Άννα Κουρούπου: η συγκλονιστική ζωή της γυναίκας που γεννήθηκε αγόρι (φωτό)

Γεννήθηκε σε ένα χωριό έξω από την Κατερίνη. Τρίτο παιδί στη σειρά. Είχαν προηγηθεί δύο αγόρια, ακολούθησε ένα κορίτσι. Στα 8 της, η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα και την Ακαδημία Πλάτωνος. Όλοι έβλεπαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό το παιδί. Προσποιούνταν γυναικείες φωνές, βαφόταν με το κραγιόν της μαμάς, έκανε δουλειές στο σπίτι, άλλαζε τη διαρρύθμιση των επίπλων. «Μέχρι τα 10-11 η θηλυπρέπεια ήταν εμφανής.



Τότε ήταν που άρχισα κι εγώ να εξερευνώ τη σεξουαλικότητά μου» θυμάται, μιλώντας στο περιοδικό PEOPLE που κυκλοφορεί με το Πρώτο Θέμα, βολεμένη αναπαυτικά στον καναπέ. «Θεωρούσαν πως είναι κάτι που θα μου περνούσε. Στη γειτονιά, όμως, άρχισαν να μουρμουρίζουν. Όταν περπατούσα στα στενάκια της Ακαδημίας Πλάτωνος, με φώναζαν “κυρα-Βάσω”. Με μπέρδευαν με τη μητέρα μου, που ήταν μικροκαμωμένη, είχαμε το ίδιο κοντό σγουρό μαλλί και η κίνησή μας έμοιαζε. Ήμουν αυτό που λένε “γυναικωτός”. Ρωτούσα κι εγώ τη μητέρα μου: “Γιατί, ρε μαμά, όλοι στο δρόμο με περνούν για σένα;”. Τι να απαντήσει η γυναίκα; Δεν ήξερε; Δεν έβλεπε;».



Αρχηγός του σπιτιού ήταν και παραμένει η μάνα της. «Όταν το πρόβλημα, που είναι πρόβλημα για μια οικογένεια, είχε γίνει πλέον εμφανές, στα 14 μου, άκουσα τη μητέρα μου να λέει στον πατέρα μου “έτσι και τολμήσεις να φέρεις το παιδί σε δύσκολη θέση, να φύγεις από το σπίτι”» θυμάται και συγκινείται με τη στοργή της μάνας της ακόμα και σήμερα, δεκαετίες μετά. «Η μάνα μου ήταν πάντα εκεί. Όπως κι ύστερα από χρόνια, όταν πια εγώ είχα κάνει αλλαγή φύλου, και άκουσα τη θεία μου,που μόλις είχε χάσει το παιδί της, να λέει στη μητέρα μου “Η δική σου πληγή είναι μεγαλύτερη από τη δική μου” εννοώντας εμένα. Και η μάνα μου, αγράμματη γυναίκα, με ήρεμη φωνή να της απαντάει: “Τι λες; Εγώ το παιδί μου το βλέπω, το αγκαλιάζω. Κοίτα την τι όμορφη που είναι!”. Έβαλα τα κλάματα με την ηρεμία της μάνας μου, με το πώς είχε αποδεχτεί και είχε αγαπήσει αυτό που ήμουν. Δεν έχει αίμα η οικογενειακή μου ιστορία» μου λέει σχεδόν απολογητικά, σε περίπτωση που αναζητούσα κάποιο κρυμμένο οικογενειακό μελό.



