O Αντώνης Βουγιουκλάκης, o μικρός αδελφός της μεγάλης star μιλάει με τρυφερότητα για τον ανιψιό του Γιάννη και με λατρεία για το Αλικάκι

Στον Γιάννη Χατζηγεωργίου και στο “Down Town Κύπρου” αποφάσισε να μιλήσει ο «άγνωστος»- αφού δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά-, αδελφός της Αλίκης Βουγιουκλάκη, σε μία σπάνια συνέντευξη του, και αφηγείται άγνωστα περιστατικά από τη ζωή της αδελφής του, 16 ακριβώς χρόνια μετά το θάνατο της «Εθνικής μας σταρ», σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου του 1996.



Το entertv.gr εξασφάλισε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του και σας την παρουσιάζει.

Στο σαλόνι του σπιτιού του, στη Γλυφάδα, η Αλίκη βρίσκεται παντού: Σε φωτογραφίες- στους τοίχους, κορνιζαρισμένες επάνω στα έπιπλα, μεγαλύτερες και μικρότερες-, σε φακέλους με το πορτρέτο της επάνω, σε κείμενα που ο Αντώνης έχει καλά φυλαγμένα μέσα σε συρτάρια ή πάνω στο μεγάλο του γραφείο, σε ενθύμια και δώρα που ο ίδιος τα κρατάει ως κειμήλιο. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, ο Αντώνης είχε συγκινηθεί πολλές φορές. Σχεδόν σε κάθε πρόταση, κάθε φορά που ανέφερε το όνομά της. «Δεν το κάνω συχνά αυτό, δεν θέλω να εκτίθεμαι. Άλλωστε δεν είμαι του “καλλιτεχνικού” εγώ, αρχιτέκτονας είμαι», μου λέει.

-Υπήρξε, έστω μία μέρα, από αυτά τα 16 χρόνια που να μην σκεφτείτε την Αλίκη;

 

-Όχι. Ούτε μία! Για μένα είναι σαν να συνέβη τώρα αυτή η «φυγή» της Αλίκης- ούτε καν χθες. Με πονάει ασύλληπτα πολύ όταν σκέφτομαι αυτό το γεγονός. Αναλογιστείτε ότι, αυτά τα 16 χρόνια, δεν έχω δει ούτε μία ταινία της αδελφής μου στην τηλεόραση- και αν τύχει να πετύχω κάποια σε ζάπινγκ, αμέσως αλλάζω κανάλι γιατί δεν το αντέχω- δεν έχω περάσει ποτέ από την οδό Αμερικής, εκεί όπου είναι το «θέατρο Αλίκη»- «η ψυχή της», όπως η ίδια συνήθιζε να μου το χαρακτηρίζει-, και βέβαια ουδέποτε έχω περάσει από τη σπίτι της στην οδό Στησιχόρου. Ξέρεις, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της «φυγής» της, στεκόμουν στα πόδια μου με ψευδαισθήσεις- ίσως για να απαλύνω τον πόνο, την οδύνη που αισθανόμουν. Προσπαθούσα να νιώσω μέσα μου ότι η Αλίκη κάπου εδώ κοντά είναι και θα έρθει, γιατί δεν μπορούσα να λειτουργήσω αλλιώς. Έφευγα θυμάμαι, πριν από λίγα χρόνια, από μία εκδήλωση στο αρχείο του θεατρικού μουσείου στην Πατησίων και μέσα στο αυτοκίνητο συζητούσα με το Λάκη Μιχαηλίδη για την Αλίκη. Η σκέψη μου ήταν επικεντρωμένη λοιπόν σ’ αυτήν. Ανεβαίνω την Ακαδημίας, μπροστά στη Βουλή στρίβω αριστερά και κατεβαίνω την Ηρώδου Αττικού. Εγώ κοίταγα το ρολόι μου. Ο Λάκης με ρώτησε «γιατί κοιτάς την ώρα;», «γιατί σκέφτηκα», του είχα απαντήσει, «ότι η Αλίκη θα χαιρόταν πολύ να σε δει, αλλά ξέχασα ότι τέτοια ώρα είναι στο θέατρο». Προσπαθώ συνεχώς να υποβάλλω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου: Ότι ζει και πως θα πάω κάποια στιγμή να τη δω…

