H ιστορία της κυρίας Ιουλίας απ' το Ρέθυμνο, που οι ορτανσίες της γίνονται δέντρα!

«Μου αρέσουν τα λουλούδια μα μεγάλωσα και δε μπορώ!» Η ευρύχωρη αυλή του αρχοντικού της σεβάσμιας Ιουλίας Καλλιτσουνάκη στο Ρουμπάδο της ρίζας στα δυτικά του Ρεθύμνου, ο «παράδεισός» της, είναι «πνιγμένη» στα λουλούδια και στα βοτάνια της φύσης, όπως τη ρίγανη που κρέμασε σαν… μπουγάδα στο σχοινί για να αποξηρανθεί και να πέσει, ξερή πλέον, από τα κλωνάρια στην πετσέτα.



Η ζωή της ωστόσο, όπως γράφει ο Μανόλης Παντινάκης στο www.madeincreta.gr, άλλαξε από τότε, δυο χρόνια πριν Σεπτέμβριο, που με την γειτόνισσά της Πόπη Σουχλάκη έβαζαν κάτω με τα ξύλα από το δέντρο τα καρύδια στην πλατεία! Η καθημερινότητά της πήρε τούμπα με τα αδυσώπητα μέτρα των μνημονίων που επέβαλαν ανερυθρίαστα οι δουλοπρεπείς πολιτικοί των τροϊκανών, στο όνομα της… σωτηρίας της χώρας! «Μα καλά δε φοβούνται το Θεό;» ρωτά. «Παίρνω 350 ευρώ σύνταξη το μήνα και με αυτά τα λεφτά πρέπει να τη βγάλω και να πληρώνω και τα χαράτσια; Άντε τώρα να ζήσω! Ευτυχώς βοηθούν τα κοπέλια, αλλά τι τους νοιάζει αυτούς. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό…»



Ωστόσο, νιώθει τυχερή που πάνε οι νοσηλεύτριες του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», να τη δουν και να τη φροντίσουν, όπως το συνηθίζουν σε όλα τα μοναχικά άτομα-άγρυπνους φρουρούς στα χωριά…  Όταν, λοιπόν, τις μέρες που την επισκέπτονται, χτυπήσουν και ανοίξουν την αυλόπορτα… μένουν από τις ορτανσίες που έγιναν δέντρα και τη ρωτούν και την ξαναρωτούν: «Μα, πείτε μας κυρία Ιουλία τι κάνετε στις ορτανσίες σας και γίνονται δέντρα;» Η γιαγιά με το χαμόγελο και την καλοσύνη τις πειράζει: «Την τέχνη μου δεν την πουλώ…»

ΕΚΠΛΗΞΗ ΟΙ… ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Μας κέρασε από καρδιάς στο πεζούλι της πλατείας το δικό της ευγενές και εύγεστο ποτό από τριαντάφυλλο που παρασκεύασε η ίδια και το έχει για… ειδικές περιπτώσεις, μας έφερε τα γλυκά της και στο τέλος με τα δυο κλαδιά βασιλικού από τον «παράδεισο» της αυλής της, δείγμα αγάπης και εκτίμησης, όπως το συνηθίζει, μας έκανε την έκπληξη δίδοντάς μας ως ακριβό φιλοδώρημα δυο εξαιρετικές μαντινάδες που ταίριασε στη στιγμή, και που αφιερώνει σε εκλεκτούς:

Ποιάς μάνας είσαι γέννημα
τίνος δεντρί κλωνάρι,
τίνος δασκάλου μαθητής
και έχει την τόση χάρη;

Βρέχει ο Θεός σ’ όλη τη γη
εκεί που στέκεις λιάζει,
δεν εγεννήθηνε  κορμί
στον κόσμο να σου μοιάζει.


Πριν τα καλούδια της γερόντισσας, όπως και τότε, ήλθε ο καφές από τα βασανισμένα χέρια της Πόπης Σουχλάκη, της ηρωίδας που οκτώ χρόνια ανεβαίνει αγόγγυστα το δικό της «Γολγοθά» και «σταυρώνεται» καθημερινά. Έφυγε για να φέρει τις κατσίκες από το χωράφι και ύστερα θα πήγαινε για μια κοινωνική της υποχρέωση στην Αργυρούπολη. Σε όλα μέσα η πολεμίστρια της ζωής, δεν σταματά…



Σχεδόν δυο χρόνια από τότε! Αυτά τα δυο χρόνια που έφυγαν σαν νερό, η Ιουλία ένιωσε τη… «δωρεάν περίθαλψη» του αλλοτριωμένου συστήματος υγείας στο νοσοκομείο Ρεθύμνου (όπου συχνά γίνεται το «έλα να δεις» σε ραντεβού και εισαγωγές), όταν εισήχθη για να της κάνουν επέμβαση στο δεξί της χέρι που έσπασε και πήρε εξιτήριο με μια… γάζα στο σημείο που προκλήθηκε η θραύση, για να «δέσει» μόνο του.

Από τότε η αξιοσέβαστη και περήφανη γριούλα στα 82 της χρόνια υποφέρει, αλλά αντέχει τον πόνο, όπως και τις τρικυμίες που τη χτυπούσαν…Υποβλήθηκε και σε εγχείρηση αφαίρεσης του καταρράκτη στο μάτι της και είδε πιο καθαρά το φως, και τα πόδια της έχουν εξασθενήσει λόγω των χρόνων και των βασάνων της ζωής, όμως κινείται χωρίς βοήθειες και με προσοχή (ευτυχώς!)



Η καθημερινότητά της εξαντλείται στα γνωστά μονοπάτια… Αγαπά τη ζωή, γιατί όπως λέει και η ίδια «από τα τόσα βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά ‘ναι» και ίσως η μοναδική έλλειψη που νιώθει είναι η… συντροφιά της τηλεόρασης που «γέμιζε» τη μέρα της. Ο δέκτης έχει… χιόνι και χρειάζεται αποκωδικοποιητής για να βλέπει τις σειρές και τα προγράμματα ψηφιακά. Αλλά εκεί θα φροντίσουν οι λατρεμένες της κόρες η Γεωργία και η Πόπη και όλα τότε θα είναι… πικάντικα αρχόντισσα Ιουλία του Ρουμπάδου, του χωριού που το αγκαλιάζουν τα βουνά, η μοναξιά και οι αετοί στη ρίζα…