H συγκλονιστική συνέντευξη της Τζέσυς Παπουτσή στον εξαίρετο δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα: «Δεν μπορείς να ξεπεράσεις την απώλεια... Μαθαίνεις να ζεις με αυτή»

Λίγο καιρό πριν η Τζέσυ Παπουτσή, πάντα ανθρώπινη, ειλικρινής, γεμάτη αγάπη, σε μια κατάθεση ψυχής είχε μιλήσει για τα όμορφα και δύσκολα της ζωής της στον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα και το περιοδικό Εγώ.

Η γυναίκα που χάριζε απλόχερα το γέλιο "έφυγε" για πάντα την Κυριακή 1 Ιουλίου, σε ηλικία 62 ετών μετά από σκληρή "μάχη" με τον καρκίνο, σκορπίζοντας τη θλίψη σε όλους όσοι την αγάπησαν.

Μάλιστα, η ίδια είχε μιλήσει τότε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια για την απώλεια των συγγενών του συζύγου της, Γιάννη Μανιού, που την συγκλόνισε, καθώς και για το πρόβλημα υγείας της.

Ήταν καταλυτικές οι φιλίες στην πορεία της ζωής σας;

Ναι. Είμαι ένας πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος. Έχω πολλούς και καλούς φίλους στη ζωή μου. Τους συγγενείς μου σχεδόν δεν τους ήξερα. Από το Εθνικό θέατρο που ξεκίνησα την πορεία μου έχω κρατήσει ουσιαστικές φιλίες... Οι φίλοι μου, στάθηκαν ουσιαστικά σε όλες τις καταστάσεις που βίωσα στη ζωή μου. Πολλοί λένε «Σ’ αυτή τη δουλειά δεν κάνεις φίλους». Όταν θέλεις πιστεύω ότι κάνεις. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με κανέναν. Για όλους υπάρχει θέση!

Εκπέμπετε νομίζω την αγάπη και τη χαρίζετε απλόχερα… Υπήρξαν άνθρωποι που σας είδαν ανταγωνιστικά;

Τη δίνω αυθόρμητα. Δεν είμαι ψεύτικη. Έχω πικραθεί για δύο τρεις φίλους βέβαια στη ζωή μου. Στενοχωρήθηκα πολύ. Με έχουν πληγώσει άνθρωποι. Στη δουλειά δε μπορεί να με δει κανείς ανταγωνιστικά. Βοηθώ πολύ τα νέα παιδιά. Ένα από τα μεγαλύτερα κοπλιμέντα που μου έχουν κάνει στο θέατρο ήταν στην παράσταση «Ποια Ελένη», όπου ένας σκηνοθέτης μου ανέφερε «Σε συγχαίρω για το ήθος που παίζεις. Μην το χάσεις ποτέ». Του απάντησα «Τώρα που γέρασα θα το χάσω»; Σέβομαι όποιον είναι απέναντι μου στην σκηνή, είτε είναι μαθητής, είτε ο μεγαλύτερος ηθοποιός. Όσο για την αγάπη; Νομίζω ότι ήμουν πολύ τυχερό παιδί γιατί είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Έχω βιώσει την αγάπη, γι’ αυτό και τη δίνω με τόση χαρά. Είναι τρόπος ζωής μου. Πρόσφατα συνομιλούσα με μία κοπέλα που εργάζονταν στο Εθνικό και με συγκίνησε πολύ, όταν μου είπε «Όσα χρόνια σε θυμάμαι έτρεχες πάντα για όλους. Δε θα σου στείλει ο Θεός και εσένα έναν άγγελο να σε προστατεύσει;»

Ποιος είναι ο δικός σας άγγελος λοιπόν;

Η οικογένεια μου, ο γιος μου και ο άνδρας μου. Αισθάνομαι τόση πολύ σιγουριά δίπλα τους, που νομίζω, ότι δε θα πάθω ποτέ τίποτα.

Η ένδειξη αγάπης που δίνετε διαφαίνεται νομίζω και στο πόσο σταθήκατε δίπλα στο Γιάννη Μανιό στην πρόσφατη απώλεια των συγγενών του, της αδελφής του, του γαμπρού του και των δύο μικρών παιδιών τους από τροχαίο δυστύχημα. Μου κάνει εντύπωση ακόμα και το πιο μικρό γεγονός ότι μέχρι και σήμερα φοράτε μαύρα...

