Τι λένε για τα Χριστούγεννα τους οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στο Mega Channel :Θεοδωρακοπούλου, Δημελλάς, Σωτηρόπουλος

Τις μέρες των γιορτών στο κτίριο της Μεσογείων δεν υπήρχε ο πλούσιος   μπουφές που στηνόταν παραδοσιακά κάθε χρόνο. Το κτίριο παρέμεινε σκοτεινό  και μέσα σε αυτό ελάχιστοι εργαζόμενοι που δεν έκαναν ακόμη επίσχεση εργασίας και τα Χριστούγεννα έφεραν τάπερ από τα σπίτια τους. 

Ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στους ανθρώπους του MEGA = που παραμένουν απλήρωτοι για μήνες δημοσίευσε το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής. Το επιμελήθηκε η δημοσιογράφος Βίκυ Κατεχάκη που εργάστηκε 16 χρόνια στο Μεγάλο Κανάλι συνεργαζόμενη με τις μεγαλύτερες ενημερωτικές εκπομπές και τα τελευταία χρόνια στις ειδήσεις κάνοντας κυρίως κοινωνικά θέματα και έρευνες. Λόγω της κατάστασης όμως, κατηφόρισε στο Φάληρο.

-«Πού είναι το βίντεο; Σε 5’ παίζει!»

-«Σε 2’ θα είναι στο κοντρόλ!»

-«Το θέλω τώρα, πρέπει να παίξει!»

Κάθε βράδυ, λίγο πριν από τις 8, διάλογοι σαν κι αυτόν ήταν συνηθισμένοι. Στο Μεγάλο Κανάλι, η δουλειά ήταν έντονη, ποτέ βαρετή. Φωνές, ζωντάνια, πάθος για το ρεπορτάζ, άγχος για την πρωτιά. Ήταν -λίγο πολύ- τα συστατικά ενός δελτίου που για πολλά χρόνια το έφερναν στην πρώτη θέση. Πόσοι όμως μπορούσαν να φανταστούν όσα συνέβησαν μέσα στη χρονιά που τελειώνει; Από τον περασμένο Μάρτιο, το Μεγάλο Κανάλι μπήκε στη μεγαλύτερη περιπέτεια της 27χρονης πορείας του, συμπαρασύροντας στη δίνη της πάνω από 500 εργαζόμενους. Εννέα μήνες αργότερα, οι περισσότεροι, εξακολουθούν να ελπίζουν στην επανάκαμψη, περιμένοντας να δουν τις ειδήσεις και τις ενημερωτικές του εκπομπές ξανά στον «αέρα».

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω αυτό το κείμενο, η καρδιά χτύπησε δυνατά. Για πρώτη φορά, θα ήμουν κι εγώ «κομμάτι» του ρεπορτάζ , γράφοντας για τα όσα έζησα με τους συναδέλφους μου τη χρονιά που πέρασε στο Mega, -το μέσο στο οποίο εργάστηκα τα τελευταία 16 χρόνια. Βέβαια, το Mega δεν έκλεισε. Σίγησε όμως η ενημέρωσή του. Από τα μέσα του Σεπτέμβρη, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και τεχνικοί βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας, ζητώντας δεδουλευμένα που έφτασαν να μετρούν τους 7 μήνες. Κάποιοι ωστόσο, επέλεξαν να μην ακολουθήσουν αυτή τη διαδικασία.

Η Ζέτα Θεοδωρακοπούλου, δημοσιογράφος που εργάζεται στο αθλητικό τμήμα του σταθμού από τον Μάιο του 1991, είναι από εκείνους που εξακολουθεί –καθημερινά- να πηγαίνει στο γραφείο της, στη Μεσογείων. Την συναντώ στον έκτο όροφο, εκεί όπου βρίσκεται η αίθουσα σύνταξης και κουβεντιάζουμε για τη δική της ματιά στα πράγματα. «Όταν το πρόβλημα ξεκίνησε τον περασμένο Μάρτιο με τη διακοπή της μισθοδοσίας, αρκετοί από εμάς ήμασταν ανυποψίαστοι. Είχαμε πραγματική άγνοια κινδύνου για το τι θα επακολουθούσε», λέει η δημοσιογράφος. «Γνωρίζαμε ένα άλλο Mega, μία επιχείρηση άψογη προς τους εργαζόμενους της για περισσότερο από 26 χρόνια. Για αυτό και πιστεύαμε ότι η περιπέτεια αυτή θα ήταν παροδική. Όμως αποδείχθηκε ένας “Γόρδιος Δεσμός” και όλοι συμφωνήσαμε ότι είχαμε μπροστά μας τρία μέτωπα που μας “απειλούσαν”: Τους μετόχους, τις τράπεζες και την κυβέρνηση. Τα προβλήματα εξελίσσονταν σε μία “Λερναία Ύδρα”. Κάθε φορά που ένα θέμα επιλυόταν, εμφανιζόταν ένα άλλο και αυτό δε σταματούσε ούτε μια στιγμή. Ήταν μία ιστορία με σπάσιμο νεύρων, με απογοήτευση, καμιά φορά με ελπίδα, που κι αυτήν όμως γρήγορα την κατέπνιγαν οι εξελίξεις».

