Η δεύτερη πράξη του Ιταλικού "μελοδράματος" - Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στην οικονομία μετά το δημοψήφισμα

Μετά τα δυναμικά - δραματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Β´ πράξη του μελοδράματος αυτού, θα περίμενε κανείς άμεσες και δραματικές εξελίξεις. Αντιθέτως τα πράγματα κύλισαν ομαλά και ευχάριστα. Τίποτε δεν συνέβη.

Γράφει ο Κάσσανδρος (www.kassandros.gr)

Ο μη εκλεγείς Πρωθυπουργός Ρέντσι έδωσε την θέση του στον μη εκλεγέντα Πρωθυπουργό Τζεντιλόνι ο οποίος φρόντισε να πάθει αμέσως καρδιακό επεισόδιο και να εγχειριστεί. Φυσικά οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις είναι σε αναστολή μέχρι την έξοδο του πραγματικά ευπρεπέστατου και αξιόλογου Ιταλού Πρωθυπουργού από το νοσοκομείο, η οποία αναμένεται εντός των ημερών.

Εν τω μεταξύ ο οίκος αξιολόγησης κρατικών χρεών DBRS ήταν ο τελευταίος που αφαίρεσε το τελευταίο Α από την αξιολόγηση του Ιταλικού χρέους με αποτέλεσμα όλες πλέον οι οικονομικές αξιολογήσεις της Ιταλίας, S&P 500,
Moody's, και Fitch, να είναι κάποιας μορφής Β.

Η ΕΚΤ για να αποδεχτεί ένα κρατικό ομόλογο δέχεται την καλύτερη αξιολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας από τους τέσσερεις Οίκους.

Αυτό σημαίνει ότι τα Ιταλικά Κρατικά Ομόλογα πλέον θα "κουρεύονται" από την ΕΚΤ όχι 1,5 - 2,5% που ίσχυε μέχρι τώρα αλλά με 7,5 - 9%. Αυτό θα σημάνει ένα επιπλέον κόστος για τις Ιταλικές Τράπεζες, που ήδη χειμάζονται,
έως και 10 δις ευρώ ετησίως επιπλέον, για να διατηρηθεί η ρευστότητα του συστήματος. Άλλη μια δυσκολία προστέθηκε στην δύσκολη εξίσωση. Σημαίνει επίσης ότι το προ μηνός εγκριθέντος πρόγραμμα διασώσεως των Ιταλικών Τραπεζών από την Ιταλική Κυβέρνηση δεν έχει πείσει κανένα.

Η Monte dei Paschi έχει ειδοποιήσει ότι έχει ρευστότητα μέχρι τον Απρίλιο. Η απόφαση να σωθεί γενικά έχει παρθεί. Δεν έχει ακόμα υπολογισθεί πόσα ακριβώς χρήματα χρειάζονται. Από τα αρχικά 5 δις ευρώ πλησιάζουμε αισίως
τα 10. Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Ακόμη βρισκόμαστε στον Ιανουάριο. Παρατηρώντας την κατάσταση των υπολοίπων συστημικών και μη, Τραπεζών διερωτάται κανείς γιατί τόση αδράνεια.

Δυο είναι οι λόγοι:

Ο πρώτος είναι διότι, ψιθυριστά, η ΕΕ έδωσε ανάσα. Ανήγγειλε ότι μέχρι τον Ιούνιο του 2017 έδωσε παράταση σε ένα σχήμα εγγυήσεων που καλύπτει "μέτρα στήριξης της ρευστότητας προς όφελος
αξιόχρεων Πιστωτικών Ιδρυμάτων της Ιταλίας σε περίπτωση ανάγκης".

Ο δεύτερος είναι ότι έχουμε και εκλογές στην Ευρώπη.

Ποιό ίδρυμα είναι αξιόχρεο, προφανώς είναι αυτό, το όποιο δεν έχει ανοικτά ομολογήσει την χρεωκοπία του, καλυπτόμενο από κάτι λιγότερο από φύλο Συκής. Το διευκρίνισε καλύτερα η ίδια η ΕΕ.

