Αξίζει να ακούσετε τον Γιώργο Κακαβάνη: Ο πρώτος δρομέας που έτρεξε σε 6 Μαραθωνίους σε 1 χρονιά! (ΦΩΤΟ)

Ο Γιώργος Κακαβάνης πέτυχε το… ακατόρθωτο. Κατάφερε σε μία χρονιά να τρέξει και τους 6 Μαραθωνίους της Ελλάδας (θα ήταν 7 αν δεν έπεφταν οι δύο την ίδια μέρα) και να γίνει σημείο αναφοράς!

Ο ίδιος μίλησε στο Running Magazine για όλα τα παραπάνω, αλλά και για όσα έπονται...

Πως γεννήθηκε η αγάπη για το τρέξιμο;

«Σεπτέμβριος του 2015 η αδερφή μου Αιμιλία με ενημερώνει ξαφνικά «Γιώργο σ’ έγραψα στον αγώνα 10χμ στον μαραθώνιο της Αθήνας που διεξάγεται σε δύο μήνες». Έτσι άρχισα το τρέξιμο για να καταφέρω να τον βγάλω, αφού μέχρι τότε δεν είχα ξανατρέξει πάνω από λίγα συνεχόμενα μέτρα. Κι αυτό ήταν.  Γνώρισα έναν άλλον κόσμο και κόλλησα».

Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να πάρεις μέρος σε όλους τους εγχώριους Μαραθωνίους;

«Όπως κάθε δρομέας έτσι κι εγώ αναζητούσα έναν στόχο. Είχα μόλις τρέξει τον πρώτο μου μαραθώνιο, αυτόν της Αθήνας τον Νοέμβριο 2017. H συγκίνησή μου από την εμπειρία ήταν τόσο έντονη που ήδη κιόλας από τη στιγμή του τερματισμού αναζητούσα την επόμενη ευκαιρία που θα μου επέτρεπε να ξαναβιώσω αυτό το μοναδικό συναίσθημα το συντομότερο δυνατόν. Μια μέρα, μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, κι εκεί που μελετούσα προσωπικές ιστορίες δρομέων που θαυμάζω και οι οποίοι ξεπέρασαν τα όριά τους παροτρύνοντας τους αναγνώστες να τιθασεύουν το σώμα με το πνεύμα τους, αστραπιαία, πέρασε από το μυαλό μου η φιλόδοξη ιδέα να τρέξω όλους τους μαραθώνιους της Ελλάδας. Ίσως υποσυνείδητα να ήθελα να ξεπεράσω κι εγώ τα δικά μου όρια μ’ έναν αντισυμβατικό τρόπο, σαν τους δρομείς που έχω πρότυπο. Αμέσως βάζω τον εαυτό μου στη θέση του. «Σύνελθε Γιώργο” είπα μέσα μου. “Έναν μαραθώνιο έτρεξες και πήραν τα μυαλά σου αέρα. Δε γίνεται”.

 Για την επίτευξή ενός τέτοιου στόχου θα έπρεπε σίγουρα να ξεπεράσω τα όρια μου. Τα προσωπικά. Ίσως για να έναν έμπειρο δρομέα να μην ακούγεται πολύ δύσκολο. Αλλά για μένα ή για κάποιον που ασχολείται ερασιτεχνικά ή περιστασιακά με το τρέξιμο φαινόταν «βουνό».  Θα έπρεπε να βγω τελείως έξω από το comfort zone (ζώνη άνεσης) μου. Δηλαδή να αλλάξω μια ολόκληρη καθημερινότητα και πραγματικότητα που είχα μάθει να ζω ως εκείνη τη μέρα.

«"Γίνεται!” επιμένει πάλι μια φωνή μέσα μου. “Έλα τώρα… Δύο μόνο χρόνια τρέχεις και πριν ένα μήνα έκανες πρώτη φορά 42χλμ” συνεχίζει μια άλλη φωνή, ίσως πιο λογική. “Κι όμως ΓΙΝΕΤΑΙ” επιμένει η πρώτη. Αυτό ήταν. Κέρδισε η πρώτη. Την επόμενη μέρα, 30 Δεκεμβρίου ήταν, το  θυμάμαι χαρακτηριστικά, έψαξα και βρήκα πού πραγματοποιούνται αγώνες μαραθωνίου στην Ελλάδα. Έκλεισα όλα τα ξενοδοχεία στις πόλεις αυτές και όπου χρειαζόταν αεροπορικά εισιτήρια. Στο σύνολό τους ήταν έξι αγώνες (δρόμου σε άσφαλτο) εκ των οποίων οι δύο την ίδια μέρα. Άρα αναγκαστικά θα έτρεχα σε 5 μαραθωνίους ακόμα, οι οποίοι πραγματοποιούνταν όλοι μέσα σε διάστημα δύο μηνών, βδομάδα παρά βδομάδα, Μάρτιο και Απρίλιο του 2018. Με άλλα λόγια… είχα μόλις δύο μήνες μπροστά μου να προετοιμαστώ σωματικά από τη μέρα που το αποφάσισα πνευματικά! Γίνεται άρα να υποτάξουμε όντως το σώμα μας στο πνεύμα μας; Ήθελα κι έπρεπε να το μάθω». 

