχθούν και μια ξαφνική επίσκεψη από την Έλενα που προσπαθεί να παρασύρει την Ντόττυ στο δικό της κόσμο.

Ο Βασίλης Νικολαϊδης αναλαμβάνει με τη σκηνοθετική του εμπειρία να μας παρουσιάσει αυτό το έργο και να μας εισάγει με μαεστρία στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Δείχνοντας να γνωρίζει απόλυτα τις ερμηνευτικές δυνατότητες των τεσσάρων πρωταγωνιστριών του – από την προηγούμενη συνεργασία τους - και αξιοποιώντας ξανά κάθε γωνιά της ιδιαίτερης αυτής σκηνής, καταφέρνει να δώσει ρυθμό και ενδιαφέρον σε ένα κείμενο που έχει τα συγκεκριμένα στοιχεία μεγάλη ανάγκη. Κάθε χαρακτήρας παρουσιάζεται απολύτως ολοκληρωμένος, δίχως κενά, και με ανθρώπινη ματιά. Η ένταση και η ζωντάνια με την οποία εμπλουτίζει τις τέσσερις κυρίες, ακόμη και στις συζητήσεις που δεν τις απαιτούν, λειτουργούν καταλυτικά στη ροή της παράστασης μέχρι το φινάλε.

Ως προς το κείμενο, την μετάφραση του οποίου υπογράφει ο Ερρίκος Μπελιές, το “A lovely Sunday for Creve Coeur” καταπιάνεται μεν με θέματα διαχρονικά, όπως ο φόβος της μοναξιάς και η κατάθλιψη, χαρακτηρίζεται ωστόσο δε από αρκετές αδυναμίες. Μπορεί να γίνονται αντιληπτά πολλά στοιχεία της προσωπικότητας του Ουίλιαμς, όπως βεβαίως στα περισσότερα έργα του, αλλά αν δεν είχαμε την έξυπνη και τονωτική σκηνοθεσία σε συνδυασμό με τις καλοκουρδισμένες ερμηνείες θα μιλούσαμε για ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Σωστή κίνηση η αποφυγή των συχνών επαναλήψεων στο λόγο, που το κείμενο εμπεριέχει, κάτι που θα μείωνε τον ρυθμό που με δυσκολία καταφέρνουν, μα καταφέρνουν, να βρίσκουν οι τέσσερις ηρωίδες επί σκηνής.

Ιδιαίτερη σφραγίδα σε αυτό το εγχείρημα βάζει σαφέστατα με το καλαίσθητο σκηνικό και τις σωστές επιλογές κοστουμιών ο Γιάννης Μετζικώφ, ενώ οι φωτισμοί του Αποστόλη Τσατσάκου συμβάλουν σημαντικά στη δημιουργία της άλλοτε ζεστής και άλλοτε αμήχανης ατμόσφαιρας του “σπιτιού”.

Ερμηνευτικά αυτή η “Εκδρομή” διακρίνεται από πολύ όμορφα στοιχεία και ένα team με εμφανέστατη χημεία από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή. Η Θεοδώρα Σιάρκου, στο ρόλο της Ντόττυ, εκπλήσσει ευχάριστα σε έναν διαφορετικό για εκείνη ρόλο και καταφέρνει να εντυπωσιάσει για ακόμη μια φορά με το ταλέντο της. Ως μια από τις πληρέστερες ηθοποιούς αυτής της γενιάς στο θέατρο, κάτι που έχω ξαναγράψει και επιβεβαιώνομαι συνεχώς, σε παρασέρνει με την σκηνική της άνεση, τις γεμάτες αθωότητα εκφράσεις της, ενώ σου θυμίζει με εξαιρετική ευστοχία πως υπάρχουν γύρω μας ρομαντικές ψυχές που αγωνιούν για μικρά δείγματα προσοχής.

Στο ρόλο της συγκατοίκου, Μπόντυ, βρίσκουμε την Ευγενία Μαραγκού. Με φυσικότητα, ιδιαίτερη εκφραστικότητα και προσεγμένες ψυχολογικές μεταβολές η ηθοποιός κεντρίζει την προσοχή του κοινού στην προσπάθεια της να κρατήσει τις ισορροπίες στην εξέλιξη της ιστορίας. Η Στέλλα Χατζημιχελάκη, στον αβανταδόρικο ρόλο της Έλενας, αν και εμφανίζεται με μια μικρή σκηνική αμηχανία, καταφέρνει σχετικά γρήγορα να την ξεπεράσει, και να μάς συστήσει με τρόπο ολοκληρωμένο μια ιδιαιτέρως “ξινή” προσωπικότητα με τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες της.

Η Μαρία Καρακίτσου επωμίζεται τον πιο απαιτητικό ίσως ρόλο, μα υποκριτικά άκρως γοητευτικό, της μανιοκαταθλιπτικής γειτόνισσας. Αν και βρίσκεται σε συνεχή ένταση, όπως ορίζει ο ρόλος από την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή, φροντίζει να μην περνά στιγμή το μέτρο, να παρουσιάζει έναν εξαιρετικά αδύναμο και πληγωμένο χαρακτήρα με λεπτομερή ακρίβεια, ενώ δείχνει πως έχει “βουτήξει” με πηγμή και ευαισθησία στην καρδιά της κατάθλιψης που βιώνει η Σόφι λειτουργώντας σαν καθρέφτης προς αποφυγή για τις υπόλοιπες ηρωίδες.

Το “Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή” αποτελεί συμπερασματικά μια ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση για τα Δευτερότριτα τόσο για το γυναικείο όσο όμως και για το αντρικό κοινό (ώστε να γνωρίσει λίγο καλύτερα τον γυναικείο ψυχισμό), με την Ομάδα '92 και τον Βασίλη Νικολαϊδη να παρουσιάζουν ένα δουλεμένο, λεπτομερώς μελετημένο και αξιοπρεπέστατο επόμενο βήμα μετά την καλλιτεχνική τετραετή επιτυχία του “Ελάτε σ' εμάς για έναν καφέ”...