"Αυτό σημαίνει ότι ανεξαρτήτως των περιστάσεων, οι Τράπεζες δεν θα έχουν δυσκολίες χρηματοδότησης των δραστηριοτήτων τους και η πρόσβαση σε καταθέσεις θα είναι εξασφαλισμένη πάντοτε"

Αυτά δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος της ΕΕ, αλλά αυτά πέρασαν στα ψιλά γράμματα των ΜΜΕ. Ουσιαστικά αυτό είναι λευκή επιταγή για τις Ιταλικές Τράπεζες για τουλάχιστον το επόμενο εξάμηνο και μετά βλέπουμε. Ακόμη και ο λαλίστατος κ. Σόιμπλε, που κάνει μια δήλωση την ημέρα όταν αφορά την Ελλάδα, δεν σχολίασε τίποτε για αυτό. Θα διέλαθε της προσοχής του.

Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα. Η πραγματική αντιμετώπιση της πραγματικής οικονομικής της κατάστασης θα φέρει τεκτονικές αλλαγές στην ευρωζώνη στην Ευρώπη και τον Κόσμο.

Η κατάσταση έχει σοβαρέψει, η ανεργία έφτασε το 12% η ανεργία των νέων το 39% και ο Λαός είναι δυσαρεστημένος με τις Κυβερνήσεις του. Τεχνοκράτες όπως ο Μόντι ή ο Παντοάν δεν τον συγκινούν. Σε μία χώρα που είχε 65 Κυβερνήσεις μεταπολεμικά, οι εκλογές είναι συνήθεια και τώρα απαιτούνται από τον Λαό.

Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος της αδράνειας. Πριν πάει η Ιταλία σε εκλογές πρέπει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο.

Όπως κάθε Κυβέρνηση που φοβάται τις εκλογές, η Ιταλική Κυβέρνηση φέρνει πάλι πίσω την αναλογική, Σήμερα η Ιταλία κυβερνάται από όποιο κόμμα πάρει 40% των ψήφων. Το Δημοκρατικό κόμμα του κ. Ρέντσι και το κόμμα
των 5 αστέρων του κ. Μπεμπέ Γκρίλλο έχουν από 30%. Το κατεστημένο φοβάται μια ετερόκλητη συμμαχία τύπου Συριζανελ, με τον Μπεμπέ Γκρίλλο να συνεργάζεται με την Λίγκα του Βορρά και άλλους, για
παράδειγμα, ώστε να βγάλουν την χώρα από το ευρώ.

Ένα είναι βέβαιο, καμία Ιταλική Κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να εφαρμόσει bail-in των Τραπεζών ζημιώνοντας τα πολλά εκατομμύρια των μικροομολογιούχων που έχουν αποταμιεύσει εκεί .

Η όποια ιταλική Κυβέρνηση προκύψει από εκλογές που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν την Άνοιξη θα προσπαθήσει να πάρει παράταση των παρατάσεων. Εναλλακτικά, θα σώσει τις Τράπεζες της με εθνικό δηλαδή
ευρωπαϊκό χρήμα. Ο κανονισμός για bail-in που εφαρμόστηκε με αυστηρότητα στην Κύπρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί το ίδιο και στην Ιταλία, όπου η Λαϊκή επανάσταση είναι σχεδόν εγγυημένη αν συμβεί κάτι τέτοιο.

Έτσι ο γερμανικής εμπνεύσεως κανονισμός και επιτροπή της ΕΕ, SRB (Single Resolution Board), που θα διέλυε τις αναξιόπιστες Τράπεζες χωρίς χρήματα των φορολογουμένων έχει αγνοηθεί.

"Ο SRB είναι ο πιο άχρηστος ευρωπαϊκός κανονισμός διότι κανείς δεν τολμάει να τον χρησιμοποιήσει" δήλωσε ανώτατος κοινοτικός παράγων.

Η Διοικήτρια του κ. Elke Koenig μας το εξήγησε καλύτερα:

"Οι κανονισμοί εφαρμόζονται κατά περίπτωση σε συγκεκριμένες Τράπεζες και σε συγκεκριμένες συνθήκες".

Τέτοια ελαστικότητα σε χρήματα από Γερμανούς; Πρωτοφανές. Φαίνεται ότι μόνο η Κύπρος ήταν η ειδική περίπτωση. Μετά την Monte dei Paschi σειρά έχουν η πορτογαλική Novo Banco, η Γερμανική HSH Nord Bank η μεγάλη ιταλική Unicredito για να μην αναφέρουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο που είναι η Deutsche Bank.