Όταν κατέρρευσε ο Διαγωνισμός

Πολλοί μέσα στο Mega, πιστεύουν πως τα προβλήματα δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ, εάν δεν είχε ανακοινωθεί ο Διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες. Αυτό, λένε κάποιοι, εξηγεί –αλλά δεν δικαιολογεί- τη στάση των μετόχων του σταθμού (Μπόμπολα – Βαρδινογιάννη – Ψυχάρη) που ενώ έπρεπε να προχωρήσουν σε αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, εντούτοις δεν το έκαναν. Αποτέλεσμα ήταν οι τράπεζες να δεσμεύσουν τους λογαριασμούς της ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ Α.Ε. και οι μισθοί να μην καταβάλλονται.

Όμως, στις 26 Οκτωβρίου, ο Διαγωνισμός κατέρρευσε. Στην σελίδα των εργαζομένων του Mega στο Facebook στήθηκε μία μεγάλη γιορτή. «Τη μέρα που “έπεσε” ο Διαγωνισμός πανηγυρίσαμε. Είπαμε όλοι ότι τώρα είναι η ώρα να επανέλθουμε, δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο, κανένα ανάχωμα. Όμως οι μέρες περνούσαν... Και από εκείνη τη στιγμή αντί να ξεκινήσει η ανάκαμψη, ξεκίνησε ένας νέος κύκλος απογοήτευσης και φθοράς με όλο και περισσότερους εργαζόμενους να βγαίνουν σε επίσχεση», λέει η Ζέτα Θεοδωρακοπούλου.  

Αγώνας επιβίωσης

Οι μέρες που πέρασαν, εξελίχθηκαν σε μάχη επιβίωσης για τους ανθρώπους του Mega. Απλήρωτοι για πολλούς μήνες, απέναντι σε σταθερές υποχρεώσεις και λογαριασμούς. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι στο μάρκετινγκ, στο μακιγιάζ, στο τηλεφωνικό κέντρο, στην καθαριότητα, αλλά και σε πολλές ακόμη θέσεις της εταιρείας, ζούσαν και ζουν με την αγωνία για ένα καλό νέο, για μία επόμενη μέρα. Ανάμεσά τους και αρκετοί εξωτερικοί συνεργάτες, όπως τα ενοικιαζόμενα τηλεοπτικά συνεργεία που παρότι «σήκωσαν» μεγάλο βάρος στην καθημερινή κάλυψη των γεγονότων, παραμένουν απλήρωτοι από τις αρχές του χρόνου.

Συναντώ τον Γιάννη Σωτηρόπουλο, από τους πιο μάχιμους ρεπόρτερ τα τελευταία 12 χρόνια στο Μεγάλο Κανάλι. Ο Γιάννης έχει τρία παιδιά και αυτή η περίοδος δεν ήταν εύκολη για την οικογένειά του. «Ευτυχώς, υπήρχαν κάποιες οικονομίες στην άκρη και καταφέραμε έστω και με μεγάλη δυσκολία να αντέξουμε. Φέτος για πρώτη φορά δεν πήγαμε διακοπές, αλλά αυτό είναι το λιγότερο γιατί υπάρχουν πολλοί σαν κι εμάς που έχουν περάσει ακόμη πιο δύσκολα την περίοδο της κρίσης», λέει με σεμνότητα.

Όμως, υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις... «Άνθρωποι που βρέθηκαν στα όρια της εξαθλίωσης και όμως κράτησαν το κανάλι ζωντανό. Στις συνελεύσεις ακούγαμε περιστατικά συναδέλφων μας που τους έκαναν έξωση, που θα τους έκοβαν το ρεύμα, που δεν είχαν να στείλουν χρήματα στα παιδιά τους που ήταν φαντάροι ή που σπούδαζαν στην επαρχία. Περιπτώσεις δηλαδή σαν κι αυτές που παρουσιάζαμε κάθε βράδυ στο δελτίο των 8», περιγράφει η Ζέτα Θεοδωρακοπούλου. «Κάπως έτσι βρεθήκαμε να διαμαρτυρόμαστε κι εμείς οι εργαζόμενοι του Mega, έξω από τις εταιρείες των μετόχων μας, έξω από τράπεζες και υπουργεία για το δικαίωμα μας στη δουλειά».