Στα 15 της, πλέον, ξέρει τι της γίνεται. «Έχω την πρώτη μου σχέση και την πρώτη μου σεξουαλική επαφή. Χωρίζουμε, όμως. Ακούω συνέχεια Barbra Streisand και “I am a woman in love”. Τότε με πλησιάζει η μάνα μου. “Ξέρω τι σου συμβαίνει. Δεν θέλω να μου πεις “ναι” ή “όχι”. Ξέρω πού πας, ξέρω με ποιον βγαίνεις”. Με αγκαλιάζει και με πιάνουν τα κλάματα. “Θέλω μόνο δύο πράγματα από εσένα: αν μπορείς να με αφήσεις να είμαι δίπλα σου και να μην μπλέξεις με τα ναρκωτικά”... Το δεύτερο δεν το τήρησα...». Στο σχολείο, όμως, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Τα παιδιά είναι σκληρά σε αυτή την ηλικία, με πικρά στόματα και το μικρό αγόρι ξεχωρίζει. «Μου άρεσε το σχολείο. Καμιά φορά τα βράδια τού χειμώνα, όταν μας έστρωνε η μάνα μου γύρω από τη σόμπα να κοιμηθούμε κάτω –πού λεφτά για κρεβάτια;–, διάβαζα σε όλους όσα είχαμε μάθει στο σχολείο, κι έτσι αποκοιμιόταν ο πατέρας μου. Ναι, μου άρεσε το σχολείο, το κράξιμο, όμως, είχε παραγίνει».



Πώς να επιβιώσει ένα παιδί διαφορετικό στην εφηβική ζούγκλα ενός Γυμνασίου; «Στο μεταξύ και το σώμα μου ήταν πλέον τελείως γυναικείο. Είχα πολύ στενή μέση και ανοιχτούς γοφούς. Γυναικείους, που τόνιζα με μια ζώνη που φορούσα σφιχτά. Τότε πέφτει στα χέρια μου ένα περιοδικό, ο Θησαυρός, με φωτογραφία στο εξώφυλλο τα Καλλιστεία Τραβεστί, και τον πηχυαίο τίτλο “Ήρθαν τα UFO στη γη”. Μαγεύτηκα. Σκεφτόμουν “είναι δυνατόν αυτοί να είναι άντρες; Και τα γένια πού είναι; Αποκλείεται”. Τότε κατάλαβα πως ήθελα να γίνω κι εγώ έτσι».



Εγκατέλειψε το σχολείο και έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα με υφάσματα στην Ερμού. Οι κινήσεις θηλυπρεπείς. Οι πελάτισσες τη φώναζαν «δεσποινίς». Ο ιδιοκτήτης ενοχλούνταν και την έδιωξε. Το ίδιο κι ο επόμενος. Τα βράδια έβγαινε στην Πλάκα, που τέλη του ’70 ήταν ό,τι σήμερα το Γκάζι, μια πολύ gay friendly περιοχή. Μαθαίνει τα μαγαζιά που πήγαιναν οι τρανς, το Mousses και το Tammy’s. «Τότε γνώρισα την Τσόξι και δύο άλλες τρανσέξουαλ. Άρχισα να πηγαίνω σπίτι τους και ντυνόμουν με τα ρούχα τους, βαφόμουν με τα καλλυντικά τους κι εκείνες γελούσαν. Ρωτούσα “πώς μάκρυναν τα μαλλιά σας;”, “πώς γίνεται να έχετε στήθος;”, “γιατί εγώ δεν έχω;”». Κι ενώ της φανέρωσαν έναν κόσμο στον οποίο ήθελε και εκείνη να ανήκει, της σύστησαν και τα ναρκωτικά.



