Αλέξης Παπαχελάς: Ξαναφτιάχνει το "που ανήκουμε" τελικά; Ένα άρθρο που θα συζητηθεί

Στο «χαρτάκι» αποτυπώθηκε η απόφασή τους να διατηρηθεί η Ελλάδα κατά 90% στη σφαίρα επιρροής της Δύσης και κατά 10% στη σοβιετική σφαίρα. Η συμφωνία αυτή κράτησε την Ελλάδα στον δυτικό κόσμο και της εξασφάλισε μια πολύ διαφορετική πορεία από όλους τους βόρειους γείτονές της.

Η Αριστερά πλήρωσε το κόστος με τις εξορίες και τους αποκλεισμούς. Η χώρα, όμως, παρέμεινε στη Δύση και γνώρισε μια μεγάλη περίοδο ευμάρειας και δημοκρατίας, με εξαίρεση την επταετή δικτατορία.

Πού θυμήθηκα τώρα τη συμφωνία της Μόσχας, θα αναρωτηθείτε. Επειδή εκτυλίσσεται, πλέον, ένα νέο Μεγάλο Παιχνίδι γύρω μας και ακούω διαφόρους να ισχυρίζονται πως «η Ελλάδα δεν θα φύγει ποτέ από την επιρροή της Δύσης, και ειδικότερα της Αμερικής, γιατί υπάρχει ακόμη η περίφημη συνεννόηση Τσώρτσιλ - Στάλιν». Aυτό προϋποθέτει, όμως, να είναι η Αμερική στη... θέση της.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει από το 1944. Οταν η καγκελάριος της Γερμανίας αμφισβητεί την αντοχή και το μέλλον του δυτικού μεταπολεμικού οικοδομήματος, προφανώς και πολλά έχουν αλλάξει, όπως γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή.

Έχουμε νέους ισχυρούς και φιλόδοξους παίκτες οι οποίοι διεκδικούν στρατηγική παρουσία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια και στην Ε.Ε. Η Κίνα είναι η ανερχόμενη υπερδύναμη, η οποία διαθέτει σχέδιο και... cash, πολύ cash. Μετά την Αφρική, επεκτείνεται και στην Ευρώπη. Αγοράζει υποδομές, θέλει να έχει επιρροή.

Στην περίπτωση της Ελλάδας κινείται δραστήρια, με σχέδιο και υπομονή. Ο Πειραιάς καθίσταται βασικός κόμβος για τα σχέδιά της, τα οποία πάντως δεν σταματούν εκεί. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ανησυχούν και αναρωτιούνται έως πού θα φτάσει η κινεζική επέκταση στη χώρα μας και στην Ε.Ε. Η μαύρη αλήθεια, όμως, είναι ότι μία χρεοκοπημένη χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να πει «όχι» σε μεγάλες επενδύσεις.

Ή, όπως απάντησε σε Δυτικό ομόλογό του πρώην πρωθυπουργός, «αν μπορείτε εσείς να στείλετε τόσο μεγάλους επενδυτές, μακάρι, εμείς θα τους καλωσορίσουμε». Η διαφορά είναι ότι οι Δυτικοί επενδυτές παίρνουν αποφάσεις με κριτήριο τα συμφέροντα των μετόχων τους, η Κίνα όχι.

Και η Ρωσία διατηρεί και ενισχύει την επιρροή της στην Ελλάδα. Είναι κυρίως «πολιτισμική», πολύ ισχυρή στη Βόρεια Ελλάδα και λιγότερο επιχειρηματική.

Ανήκουμε λοιπόν στη Δύση, αλλά, ορθώς, παίζουμε με όλους. Δεν έχουμε ακόμη φτάσει στο σημείο όπου μία υπερδύναμη λειτουργεί μονοπωλιακά στην Ελλάδα. Ασφαλώς και πρέπει να το αποφύγουμε, όποια και αν είναι αυτή.

Είμαστε κομμάτι της Ε.Ε., η οποία έχει χρηματοδοτήσει με δυσθεώρητα ποσά την Ελλάδα. Αν η Eυρώπη ενηλικιωθεί στρατηγικά τώρα που νιώθει «ορφανή», όπως την περιέγραψε η κ. Μέρκελ, πρέπει να μείνουμε στον σκληρό της πυρήνα.

Αλλωστε, στο ζήτημα ασφαλείας είναι ξεκάθαρο πού βρισκόμαστε σήμερα. Ανήκουμε στο ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ παραμένουν ο στενότερος εταίρος μας. Μπορούμε να φαντασθούμε ένα «κινεζικό» λιμάνι στον Πειραιά ή ένα «ρωσικό» στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορούμε, όμως, να φαντασθούμε ελλιμενισμένα εκεί κινεζικά ή ρωσικά πολεμικά.

Πώς θα μπορούσε να ανατραπεί αυτό; Αν συμβεί κάτι με την Τουρκία και ανακαλύψουμε ότι η Αμερική δεν είναι πια... εκεί, για δικούς της λόγους, και η Eυρώπη αποδειχθεί ανέτοιμη να παίξει σημαντικό και απτό ρόλο.