Ο ταλαντούχος Ανδρέας Κωνσταντίνου έγινε γοητευτικός Βασίλης Τσιτσάνης: Ο αγαπημένος των Λάνθιμου, Βούλγαρη, Αγγελόπουλου & Μανουσάκη έχει παιδεία

Ο γοητεύτικος και ταλαντούχος ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη, με αφορμή την κυκλοφορία της νέας ταινίας του Μανούσου Μανουσάκη "Ουζερί Τσιτσάνης", στην οποία πρωταγωνιστεί, στο Χριστουγεννιάτικο τεύχος του περιοδικού DELUXE και την Μαρία Σαγάνα.

"Κάπου ανάμεσα στη μεγάλη οθόνη και την πολύ μικρότερη του tablet μου", γράφει η Μαρία Σαγάνα, "ο Ανδρέας Κωνσταντίνου είναι «εκεί» τις τελευταίες ημέρες, είτε ως Βασίλης Τσιτσάνης, είτε ως αυτό που έχω καταλάβει εγώ ότι είναι… Ταλαντούχος, γοητευτικός και πολλά υποσχόμενος είναι τα αναμενόμενα… συγκροτημένος, απρόσμενα cool, «πεπαιδευμένος» και εργάτης της τέχνης είναι εκείνες οι πτυχές του με τις οποίες τελικά σε κερδίζει ολοκληρωτικά. Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, στα 33 του έχει ήδη συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Περάκη, Λάνθιμο, Βούλγαρη, Αγγελόπουλο (στην ταινία που βίαια δεν ολοκληρώθηκε ποτέ…) και τώρα με τον Μανουσάκη στον ρόλο του Βασίλη Τσιτσάνη, ενώ ετοιμάζεται για τα γυρίσματα της ταινίας Virus, του Άγγελου Φραντζή. Η solo performance Εργασία Βάκχες με την ομάδα του θΘ… είναι η ερωμένη των 3 τελευταίων χρόνων, στην οποία δίνεται –όπως λέει- όπως σε τίποτα άλλο μέχρι τώρα στη ζωή του, μία ζωή με πολύ κινηματογράφο, δουλειά και συνεχή αναζήτηση. Έχει πολλά να πει… κλείνοντας το χριστουγεννιάτικο τεύχος μας μοιραζόμαστε όσα περισσότερα χωράνε σε αυτές τις δύο σελίδες… και (ξανα)θυμόμαστε πως αν το ταλέντο και η ομορφιά είναι το όχημα` το ήθος, η παιδεία και η ασταμάτητη εξέλιξη καθορίζουν και διαμορφώνουν το δρόμο."

Τι σε δυσκόλεψε και τι σε γοήτευσε περισσότερο στην αναζήτηση που έκανες για να υποδυθείς τον Βασίλη Τσιτσάνη; 

Το ίδιο πράγμα με γοήτευσε και με δυσκόλεψε. Είναι μία πολύ εμβληματική φιγούρα στο μυαλό όλων μας, έχει γίνει θρύλος πια. Αυτό σε μαγεύει, αλλά και σε φοβίζει την ίδια στιγμή. Πρέπει να αναμετρηθείς με κάτι που είναι τεράστιο και να το φέρεις στα μέτρα σου και ταυτόχρονα να μπεις και στα δικά του. 

Σε μία από τις σκηνές λες στην συμπρωταγωνίστριά σου: «..θέλω την ψυχή σου, όχι τη φωνή σου». Εσύ λειτουργείς περισσότερο με τη λογική ή το συναίσθημα στη ζωή και την καριέρα σου;

Φαντάζομαι γίνεται ένας συνδυασμός των δύο. Νομίζω λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα. Με ό,τι και αν καταπιάνεσαι έχει εν τέλει σημασία να το κάνεις με την ψυχή σου. Αυτός είναι ένας αληθινός δρόμος που εμένα με γοητεύει.

