Good news: Το Φίλιον γιορτάζει τα 25 του χρόνια- Στέκι για παρέες που άφησαν εποχή

Μπορεί να μαγαζιά της Αθήνας να έρχονται και να παρέρχονται με τη μόδα κάθε δεκαετίας, μπορεί ο κόσμος να αλλάζει κάθε τόσο στέκια, αλλά πάντα επιστρέφει στο Φίλιον. Στην πραγματικότητα στο Φίλιον δε σταματάς να πηγαίνεις ποτέ, φεύγεις μόνο όταν δεν έχει τραπέζι.

Οι πελάτες στο Φίλιον είναι θαμώνες. Κάθονται στο ίδιο τραπέζι πολλές φορές περνούν την ίδια ώρα. Οι πρωινοί γνωρίζονται μεταξύ τους, οι απογευματινοί είναι άλλοι. Το Φίλιον στην οδό Σκουφά 34, δίπλα στον Άγιο Διονύσιο είναι γεμάτο από τον κόσμο που αποτελεί το πολύχρωμο ψηφιδωτό της Αθήνας, σαν τον κόσμο που παρελαύνει μέσα στα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

Από το 1960, όταν χτίστηκε η πολυκατοικία στη γωνία Λυκαβηττού και Σκουφά, το ισόγειο είχε σχεδιαστεί να γίνει μαγαζί. Έγινε το περίφημο Dolce, ένα από τα στέκια της αθηναϊκής ζωής, περίφημο ζαχαροπλαστείο.

Παλιότερα την επιχείρηση την κρατούσαν οι αδελφοί Πίσπα με τη φίρμα, o Γιώργος ο μεγαλύτερος, ο καταπληκτικός τεχνίτης ζαχαροπλάστης, ο Άλκης που είχε αναλάβει τον τομέα των πωλήσεων και ο Σωτήρης «το παιδί για όλες τις δουλειές» , ο μπαλαντέρ του μαγαζιού.

Το 1991, το ιστορικό σημείο συνάντησης του Κολωνακίου “Dolce” κλείνει, αφήνοντας πολιτικούς, δημοσιογράφους, σκηνοθέτες και όχι μόνο χωρίς στέκι για τον καθημερινό καφέ τους.  Λίγους μήνες μετά, συνεχίστηκε η κολωνακιώτικη παράδοση με ένα καινούργιο καφέ στη θέση του Dolce.

Κάπου εκεί ξεκινά η ιστορία του Φίλιον, όταν άνοιξε τις πόρτες του το 1992, το οποίο έκτοτε στεγάζει τον καλύτερο καφέ της Αθήνας σε ένα χώρο που αποπνέει ζεστασιά και θαλπωρή ενώ ταυτόχρονα αποτελεί χώρο πολιτιστικής συνοχής και καλλιτεχνικού συνωστισμού, κάθε ώρα της ημέρας. 

Το Φίλιον δεν άργησε να γίνει το στέκι του Κολωνακίου. Το φιλικό περιβάλλον, οι παραδοσιακές συνταγές, η υψηλή ποιότητα και οι υπέροχες γεύσεις κατάφεραν να πείσουν τους θαμώνες του Dolce να επανέλθουν στη γωνία της Σκουφά για τον καθημερινό καφέ και τις πολύωρες συζητήσεις τους. 

Έκτοτε, το Φίλιον προσφέρει καθημερινά στους πελάτες του εξαιρετικό καφέ παραδοσιακά γλυκά και σπιτικό φαγητό σε ένα ήσυχο, φιλικό και γνώριμο περιβάλλον. Βέβαια δεν παύει να διατηρεί την επί 25 χρόνια άριστη ποιότητα των προϊόντων του, αλλά και να εξελίσσεται, χωρίς να ξεφεύγει από τα παραδοσιακά πλαίσια μέσα στα οποία έγινε το αγαπημένο στέκι στο Κολωνάκι. 

Το Σάββατο 6 Μαΐου το Φίλιον γιορτάζει την 25του επέτειο. Για την γιορτή τους με μια ανοιχτή πρόσκληση που απευθύνουν σε όσους αγαπούν το Φίλιον, οι ιδιοκτήτριες Μαρία Νέζη - Αννίνου και Ειρήνη Νέζη ως οικοδέσποινες του ιστορικού μαγαζιού, παράλληλα με την έκθεση της Ειρήνης Ηλιοπούλου και του Πάβλο Χαμπίδη, συνδεδεμένων με την ζωή στο Φίλιον.