«Το ρεπορτάζ του Mega… λείπει»

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα ή τον κόσμο, το Mega δεν είναι πια εκεί για να το καλύψει. Και αυτό είναι κάτι που οι εργαζόμενοί του δυσκολεύονται να «χωνέψουν». Στα μεγάλα γεγονότα, το Mega συνήθιζε να έχει τον κυρίαρχο λόγο, με τους δημοσιογράφους του να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. «Καθημερινά το σκέφτομαι, το ρεπορτάζ του Mega λείπει», λέει ο Γιάννης Σωτηρόπουλος. «Όταν βλέπω τα δελτία ειδήσεων των άλλων καναλιών, το λέω. Θα ήθελα κι εγώ να ήμουν εκεί τώρα. Αλλά δυστυχώς, παρακολουθώ πια από τον καναπέ μου και αυτό με στεναχωρεί. Εγώ αυτή τη δουλειά έχω μάθει να κάνω και πραγματικά μου λείπει».

Στο βιογραφικό του έχει αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους άλλαξε χάρη σε ένα ρεπορτάζ. Όπως στην περίπτωση μίας μητέρας δύο παιδιών της Ελπίδας, που θα έχανε τη ζωή της εάν δεν έκανε επειγόντως μεταμόσχευση ήπατος στην Βρετανία. Εξαιτίας ενός Νόμου που αφορούσε τις μεταμοσχεύσεις, η γυναίκα δε μπορούσε να δεχθεί μόσχευμα από συγγενή δεύτερου βαθμού.  «Παρουσιάσαμε επί μέρες το ρεπορτάζ στο Mega και ξεμπλοκάραμε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Η Ελπίδα τελικά ταξίδεψε στην Αγγλία, έκανε τη μεταμόσχευση και σήμερα είναι υγιής και ζει με τα δύο παιδιά της. Η τελευταία ελπίδα της Ελπίδας ήμασταν εμείς και εξαιτίας αυτού του ρεπορτάζ, άλλαξε και ο Νόμος για τις μεταμοσχεύσεις που θα σώσει και τις επόμενες... Ελπίδες».

Ο Γιάννης, όπως και άλλοι συνάδελφοι του- κρατούσε το μικρόφωνο του Mega στα εύκολα και στα δύσκολα. Ειδικά στα δύσκολα βρέθηκε πολλές φορές. «Τα τελευταία χρόνια, είχες να αντιμετωπίσεις στον δρόμο μία μερίδα δυσαρεστημένων τηλεθεατών που για εκείνους το Mega ήταν “κόκκινο πανί”. Και φυσικά, υπήρχαν πάντα και οι αναρχικοί και οι Χρυσαυγίτες», λέει στο «Κ» και περιγράφει μία από τις πιο επικίνδυνες στιγμές στον δρόμο. «Παραμονή της επετείου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Δεκέμβριος του ’14, δέχθηκα επίθεση με μπουνιές και κλωτσιές από αντιεξουσιαστές. “Για αυτά που λες για τον Ρωμανό”, μου είχαν πει. Αλλά εγώ δεν είχα πει κάτι που θα μπορούσε να ενοχλήσει. Σημασία έχει ότι δεν τραυματίστηκα πολύ. Ξέρω ότι αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Επάγγελμα ρεπόρτερ, ειδικά στα χρόνια της κρίσης είναι για βαρέα και ανθυγιεινά», λέει αστειευόμενος.

Ήταν «μεγάλο σχολείο»

«Ένα μεγάλο σχολείο, αυτό ήταν το Mega», συνηθίζουν να λένε όσοι πέρασαν το κατώφλι του. Δεν είναι μόνο τα «βαριά» ονόματα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας που το στελέχωσαν όλα τα χρόνια, ούτε η τεράστια αξία της ταινιοθήκης του που ακόμη και σήμερα –με πρόγραμμα «κονσέρβα»- φέρνει διαφημιστικά έσοδα στο σταθμό, αλλά ήταν και το πάθος των εργαζομένων του, που πολλές φορές «υπερέβαλαν εαυτούς» για ένα καλό αποτέλεσμα.

