Η ψυχή της Aegean, ο Θεόδωρος Βασιλάκης σε μια σπάνια συνέντευξη: Στην αρχή κατεβάζαμε τους πολιτικούς από τα αεροπλάνα

Στιγμιότυπο 1: Μπαίνει νύχτα μες στο άδειο αεροσκάφος και κάνει τον δικό του έλεγχο. Να δει, λέει, «αν είναι όλα όπως πρέπει». Πρώτα στις τουαλέτες, έπειτα στην καμπίνα των επιβατών.

Αν είναι καθαρά τα καθίσματα, αν δουλεύουν οι ζώνες ασφαλείας, αν τα συνεργεία ξέχασαν κάτι στις θήκες στη πλάτη των καθισμάτων, αν ανοίγουν τα τραπεζάκια.  Αυτό το «στιγμιότυπο» επαναλαμβάνεται συχνά. Κι απροειδοποίητα. Είτε ταξιδέψει ο ίδιος, είτε όχι.

Στιγμιότυπο 2: Περνώντας από τον έλεγχο ασφαλείας στο αεροδρόμιο, κτυπάει το μηχάνημα. Ξέχασε να βγάλει τη ζώνη του. Το κάνει αμέσως, ξαναπερνάει, το «μπιπ» δεν ακούγεται, προχωράει για επιβίβαση όπως όλοι οι άλλοι επιβάτες.

Στιγμιότυπο 3: Ίδιο σκηνικό, με άλλον πρωταγωνιστή. Πρόσωπο πολιτικό, αναγνωρίσιμο όπως λέμε. Δεν αφήνει τη τσάντα του στον ιμάντα, προχωράει με αέρα και περνά από το μηχάνημα που βέβαια τον απορρίπτει.

Οι ελεγκτές θεωρούν απλώς ότι είναι αφηρημένος και του ζητούν να κάνει ό,τι και οι άλλοι. «Μα εγώ είμαι ο τάδε, ταξιδεύω συνέχεια, με ξέρετε», τους λέει, και συνεχίζει ανεξέλεγκτος.

Επιβιβάζεται στο αεροπλάνο, αλλά στο μεταξύ το σήμα έχει δοθεί, και ο κυβερνήτης ζητεί από την υπεύθυνη αεροσυνοδό καμπίνας να ενημερώσει τον πολιτικό ότι χωρίς έλεγχο ασφάλειας κάθε επιβάτη το αεροπλάνο δεν φεύγει. Εκείνος επιμένει, και τον κατεβάζουν. «Θα πετάω πια μόνο με την Ολυμπιακή», απείλησε αποχωρώντας.

Ο εθνικός αερομεταφορέας ήταν στα τελευταία του, έτσι κι αλλιώς. Έκλεισε για πολλούς το ελευθέρας.

Στιγμιότυπο 4: Σε τουρνουά γκολφ στο Costa Navarino, τελευταία τρύπα «18».

Η μπάλα του δεν φτάνει στο green (εκεί που είναι η σημαία στην τρύπα), εξάντλησε τα κτυπήματα που θα του έδιναν έστω έναν πόντο.

Στέκεται στον λείο, σαν χαλί, χλοοτάπητα, και περιμένει υπομονετικά να παίξουν οι άλλοι τρεις παίκτες με τους οποίους είναι ομάδα.

 Το μάτι του παίζει σαν περισκόπιο υποβρυχίου. Βλέπει στο green λακκουβίτσες από τις μπάλες που έφτασαν εκεί από  προηγούμενα κτυπήματα, διαγράφοντας ψηλή τροχιά.