Μπορείς να περιγράψεις τις εντυπώσεις σου και πώς είναι το συναίσθημα να τερματίζεις σε 6 Μαραθωνίους μέσα σε μία χρονιά;

«Είναι πάρα πολλές και ανεκτίμητες οι αναμνήσεις και οι εντυπώσεις. Δεν είναι όλες θετικές. Όχι. Όπως η υγρασία σε συνδυασμό με τη ζέστη στο Ναύπλιο, η 3ωρη βροχή στη Μεσσήνη, η έλλειψη αντηλιακού στη Θεσσαλονίκη, η 12ωρη καθυστέρηση του αεροπλάνου μία μέρα πριν τον αγώνα στα Χανιά, η υψηλή θερμοκρασία στη Ρόδο. Ωστόσο χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια να θυμηθώ και να καταγράψω τώρα όλα αυτά τα ‘δύσκολα’ γιατί στο μυαλό μου κυριαρχούν μόνο οι έντονες θετικές μοναδικές στιγμές. Η ευφορία που νιώθεις όταν τρέχεις, η χαρά της προσπάθειας κατά τη διάρκεια του αγώνα, τα συγχαρητήρια από τους συναθλητές και τους δικούς σου ανθρώπους. Μια αγνή ανεξήγητη ευτυχία που σ’ ακολουθεί για πολλές μέρες μετά.

 Παρ’ όλα αυτά τίποτα από τα παραπάνω δε συγκρίνεται με το συναίσθημα την ώρα του τερματισμού. Ξεχνάς την κούραση και τον όποιο πόνο. Νιώθεις σαν να μην έχεις τρέξει ούτε ένα λεπτό! Σαν να ξεκινάει τώρα ένας αγώνας 100 μέτρων μόνο. Έχουν επανέλθει οι δυνάμεις σου και μπορείς σχεδόν να τρέξεις σαν σπρίντερ. Το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά και βρίσκεσαι σε μια ανεξήγητη μέθη που σε κάνει συνεχώς να χαμογελάς.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάθε τερματισμό μου.  Θα  ξεχώριζα όμως δύο! Τον πρώτο μου μέσα στο Καλλιμάρμαρο. Αυτόν τον μοναδικό. Της πρώτης φοράς.  Με περίμενε όλη η οικογένεια μου. Εντάξει για τις αδερφές μου που μένουν στην Αθήνα και είχαν τρέξει ήδη τα 10χλ το περίμενα. Αλλά οι γονείς μου και ο μικρός μου αδερφός ήρθαν από το Αίγιο για να με δουν να τερματίζω κι εγώ δεν το γνώριζα. Ήταν η καλύτερη έκπληξη. Ο δεύτερος τερματισμός που ξεχωρίζω είναι αυτός της Ρόδου. Όταν είδα στην άκρη του δρόμου το ταμπελάκι με την ένδειξη «42χμ» απλώς είχε αλλάξει το επίπεδο. Για τα επόμενα 192 μέτρα μέχρι τον τερματισμό δεν έτρεχα… Πετούσα!

Εκείνη η στιγμή που είχα οραματιστεί πριν τέσσερις μήνες επιτέλους είχε έρθει! Οι κόποι, οι ιδρώτες, η ταλαιπωρία των ταξιδιών, τα πρωινά ξυπνήματα δεν υπήρχαν σαν σκέψεις πια. Είχαν αντικατασταθεί από ένα συναίσθημα ευτυχίας, ενθουσιασμού, περηφάνιας. Αλλά ακόμα πιο εντύπωση ξέρεις τι μου έκανε; Ότι μετά τον τερματισμό ενός μαραθώνιου βλέπεις με άλλη οπτική τα πράγματα στη ζωή, ειδικά αυτά με τα οποία θύμωνες, και αρχίζεις να αναρωτιέσαι με τι ανόητα θέματα “σπαζόσουν”. Οπότε μετά από έξι μαραθωνίους εκτιμάς διαφορετικά τις μικρές καθημερινές απολαύσεις».

Ο Γιώργος Κακαβάνης μαζί με τους γονείς του, στον τερματισμό του Μαραθωνίου της Μεσσήνης.

Ξεκίνησες πρόσφατα να τρέχεις μεγάλες αποστάσεις και μέσα σε λίγους μήνες έτρεξες 6 Μαραθωνίους. Τι έπεται για συνέχεια;

«Το τρέξιμο με γεμίζει, με ευχαριστεί. Με κάνει να ξεχνάω την καθημερινότητά μου, με χαλαρώνει. Νιώθω γεμάτος. Όποιος τρέχει μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Ναι, υπάρχουν φορές στους αγώνες, ειδικά στα τελευταία χιλιόμετρα των μαραθωνίων, που αναρωτιέμαι γιατί υποβάλλω τον εαυτό σου σε αυτή τη δοκιμασία ενώ θα μπορούσα να πίνω κάπου χαλαρός το καφεδάκι μου. Όταν όμως τερματίζω, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πότε θα έρθει η μέρα για τον επόμενο. Για όλους τους λόγους που σου ανέφερα προηγουμένως. Οπότε για τη συνέχεια έπεται… τι άλλο; Τρέξιμο»! 

