Vintage story: Όταν το 1983 η Μισέλ Φάιφερ σαγήνευσε ως αριστοκρατική σύζυγος του βίαιου γκάγκστερ Αλ Πατσίνο (Φωτό - Βίντεο)

Η πόλη αυτή στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ήταν το αντίστοιχο του Chicago την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. 

Ο ήρωας μαζί με το φίλο του Manuel Ray (Steven Bauer) μετά τη διαφυγή τους από την Κούβα και με σκοπό να πραγματοποιήσουν το δικό τους "american dream", καταλήγουν καταρχήν σε ένα στρατόπεδο προσφύγων με την ονομασία "Freedomatown!"

Στη συνέχεια, αφού εγκαταλείψουν τη δουλειά που είχαν σε κάποιο εστιατόριο, κατορθώνουν να γίνουν οι καλύτεροι "υπάλληλοι" του Frank Lopez (Robert Loggia), εγκληματία και εμπόρου ναρκωτικών, του οποίου τη θέση ο Tony φιλοδοξεί να πάρει. 

Μαζί με αυτήν διεκδικεί και την Elvira Hancock (Michelle Pfeiffer), κορίτσι του Frank. Έρμαιο των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων (χαρακτηριστική η ατάκα του "is this all there is?") και με πράξεις που χαρακτηρίζονται από το μη αναστρέψιμο και την ταχύτητα του "domino effect", ο Tony δεν αργεί να βρει άσχημο τέλος. 

Remake της ομότιτλης ταινίας του Howard Hawks (1932) με τους Paul Muni και George Raft, η οποία αφορούσε τον Al Capone, το συγκεκριμένο φιλμ είναι βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα: ο Fidel Castro, μετά από συμφωνία με την Αμερική, επέτρεψε σε μερικούς Κουβανούς να πάνε στους συγγενείς τους που ήταν εγκατεστημένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Όταν όμως οι Αμερικάνοι ήρθαν τον Απρίλιο του με 3.000 βάρκες στο λιμάνι του Mariel, για να παραλάβουν τους περίπου 125.000 μετανάστες, ο Castro τους ανάγκασε να πάρουν και 25.000 φυλακισμένους κατάδικους. 

Ο Bregman αρχικά, ανέθεσε στον De Palma την προσαρμογή του σεναρίου της ταινίας του ’32 (το είχε γράψει ο δημοσιογράφος Ben Hecht) με τη βοήθεια του θεατρικού συγγραφέα David Rabe. 

Επειδή όμως, η πορεία και η εξέλιξη του story δεν τον ικανοποιούσε, ο Brian εγκατέλειψε την προσπάθεια, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από το Sidney Lumet, ο οποίος και είχε την ιδέα για τη μεταφορά της υπόθεσης στο σύγχρονο Miami με Κουβανό ήρωα. 

Αυτό ήταν που έπεισε και τον Stone να αναλάβει καθήκοντα σεναριογράφου και ταυτόχρονα αποτέλεσε την αιτία της απεξάρτησής του από την κοκαϊνη. Είχε πει χαρακτηριστικά: "I wrote Scarface basically as an adieu to cocaine. It had beaten the hell out of me, but I got my revenge by writing about it." 

Τα σκηνοθετικά ηνία ανέλαβε και πάλι ο De Palma μετά από τη διαφωνία του παραγωγού και του Lumet για κάποιες προσθήκες και μετατροπές στο σενάριο που πρότεινε ο δεύτερος (ανάμειξη της CIA στο εμπόριο ναρκωτικών).

Από την πλευρά του ο Pacino εγκαταστάθηκε στο Miami, για να εγκλιματιστεί στον εκεί τρόπο ζωής και είχε την ευκαιρία να εξασκήσει την ισπανική προφορά του με τον Ισπανοαμερικανό διευθυντή φωτογραφίας του φιλμ A. Alonzo. 

Ο τελευταίος μάλιστα, ακολουθώντας τις οδηγίες του σκηνοθέτη και σε αντίθεση με τα "film noir", τις σκηνές βίας τις γύρισε με άπλετο, λαμπερό φως. 

Το φιλμ υπέστη πολλά μοντάζ και αρκετές βίαιες σκηνές κόπηκαν, με αποτέλεσμα να κακοχαρακτηριστεί ως "υπερβολικά βίαιο" από αρκετά μέσα ενημέρωσης, κάτι όμως, που δεν κατάφερε να εμποδίσει τον κόσμο από την κατ` εξακολούθηση παρακολούθησή του. 

Ακόμα και η hip-hop κουλτούρα με πιο συγκεκριμένα τα "gangsta rap" τραγούδια περιέχουν αναφορές στο σενάριο του "Scarface". 

Η ταινία σε κάποια σημεία ίσως να μην πείθει (ας μην ξεχνάμε πως είναι η παρθενική εμφάνιση του De Palma στο γαγκστερικό είδος), όπως στη σκηνή όπου ο Montana αποκτά "συνείδηση" και αρνείται να σκοτώσει έναν δημοσιογράφο που απειλεί με αποκάλυψη των παράνομων επιχειρήσεων του πρώτου, επειδή έχει μαζί του και την οικογένειά του, σύμφωνα με την Έλενα Αυγερινού και το cine.gr.

 Ή η προσπάθειά του, ως υπερπροστατευτικού μεγαλύτερου αδελφού, να κάνει το καλύτερο για την αδελφή του Gina (Mary Elizabeth Mastrantonio), ξεχασμένο σύμβολο της δική του χαμένης αθωότητας, η οποία δεν κατορθώνει να ξεφύγει της ήδη προδιαγεγραμμένης άσχημης μοίρας της και της διαφθοράς που την περικλείει. 

Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε το κατά πολύ ανώτερο "Carlito`s Way" του ιδίου σκηνοθέτη και με τον ίδιο πρωταγωνιστή. 

Σίγουρα, ορισμένες λήψεις είναι μεγαλύτερες από ότι θα έπρεπε και το τέλος είναι αναμενόμενο. Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί η καθολική έλλειψη "θετικών" χαρακτήρων και ο ωμός ρεαλισμός που εντοπίζεται στις σκηνές βίας. 

Ο Pacino από την άλλη ερμηνεύει με το χαρακτηριστικό του πάθος το χαρακτήρα, προσδίδοντάς του βάθος και αποδίδοντας με κάθε λεπτομέρεια την έλλειψη ηθικών αρχών, την οποία δεν ξέρουμε πού να την καταλογίσουμε: στο γεγονός ότι αποτελεί άλλον έναν παραστρατημένο ήρωα ή έναν θαυμάσιο κακό; 

Και η Michelle Pfeiffer μας πείθει ως πανέμορφη (όπως πάντα) και διψασμένη για εξουσία Elvira, που όμως κάτω από την επίφαση της επίπλαστης ανίκητης προσωπικότητά της, κρύβεται μια ευαίσθητη γυναίκα. 

Δύσκολα μπορεί τελικά να χαρακτηρίσει κανείς με βεβαιότητα τον Tony Montana: είναι ψεύτης, αλλά έχει και ηθικές αρχές. 

Εξαπατά τους άλλους, αλλά παραμένει πιστός σε αυτούς που θέλει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Al Pacino, κατόρθωσε να συνδυάσει στο συγκεκριμένο πρόσωπο πτυχές από τους Vito και Michael Corleone των δύο πρώτων "Godfather" φιλμ.