H εξομολόγηση της Γεωργίας: "Είμαι η μητέρα του Παναγιώτη που έχει αυτισμό..."

Έχω τρομοκρατηθεί με το ΚΕΔΔΥ αύριο και είναι η πρώτη φορά που έκλαψα μετά από πάρα πολύ καιρό. Θα σας πω τι συνέβη. Έπρεπε από το νόμο να έχω γράψει τον Παναγιωτάκη σε τυπικό σχολείο κι ας μην φοιτούσε εκεί. Έπρεπε παρ' όλα αυτά να είναι γραμμένος. Εγώ όμως δεν το ήξερα αυτό, πώς θα έπρεπε να το ξέρω; Και όταν πήρα στο ΚΕΔΔΥ να μάθω πληροφορίες, άρχισαν να μου φωνάζουν στο τηλέφωνο.

«Μα δεν τον γράψατε; Μα δεν το ξέρατε; Μα Μα Μα» Τους απαντάω ότι πάει σε σχολείο γιατί όντως ο Παναγιώτης πηγαίνει σε ιδιωτικό. «Αυτό δεν είναι σχολείο, αυτό είναι θεραπευτήριο!». Και συνεχίζουν «μα δεν το ξέρατε;» και λέω «μα πώς να το ξέρω;». Και φοβήθηκα εκείνη τη στιγμή. Φοβήθηκα ότι είμαι κακιά μαμά και θα μου πάρουν το παιδί. Έτσι ένιωσα και έβαλα τα κλάματα μετά από πάρα πολύ καιρό. Μα γιατί να μου μιλήσει έτσι; Με σοκάρει γιατί για να τους πάρει κάποιος τηλέφωνο, έχει κάποιο πρόβλημα με το παιδί του, δεν παίρνει οποιοσδήποτε.

Όταν ο Παναγιώτης ήταν δυόμιση ετών, τον είχαμε πάει στο ΕΘΜΑ που είναι η μόνη δημόσια θεραπευτική μονάδα αυτιστικών στην Αθήνα και δεν πληρώνεις τίποτα. Λειτουργεί σαν πρώιμη παρέμβαση και τα παιδιά κάνουν καθημερινά εργοθεραπεία, λογοθεραπεία και σχολική ένταξη. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπεις και θέλουν όλοι να μπουν γιατί στα άλλα σχολεία τα δίδακτρα είναι πανάκριβα.

Και όσο καιρό ήμασταν στο ΕΘΜΑ, επί 6-7 μήνες, μπορεί και περισσότερο, ο Παναγιώτης φώναζε όλη μέρα, κάθε μέρα με μια φωνή σαν σειρήνα αυτοκινήτου. Όλη μέρα. Συμπεριφοριακά δηλαδή μας έδειχνε μια πολύ άσχημη συμπεριφορά και σκεφτόμασταν να σταματήσουμε. Το χειρότερο όμως είναι ότι μας πήραν οι ίδιοι από το ΕΘΜΑ να μας πουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το παιδί μας και να τον πάρουμε. Ήταν πολύ άσχημη εκείνη η μέρα. Ήταν η πρώτη φορά που νομίζω ο άνδρας μου συνειδητοποίησε ότι κάτι έχει το παιδί και είχε κλειδωθεί στο μπάνιο και έκλαιγε.

Για να την πάρω όμως την ιστορία μου από ακόμη πιο νωρίς, όλα ξεκινούν με την έγκαιρη ενημέρωση που γίνεται από τους παιδίατρους. Κι εμείς από εκεί ξεκινήσαμε. Η παιδίατρός μας τον παρακολουθούσε από μωρό και όταν ο Παναγιώτης έγινε 1,5 ετών άρχισα να ανησυχώ από διάφορα συμπτώματα που έβλεπα. Το πρώτο-πρώτο ήταν που κράταγε το χέρι του στο πλάι χωρίς λόγο, σαν να είχε δυσκαμψία στο σώμα του.

Και της το έλεγα και μου απαντούσε «δώσε του μια μπάλα να κρατάει, να μην φαίνεται έντονα». Λες και αυτό ήταν το σημαντικό, το τι θα πει ο κόσμος! Μετά όταν της έλεγα ότι φωνάζει και τσιρίζει μου έλεγε ότι έτσι κάνουν τα αγόρια. Βασικά όλο αυτό έλεγε, ότι είναι αγόρι και για αυτό κάνει έτσι. Και ακόμη και όταν της είπα ότι σταμάτησε να μιλάει, «το κάνουν τα αγόρια αυτό».

Δείτε όλη τη συνέχεια εδώ - infokids.gr