Το γκλίτερ, όμως, μπορεί να περιμένει. «Ένα βράδυ, πρέπει να ήταν 2.00 μετά τα μεσάνυχτα, τελειώνοντας από την Πλάκα, γνωρίζω έναν όμορφο νεαρό που μου προτείνει να περπατήσουμε μαζί μέχρι το σπίτι μου. Συναντά και ένα φίλο με φορτηγάκι και προσφέρεται να μας πάει εκείνος. Καταλήγουμε Ασπρόπυργο σε ένα χωράφι, όπου μαζί με άλλους πέντε με βίασαν. Όμως τώρα δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτή την ιστορία… Τα γράφω όλα στο βιβλίο μου (σ.σ.Γιατί δεν Έχω σαν το Δικό σου, Μαμά;,Εκδόσεις Ποταμός). Ήμουν 15 ετών. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Η μητέρα της το έμαθε διαβάζοντας το βιβλίο. «Ίσως δεν έπρεπε να το διαβάσει ποτέ. Γιατί εκεί ανακάλυψε και για τα ναρκωτικά. Που αν και δεν έκανα ποτέ χρήση ηρωίνης, πέρασα από πολλά στάδια ανά διαστήματα, που μου έκαναν πολύ κακό στη ζωή μου και δεν ήθελα να τα μάθει. Ήμουν, όμως, τόσο περήφανη που ένας τόσο σοβαρός εκδοτικός οίκος, όπως ο Ποταμός, θέλησε να δημοσιεύσει το βιβλίο μιας τρανς γυναίκας και με τον Σταύρο Θεοδωράκη να το προλογίζει.Όταν το διάβασε η μάνα μου, με πήρε τηλέφωνο και μου ζητούσε να πάω αμέσως στην Κατερίνη, όπου μένουν πλέον μόνιμα οι γονείς μου, να με αγκαλιάσει.Έκλαιγε και φώναζε “Πού ήμουν εγώ; Πού είναι αυτοί, να τους σκοτώσω;”».



Είναι 18 ετών όταν βγαίνει στη Συγγρού. Τότε αρχίζει και τα πειράματα με τις ορμόνες, χωρίς συνταγή γιατρού, ακούγοντας ό,τι λέει η μία και ο άλλος. Μένει ακόμη σπίτι με τους δικούς της.
Λέει πως δουλεύει σε μπαρ. Η Συγγρού ήταν η μόνη διέξοδος; «Έχεις δει πολλές τρανς να δουλεύουν στο δημόσιο, σε κάποιο γραφείο, κάπου; Όχι. Ε, για πήγαινε και τριάντα χρόνια πίσω και θα καταλάβεις πως η Συγγρού ήταν ο μόνος δρόμος για εμένα. Και σήμερα αυτός είναι ο δρόμος. Πέραν ελαχίστων, όπως ένα παιδί που έρχεται στο σωματείο (ΣΥΔ, Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών), που επιθυμεί να κάνει τη μετάβαση κι έχει τους γονείς του να του πληρώσουν τα πάντα: Την επέμβαση, τους ψυχολόγους... Το ζηλεύω αυτό το παιδί. Το ζηλεύω και το θαυμάζω».



Φεύγει από το σπίτι και μένει σε διάφορους φίλους. Η Συγγρού την κάνει να νιώθει όμορφη, αποδεκτή, επιθυμητή. «Συναντώ τη μάνα μου έξι μήνες μετά. Οι ορμόνες με είχαν αλλάξει. Η
πρώτη κουβέντα της κυρα-Βάσως, μετά την αγκαλιά, ήταν «Μην ξαναβάλεις παντελόνι, έχεις πολύ ωραία πόδια για να τα κρύβεις». Την ίδια περίοδο περίπου η Αλόμα σχεδόν της επιβάλλει να πάρει μέρος στα καλλιστεία. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, η μάνα της, βουρκωμένη που πήρε το στέμμα και την κορδέλα «Μις Τραβεστί 1984»
 
Πέντε χρόνια αργότερα, σε ηλικία 25 ετών, αποφασίζει το μεγάλο βήμα: Να κάνει τη μετάβαση. «Ένα εκατομμύριο δραχμές στοίχισε τότε η επέμβαση, ο γιατρός, τα εισιτήρια. Στην επιστροφή,
στο αεροδρόμιο με περίμενε η μάνα μου με μια ανθοδέσμη αγκαλιά. Ο πατέρας μου στο τηλέφωνο πρώτη φορά με αποκάλεσε “κορίτσι μου”, μέχρι εκείνη την ημέρα με έλεγε “παιδί μου”. Δίχως όνομα. Πλέον το “Άννα” είναι μέλι στα χείλη του».