Είθισται, στους άγραφους κανόνες του ευ αγωνίζεσθε στο γκολφ, κάθε παίκτης μ’ ένα μικρό εργαλείο σαν φτυαράκι χειρός, να σκαλίζει λίγο την λακκούβα και να την ισιώνει μετά, ώστε οι επόμενοι παίκτες να έχουν χαλί το γκαζόν στην τρύπα, και το χορτάρι με αυτό το σκάλισμα να ξαναφουντώσει. Μερικοί παίκτες του γκολφ, ιδίως στην Ελλάδα, δυσκολεύονται ακόμα να τηρήσουν αυτό το etiquette. Και,

Στιγμιότυπο 5: Πρόσκληση σε κοσμική εκδήλωση ή τραπέζι. Είναι πάντα εκεί από τους πρώτους, 9.oo το βράδυ. Αν ήταν και νωρίτερα η πρόσκληση, μακάρι. Δεν είναι του ξενυχτιού. «Εργάζομαι», λέει. Και η μέρα του αρχίζει ακόμα και πριν σκάσει ο ήλιος. Άλλοι καλεσμένοι, καταφθάνουν με άνεση γύρω στις 10, ή και αργότερα.

Εκείνος, 11-11.30 σηκώνεται, καληνυχτίζει ευγενικά και αποχωρεί. «Οι άλλοι με κοιτάνε σαν εξωγήινο, αλλά τι να κάνω, δεν μου αρέσει το ξενύχτι, κι από μικρός απέφευγα το φαγητό τα βράδια».

Πέντε στιγμιότυπα, που ίσως και να αρκούσαν για να συνοψίσει κάποιος όχι μόνο την επιχειρηματική πορεία, αλλά και την βαθιά φιλοσοφία ζωής του ανθρώπου που πρωταγωνιστεί σε όλα αυτά: του Θεόδωρου Βασιλάκη της Aegean.

Έτσι τον ξέρουν οι περισσότεροι,  κι ας ήταν επιτυχημένος επιχειρηματίας πολύ πριν απογειωθεί με τα αεροπλάνα των δύο γλάρων στο πίσω φτερό – σαν να πετάς με το Αιγαίο μαζί σου.

Απλώς, νομοτελειακά θαρρείς, ήρθε η κατάλληλη στιγμή στον χρόνο να παντρέψει την διακίνηση καυσίμων με την ενοικίαση και πώληση αυτοκινήτων, και εν συνεχεία όλα αυτά με τις αερομεταφορές.

Και κάπως έτσι, όπως μας είπε κορυφαίο στέλεχος της Airbus στην Τουλούζη τον περασμένο Μάρτιο, «κατεγράφη διεθνώς μία από τις ωραιότερες ιστορίες γέννησης και καταξίωσης νέας αεροπορικής εταιρείας τα τελευταία χρόνια».

Όλες αυτές οι επιχειρηματικές δραστηριότητες συγκλίνουν πια σε μία, κάτω από την ομπρέλα της «τουριστικής βιομηχανίας». Όπου εκεί, προέκυψε τα τελευταία περίπου 15 χρόνια για να την ενισχύσει και να την εκτοξεύσει, τo γκολφ. Αυτό, που αναφέρουμε ως 4ο στιγμιότυπο, και που έχει κερδίσει τη καρδιά του Βασιλάκη.

Η επιδιόρθωση μιας λακκούβας στο green, έχει μια ολόκληρη ιστορία πίσω της για αυτόν. Δεν αφορά το γκολφ, αλλά μια λαχτάρα που δεν μπορεί, και δεν προσπαθεί να κρύψει: να δει την Ελλάδα, «αυτόν τον ευλογημένο τόπο», να αλλάζει και να προκόβει. Πώς;

2. Ο χαρακτήρας

Nοοτροπία
Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει και διαπερνά τα πέντε στιγμιότυπα που ξεχώρισα  από συζητήσεις πολλών ωρών μαζί του, και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Η τελευταία, στα γραφεία της Aegean, πριν μερικές εβδομάδες. Που,  ενώ φαντάζει κάπως απολογιστική, περισσότερο την είδα ως κατάθεση προσωπικών δεδομένων, γνωστών τε και αγνώστων.

Κάθε στιγμιότυπο δείχνει την νοοτροπία του Θεόδωρου Βασιλάκη – αυτήν που έχει ο ίδιος, και αυτήν που κατά φυσική θαρρείς εξέλιξη, ίσως και αδιαπραγμάτευτη για εκείνον, θέλει να περάσει και στους άλλους. Πάντα, όμως, ξεκινά από τον εαυτό του.

