Ένα μαγικό ταξίδι στην ιστορία της μόδας -Ο ρόλος του κορσέ και το ιδανικό γυναικείο σώμα (ΦΩΤΟ)

Η μόδα εδώ και αιώνες βλέπει το γυναικείο σώμα σαν μια οντότητα που πρέπει να μεταβάλλεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της κοινωνίας και τις ιδιοτροπίες της βιομηχανίας της. Αναλύοντας τη μεταβαλλόμενη γυναικεία  μοντέρνα σιλουέτα από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα, μια νέα έκθεση στο Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης (FIT) υποστηρίζει ότι το "μοντέρνο σώμα" ήταν πάντα ένα πολιτιστικό κατασκεύασμα και αυτό που πρέπει να αμφισβητηθεί αν εμείς θέλουμε να επιτύχουμε μεγαλύτερη αποδοχή της σωματικής πολυμορφίας.

Τον 18ο αιώνα η έννοια ενός μοντέρνου σώματος ανησυχούσε κυρίως στην ελίτ. Το να φοράει μια γυναίκα κορσέ (κορδόνι) υποτίθεται ότι είναι απαραίτητο, αλλά όπως επισημαίνει η επιμελήτρια  της έκθεσης Emma McClendon, αυτό δεν ήταν απλώς να κάνει το σώμα της να φαίνεται πιο λεπτό. Η ευρεία χρήση τους ήταν, εξηγεί, "πολύ πιο περίπλοκη και σχετιζόμενη με πολιτισμικές αντιλήψεις για , την τάξη και τη φυσικότητα της γυναίκας".

Ένα κομψό βάδισμα, που κυριαρχούσε ως τάση περιορίστηκε σε ένα τόσο άβολο ρούχο που αναπαράχθηκε μαζικά για χρόνια και παρέμεινε ως σύμβολο κομψότητας. Υπήρξε επίσης μια επικρατούσα πεποίθηση εκείνη  την περίοδο σύμφωνα με την οποία τα όργανα των γυναικών ήταν εγγενώς αδύναμα και χρειάζονται υποστήριξη", λέει η κυρία McClendon στο BBC.

Αυτές οι ιδέες αμφισβητήθηκαν από μερικούς από τους κορυφαίους συγγραφείς και τους στοχαστές της εποχής, ενώ ο φιλόσοφος και συγγραφέας Ρουσσώ  τον βλέπει ως μια ιδιαίτερα κατάλληλη μεταφορά για τους κοινωνικούς θεσμούς που περιορίζουν τον άνθρωπο - αλλά οι απόψεις του είχαν ελάχιστες επιπτώσεις.

Μόνο μετά τη γαλλική επανάσταση οι προοδευτικές κραυγές της αριστοκρατικής τάξης αμφισβήτησαν τον κορσέ, σαν κάτι που περιορίζει τη γυναικεία σιλουέτα και φαντασία , αλλά ακόμα και τότε οι περισσότερες γυναίκες εξακολουθούσαν να τον φοράνε

Η επιστροφή σε μια ωοειδή μέση, η οποία φαίνεται να ωφελείται από τα ογκώδη κρινολίνα, στη μόδα από το 1845 έως το 1870, επέστησε την προσοχή στο άνω μέρος του σώματος, το οποίο θεωρήθηκε "το πιο πολύτιμο", σύμφωνα με τον Denis Bruna, υπεύθυνο στο τμήμα μόδας του Musée des Arts Décoratifs στο Παρίσι. "Στη Δυτική κουλτούρα τα χαμηλότερα τμήματα του σώματος δεν θεωρούνται άξια λόγου, γι 'αυτό και τα πόδια των γυναικών έχουν κρυφτεί για αιώνες κάτω από φούστες και μακριά φορέματα."

Εκείνη την εποχή το στυλ ήταν επίσης ο τέλειος τρόπος για να αναδείξει τον πλούτο της η ανερχόμενη αστική τάξη. Οι ενδυμασίες των ανδρών ήταν σχετικά συγκρατημένες  αλλά εάν ένας άνδρας μπορούσε να πληρώσει τα τεράστια κρινολίνα  της γυναίκας του που απαιτούσαν τεράστιες ποσότητες υφάσματος και τη βοήθεια ενός υπηρέτη για να ντυθεί, θα έδειχνε  ότι έχει σημαντικό εισόδημα.

