Καρτερός στην Αυγή γράφει για την Τρε, τον Πρε, τον Προ, τον Παπ: Συνδέοντας τους με συμφέροντα δεν θυμίζει Στάλιν;

Δημοσιογράφοι την επαγγελματική, αλλά και την ανθρώπινη υπόληψη των οποίων επιχείρησε να αμαυρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς; Μα, παρουσιάζοντας στην κυριακάτικη εκδήλωσή του βίντεο στο οποίο είχε συμπεριλάβει αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων με πρωταγωνιστές ακριβώς αυτούς. Ενώ η αριστερή εκφωνήτρια μιλούσε για επιθέσεις συμφερόντων κατά της αριστερής κυβέρνησης. Το πιάσαμε το υπονοούμενο.

*Του Θανάση Καρτερού στην Αυγή

Το αποτέλεσμα ήταν να οργιστεί για τη στοχοποίηση των συγκεκριμένων ο Ανδρέας Λοβέρδος, που ως γνωστόν καταδικάζει κάθε στοχοποίηση. Να οργιστεί ακόμα περισσότερο η ΕΣΗΕΑ, που είδε στοχοποίηση όλων των δημοσιογράφων διά της στοχοποίησης των συγκεκριμένων. Να οργιστούν επίσης η Ν.Δ. και το Ποτάμι. Διότι, όταν αφήνεις να αιωρείται στην ατμόσφαιρα ότι η Τρε, ο Πρε, ο Προ, ο Παπ, και καναδυό άλλοι κινούνται όχι από αγνό δημοσιογραφικό ενθουσιασμό και ακόμα αγνότερο έρωτα για την αλήθεια, αλλά από κάτι άλλο, τέλος πάντων, τότε δικαίως θα σε πουν και σταλινικό και φασίστα.

Είναι απορίας άξιο πώς τους ήρθε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να δείξουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Πρώτα - πρώτα αυτό ήταν ανόητο, γιατί τους έχουμε δει χιλιάδες φορές. Και δεν χρειάζεται να μας υποβάλει κανείς άποψη για το πώς ασκούν τη δημοσιογραφία. Το ξέρουμε. Καλά. Πολύ καλά. Ύστερα, συνδέοντάς τους με συμφέροντα, δεν μυρίζει Στάλιν; Ο λαός εμπιστεύεται τη διαχείριση της αλήθειας στους Τρε, Πρε, Προ, Παπ και καναδυό άλλους, κι εσύ θέτεις εν αμφιβόλω τα κίνητρά τους. Αυτό είναι τρομοκρατία! Θα πάμε σε δίκες της Μόσχας; Να αναφωνεί ο δημοσιογράφος «αγάντα ΔΝΤ» και να πλακώνει ο Βισίνσκι;

Α, όχι. Στηρίζουμε την κυβέρνηση, αλλά μέχρις ενός ορίου. Και το όριο είναι να μην φοβούνται οι Τρε, Πρε, Προ, Παπ τον Παππά, που έχει πάνω από το γραφείο του τη μορφή -αν είναι δυνατόν, μέσα στο Μαξίμου!- του γνωστού κατασκόπου Μπελογιάννη. Και να μη φτάσουμε στο κατάντημα, εν έτει 2016, να φορούν οι αντιφρονούντες δημοσιογράφοι κουκούλα -μπρρρρρ!- για να μην γίνουν στόχος. Ή, όπως στο παρόν σημείωμα, να υποχρεωνόμαστε να αναγράφουμε καλού - κακού πετσοκομμένα γνωστά ονόματα, για να μην υπηρετήσουμε, έστω ακουσίως, τη στοχοποίηση...