Βλέπουμε ότι ο Τσιτσάνης στο έργο μένει πιστός… πόσο εύκολο είναι πιστεύεις να κάνει κάποιος αυτή την επιλογή, ειδικά σε χώρους που υπάρχουν αρκετοί πειρασμοί;

Είναι επιλογή. Μετράει η θεώρηση που έχεις για τη ζωή, για τις σχέσεις και για τις μορφές που μπορούν αυτές να πάρουν. Έχει να κάνει με το πώς δέχεσαι τη ζωή, ποια είναι η ηθική σου και όχι με το αν έχεις πειρασμούς ή όχι. Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη και δεν μπορείς πάντα να το προκαθορίσεις… δοκιμάζεσαι, μαθαίνεις, κάνεις λάθη, τα διορθώνεις, κάνεις καινούρια λάθη –πιο σωστά-… είναι μία αέναη διαδικασία.
Η εικόνα που δίνεις και μέσα από τους ρόλους, αλλά και στη ζωή είναι αυτή του «σοβαρού»… είσαι όντως έτσι; 

Σοβαροφανής δεν είμαι, πάντως. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τα πράγματα που κάνω με μία σοβαρότητα, επαγγελματισμό και «δόσιμο» και να μην είμαι τόσο σφιγμένος. Ίσως μέσα από τους ρόλους να βρίσκω τέτοιες ποιότητες που δεν τις έχω συνέχεια στην καθημερινότητά μου. Στο φακό, έτσι και αλλιώς δεν κρύβεσαι, ζητάει να του δώσεις πράγματα από εσένα.  Δεν το έχω καταφέρει στο βαθμό που θέλω, αλλά προσπαθώ. 

Σε μικρή ηλικία έχεις ήδη κάνει μεγάλα βήματα, το νιώθεις σαν βάρος;

Σημασία έχει τελικά πώς είσαι εσύ μέσα στα βήματα. Τι δίνεις από τον εαυτό σου και πώς υπάρχεις μέσα σε αυτά. Δεν το θεωρώ βάρος. Ο πήχυς είναι μέσα σου. Συνδιαμορφώνεσαι μέσα σε αυτό το ταξίδι με όσους δουλεύεις και ανεβάζοντας τον πήχυ, στην προσπάθεια να τον φτάσεις και να τον ξεπεράσεις, κάπως «καλείς» και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι. 

Τι σου δίνει τελικά το να είσαι ηθοποιός; 

Ελευθερία. Καμιά φορά δεν μπορείς να είσαι στην καθημερινή ζωή όπως πραγματικά θέλεις, αναζητάς και κάτι ακόμα. Προικοδοτώντας τον εαυτό σου με πράγματα που χρειάζεσαι σαν εργαλεία και δημιουργώντας όσο πιο καλά μπορείς αυτή τη συνθήκη και τοποθετείς τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν, μπορείς να νιώσεις ελεύθερος. 

Έχεις κάνει ρόλους που ο καθένας με τον τρόπο του είναι μοιραίοι, σκέφτεσαι ότι αυτό μπορεί να σε ακολουθεί; 

Φαντάζομαι οι σκηνοθέτες βλέπουν σε μένα και μία τέτοια πτυχή, που την έχουν όλοι οι άνθρωποι. Υποτίθεται ότι εκείνοι που φέρουν κάτι βαθύ και μεγάλο σε στιγματίζουν και σου αλλάζουν τη ζωή. Αν κάποιος διακρίνει μία τέτοια ποιότητα σε μένα είναι ωραίο, θα επέλεγα, όμως να υποδυθώ και άλλους ρόλους κινηματογραφικά… δεν έχει συμβεί ακόμα, ευελπιστώ να γίνει. 

Σε ενδιαφέρει η κωμωδία; 

Μου λείπει, θα ήθελα πολύ να δοκιμαστώ και σε ένα κωμικό ρόλο. Είναι ένα πεδίο στο οποίο θεωρώ ότι είμαι καλός, αλλά για να προοδεύσεις σε κάτι πρέπει να το εξασκείς. 

Εργασία Βάκχες. Δική σου ιδέα, σκηνοθεσία και ερμηνεία… γιατί έχεις αφοσιωθεί τόσο σε αυτό το Project; 

Με γεμίζει πάρα πολύ. Είναι η έρευνά μου και το μεράκι μου, ανεξάντλητο στο τι μπορεί να σου δώσει, και εσύ σε αυτό αντίστοιχα. Αν μας επιλέξουν θα παρουσιαστεί και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Σαν κείμενο έχει μία ιερότητα, κάτι που λείπει από την καθημερινότητά μας. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, όμως έχω μέσα μου την έννοια της πίστης και πώς ο άνθρωπος την προσεγγίζει. Δεν έχω καταλήξει κάπου, αλλά είμαι σε μία αναζήτηση. Το θέατρο ήταν και θα πρέπει να είναι μία ιερή πράξη. 