«Κάνω – λέει –  αυτό που έκανα πάντοτε. Αυτοέλεγχο. Και είναι πολύ αυστηρός. Τα βάζω συχνά με τον εαυτό μου. Εκνευρίζομαι μαζί του. Γι’ αυτό μου αρέσει και το γκολφ. Γιατί δεν μπορώ να εκνευριστώ με τον συμπαίκτη μου αν πάει μια μπάλα στραβά – με τον εαυτό μου τα βάζω».

-Θέλετε να είναι και άλλοι σαν και σας;, τον ρωτάω.
«Μακάρι να ήταν! Πιστεύω ότι πολλοί από το προσωπικό μου εδώ στην Aegean είναι σαν και μένα».

-Και σας αρέσει αυτό;
«Όταν τάχεις καλά με τον εαυτό σου, όσο πιο λίγους βλέπεις σαν και σένα Χρήστο, τόσο πιο δυστυχής γίνεσαι. Σε ευχαριστεί πολύ περισσότερο να συναντάς πολλούς ανθρώπους σαν και σένα. Δεν συμφωνείς;»

-Δεν ξέρω. Διότι, να σας πω, δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρότυπο για να πρέπει να μου μοιάζουν οι άλλοι.

Ούτε και αυτός όμως θεωρεί τον εαυτό του πρότυπο, αλλά πιστεύει βαθιά, όπως εξηγεί, ότι δια του παραδείγματος μπορείς να πείσεις κάποιον, εάν αποδέχεται την δική σου στάση ζωής, να αλλάξει και αυτός.

«Εγώ, το προσπάθησα, να αλλάξω την νοοτροπία του μέσου Έλληνα, για το προσωπικό που μπήκε και στελέχωσε την εταιρεία. Η αλλαγή, προς το καλύτερο, επετεύχθη σε ένα μεγάλο ποσοστό. Και ένας από τους λόγους της επιτυχίας της Aegean ήταν και αυτός», λέει.

Πρακτικά, συνεχίζει, η νοοτροπία αλλάζει εξηγώντας και αναλύοντας στο προσωπικό σε καθημερινή βάση ο κάθε διευθυντής τη σκέψη του, με σημασία στη λεπτομέρεια, και με κατεύθυνση ώστε να σκέφτεται το σύνολο, όχι το «εγώ».

Ο ίδιος έτσι είναι. Δίνει ακόμα σημασία σε κάθε τι. Λένε πως έχει ψύχωση με την καθαριότητα. Το παραδέχεται.

«Έμπαινα και μπαίνω μόνος μου στις τουαλέτες να δω σε τι κατάσταση είναι. Παλιά, όταν τα αεροπλάνα μας ήταν λιγότερα, πήγαινα και τα βράδια και έκανα ελέγχους. Να σου δείξω φωτογραφίες εδώ (στο κινητό) τι προσέχω και παρατηρώ όποτε μπαίνω στο αεροπλάνο; Τις στέλνω πολλές φορές στον Διευθυντή του Τεχνικού Τμήματος και του λέω: γιατί δεν τα αλλάξατε αυτά που είναι φθαρμένα;».

-Δεν τους φοβερίζετε τους υπαλλήλους σας έτσι; Ότι εγώ, δηλαδή, είμαι ο στρατιωτικός και σας ελέγχω τώρα;
« Όχι Παναγία μου, όχι! Εγώ γινόμουν ένα με αυτούς, ποτέ δεν τους αντιμετώπισα αφ’ υψηλού. Είναι συνεργάτες μου όλοι. Έτσι τους βλέπω».

-Και πιστεύετε πως έτσι, όπως κάνετε εσείς στην εταιρεία, μπορεί να αλλάξει και η νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού;

«Βέβαια. Αλλάζει, αν ο κάθε υπουργός δίδει το παράδειγμα. Να συμπεριφέρεται σαν κοινός πολίτης.

