Vintage story (1956): Η πιο αισθησιακή Μπριζίτ Μπαρντό στο "Ο Θεός έπλασε την γυναίκα" - Τρελαίνει 3 άνδρες & χωρίζει στα αλήθεια από τον άντρα της Ροζέ Βαντίμ

Οι τρόποι της σκανδαλίζουν τη μικρή επαρχιακή πόλη όπου ζει υιοθετημένη. 

Μαθαίνει τυχαία ότι ο Αντουάν, ο άντρας που αγαπά, την βλέπει σαν μια περαστική περιπέτεια αλλά είναι έτοιμη να τον ακολουθήσει στην πόλη. 

Εκείνος την αγνοεί και λίγο αργότερα υπό την απειλή της θετής της μητέρας, ότι θα την στείλει πίσω στο ορφανοτροφείο, παντρεύεται τον μικρότερο αδερφό του Αντουάν, Μισέλ. 

Το νεαρό ζευγάρι θα γνωρίσει για λίγο την ευτυχία αλλά όταν ο Αντουάν επιστρέφει στο πατρικό σπίτι η κατάσταση θα παρεκτραπεί...

Υποτυπώδες σενάριο, τεμπέλικη σκηνοθεσία, αλλά η ταινία, κλασική. 

Διότι εδώ λανσάρεται ο μύθος της ξανθιάς, φιλήδονης κι απελευθερωμένης Μπε-Μπέ. 

Ομολογουμένως, η υπόθεση της ταινίας και ο τρόπος που αυτή ξεδιπλώνεται από τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε σκηνοθέτη δεν παρουσιάζει και μεγάλο ενδιαφέρον, ούτε καν για τα μέσα του ’50... 

Η 18χρονη ορφανή και πανέμορφη Ζιλιέτ που κάνει γυμνή ηλιοθεραπεία στην αυλή της, περπατάει ξυπόλητη στα σοκάκια του Σαν Τροπέ και γενικώς γεύεται χωρίς ενοχές και με αισθησιακή λαιμαργία τον έρωτα (σαρκικό και μη) και την ίδια τη ζωή ξελογιάζει τρεις, αρκετά μεγαλύτερούς της άντρες: 

Τον μεγαλοεπιχειρηματία Ερίκ και τους αδελφούς Ταρντιέ, αυτόχθονες ναυπηγούς του μικρού, και μέχρι τότε άσημου, γαλλικού ψαροχωρίου... 

Η μικρή γουστάρει τον Αντουάν Ταρντιέ (ο Μαρκόν), αλλά εκείνος την βλέπει μόνο ως περαστική περιπετειούλα. 

Οπότε κι εκείνη, χολωμένη, και υπό την απειλή της επιστροφής της στο ίδρυμα λόγω κακής διαγωγής, παντρεύεται τον μεγαλύτερο αδελφό Ταρντιέ (ο Τρεντινιάν), που είναι επίσης ερωτευμένος μαζί της. 

Η τελική... αναμέτρηση των τριών «μπαρντοχτυπημένων» ανδρών θα γίνει ένα μεσημέρι σε ένα κλαμπ (άδειο από πελάτες, μόνο η μπάντα κάνει πρόβα), καθώς εκείνη χορεύει αφιονισμένα και προκλητικά, ξυπόλητη πάνω σε τραπέζια, μπρος στον καθρέφτη και τους άντρες «της»... 

Θα πέσει κι ένας ξέμπαρκος πυροβολισμός, αλλά τζίφος.

Ο Ροζέ Βαντίμ μπορεί να υπήρξε φοβερός Πυγμαλίων για γυναίκες-σταθμούς, όπως η Μπαρντό και η Τζέιν Φόντα, αλλά σπουδαίο σκηνοθέτη δεν τον λες. 

Πράγμα που φαίνεται και σε αυτήν την πρώτη του ταινία. 

Για τα μέσα του ’50, ωστόσο, αυτό που τόλμησε να παρουσιάσει στο πανί ο τότε σύζυγός της Μπαρντό, ήταν όντως ρηξικέλευθο: 

Μια απενοχοποιημένα σέξι κοπέλα, χωρίς πολλά φρου-φρου, μόνο με το σπαθάτο κορμί της, τα ξέπλεκα μαλλιά και έναν διάχυτο, πηγαίο αισθησιασμό στο βλέμμα και την κίνηση... 

Η σεξουαλικότητα που ανέδιδαν τα πλάνα της ταινίας, χωρίς ίχνος κανονικού γυμνού, οδήγησαν μάλιστα στην απαγόρευση της ταινίας σε κάποιες αμερικανικές πολιτείες γεγονός που, φυσικά, συνέβαλε στη δημιουργία του μύθου ταινίας και πρωταγωνίστριας.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες της Γαλλίας στις 28 Νοεμβρίου του 1956 και προκάλεσε αίσθηση τόσο για τη θεματολογία της όσο και για την ίδια την πρωταγωνίστριά της. 

Την επόμενη χρονιά προβάλλεται στις Η.Π.Α και λογοκρίνεται, ενώ γίνεται αντικείμενο κατακραυγής και αφορισμών από καθολικές οργανώσεις. 

Θεωρείται αναμφίβολα ως η ταινία που έκανε τη Μπαρντό σταρ παγκόσμιας ακτινοβολίας και παράλληλα καθιέρωσε την εικόνα της λιγάκι αφελούς, πολύ προκλητικής και απελευθερωμένης γατούλας του σεξ. 

Παράλληλα οι συμπρωταγωνιστές της, Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Κριστιάν Μαρκόν έγιναν, χάρη στην ταινία, αστέρια πρώτου μεγέθους. 

Ο σκηνοθέτης Ροζέ Βαντίμ, παντρεμένος ήδη με την Μπαρντό, γνώρισε την καταξίωση μέσα από το συγκεκριμένο φιλμ. 

Ο γάμος του ζευγαριού κατέρρευσε λίγο αργότερα μέσα στην υστερία και τη φρενίτιδα που προκάλεσε στα μίντια της εποχής η ταινία.

Το φιλμ είναι γυρισμένο σχεδόν εξολοκλήρου στο Σαιν-Τροπέ με ελάχιστα γυρίσματα εσωτερικού χώρου να έχουν γίνει στα Studios de la Victorine στη Νίκαια. 

Χρησιμοποιήθηκε 35άρι έγχρωμο φιλμ με Σινεμασκόπ και μονοφωνικό ήχο.