Επιστρέφοντας στην Ιταλία, μετά την εικονική δολοφονία δια δημοψηφίσματος του νέου Καίσαρα Ρέντσι, ανέλαβαν πάλι για λίγο οι τεχνοκράτες, τους οποίους όμως ο Ιταλικός Λαός, όπως και ο Ελληνικός, δεν ανέχεται.

Η πραγματικότητα είναι ωμή. Η αξία της λιρέτας εκπεφρασμένη σε γερμανικά Μάρκα έπεσε κατά 73% μεταξύ 1975 και 1998 όταν η Ιταλία εντάχθηκε στο ευρώ. Έκτοτε υποτιμήσεις του νομίσματος, οι οποίες εξισορροπούν την αρτηριοσκληρωτικές δομές και τις κακές οικονομικές πολιτικές, δεν είναι δυνατές. Έτσι η Ιταλία έπαψε να αναπτύσσεται και ή θα ληφθούν τα σκληρά μέτρα που προτείνουν οι Τεχνοκράτες τους ή η Ιταλία θα πρέπει να φύγει από το ευρώ.

Αυτό δεν είναι τόσο απλό.

Ενώ το ευρώ είναι ακριβό για την Ιταλία, είναι φτηνό για την Γερμανία. Έτσι ο μόνος τρόπος να αξιοποιηθούν τα γερμανικά πλεονάσματα ήταν και είναι να τοποθετηθούν εκτός Γερμανίας.

Η Deutsche Bank αλλά και οι άλλες Γερμανικές Τράπεζες τα τοποθέτησαν σε αμερικανικά ομόλογα που μετά έγιναν τοξικά και κάνανε και σειρά άλλων κακών επενδύσεων, μεταξύ των οποίων είναι και τα Κρατικά Ομόλογα των άλλων Ευρωπαϊκών κρατών. Το ποσό των ομολόγων αυτών μόνο σήμερα ανέρχεται σε 660 δις ευρώ.

Οι Γερμανικές Τράπεζες δεν έχουν έσοδα τόκων γιατί τα επιτόκια είναι αρνητικά και στην πραγματικότητα τα ίδια κεφάλαια τους δεν καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους ήδη, αν και αυτό, που είναι θέμα απλής αριθμητικής, δεν έχει διαπιστωθεί από την ΕΚΤ .

Εάν τώρα η όποια Ιταλική Κυβέρνηση τολμήσει να επιβάλει bail-in τότε τα εκατομμύρια των μικροομολογιούχων και μικροκαταθετών θα ζητήσουν σύσσωμοι η Ιταλία να φύγει από το ευρώ, όπου βέβαια θα καταρρεύσουν μαζί της και οι Γερμανικές Τράπεζες και η Γερμανική Οικονομία.

Το ιταλικό πρόβλημα οι Γερμανοί δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν όπως αντιμετώπισαν την απειλή εξόδου από το ευρώ του Βαρουφάκη.

Ο μεγάλος Γκουρού και αρχιτέκτων του ευρώ, ο Γερμανός κύριος Otmar Issing επιμένει ότι η αρχή του "no bailout" πρέπει να διατηρηθεί. Αυτό λένε και άλλοι διαπρεπείς Γερμανοί Οικονομολόγοι.

Παρ' όλο που το οικονομικό κόστος του ενιαίου νομίσματος ευρώ συνεχίζει να μεγαλώνει για όλες τις χώρες λόγω των προαναφερθέντων και άλλων ανιάτων ανισοτήτων, οι Πολιτικοί τους κάνουν ότι μπορούν για να το διατηρήσουν, σκεπτόμενοι όμως στενά και βραχυχρόνια εθνικιστικά.

Όμως η Πολιτική Βούληση κάποια στιγμή θα υποκύψει στην οικονομική πραγματικότητα.

Η βασική υπάρχουσα ανισορροπία δεν αίρεται αν δεν δημιουργηθούν μικρότερες οικονομικές ενότητες.

Αυτό προέβλεψε, με την αβρότητα που τον διακρίνει, και ο κ. Τραμπ. Για να γίνει αυτό οι Ιταλοί δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι.

Αρκεί να μην κάνουν τίποτε.