Βασίλης Πάικος: Ψέγουν την κυβέρνηση ότι κάνει την Ελλάδα αποθήκη ψυχών -Εκείνοι θέλουν τις ψυχές στο πουθενά

Όχι, βεβαίως, επειδή το αντιμετωπίζει με την αρτιότητα και την εντέλεια που του ταιριάζει, πως θα μπορούσε άλλωστε. Αλλά επειδή έχει τοποθετήσει, εξ αρχής, πάνω - πάνω στην κλίμακα των προτεραιοτήτων, του ενδιαφέροντος και των αξιών της τον άνθρωπο. Και λειτουργεί αναλόγως. Επειδή πασχίζει, πάνω απ' όλα, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος, να διασώζονται και να περιθάλπονται οι άνθρωποι. Και τούτο δεν είναι διόλου αυτονόητο...
 

Γράφει ο Βασίλης Πάικος στην avgi.gr
 
Στο μέσον, στην κορύφωση μάλλον, μιας οικονομικής κρίσης φοβερής και τρομερής προέκυψε, από το πουθενά, για την Ελλάδα το προσφυγικό. Στη μορφή και στις διαστάσεις που το ζούμε, πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό τσουνάμι. Κι άντε τώρα, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, να το διαχειριστείς, να το αντιμετωπίσεις. Δίχως να είναι η οικονομική παράμετρος η σοβαρότερη και η δυσκολότερη επ' αυτού. Και μόνο ότι ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και το σύνολο σχεδόν της κυβερνητικής ηγεσίας υποχρεώνονται να ισομοιράζουν το ενδιαφέρον, τις προσπάθειες και τη φροντίδα τους ανάμεσα στις Βρυξέλλες και σε Λέσβο, Χίο, Λέρο, Κάλυμνο και Κω, καταδεικνύει την προμηθεϊκή διάσταση του προβλήματος. Έχοντας μάλιστα η χώρα ν' αντιμετωπίσει μια Τουρκία εμφανώς απρόθυμη να πράξει τα καθ' εαυτήν, τους βόρειους γείτονες να συμπεριφέρονται φοβικά, στήνοντας φράχτες, αλλά και την Ευρώπη να της κουνάει το δάχτυλο με παραινέσεις έως και απειλές.

Να κουνάει το δάχτυλο, ενθυμούμενη -με a la cart αντίληψη- τα εξωτερικά ευρωπαϊκά σύνορα, παρέχοντας με το σταγονόμετρο την όποια -ελλειμματική σχεδόν πάντα- συνδρομή και χαϊδεύοντας εκείνους τους εταίρους που αρνούνται να εκπληρώσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις. Την Ευρώπη που, παρά τις αλλεπάλληλες θεματικές συνόδους κορυφής, βρίσκεται διαρκώς ένα βήμα (αν όχι πολλά βήματα) πίσω από το μέγεθος και από το βάρος του προβλήματος. Έτσι ώστε, εκτός όλων των άλλων, να κινδυνεύει σήμερα η χώρα μας να βρεθεί με εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους ανθρώπους, πρόσφυγες και μετανάστες, εγκλωβισμένους εντός των ορίων της. Κίνδυνος απολύτως υπαρκτός και δραματικά άμεσος...
 
