Βιττόριο Γκάσμαν: Ο μπασκετμπολίστας έγινε κορυφαίος ηθοποιός - 4 γάμοι, 4 παιδιά και 1 κατάθλιψη

Ο κορυφαίος ηθοποιός της Ιταλίας, Βιττόριο Γκάσμαν, που διαπλάστηκε, εξελίχθηκε και ταυτίστηκε με το βαθύτατα προοδευτικό αισθητικό κίνημα του νεοϊταλικού ρεαλισμού,ένα κίνημα «γέννημα» του δυναμικού προπολεμικού, αλλά και μεταπολεμικού ιταλικού λαϊκού κινήματος στο χώρο του πολιτισμού, κίνημα που εξέθρεψε και λάμπρυνε - θεματολογικά, μορφολογικά και ανάδειξε πληθώρα σπουδαίων προοδευτικών δημιουργών - τον Ιταλικό Κινηματογράφο, επηρεάζοντας και άλλους κινηματογραφιστές σε όλο τον κόσμο.

O Βιττόριο Γκάσμαν πέθανε 29 Ιουνίου του 2000  στο σπίτι του στη Ρώμη, σε ηλικία 78 ετών, αιφνίδια, από ανακοπή καρδιάς. 

Ο Γκάσμαν, για τους καλά πληροφορημένους, παρουσίασε πριν αρκετά χρόνια σοβαρή κατάθλιψη, η οποία, από κάποιους συμπατριώτες του, που τον γνώριζαν καλά, αποδιδόταν στην επί πολλά χρόνια, ακούσια καλλιτεχνική απραξία του, καθώς και το θέατρο και ο κινηματογράφος της πατρίδας του αχρηστεύτηκαν, σχεδόν εντελώς,από την επικράτηση  της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος . 

Έτσι  τη σύγχρονη ιταλική θεατρική και κυρίως η ακμάζουσα κινηματογραφία,εμειναν  αβοήθητες στο απόλυτο περιθώριο. Λέγεται ότι η παρατεταμένη κατάθλιψη του Γκάσμαν εμφάνισε και ενδείξεις - συμπτώματα της νόσου Αλτσχάιμερ.

Ο Β. Γκάσμαν, γεννήθηκε στη Γένοβα 1/9 του 1922, αλλά μεγάλωσε στη Ρώμη όπου λογικά θα εκανε καριέρα μπασκετμπολίστα αλλά τον κέρδισε το θέατρο.  

Ο πατέρας του ήταν Γερμανός και η μητέρα του Εβραία. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του, έχοντας έμφυτη την ηθοποιία, μετέβη στη Ρώμη όπου και σπούδασε στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη διάρκεια του Β' Π.Π., το 1942, ενώ από τον επόμενο χρόνο άρχισε να γίνεται γνωστός ερμηνεύοντας διάφορους ρόλους, κυρίως υπό την διεύθυνση του Λουκίνο Βισκόντι, που τον έκαναν πολύ σύντομα έναν από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς της εποχής του.

Το 1952 συγκρότησε δικό του θίασο, το ιταλικό "Θέατρο Τέχνης", συνεργαζόμενος με τον Λ. Σκουαρζίνα. Στο θεατρικό του ρεπερτόριο περιλαμβάνονταν έργα πολλών και διαφορετικών συγγραφέων μεταξύ των οποίων ήταν οι Αισχύλος, Σενέκας, Σαίξπηρ, Ίψεν, Ούγκο Μπέτι, Τένεση Γουίλιαμς, Ανούιγ κ.ά.

Στον κινηματογράφο σημείωσε επίσης μεγάλη επιτυχία. Από ένα σύνολο 124 συμμετοχών του σε κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές, τόσο στην Ιταλία όσο και στο Χόλιγουντ, διακρίθηκε σε δραματικούς και κωμικούς ρόλους και ειδικότερα στις ταινίες:

-"Πικρό ρύζι" (Riso Amaro), σκηνοθεσία ντε Σάντις, 1956.

-"Πόλεμος και Ειρήνη" (War and Peace), σκηνοθεσία Κ. Βίντορ, 1956, γυρισμένη στο Χόλιγουντ.

-"Ο κλέψας του κλέψαντος" (Soliti Ignoti), σκηνοθεσία Μ. Μονιτσέλι, 1958

-"Ο Μεγάλος Πόλεμος" (La Grande Guerra), σκηνοθεσία Μ. Μονιτσέλι, 1959

-"Ο Φανφαρόνος" (Il Sorpasso), σε σκηνοθεσία Ρ. Ρίζι, 1962

-"Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε" (L' Armata Brancaleone), σκηνοθεσία Μ. Μονιτσέλι, 1966, εξ ου η προσωνυμία "Μπρακαλεόνε".

-"Άρωμα γυναίκας" (Rofumo di donne), σε σκηνοθεσία Ντ. Ρίζι, 1974, θεωρείται η μεγαλύτερη επιτυχία σε ρόλο τυφλού στρατιωτικού.

-"Είμαστε τόσο αγαπημένοι" (C' eravamo tanto amati), σε σκηνοθεσία Ε. Σκόλα, 1975

-"Η Ταράτσα" (La Tarrazza), σε σκηνοθεσία Ε. Σκόλα, 1980

Ο Βιτόριο Γκάσμαν είχε τελέσει τέσσερις  γάμους. 

Πρώτη του σύζυγος ήταν η ηθοποιός Νόρα Ρίτσι με την οποία απέκτησε μία κόρη την Πάολα. 

Το 1952 νυμφεύθηκε στην Αμερική τη διάσημη ηθοποιό Σέλεϊ Γουίντερς, με την οποία απέκτησε επίσης μία κόρη, την Βιτόρια, πριν χωρίσουν το 1954, όπου και επέστρεψε στην Ιταλία. Ακολούθησε ο τρίτος του γάμος με την Ντιλέτα Ντ΄ Άντρεα με την οποία και απέκτησε τον γιο του Τζάκομπο. 

Απεβίωσε αιφνίδια από μυοκαρδίτιδα, στην οικία του στη Ρώμη, στις 29 Ιουνίου, του 2000 σε ηλικία 78 ετών εχοντας κάνει μία ακόμη κόρη στον τέταρτο γάμο του  

Ο μεταπολεμικός ιταλικός κινηματογράφος δε θα μπορούσε παρά να αξιοποιήσει το μεγάλο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και την ανδρική λάμψη του Γκάσμαν.

 

Ετσι ο κινηματογράφος τον «τράβηξε» από το θέατρο, αποσπώντας μοναδικής εμβέλειας ερμηνείες του (λ.χ στο «Κλέψας του κλέψαντος», «Μπρανκαλεόνε», «Ο φαμφαρόνος», «Αρωμα γυναίκας» και πολλές άλλες).