-Υπήρχαν πράγματα που δεν γνωρίζατε για εκείνην, τα οποία μάθατε μετά το θάνατό της;

-Η αδελφή μου ήταν σαν μικρό παιδί. Χαιρόταν εύκολα και έκλαιγε το ίδιο εύκολα. Ζούσε κάθε στιγμή της ζωής της. Και ο κόσμος την αγαπούσε γι’  αυτό ακριβώς το λόγο: Τους γεννούσε την ελπίδα, το όραμα, το όνειρο… Μάθαινα κατά καιρούς διάφορα που δεν γνώριζα για την αδελφή μου, πράγματα όμως που την ανέβαζαν πολύ πιο πάνω από εκεί που ήδη την είχα. Θα σου αναφέρω μόνο κάτι που δεν είναι γνωστό. Συνάντησα μια φορά στη Μητρόπολη, μετά από ένα τρισάγιο που κάναμε για την Αλίκη, έναν κληρικό. Μου ανέφερε ότι όταν ρώτησε παλιά κάποια παιδιά της Ριζαρίου, «πως ζείτε ενώ έχετε τόσες οικονομικές δυσκολίες;», του απάντησαν «εμάς μας βοηθάει η Αλίκη Βουγιουκλάκη». Εγώ αυτό δεν το ‘ξερα. Τι άλλο να θυμηθώ; Τα χρήματα που έδινε στα παιδικά χωριά SOS; Τους δεκάδες ανθρώπους που έχει βοηθήσει και που δεν θέλησε ποτέ αυτό να μαθευτεί; Ή τις επιταγές που έδινε στο Μακάριο, στον Σπύρο Κυπριανού και στον Γιώργο Βασιλείου όποτε πήγαινε στην Κύπρο;



-Αυτό γινόταν κάθε φορά που ερχόταν στην Κύπρο;

-Ναι. Και αυτό μου το εμπιστεύτηκε άνθρωπος που τη συνόδευε σε κάθε της ταξίδι στο νησί, κάποιος που γνώριζε κάθε της κίνηση εκεί. Κάθε φορά που η Αλίκη πήγαινε για παραστάσεις στην Κύπρο, προτού καν ακόμη δώσει την πρώτη της παράσταση, έκλεινε ραντεβού με τον Μακάριο στην Αρχιεπισκοπή- και αργότερα με τον Κυπριανού ή τον Βασιλείου στο Προεδρικό Μέγαρο- ώστε να τους δώσει μία επιταγή πολλών χιλιάδων λιρών, χρήματα τα οποία ξεπερνούσαν κατά πολύ ακόμη και τις εισπράξεις που υπολόγιζαν οι παραγωγοί της ότι θα είχε από την θεατρική της περιοδεία στην Κύπρο. Και αυτό το έκανε, όχι γιατί της το επέβαλλε κάποιος, αλλά επειδή έτσι το αισθανόταν. Η έγνοια της μάλιστα, όποτε συναντούσε τους προέδρους, ήταν τα μικρά παιδιά- και ιδιαίτερα τα παιδιά των αγνοουμένων και των προσφύγων. Ήθελε να δοθεί προτεραιότητα σε αυτά τα παιδιά, στη διάθεση αυτών των χρημάτων που προσέφερε.