Η εμφάνιση του κορσέ-μπούστου η οποία έδωσε σημασία στο πίσω μέρος, από το 1870 και μετά συνέπεσε με μια εποχή στην οποία ο τρόπος έγινε προοδευτικά πιο δημοκρατικοποιημένος, καθώς οι τεχνικές εκσυγχρονίστηκαν  και η άνοδος των πολυκαταστημάτων σήμαινε ότι διαφορετικές κοινωνικές τάξεις μπορούσαν να αγοράζουν ρούχα σε παρόμοια στυλ, δημιουργώντας μια συγκεκριμένη τυποποίηση της ιδανικής σιλουέτας και δημιουργώντας πίεση για συμμόρφωση με την τάση σε  όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Έτσι, παρόλο που ακτιβιστές της βιομηχανίας φορεμάτων και γιατροί προειδοποιούσαν για τις βλαβερές συνέπειες του κορσέ για δεκαετίες, όταν αυτοί έγιναν διαθέσιμοι στις μάζες, οι γυναίκες έτρεχαν για να τους αγοράσουν. Ωστόσο, το γεγονός ότι πολλές διαφημίσεις τους εμφάνιζαν σε μεγέθη από 18 - 30 ίντσες (45,72 - 76,2 cm) καθιστά σαφές ότι πολλές γυναίκες δεν διέθεταν το ιδανικό για την εποχή λεπτό σώμα.

Οι αρχές του 20ού αιώνα τα αισθητικά κινήματα της βιομηχανίας της μόδας, αποφάσισαν ότι η γυναίκα πρέπει να βγει από τη φυλακή του κορσέ και τα πρώτα κομψά φορέματα τα οποία δεν χρειάζονταν κορσέ έκαναν την εμφάνιση τους στα πολυκαταστήματα Liberty. Ήταν ένα στυλ ευνοημένο στους καλλιτεχνικούς κύκλους αλλά θεωρήθηκε εκκεντρικό από το ευρύ κοινό, ακόμη και εκείνες που επέλεξαν να υιοθετήσουν τη μόδα σπάνια το φορούσαν τα φορέματα χωρίς κορσέ έξω από τα όρια του σπιτιού.

Όταν το flapper στυλ της δεκαετίας  του 20 έγινε μόδα, ο κορσές άρχισε να χάνει την γοητεία του. Παρόλο που ο McClendon προσπαθεί να πείσει ότι είναι λάθος η αντίληψη ότι οι γυναίκες θα είναι πιο ελεύθερες αν δεν φοράνε κορσέ. Το νέο στυλ απαιτεί από τη γυναίκα να διαθέτει πιο αρρενωπό σώμα με τονισμένους ώμους και μέση.

Και παρόλο που η δεκαετία του '30 προανήγγειλε την επιστροφή της λεπτής μέσης με φορέματα που την τόνιζαν, είναι ξεκάθαρο ότι ορισμένοι σχεδιαστές  ωθούν ξανά τις γυναίκες που το σώμα τους δεν μοιάζει με το λεπτό σώμα που είναι στη μόδα την εποχή εκείνη να φορέσουν φορέματα με εσωτερικό  ενσωματωμένο κορσέ.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 οι μεγάλοι ώμοι και οι στενοί γοφοί διαδόθηκαν ως τάση  από τον σχεδιαστή κοστουμιών κινηματογράφου, Gilbert Adrian και αυτή η σιλουέτα κυριάρχησε ως πρότυπο τη δεκαετία, μέχρι που ο Christian Dior άλλαξε εντελώς τα δεδομένα με τη «Νέα εμφάνισή» του, η οποία τόνιζε το γυναικείο σώμα με υπέροχα φορέματα που απαιτούσαν πολλά μέτρα υφάσματος,  "Ήθελε να δημιουργήσει φορέματα που ήταν μια απάντηση στη φτώχεια της πολεμικής περιόδου", λέει ο Bruna. Αυτή η εξαιρετικά θηλυκή αισθητική έμεινε ως σύμβολο τη δεκαετία του 1950.

Η δεκαετία του 1960 είδε την επιστροφή του αγορίστικου σώματος  που το καθιέρωσε το μοντέλο Twiggy, αλλά αντίθετα με τη δεκαετία του 1920, τα πιο αποκαλυπτικά ρούχα της εποχής, όπως το φόρεμα από πλαστικό του Rudi Gernreich, καθιστούσαν πρακτικά αδύνατη τη χρήση του κορσέ .

Στις επόμενες  δεκαετίες η χρήση του κορσέ μειώθηκε αλλά τα βάσανα για τις γυναίκες δεν τελείωσαν. Περνούσαν ώρες στα γυμναστήρια και έκαναν εξαντλητικές δίαιτες τη δεκαετία του 70 προκειμένου να μπορέσουν να αποκτήσουν το λεπτό σώμα που απαιτούσαν τα  αισθησιακά σχέδια του Halston  και τα  φορέματα του Thierry Mugler. Τα περιοδικά μόδας την δεκαετία του 80 ως ιδανικό το λεπτό σώμα με δυαανάλογα μεγάλο στήθος μια εμφάνιση που μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με χειρουργική επέμβαση και τη δεκαετία του 90 κυριαρχεί το ανορεξικό σώμα της Κέιτ Μος.

Παρόλο που το λεπτό σώμα εξακολουθεί να κυριαρχεί ως πρότυπο και τον 21ο αιώνα, η άνοδος των Social Media και των fashion blogger, δίνει νέες δυνατότητες  στη γυναίκα μέσα από μια πληθώρα πληροφοριών, και την ωθεί να αμφισβητήσει τα στενά πρότυπα της μόδας.