Εμείς στα αεροπλάνα μας,  τους πολιτικούς στην αρχή τους κατεβάζαμε εάν αρνούνταν να περάσουν την διαδικασία του σεκιούριτι, του ελέγχου ασφάλειας. Είχαμε δώσει εντολή στο προσωπικό μας εκεί, όποιος το κάνει αυτό να τον κατεβάζουν. Και το κάναμε!

Φώναζαν στην αρχή, διαμαρτύρονταν, και πήγαιναν και πετούσαν με την Ολυμπιακή. Αλλά τελικά κατάλαβαν ότι εμείς δεν αλλάζουμε θέσεις και αρχές μας, και το συνήθισαν».

-Τι σας θυμώνει πιο πολύ από όλες τις επί μέρους εκφάνσεις της ελληνικής νοοτροπίας;
«Το “δεν βαριέσαι”. Αυτό, δεν υπάρχει για μένα, και δεν υπάρχει και στην εταιρεία μας. Λες “δε βαριέσαι” για το ένα, “δε βαριέσαι” για το άλλο, και επεκτείνεται ένα ατέλειωτο “δε βαριέσαι” σε όλα, για όλα.

Υπάρχει, όμως, κάτι στη δική μας γλώσσα που μπορεί να το επιδιορθώσει και αυτό, αρκεί να το ξεθάψεις: το φιλότιμο. Και αυτό προσπάθησα να βγάλω από τον καθένα για να στήσουμε την εταιρεία από την αρχή».

Αυτοβιογραφούμενος
«Γεννήθηκα το 1940 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Οι γονείς μου ήταν «μιας μέσης κοινωνικής θέσης».

Ο πατέρας ασχολείτο με τα καύσιμα. Τα διέθετε με τενεκέδες, και εγώ πιτσιρικάς τότε, πολλές φορές τους κουβαλούσα. Είχε ένα μαγαζί στο Καμαράκι, στη Λεωφόρο Καλοκαιρινού, στη Πλατεία της Αγίας Αικατερίνης όπου ήταν τα λεωφορεία.

Μεγαλώνοντας, μπήκα και εγώ στη δουλειά, και όταν τέλειωσα τις σπουδές,  άρχισα να την επεκτείνω γιατί έγιναν οι δεξαμενές των καυσίμων στη Κρήτη και άλλαξε ο τρόπος μεταφοράς και διακίνησης των καυσίμων. Ανέλαβα την μεταφορά καυσίμων σε όλη τη Κρήτη για την Caltex τότε, Texaco μετά».

«Το 1996 πήραμε το πρώτο συμβόλαιο με τη Hertz και από αυτήν την εταιρεία προσφοράς υπηρεσιών αρχίζω ουσιαστικά την επιχειρηματική μου πορεία. Εκεί, απέκτησα εμπειρία και μπήκαν οι σωστές βάσεις μου. Είδα πιο καθαρά τις τεράστιες προοπτικές της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας.

Με την ίδια λογική της παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών, μπήκαμε το 1995 στην αεροπορική αγορά. Ως τότε, κανείς μας δεν ήξερε το αντικείμενο αυτό.

Μετατρέψαμε μια μικρή εταιρεία αεροταξί με ιδιωτικά Piper, σε business aviation, τότε που δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα. Πήραμε Lear Jets και αρχίσαμε να πουλάμε πτήσεις τσάρτερ σε διευθυντές τραπεζών, στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων κλπ, για ταξίδια μιας ή και λίγων ημερών οπουδήποτε στην Ελλάδα, ή και στο εξωτερικό. Αυτό τράβηξε μέχρι το 1999.

Τότε, με την μικρή εμπειρία που αποκτήσαμε, και από την οποία διαπίστωσα το έλλειμμα ποιοτικών αερομεταφορών στην Ελλάδα, αποφάσισα να βουτήξουμε σ’ αυτόν τον χώρο, και έκτοτε τραβάμε κουπί».

Δείτε όλη τη συνέχεια εδώ - protagon.gr