«Άργησα τόσο στην πορεία μου στον κόσμο, που ήρθε το σούρουπο κι έχασα τον δρόμο μου για πάντα», Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Τα όσα απασχολούν την πορεία της ζωής μας, είναι τόσα πολλά που είναι ευχάριστο να τα «τακτοποιούμε» έγκαιρα. Εδώ θα ασχοληθούμε με την αναβλητικότητα που είναι ένας από τους μεγάλους κινδύνους της ζωής μας (όπως λέει και το ρητό).

Μην τυχόν και αποτύχουμε…

Όπως αναφέρεται στο tsemperlidou.com, είναι πολύ διαφορετικό το να ζούμε προσεκτικά με το να είμαστε μονίμως αργοπορημένοι. Είναι επίσης πολύ διαφορετικό πράγμα να μην βιαζόμαστε και να μην αγχωνόμαστε από το να αδρανούμε και να στέκουμε άπραγοι.

Η ενεργητικότητα και η παθητικότητα στη ζωή μας, είναι υπεύθυνες για το αν τελικά ακολουθούμε εξελίξεις ή αν τις διαμορφώνουμε. Να είμαστε πρωταγωνιστές στη ζωή μας, σημαίνει να αποφασίζουμε για δράσεις. Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην αδράνεια; Τι είναι αυτό που μας κάνει αναποφάσιστους και τελικά μας οδηγεί στο να λέμε «έχει ο Θεός»;

Στη βάση κάθε πράγματος που αναβάλλουμε ή ακυρώνουμε, βρίσκεται ο φόβος της αποτυχίας. Νιώθουμε πως δεν είμαστε έτοιμοι για να φέρουμε σε πέρας κάποιο στόχο που έχουμε θέσει. Η ανάγκη μας για προετοιμασία, είναι λογική. Όμως, η ζωή ποτέ δεν περιμένει κανέναν να είναι έτοιμος σε όσα αποφασίσει να φέρει. Ό,τι χρειαζόμαστε το έχουμε ήδη μέσα μας. Είτε έχουμε δύσκολες στιγμές, είτε όμορφες, να είμαστε έτοιμοι να αδράξουμε τη μέρα! Carpe Diem!

Η απόλαυση της στιγμής!

Με την αναβλητικότητά μας, δε γινόμαστε μόνο παθητικοί. Το ότι οδηγούμε τη ζωή μας σε πίσω βήματα παρόλο που η ίδια η ζωή μας προστάζει να βαδίζουμε προς το μέλλον, δεν είναι το μόνο αρνητικό της αναβλητικότητας.

Η δράση, μας δίνει ένα δώρο. Την απόλαυση. Είναι η περιπέτεια που τόσο λαχταρούμε στη ζωή. Με το να είμαστε αναβλητικοί, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βάζουμε «πάγο» όχι μόνο στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας αλλά και στην απόλαυση των εκάστοτε παροντικών στιγμών. Να μην ξεχνάμε πως ζούμε πάντα…στον Ενεστώτα. Η απόλαυση των στιγμών δεν είναι μόνο για κάτι που είναι καλό και ωραίο. Είναι η απόλαυση του αμφίρροπου (θα μας βγει – δεν θα μας βγει) που μας χαρίζει η προσπάθεια και ο αγώνας που κάνουμε για κάτι.

Αντικαθιστώντας τη φράση «έχει ο Θεός», με τις φράσεις: «Στη βράση κολλάει το σίδερο» και στο «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», βοηθάμε τον εαυτό μας στο να γίνουμε δραστήριοι. Να γίνουμε άνθρωποι των πρωτοβουλιών. Υπάρχει ένας κίνδυνος που μπορεί να μας κάνει μεγάλη ζημιά και οφείλεται στην αδράνεια. Η μελλοντική μετάνοια που θα μας προκαλεί άσχημα συναισθήματα.

Κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να κοιτάμε το παρελθόν, καθώς δε θα μπορούμε να δούμε το παρόν και το μέλλον. Τότε αρχίζουν αρνητικές και στενάχωρες σκέψεις. «Γιατί δεν έκανα τότε αυτό; Γιατί έμεινα άπραγος;». Είναι ίσως από τις μεγαλύτερες παγίδες της ζωής. Καλύτερα να κάνουμε λάθη και αστοχίες παρά να μένουμε αναβλητικοί και αδρανείς. Καλύτερα να θυμόμαστε μια άλλη φράση, κάθε μέρα: «Αν ήταν να διάλεγα ανάμεσα στη στεναχώρια και στο τίποτε, θα διάλεγα τη στεναχώρια».