Από την συνεργασία σου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ποια συμβουλή κρατάς; 

(…τα μόνα δευτερόλεπτα παύσης) Πρώτη μέρα που πήγα στο set -τώρα το θυμήθηκα αυτό-, με είδε από μακριά, ήρθε με πήρε μία πολύ τρυφερή και ζεστή αγκαλιά, λέγοντάς μου «να ξέρεις ότι θα φτύσουμε αίμα εδώ, θα μας βγει η πίστη μέχρι να κάνουμε αυτό που είναι να κάνουμε, αλλά να ξέρεις ότι αξίζει τον κόπο». Αυτό κρατάω, γιατί το βρίσκω κάθε μέρα στη δουλειά μου, με την ομάδα θΘ… ποτέ δεν έχω ασχοληθεί με κάτι τόσο πολύ, βαθιά, εμμονικά σχεδόν. 

Τηλεόραση γιατί δεν θέλεις να κάνεις;

Δεν έχω δει κάτι αξιόλογο. Δυστυχώς αντιμετωπίζεται συνήθως, πολύ πρόχειρα, χωρίς ταυτότητα. Έχει ένα ρόλο που περισσότερο κοιμίζει, παρά αφυπνίζει. Παίζουν πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί, σε αξιόλογες προσπάθειες… στο Νησί φάνηκε ας πούμε ότι κάποιος κρατάει την κάμερα «αλλιώς» (αναφερόμενος στον σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη), αλλά ο τηλεοπτικός χρόνος είναι ξεπέτα και εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Δεν φανερώνει αυτό που εν δυνάμει μπορούν οι ηθοποιοί να κάνουν. Σέβομαι όσους δουλεύουν για την τηλεόραση, αλλά δεν τα έχω καλά με τα κανάλια και με όλους τους δημοσιογράφους. 
 

Μεσούσης της κρίσης, τα θέατρο ανθεί. Το ελληνικό κοινό έχει θεατρική παιδεία; 

Θεωρώ ότι υπάρχει και ξύπνιο κοινό, το αντιμετωπίζω σαν να είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου. Θα ήθελα να μιλάω σε όλο το κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας, μόρφωσης, φύλου, θρησκείας. Πολλοί, όμως έρχονται να δουν θέατρο αρκούμενοι στη μετριότητα που τους προσφέρει η τηλεόραση. Δεν μου αρέσει ο κόσμος να αρκείται σε μία μετριότητα, θέλω να ξεφεύγει από την ευκολία του. Χωρίς το κοινό δεν έχω υπόσταση, προσπαθώ όμως, να το «ξεβολεύω»… να βάζει το μυαλό του και την ψυχή του σε λειτουργία. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα έτοιμα στη ζωή μας μέσα από μία εφαρμογή. Από αρχαιοτάτων χρόνων, το θέατρο μπορεί και οφείλει να δημιουργεί υπαρξιακό σοκ. Και εγώ αυτό θέλω να υπηρετήσω. Δεν θέλω να δίνει απαντήσεις, θέλω όμως να κάνει ερωτήσεις. Δεν μπορεί να είναι ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. 

Μεγάλες επιτυχίες στον κινηματογράφο και στο γυναικείο κοινό… έχεις φλερτάρει με τον ναρκισσισμό; 

Δεν ξέρω τι θα πει αυτό που λες. Είναι κάτι υπαρξιακό, δεν έχει να κάνει με τη δουλειά μας. Είναι μία παγκόσμια τάση που προωθείται μέσα από τα social media και δεν μπορούν να κατηγορούνται όλοι οι ηθοποιοί για ναρκισσισμό. Ποιο είναι ναρκισσιστικό, να χαίρεσαι για μία καλή δουλειά που κάνεις ή να ποστάρεις μία σέλφι την ημέρα, όπου και να βρίσκεσαι; 

* Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης που παραχώρησε ο Ανδρέας Κωνσταντίνου στο περιοδικό DELUXE στο deluxemagazine.gr