Ο Μανώλης Δημελλάς, οπερατέρ του σταθμού από το 1992, βρέθηκε σε εκατοντάδες αποστολές ανά τον κόσμο και κατέγραψε με την κάμερα του αμέτρητα ρεπορτάζ. Συζητούμε για το Mega του “χθες” και του “σήμερα”. «Η μαγκιά του Mega, κυρίως τα πρώτα χρόνια, ήταν ότι ήταν πολύ ‘large’ με τον κόσμο του. Δεν έκοβε την δημιουργικότητα από τους εργαζόμενους», λέει στο «Κ» και περιγράφει μία από τις πρώτες αποστολές που έκανε με την Ειρήνη Νικολοπούλου στο Πακιστάν. «Ενώ είχαμε πάει μόνο για την κανονισμένη συνέντευξη με την πρωθυπουργό Μπεναζίρ Μπούτο, καταλήξαμε -μετά τη συνέντευξη- με τον ηχολήπτη Παναγιώτη Αρβανίτη, να γυρίζουμε όλες τις φτωχογειτονιές του Ισλαμαμπάντ με τα πόδια και να κάνουμε συνεντεύξεις. Ρισκάραμε, γιατί δεν είχαμε μαζί μας κάποιον οδηγό, αλλά ύστερα από τρεις μέρες επιστρέψαμε στην Αθήνα με ένα 45λεπτο ντοκιμαντέρ που δεν μας είχε ζητηθεί. Το είχαμε γυρίσει με δική μας πρωτοβουλία».

Ο Μανώλης, όπως και πολλοί συνάδελφοι του τεχνικοί έδιναν με την κάμερα καθημερινή «μάχη» στο πεζοδρόμιο. Αλλά, η αληθινή μάχη ήταν όταν ταξίδευαν σε αποστολές, στα μέτωπα του πολέμου. Ο Δημελλάς βρέθηκε σε πολλά από αυτά. Κάποια στιγμή στο Κόσσοβο η ζωή του κινδύνευσε όταν μία σφαίρα πέρασε δύο εκατοστά πιο πάνω από το κεφάλι του, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να ξαναπάει στην πρώτη γραμμή. «Με την Μαρία Καρχιλάκη βρεθήκαμε σε πολλές τέτοιες αποστολές. Ποτέ δεν θέλαμε να κρυβόμαστε μέσα στο ξενοδοχείο ή πίσω από τα δελτία Τύπου που μας έφταναν. Κάθε μέρα βρισκόμασταν στο τελευταίο σημείο όπου ήταν και το CNN και το BBC. Και υπήρχαν φορές που δίναμε εικόνα σε αυτά τα κανάλια. Ειδικά στις μεγάλες αποστολές το νιώθαμε, ότι ήμασταν κι εμείς όπως τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα κι ας μην είχαμε τα τεράστια επιτελεία που είχαν εκείνα σε τέτοιες αποστολές», λέει στο «Κ».

Υπάρχει ελπίδα;

Απόγευμα Παρασκευής, 3 Δεκεμβρίου στα γραφεία του Mega. Στον δεύτερο όροφο, βρίσκεται σε εξέλιξη η συνέλευση των εργαζομένων, μία από τις δεκάδες που έχουν γίνει από τον περασμένο Μάρτιο. Για  πρώτη φορά, μετά από πολλούς μήνες, ένα χαμόγελο «σκάει» στα πρόσωπα των εργαζομένων. Ανακοινώνεται ότι δύο από τους ιδιοκτήτες (Φ. Μπόμπολας – Β. Βαρδινογιάννης) καταθέτουν χρήματα για δύο μισθούς -από τους συνολικά επτά οφειλόμενους.

Θα μπορούσε αυτή η εξέλιξη να αφήνει ανοιχτό ένα «παράθυρο» ελπίδας για το μέλλον του σταθμού; Μένει -φυσικά- να το δούμε. Και αν τελικά το Mega επιβιώσει, μπορεί να είναι ίδιο; «Όχι», απαντά ο Μανώλης Δημελλάς. «Όπως η ελληνική κοινωνία δεν είναι ίδια. Η “επόμενη μέρα” θα είναι ένα άλλο Mega. Ήδη έχουν αποχωρήσει στελέχη του, έχουν φύγει άνθρωποι με ήθος, με αξία, θα πρέπει να αντικατασταθούν. Αν υπάρχει επόμενη μέρα για το Mega, απλώς θα είναι όπως η επόμενη μέρα της ελληνικής κοινωνίας. Ταλαιπωρημένη και βαθιά λαβωμένη».