Πάντα να έρχεσαι, ποτέ μη φεύγεις. Η φυγή είναι απελπισία

Το μυαλό μας έχει τείχη και κάστρα προκειμένου να προστατεύεται. Οι «πολιορκίες» που συνήθως δέχεται, προέρχονται από κάθε δυσάρεστο και επικίνδυνο συναίσθημα. Σκοπός του, να μην αλωθεί…Μετά από αυτήν την άλωση, θα είσαι κάτι διαφορετικό και δε θα είναι καλές οι διαφορές που θα δεις. Πριν φύγεις λοιπόν, θυμήσου.

Όχι φυγή. Απελπισία είναι.

Ο θυμός έχει πολλούς παραποτάμους. Βέβαια, δύσκολα θα θύμωνες αν δεν ένιωθες προσβολή, αν δεν ένιωθες κούραση. Ο,τιδήποτε μας απειλεί, και μας φθείρει θέλουμε να το διώξουμε από πάνω μας. Αν αυτό δε φεύγει, θέλεις να φύγεις εσύ. Δεν μπορείς να το κόψεις σαν κάτι άχρηστο που κόβεις για να μείνει το χρήσιμο. Οπότε, μερικές φορές θες να καταστρέψεις ό,τι είναι γύρω από αυτό. «Δε με ενδιαφέρει πού θα πάω, αρκεί να φύγω από εδώ». Αλήθεια, αυτό είναι το γλωσσικό ύφος της απελπισίας. Τέτοια είναι η λαλιά της!

Δυνατή φωνή έχει πάντα κάτι και κάποιος που δεν μπορεί να πείσει. Σε διώχνει από τη δουλειά σου η απελπισία επειδή υπάρχουν «καλοθελητές» στο γραφείο σου. Όλα τα έχει εύκολα! Μα πιο εύκολη ακόμη, την παραίτηση! Έτσι λοιπόν, κατά έναν μαγικό τρόπο, η απελπισία σου κάνει τη ζωή…πιο εύκολη. Μακριά από το εύκολο, και ας ακούγεται ρομαντικό για τους καιρούς μας.

Από τον Αλέξανδρο Δρίβα και το tsemperlidou.gr

Πράγματα που δεν πρόκειται να αποκτήσεις αν «φεύγεις».

«Δε θέλω να ξέρω», «Δε με ενδιαφέρει», «Δεν ασχολούμαι», «Τα παρατάω και φεύγω». Κάθε μέρα, στις περίπου 60 με 80 χιλιάδες σκέψεις που κάνουμε, (σύμφωνα με τους νευροεπιστήμονες) βρίσκονται μέσα και αυτές. Πριν φύγεις από οπουδήποτε νιώθεις ότι σε φθείρει, σκέψου τι θα χάσεις. Δε θα δελεαστούμε λέγοντας «Μη χάνεις τα καλά, να στρέφεις εκεί το κεφάλι σου. Σε όσα σε κρατάνε». Αν φωνάζει μέσα σου κάτι να φύγεις και να εξαφανιστείς, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι τα «ωραία» έχουν ήδη φύγει. Δεν είναι όμως μόνο αυτό…

Δεν ξέρω εσύ τί νομίζεις για το πώς πρέπει να ζούμε, όμως το να ζεις καλά από το να λες «να περνάμε καλά», έχει μια διαφορά. Το δεύτερο, δεν είναι όμορφο. Να γίνεις μια μηχανή που να ψάχνεις παντού το καλό και το όφελος, την ευκολία και τη βόλεψη. Όπου υπάρχουν χαρές, πρωταγωνιστής. Ο,τιδήποτε άλλο τύχει, μακριά μας. Όχι. Τα σπουδαία, δε βρίσκονται στα «ωραία», ούτε στα «άσχημα». Βρίσκονται στα δύσκολα. Έτσι λοιπόν, φεύγοντας, αρνήθηκες να μάθεις το «τέλος του έργου», σα να σηκώθηκες στα μισά της ταινίας να φύγεις και μετά, την έκρινες κιόλας…Φεύγοντας, αρνήθηκες να μάθεις να υπομένεις και να δεις τρόπους που θα μετατρέψουν την υπομονή σου σε γαλήνη και δύναμη.

Αντίθετα, έμαθες να χάνεις πριν καν παίξεις. Έμαθες ότι το δύσκολο είναι «ανθυγιεινό» και άσχημο. Έμαθες πως οι περιπέτειες που έχεις διαβάσει σε λογοτεχνία και έχεις παρακολουθήσει σε σινεμά και τηλεόραση, μένουν μόνο εκεί, χωρίς να μας ακολουθούν στη ζωή μας. Η περιπέτεια έγινε επιστημονική φαντασία. Ακόμη, έμαθες να λες σε κάποιον που δεν του αρέσει για πολλή ώρα να μένει στο «χώμα» οτι βασανίζεται χωρίς λόγο. Έμαθες οτι τα δύσκολα είναι για τους πολεμιστές και εσένα, δε σ’ αρέσουν οι μάχες…Μαθήματα, όχι και τόσο χρήσιμα.

Η ιατρική, μας λέει πως οι περισσότερες ασθένειες που αντιμετωπίζουμε σήμερα, προέρχονται από το κυνήγι…της ευκολίας. Έχουν αποδείξει μάλιστα, ότι ακόμη και αν κάποιος περνάει ώρες στο γυμναστήριο, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν τη φυσική κατάσταση ενός «αγύμναστου» χωρικού του 1950’. Ο δεύτερος, χρειαζόταν τον αγώνα για να ζήσει. Ενώ εμείς…μάθαμε να «περνάμε καλά», όχι τόσο να ζούμε.

Εμμονή, Υπομονή και Ασκητική…

Είναι έτσι ο ανθρώπινος οργανισμός φτιαγμένος. Να περνάει και να αντιμετωπίζει κακουχίες. Αυτό το «μηχάνημα με κύτταρα» που έχουμε για σώμα, έχει φτιαχτεί για να έχει αντοχή. Η εμμονή, σε κάνει να τρέχεις. Η υπομονή, σε μαθαίνει να στέκεσαι. Εκείνος που τρέχει, είναι γρήγορος, μπορεί και ευέλικτος. Εκείνος όμως που μπορεί και στέκεται, είναι δυνατός. Θυμήσου τι έγραφε ο Καζαντζάκης στην Ασκητική: «Μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!».