-Γιατί αισθανόταν τόσο κοντά με την Κύπρο; Μήπως σε αυτό το συναισθηματικό δέσιμό της με το νησί, είχε συμβάλει και ο γάμος της με τον Κύπριο Γιώργο Ηλιάδη;

-Καμία σχέση. Θα σας αναφέρω κάτι επίσης χαρακτηριστικό για να καταλάβετε. Στις 20 Ιουλίου του 1974, όταν έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η αδελφή μου είχε τα γενέθλιά της. Εκείνη την περίοδο έμενε μαζί με μένα και τη μητέρα μας, στο πατρικό μας σπίτι στην πλατεία Μαβίλη. Θυμάμαι ότι είχε ξυπνήσει αρκετά νωρίς- εγώ ήδη εργαζόμουν στο γραφείο μου- και, όταν πήγε στο σαλόνι και της ανέφερε η μητέρα μας τι συνέβαινε στην Κύπρο, εκείνη έμεινε εμβρόντητη και αμέσως ξεκίνησε να τηλεφωνεί σε κάποιους δικούς της ανθρώπους στο νησί για να δει αν είναι καλά. Παρακάλεσε τη μητέρα μας να μην την ενοχλήσει κανείς όλη τη μέρα και, σε όσους πολύ στενούς της ανθρώπους έπαιρναν για να της ευχηθούν για τα γενέθλιά της, εκείνη έλεγε «τι “χρόνια πολλά” μου λέτε; Δεν βλέπετε τι συμβαίνει στην Κύπρο μας;». Ήταν συγκλονισμένη!



-Εσείς γνωρίζατε για τον μετέπειτα γάμο της με τον Γιώργο Ηλιάδη, που έγινε το 1980;

-Όχι.

-Το είχατε μάθει κι εσείς όταν το αποκάλυψε η ίδια στον Νίκο Χατζηνικολάου, το 1993;

-Ναι. Τον Γιώργο τον γνώριζα αλλά, όλο αυτό, συνέβαινε γιατί ήταν ένας «καλός φίλος της Αλίκης» και επειδή τον εκτιμούσα ως άνθρωπο. Όχι για κάτι άλλο.

-Δεν πικραθήκατε που δεν σας είχε μιλήσει ποτέ γι αυτό το γάμο;



-Όχι. Ήταν κάτι καθαρά προσωπικό της και είναι ενισχυτικό του χαρακτήρα της Αλίκης που, όταν έκρινε ότι κάποιο θέμα ήταν πολύ δικό της, δεν το αποκάλυπτε σε κανέναν. Εξάλλου, είχε περάσει πια πολύς καιρός, δεν ήταν θέμα προς συζήτηση αυτός ο γάμος.

-Υπήρξε προστατευτική μαζί σας, ως μεγαλύτερη;

-Δεν θα το έλεγα. Μάλιστα, στα πρώτα parties της εφηβείας μας  που την συνόδευα, ήμουν «κέρβερος». Όχι γιατί η μητέρα μας δεν είχε εμπιστοσύνη στην Αλίκη, αλλά η ίδια η Αλίκη επέμενε να την συνοδεύω και να την προστατεύω. Από τότε, από τις αντιδράσεις των άλλων αγοριών, καταλάβαινα ότι η Αλίκη δεν ήταν το «sexy girl», δεν την έβλεπαν δηλαδή οι άλλοι με φτηνό τρόπο. Γιατί η Αλίκη είχε μία λάμψη που έβγαινε μέσα από το μυαλό της, και αυτό το πράγμα καθήλωνε τους άντρες. Τα αγόρια μάλιστα δείλιαζαν, δεν τολμούσαν να την προσεγγίσουν. Ακόμη και στα  πρώτα γυρίσματα που έκανε, στις πρώτες της ταινίες, στο «Ποντικάκι» για παράδειγμα, εγώ την συνόδευα…Ξέρεις, άλλοι λένε «είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας», «είμαι περήφανος για τη δουλειά μου» κ.λπ, εγώ πρώτα απ όλα λέω «είμαι υπερήφανος που είμαι αδελφός της Αλίκης» και μετά έρχονται όλα τα άλλα.

-Η καριέρα ήταν προτεραιότητα στη ζωή της;

-Όχι η καριέρα, η τέχνη. Υπεργαπούσε την τέχνη.