Ύστερα από ένα μήνα, γύρισε στη δουλειά. «Μια πόρνη-παρθένα», όπως συνηθίζει να λέει γελώντας. Είναι γυναίκα πλέον; «Δεν γεννήθηκα, αλλά έγινα. Δεν έχω κάνει ποτέ ενεργητικό σεξ στη ζωή μου. Το αντρικό μου μόριο δεν το χρησιμοποίησα ποτέ. Όταν μου ζητάνε τη συμβουλή μου, δεν απαντώ. Όταν ξυπνήσεις ένα πρωί και αισθανθείς πως αυτό το πράγμα ανάμεσα στα πόδια σου δεν το αντέχεις άλλο πια, θα έχεις την απάντηση που ψάχνεις».

Μετά τη μετάβαση, οι σχέσεις με το άλλο φύλο, το αντρικό πλέον, είναι πιο εύκολες; Η Άννα, για άλλη μία φορά, εκπλήσσει: «Πάντα είχα σχέσεις στη ζωή μου. Και όχι με αλήτες. Με άντρες
κανονικούς, τρυφερούς. Η μάνα μου συνηθίζει να λέει στην αδελφή μου, την Αθηνά: “Μα να μην έχεις την τύχη της Άννας;”. Ήμουν τυχερή στις σχέσεις μου. Έχω πάρει πολλή αγάπη και έχω δώσει πολλή αγάπη. Ποιο είναι το μυστικό μου; Η αγάπη φυσικά. Τους έπειθα πως το πεζοδρόμιο και ο οίκος ανοχής είναι δουλειά. Απλά δουλειά».

Μετά από 25 χρόνια πορνείας, στην Αθήνα και την επαρχία, έρωτες που εκείνη εγκατέλειψε και μια κακή επένδυση, πριν τέσσερα χρόνια σταμάτησε να εκδίδεται. «Αισθάνθηκα πως αν ερχόταν ένας άντρας ακόμα και μου έδινε χρήματα για να κάνουμε σεξ θα γκρεμιζόμουν». Και η Άννα έχει παλέψει πολύ για να αφήσει το μέσα της καθαρό. Μόνη, δίχως χρήματα, με αντικαταθλιπτικά χάπια, βρέθηκε να παλεύει με τους δαίμονές της. Ένας άντρας και η αγάπη του, αλλά κυρίως εκείνος ο αντρίκειος τσαμπουκάς που διαθέτει –ίσως το μόνο αντρικό στοιχείο πάνω της– τη σήκωσαν ξανά στα πόδια της και ξεκίνησε να γράφει, όπως έκανε πάντα όταν δεν αισθανόταν καλά. Οι δύο σελίδες έγιναν δέκα και οι δέκα βιβλίο. Ένα βιβλίο χωρίς συναισθηματικούς λυρισμούς, περιπετειώδες, βίαιο και ταυτόχρονα τρυφερό.



Σήμερα δουλεύει ως μπαργούμαν στις Κούκλες, αρθρογραφεί κάθε Δευτέρα στο www.protagon.gr και δραστηριοποιείται στο ΣΥΔ. «Στο σωματείο δραστηριοποιούμαστε για τη θέσπιση νομοθεσίας που θα προβλέπει την αλλαγή των εγγράφων των τρανς ανθρώπων προς το επιθυμητό φύλο και για άτομα που δεν έχουν κάνει επέμβαση, χωρίς ιατρικές ή φαρμακολογικές προϋποθέσεις. Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις στην τράπεζα με γυναικεία ρούχα, να θες να κάνεις ανάληψη των χρημάτων σου και να μη σου τα δίνουν επειδή η ταυτότητά σου γράφει πως είσαι άντρας;». Παλεύουν για πολλά αυτονόητα, όπως για την πρόσβαση στην εκπαίδευση, την εργασία, τη στέγαση, την ίση πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και την πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, αλλά και την επέκταση της νομοθεσίας κατά των διακρίσεων και του ρατσιστικού λόγου μίσους ώστε να καλύπτεται η ταυτότητα φύλου. Πέρα απ’ αυτό, όμως, την προστασία των τρανς ατόμων από τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας και τις παράνομες προσαγωγές, που τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει καθημερινότητα. «Κανένα παιδί δεν θέλει να γεννηθεί έτσι όπως εγώ. Όχι με αυτά που έχει να συναντήσει μπροστά του» λέει πριν με χαιρετήσει.