Απέναντι σε Θεούς και δαίμονες
Και η Ελλάδα; Ε, λοιπόν, η Ελλάδα, από την αρχή κιόλας της εμφάνισης του «φαινομένου», κάνει ό,τι μπορεί, κάνει πολύ περισσότερα απ' όσα μπορεί. Στον τομέα της διάσωσης πρώτα-πρώτα, και τούτο αποτελεί το μέγιστο εύσημό της. Με τους κρατικούς μηχανισμούς σε διαρκή εγρήγορση, με το Λιμενικό σε υπεράνθρωπη δράση και προσφορά, και με συγκινητική τη συνδρομή των τοπικών κοινωνιών και των δομών αλληλεγγύης. Με τον υπουργό Γιάννη Μουζάλα να έχει κερδίσει τον θαυμασμό Ελλήνων και ξένων. Ενώ και η υποδομή την οποία κατέλιπε η προκάτοχός του Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι, εν πολλοίς, αυτή που αξιοποιήθηκε και απέδωσε, εκείνη που «φτούρησε» σήμερα. Ασχέτως των λεκτικών, κατά κύριο λόγο, αστοχιών της που, πράγματι, σημάδεψαν τη θητεία της και την αδικούν.
Και βέβαια υπάρχουν λάθη, και βέβαια σημειώνονται παραλείψεις, καθυστερήσεις, και ολιγωρίες ακόμη. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Προκειμένου για μια χώρα παντελώς ανέτοιμη να «υποδεχτεί» και να διαχειριστεί ένα τέτοιου μεγέθους πρόβλημα. Βαδίζοντας σε απολύτως αχαρτογράφητα νερά. Όταν η Ευρώπη ολόκληρη δείχνει να τα 'χει χαμένα και να στενάζει επί τη θέα του.
Σημειώνονται πράγματι και λάθη και παραλείψεις, συχνά και αμηχανία από κυβερνητικής πλευράς. Όταν δήμαρχοι διαφόρων περιοχών, δεξιοί στην πλειονότητά τους, και πάντως αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση, εννοούν να υψώνουν ξενοφοβικά τείχη στη «γειτονιά» τους. Όταν τα συστημικά μέσα, των μεγάλων καναλιών πρωτοστατούντων, κραυγάζουν, στα δελτία των 8.00 και των 9.00, για «χάος και αλαλούμ», εάν καθυστερήσει για κάποιες ώρες η εγκατάσταση ή η μετεγκατάσταση και η τακτοποίηση των καθημερινών ογκωδών προσφυγικών ροών. Τα ίδια «μέσα» τα οποία ανάγουν σε μείζον θέμα, με προεκτάσεις, το γεγονός ότι πέρασαν κάποια μέρα από κάποιο ελληνικό νησί τρεις ύποπτοι για τζιχαντισμό. Οι οποίοι ταυτοποιήθηκαν κιόλας εδώ σ' εμάς. Τη στιγμή μάλιστα που, όπως αποκαλύπτεται, οι ίδιοι οι δράστες των φρικωδών εγκλημάτων στο Παρίσι και αλλού είναι Ευρωπαίοι πολίτες.

Και κανένα άλλο λόγο να μην έχει λοιπόν κανείς ώστε να αισθάνεται καλά με την κυβέρνηση της Αριστεράς, θα αρκούσε για τούτο η διαχείριση απ' αυτήν του προσφυγικού. Επειδή έχει τοποθετήσει πάνω-πάνω στην κλίμακα ιεράρχησης των προτεραιοτήτων της τον άνθρωπο. Δίνοντας τα πάντα ώστε να διασώζονται και να περιθάλπονται «της γης οι κολασμένοι», που καταφεύγουν στα χώματα και στα νερά μας. Και τούτο δεν είναι διόλου αυτονόητο. Αρκεί να θυμηθούμε ποιοι και πόσοι είναι εκείνοι που, από χρόνια, ζητούν «να δυσκολεύουμε τη ζωή» των ξένων, μόνο και μόνο για να αποθαρρύνονται κι άλλοι να κατέβουν προς τα δω. Αλλά και ποιοι και πόσοι, ακόμη και σήμερα, ψέγουν την κυβέρνηση ότι τους παραχαϊδεύει, με αποτέλεσμα να γίνεται η χώρα «ξέφραγο αμπέλι». Μιλώντας μάλιστα, όλως υποκριτικά, για «αποθήκη ψυχών». Προτείνοντας, μ' άλλα λόγια, ν' αφήνουμε τις ψυχές εκτός αποθήκης. Δηλαδή στο πουθενά...