Ναι, φοράω και θα το κάνω για πολύ καιρό ακόμα. Ο Γιάννης αξίζει, όχι μόνο αυτό το ελάχιστο πράγμα, αλλά πάρα πολλά ακόμη. Μου φέρθηκε με μεγάλη αγάπη στην πορεία της ζωής μας. Είναι ουσιαστικός σύντροφος. Είναι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Πάντοτε πράττω ότι αισθάνομαι.

Φαντάζομαι θέλει πολύ μεγάλη δύναμη να χάσεις τέσσερις ανθρώπους ξαφνικά και να προσπαθήσεις να σταθείς στα πόδια σου…

Δε μπορείς να το ξεπεράσεις. Μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή πριν από τριάνταπέντε χρόνια και ακόμη καθημερινά του μιλάω. Είναι πολύ όμορφο να έχεις ωραίες αναμνήσεις από τους ανθρώπους. Εμείς από όλη αυτή την οικογένεια έχουμε μόνο ουσιαστικά τρυφερές και όμορφες αναμνήσεις. Με πολλή προσευχή και αγώνα κατάφερα όταν βγαίνω έξω να λέω ότι «Είναι η δουλειά μου και ο κόσμος δεν φταίει να δει τι βιώνω» . Όταν είμαστε σπίτι είναι δύσκολα. Στη ζωή έλεγα πάντοτε όμως, ότι δεν υπάρχει δε μπορώ, αλλά δεν θέλω. Και εγώ προσπαθώ πολύ για τα πάντα. Χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτα.

Άλλαξε τη θεώρηση σας αυτό το γεγονός;

Συνεχίζω να πιστεύω και να σκέπτομαι ότι κάποιος λόγος υπήρχε ακόμα και γι’ αυτή την τραγωδία. Ήταν μία πολύ αγαπημένη οικογένεια. Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα ήταν να έμενε ένας από τους τέσσερις πίσω.

Λένε ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι πάντα δίπλα μας, ακόμα και όταν φύγουν από τη ζωή.

Το πιστεύω ακράδαντα. Ο άνθρωπος έχει φοβερές δυνάμεις μέσα του, έστω και αν τις αγνοεί. Προσευχήθηκα πολύ για ν’ αντιμετωπίσω αυτό το γεγονός. Την ώρα της τελετής, θυμήθηκα το γιατρό που γιατρό που συνάντησα πριν ενάμισι χρόνο και με εγχείρησε στην Αγγλία. Μου είχε πει «Δεν έχω συναντήσει πιο δυνατή γυναίκα στη ζωή μου». Ακόμα και όταν εγχειρίστηκα πήγα με χαμόγελο. Θεωρούσαν ότι δεν ήξερα το πρόβλημα της υγείας μου. Ήμουν τυχερή βέβαια γιατί είχα δίπλα μου έναν καταπληκτικό άνθρωπο τον Γιώργο Ορφανίδη. Όλα οφείλουμε να τα παλεύουμε στη ζωή. Είναι δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε και να αντιμετωπίσουμε. Ο άνθρωπος άλλωστε γεννιέται και πεθαίνει μόνος του. Το πότε είναι καθορισμένο να συμβεί δε μπορούμε να το ξέρουμε.

Πιστεύετε ότι ορισμένα πράγματα στη ζωή είναι μοιραία...

Προσωπικά πρεσβεύω το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Για ποιον να πρωτονοιαστεί και ο Θεός.

Σας στεναχώρησε ότι βγήκαν πολλά ψευδή δημοσιεύματα για την ασθένειά σας;

Με στεναχώρησε πάρα πολύ γιατί γράφονταν ασαφή πράγματα. Και όλοι αυτοί οι περίεργοι τίτλοι τύπου «Το δράμα και ο αγώνας». Ούτε δράμα, ούτε αγώνας. Είμαι ένας κοινός άνθρωπος όπως όλοι μας που μπορεί να πάθει το οτιδήποτε. Τα πράγματα διαφοροποιούνται από τον τρόπο, που τα αντιμετωπίζεις. Η καλή διάθεση παίζει ρόλο. Αν δεν βοηθήσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, δεν γίνεται τίποτα. Όταν πήγα στην Αγγλία έκανα το σταυρό μου. Είπα «Θεέ μου αν θες να γυρίσω, θα γίνει. Αν δεν το επιθυμείς ας μη συμβεί». Πρέπει πάντοτε να ελπίζεις αλλά να περιμένεις ότι θα περάσεις κάποιες δοκιμασίες στη ζωή σου…

Περάσατε άλλες δύσκολες δοκιμασίες;

Πώς δεν πέρασα; Δεν είναι όλα εύκολα στη ζωή. Βίωσα αρρώστιες, πολλούς θανάτους αγαπημένων ανθρώπων. Δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα μπροστά σε τέτοια γεγονότα...