Είσαι ο μοναδικός αθλητής που το έχει πετύχει αυτό μέχρι τώρα. Σκέφτεσαι να το… καθιερώσεις;

«Όλους αυτούς τους μήνες δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα ήμουν ο μοναδικός αθλητής που θα είχε πετύχει κάτι τέτοιο, ακόμα και μετά τον τελευταίο τερματισμό στη Ρόδο. Δεν περίμενα να πάρει δημοσιότητα. Δεκάδες άλλοι αθλητές έχουν πετύχει κατορθώματα δυσκολότερα από το δικό μου.  Μάλιστα χάρηκα ιδιαίτερα, που τις αμέσως επόμενες μέρες,  η μικρή μου ιστορία έβγαλε στο φως ιστορίες κι άλλων συναθλητών με τους δικούς τους στόχους. Αν πετύχαμε να κάνουμε έστω κι έναν συνάνθρωπό μας να αρχίσει το τρέξιμο κι έναν άλλον να του δώσουμε κίνητρο να συνεχίσει πιο δυναμικά και να μην το σταματήσει, αυτή είναι κι η μεγαλύτερη ανταμοιβή από την δημοσιότητα. Υπάρχουν σκέψεις μελλοντικά και για άλλες “υπερβάσεις”, πρωτίστως προσωπικές. Ας είμαστε υγιείς πρώτα απ’ όλα κι όλα τα άλλα γίνονται».

Πώς κατάφερε το σώμα σου να ανταπεξέλθει σε μία τόσο μεγάλη προσπάθεια;

«Προφανώς υπήρχε προετοιμασία με προπονήσεις τόσο τρεξίματος όσο και μυϊκής ενδυνάμωσης, χωρίς όμως ένα σαφώς καθορισμένο προπονητικό πλάνο, ούτε ιδιαίτερες στερήσεις στην διατροφή. Ωστόσο, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, πρώτα είναι θέμα μυαλού και σκέψεων και εν συνεχεία σώματος. Πρέπει να το πάρεις απόφαση, να πεις μέσα σου ότι γίνεται… Να το πιστέψεις! Και στη συνέχεια να το απολαύσεις…

Σίγουρα υπήρξαν και δυσκολίες κατά τη διάρκεια των αγώνων κυρίως όσο αφορά στον πόνο που βιώνεις σε μια τέτοια δοκιμασία. Αρκετοί ρωτούσαν γιατί το κάνεις αυτό, γιατί ταλαιπωρείσαι; Ο ελληνικής καταγωγής υπερμαραθωνοδρόμος Ντιν Καρνάζης δίνει την απάντηση: “Ποτέ δεν αισθάνομαι πιο ζωντανός από όταν βρίσκομαι σε μεγάλο πόνο και αγωνίζομαι ενάντια σε δυσκολίες και αμέτρητες αντιξοότητες.” Και συνεχίζει: “Οι άνθρωποι σκέφτονται ότι είμαι τρελός για να υποβάλω τον εαυτό μου σε τέτοια βασανιστήρια, όμως εγώ θα το ισχυριζόμουν διαφορετικά. Κάπου φαίνεται έχουμε συνδέσει την άνεση με την ευτυχία. Ωστόσο ποτέ δε νιώθω πιο έντονες τις αισθήσεις μου παρά μόνο όταν ο πόνος ξεκινά. Υπάρχει μια μαγεία στα ζόρικα. Απλώς ρώτα έναν δρομέα».

Τι έκανες μετά τους αγώνες για αποκατάσταση;

«Έστελνα φωτογραφίες στους δικούς μου, μιλούσα στο τηλέφωνο με τους γονείς μου, συζητούσα και γελούσα με όποιον ήμουν παρέα, παράγγελνα έναν παγωμένο καφέ και το πιο βασικό… έπινα οπωσδήποτε ένα ποτήρι μπύρα! Καταλαβαίνεις τι εννοώ με όλα αυτά… Ζούσα τη στιγμή και χαιρόμουν για τους κόπους και την προσπάθεια που είχα καταβάλλει. Την ευχαριστιόμουν στο έπακρο, την απομυζούσα! Αυτή είναι η καλύτερη αποκατάσταση που μπορείς να κάνεις. Όπως η προετοιμασία πριν τον αγώνα χρειάζεται πρωτίστως να είναι πνευματική, έτσι  πρέπει να είναι και η αποκατάσταση.

«Νιώσε περήφανος με τον εαυτό σου και απόλαυσε τις επόμενες ώρες και μέρες με ότι ποθείς εσύ και ο σωματικός πόνος σχεδόν θα απαλειφθεί».

Αγαπημένη σου φράση για το τρέξιμο;

«Είναι απλό.. το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και… ΠΑΜΕ!».