Μια μαμά εξομολογείται: ''Γιατί βάζω τον άντρα μου πάνω από τα παιδιά μου, να σας πω γιατί''

"Ένα μήνα αφότου παντρευτήκαμε και πριν καν προλάβω να στείλω τις ευχαριστήριες κάρτες για τα δώρα του γάμου μας, κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

 Οκτώμισι μήνες αφότου παντρευτήκαμε κι ενώ προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στους νέους μας ρόλους ως σύζυγοι, ξαφνικά γίναμε μαμά και μπαμπάς. Δεν θα πω ότι δεν προγραμματίζαμε να γίνουμε γονείς γιατί θέλαμε και οι δύο να αποκτήσουμε τη δική μας οικογένεια, αλλά θα πω ότι δεν ήμουν έτοιμη να γίνω σύζυγος και μαμά την ίδια χρονιά.

Ο πρώτος χρόνος ζωής του γιου μας ήταν και ο πιο δύσκολος χρόνος για τον γάμο μας μέχρι σήμερα αλλά επίσης έμαθα ένα πολύ σημαντικό μάθημα: Τον σύζυγό μου τον βάζω πάντα πάνω από τα παιδιά μας.

Μη με παρεξηγείτε, αγαπώ τα παιδιά μου και θα κάνω τα πάντα για να είναι ευτυχισμένα. Αλλά αγαπώ τον σύζυγό μου περισσότερο.

Όταν μοιράζομαι αυτή την σκέψη με τους φίλους ή τη μαμά μου, συνήθως με αντιμετωπίζουν με οργή και σοκ. Αυτό επειδή η γνώμη μου έρχεται σε αντίθεση με τον χρυσό κανόνα της μητρότητας που θέλει την καλή μητέρα να θυσιάζει τα πάντα για την ευτυχία και την ευημερία των παιδιών της. Οι δικές μου ανάγκες πρέπει ουσιαστικά να πηγαίνουν στην άκρη, αλλά λυπάμαι δεν συμφωνώ με αυτό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δεσμός μεταξύ μητέρας και παιδιού είναι άρρηκτος. Αλλά μπορώ να καταλάβω ότι οι επενδύσεις μου πάνω στην σχέση μου με τον σύζυγό μου είναι επωφελείς για όλη την οικογένεια. Μειώνονται οι πιθανότητες να πάρω διαζύγιο και αυξάνονται οι πιθανότητες τα παιδιά να μεγαλώσουν περισσότερο ευτυχισμένα με δύο αγαπημένους γονείς.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η μοντελοποίηση μιας υγιούς σχέσης για τα παιδιά θέτει τα θεμέλια για το πώς θα σχηματίσουν τους δικούς τους δεσμούς καθώς θα μεγαλώνουν. Κατά τη γνώμη μου, ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε το πρώτο παράδειγμα των παιδιών για την έννοια του ευτυχισμένου γάμου. Νομίζω ότι το μεγάλωμά τους σε ένα σπίτι με δυο γονείς που αγαπιούνται πολύ είναι το κλειδί για την ομαλή ανάπτυξή τους. Για μένα αυτό σημαίνει ότι αξίζει να βάζω τον σύζυγό μου πάνω από τα παιδιά.

Με λίγα λόγια, δεν θα βρείτε τα παιδιά μας στο κρεβάτι μας το βράδυ. Αν αντέχουμε οικονομικά θα πάμε μια φορά τον χρόνο μόνοι μας διακοπές και δεν θα νιώσουμε καθόλου ενοχές για το γεγονός ότι στις βραδινές μας εξόδους δεν θα μιλήσουμε καθόλου για τα παιδιά.

Σε λίγα χρόνια, ο γιος μας και η κόρη μας θα φύγουν από το σπίτι και όταν το κάνουν θα ήθελα να το γιορτάσω με τον εραστή μου – κι όχι να κάθομαι σε ένα ήσυχο σπίτι με έναν άντρα που θα αισθάνομαι ξένο, ως αποτέλεσμα όλων αυτών των χρόνων της ανατροφής των παιδιών."