Τελικά μπροστά στο θάνατο αντιλαμβάνεσαι, το πόσο μικρό πέρασμα είναι η ζωή, αλλά και πώς οφείλουμε να την υπερασπιστούμε…

Έτσι είναι…Το θάνατο δεν τον φοβάμαι. Αυτό μου το έμαθε ο πατέρας μου. Όταν ήταν άρρωστος για δευτερόλεπτα ήταν κλινικά νεκρός. Όταν άνοιξε τα μάτια του μιλούσε αγγλικά- ίσως γιατί είχε σπουδάσει στην Αμερική. Όταν επανήλθε λοιπόν είπε «Γιατί μου το κάνατε αυτό» -εννοώντας ότι ήταν πολύ όμορφο αυτό που του συνέβαινε. Μετά από ένα μήνα που ήρθε σπίτι, τον ρώτησε η μητέρα μου τι ένιωσε και όσα της περιέγραψε ήταν ίδια με το βιβλίο του Μούντι που διάβασα χρόνια αργότερα και περιλαμβάνει ιστορίες δέκα περιπτώσεων ανθρώπων κλινικά νεκρών απ΄όλα τα μέρη του κόσμου που καταλήγουν στα ίδια δεδομένα.

Οι περισσότεροι Έλληνες βιώνουν τη δυσκολότερη οικονομική περίοδο των τελευταίων πενήντα ετών. Σας έχει επηρεάσει αντιστοίχως η κρίση;

Οικονομικά με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Ψυχολογικά καθόλου. Έχω μάθει να περνώ, με όσα βγάζω. Δεν με επηρεάζει γιατί με το να έχουμε μούτρα και να μην είμαστε ευτυχισμένοι, δε θα λυθεί κανένα πρόβλημα...

Υπήρξατε σπάταλη στη ζωή σας;

Πάντοτε. Ο πατέρας μου έλεγε «Τζέσυ σου έμαθα ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, αλλά εσύ το παράκανες». Αν σας πω ότι ακόμη δεν ξέρω πόσο αντιστοιχούν πενήντα ευρώ σε δραχμές. Τα λεφτά είναι να τα βγάζουμε και να τα χαλάμε. Δε θα πάρουμε μαζί μας τίποτα. Εγώ προτιμώ να δίνω ό,τι έχω σε ανθρώπους που αγαπώ και να προσφέρω χαρά. Δε με ενδιαφέρει για τον εαυτό μου. Μου χρωστάει χρήματα το μισό ελληνικό θέατρο. Δε με ενδιαφέρει. Περνάω καλά. Λέω στο γιο μου και στον άνδρα μου «Αφού έχουμε να φάμε, είμαστε βασιλιάδες».

Φοβάστε το χρόνο;

Καθόλου. Κάθε ηλικία έχει τις χαρές και τις ομορφιές της.

Κάνατε bottox;

Όχι. Δεν είχα λόγο να το κάνω. Από τότε που βγήκα από την σχολή έπαιζα τις μεγάλες γυναίκες. Τώρα τι λόγο έχω να κάνω; Το μόνο που έκανα για τον εαυτό μου, είναι ότι αδυνάτισα.

Χάσατε δεκαοχτώ κιλά…Ποιο είναι το μυστικό;

Κανένα ουσιαστικό πέραν της απόφασης. Στη μισή μου ζωή έκανα δίαιτα. Το τελευταία δύο χρόνια το έπραξα χαλαρά για να έχει διάρκεια και να μην πάρω αμέσως τα κιλά.

Κλείνοντας πώς ονειρεύεστε το μέλλον ;

Δεν θέλω τίποτε πέραν του να είμαστε υγιείς όλοι και να έχουμε τη δύναμη να παλεύουμε την κάθε περιπέτεια της ζωής.