-Και ακολουθούσαν οι έρωτές της;

-Δεν νομίζω ότι οι σχέσεις της βάδιζαν παράλληλα ή είχαν την ίδια βαρύτητα με την τέχνη της. Την τέχνη της τη λάτρευε και αυτή ήταν πάνω απ όλα. Και επίσης, όποιος ήξερε καλά την Αλίκη, γνώριζε ότι το ταλέντο της δεν ήταν το πιο μεγάλο της χάρισμα, αλλά η εξυπνάδα της. Και αυτό το είχε από παιδί: Η ευφυΐα προηγείτο του ταλέντου της. Θυμάμαι μια φορά, τότε που μεγαλώναμε στο Μαρούσι, είχαν κάνει δώρο στην Αλίκη μία κούκλα και σ’  εμένα ένα αυτοκινητάκι. Με τον τρόπο της, τη σπιρτάδα και την εξυπνάδα της, με έκανε να θελήσω να διαλύσω ο ίδιος το αυτοκινητάκι μου για να αποκτήσει η κούκλα της κρεβάτι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να είμαι ευχαριστημένος κιόλας γι αυτό που συνέβη.



-Τι θυμάστε από τις τελευταίες της στιγμές;

-Δεν θέλω να θυμάμαι την περίοδο που είχε αρρωστήσει και πήγαμε μαζί στο Μόναχο… Δεν θέλησα ποτέ να δεχτώ ότι η Αλίκη είχε κάτι κακό, δεν θέλησα να σκεφτώ ότι κάτι συνέβαινε. Ούτε και η ίδια ήθελε να πιστέψει ότι θα έφευγε από τη ζωή. Κανείς μας δεν το πίστεψε. Τις τελευταίες μέρες φώναζε το συμβούλιο των γιατρών και τους ρωτούσε: «Θα πάω στο χωριό;», εννοώντας το Θεολόγο. Περίμενε ένα «ναι». Εγώ της απαντούσα αμέσως: «Θα πάμε Αλίκη!». Τότε έφτασα στα όρια της τρέλας, κόντευε να μου στρίψει. Η Αλίκη πίστευε πάντοτε πως θα γίνει καλά…

-Πιστεύετε ότι έφυγε ευτυχισμένη απ τη ζωή;



-Δεν νομίζω ότι έφυγε απόλυτα ευτυχισμένη… Για πολλούς λόγους. Η Αλίκη έδινε- και δεν εννοώ υλικά- αλλά δεν πήρε. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες… Αλλά, αυτό που την βασάνισε, αυτό ήταν και ο «καρκίνος» της. Πάντως, η αγωνία της η μεγάλη ήταν ο γιος της.

-Σήμερα πως είναι οι σχέσεις σας με τον Γιάννη;



-Η διάθεση η δική μου έχει πάντα πολλή αγάπη για το Γιάννη. Δεν μου δίνει την ευκαιρία να του τη δώσω- γιατί δεν τη ζητάει, είναι αποστασιοποιημένος-, δεν έκανα ποτέ κριτική στις επιλογές του ή στον τρόπο που διαχειρίστηκε και ξόδεψε τελικά όλη την περιουσία που κληρονόμησε- είναι δικαίωμα του και δεν υπάρχει καμία δόλια σκέψη απ τη μεριά μου, προς Θεού-, αλλά τρέφω πολύ καλά συναισθήματα για εκείνον. Η επαφή μας είναι κάθε χρόνο που κάνω το μνημόσυνο της Αλίκης και πάντα έρχεται καλεσμένος. Έτσι θέλει, έτσι θα είμαστε. Η επιθυμία μου είναι να είναι καλά στην υγεία του, όποτε με χρειαστεί εδώ θα είμαι- με όλη μου την αγάπη-, αλλά εάν δεν θέλει δεν θυμώνω, δεν παρεξηγώ. Άλλωστε, δεν είναι πια μικρό παιδί.