Η ανθρωπογεωγραφία του Φίλιον, αλλάζει αλλά μένει και η ίδια με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Εδώ μπορούμε να δούμε από πολιτικούς, δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συγγραφείς μέχρι άσχετους, αργόσχολους και νεόπλουτους και εναλλακτικά μπορούμε απλά να χαζεύουμε την περατζάδα της Σκουφά.

Το Φίλιον είναι ένα στέκι φίλων και γνωστών που δεν παραλείπουν να συναντούν καθημερινά τους φίλους τους ή το Σάββατο μεσημέρι όπου τα τραπέζια καταλαμβάνονται απο νωρίς και η κάθε ομήγυρις παλεύει με εθνικά αδιέξοδα, μνημόνια, ανατροπές, καταγγελίες. Βουλή κανονική! 

«…Πιο κει, ακόμη πιο πέρα από τον Τζούμα, κάθεται ο Λαλιώτης. Μιλάει μ’ ένα δημοσιογράφο, φιλική κουβέντα, γελάνε και χαριεντίζονται. Σ’ ένα άλλο τραπέζι κάθεται ο Σταύρος Θεοδωράκης. Μόνος του. Μιλάει στο κινητό. Όταν φύγει, θα περάσει μπροστά από το τραπέζι του Λαλιώτη, ίσως ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Παραπέρα είναι μια παρέα ηθοποιών. Γερασμένοι κι αυτοί, αλλά γελάνε ασταμάτητα. Γελάνε πιο πολύ από κάθε άλλη παρέα. Έχουν πλάκα οι ηθοποιοί. Μάλλον δεν παίρνουν τίποτα ιδιαίτερα στα σοβαρά. Αυτό το μπες βγες στον εαυτό τους τούς έχει κάνει πιο σοφούς. Ξέρουν κάτι. Ό,τι και να πεις, το Φίλιον παραμένει από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του Κέντρου… Πουθενά αλλού δεν ανακατεύονται με τέτοια ράθυμη ευθυμία πολιτικοί, άσχετοι, σκηνοθέτες, συγγραφείς, εκδότες, επιχειρηματίες, αργόσχολοι…» γράφει ο  Κώστας Κατσουλάρης στο βιβλίο του  «Φύλιον Πυρ».

“Το άλλο στέκι μου στα 20 ήταν το Ντόλτσε. Εβαζα ξυπνητήρι και πήγαινα κατευθείαν εκεί, όχι πανεπιστήμιο, γιατί εκεί γίνονταν πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τον Χρήστο Χωμενίδη, ας πούμε, ή τον Φώτη Γεωργελέ –  μας το έλεγε η καθηγήτριά μας στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ, η Μαρία Κομνηνού, «μην ταλαιπωρείστε και με ταλαιπωρείτε κι εμένα, πηγαίνετε στο καφενείο».

Το Ντόλτσε είχε υπέροχα τοστ και ο Οδυσσέας, ο κοκκινομάλλης, μας σέρβιρε τότε. Ξεκινούσαμε με καφέ και καταλήγαμε αργά το απόγευμα με μπίρες, ώρες άσκοπες, αλλά και τελικά παραγωγικές, περνούσε ο Κωνσταντίνος Τζούμας κι έλεγε τα ωραία του τα σουρεαλιστικά και διάφοροι σκηνοθέτες που, όταν ανεβαίναμε μετά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τους ξέραμε όλους και ήταν λίγο μαγκιά να τους χαιρετάμε λίγο προτού πάρουν βραβείο στο Ολύμπιον. Τώρα, στο Φίλιον, μιλάμε με τον Ηρακλή για τις συνομήλικες κόρες μας, τον έχω φίλο στο Facebook και τον πιάνει μια μανία ξαφνικά και μου κάνει είκοσι λάικ σε όλα τα άρθρα μου και στις φωτογραφίες μου το τελευταίο τρίμηνο” γράφει η Ξένια Κουναλάκη, κυριολεκτικά γέννημα-θρέμμα του Φίλιον.

Το Φίλιον, γιορτάζει την αργυρή του επέτειο, σαν ορόσημο που χωρίζει τα Εξάρχεια από το Κολωνάκι και έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να συνδέσει τάξεις ηλικίες και φυλές των Αθηναίων, δίπλα-δίπλα φοιτητές και συνταξιούχους σαν ένα κράμα συμφιλιωμένης συγκατοίκησης σε μια πόλη που δε χωρά πολλές συναινέσεις πια. 

Αφιέρωμα από την Καθημερινή