Φολέγανδρος – Απλά την αγαπώ έγραψε η Alice on board και θα την αγαπήσετε κι εσείς

Φολέγανδρος – Απλά την αγαπώ

Ο χρόνος κυλάει στα μονοπάτια της γρήγορα αλλά σταθερά τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη μου επίσκεψη όπως δηλώνουν τα φωτογραφικά μου αρχεία στον υπολογιστή, έγινε το 2003. Ήδη αναπτυγμένο νησί, γιατί αν και ξεκίνησε ως ένα κυκλαδονήσι της άγονης γραμμής, τα τελευταία 10-15 χρόνια γνωρίζει ανάπτυξη με ταχείς ρυθμούς, λίγο τρομακτικούς θα έλεγα, με αρκετούς επισκέπτες που είτε την λάτρεψαν είτε δεν την επισκέφθηκαν ποτέ ξανά. Γιατί έχει τους δικούς της κανόνες, το δικό της χαρακτήρα και αν προσπαθήσεις να την αλλάξεις έστω και λίγο θα σε διώξει ήρεμα και απλά, έτσι όπως ακριβώς σε υποδέχεται Φολέγανδρος – Απλά την αγαπώ.

Η Φολέγανδρος έχει βάλει το σημάδι της βαθιά στον χάρτη μου. Και δεν είναι μόνο γιατί έχει την ομορφότερη Χώρα των Κυκλάδων. Και φυσικά όχι για τις μικρές σε αριθμό παραλίες της. Αλλά μήτε και για τα ελάχιστα χωριά της. Είναι γιατί κάθε φορά με απελευθερώνει από την καθωσπρέπεια της πόλης, γιατί κάθε φορά που ανηφορίζω από το λιθόστρωτο μονοπάτι πάνω από την Αγκάλη γρατζουνίζοντας τα πόδια μου και φθάνω στο ορεινό αγαπημένο μου εκκλησάκι αισθάνομαι ότι το πέλαγος με αγκαλιάζει και θέλω να απλώσω τα χέρια και να φωνάξω-το έκανα φέτος με τα κορίτσια και το απόλαυσα, ενώ όταν αρμενίζω τα στενά σοκάκια της νιώθω ντόπια, νιώθω ότι ανήκω σε αυτήν. Είναι γιατί κάθε φορά από τότε κιόλας το 2003 άφηνα και ένα μικρό μου κομμάτι αναμνηστικό για να το ξαναμαζέψω την επόμενη φορά που θα αντάμωνα το νησί.

Εκεί ανάμεσα στις 3 πλατείες που ορίζουν το μέρος που χτυπάει η καρδιάς της, λες και βγαλμένη από θεατρικό σκηνικό Χώρα της, έχω γελάσει με την νεοσύστατη παρέα, έχω ανταμώσει με φίλους στα ξαφνικά, έχω τσακωθεί μεσάνυχτα για ανόητο λόγο, έχω αγκαλιάσει, έχω τραγουδήσει Άλκηστη πίνοντας ρακόμελο, έχω νιώσει τον απόλυτο ερώτα αλλά και τον απέραντο θυμό.

Και λαχταρούσα(με) να τη γνωρίσουμε στα κορίτσια. Αρχικά με δισταγμό για την καταλληλόλητα της ηλικίας τους αλλά το αποτέλεσμα μας διέψευσε. 4 απολαυστικές ημέρες το αγαπημένο μου (μας) νησί που ευχόμουν να κρατήσει λίγο ακόμα.

Φθάσαμε στον Καραβοστάση και αμέσως παραλάβαμε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητό μας, για μεγάλη έκπληξη των κοριτσιών τις το αυτοκίνητό ήταν βαμμένο με Glitter αλλά η αμέσως επόμενη έκπληξη ήταν πως ένα υποθαλάσσιο καλώδιο της ΔΕΗ ανάμεσα στη Φολέγανδρο και τη Σίκινο είχα κοπεί και έτσι το νησί δεν είχε ρεύμα για 2 τελικά ημέρες. Μικρό το κακό αν εξαιρέσεις την καθυστέρηση και δυσκολία που υπήρχε στο βραδινό μας φαγητό. Έτσι το πρώτο μας βράδυ έλαμψε υπο το φως των κεριών και μερικά πεσίματα από το κρεβάτι μέσα στο σκοτάδι….

ΧΩΡΑ – ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΑΜΕ

Προσωπικά τη βραβεύω ως καλύτερη χώρα των Κυκλάδων. Απροσπέλαστη από αυτοκίνητα, η Χώρα της Φολεγάνδρου βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα 200 μέτρα ατενίζει το πέλαγος ενώ πάνω της στα δεξιά κρέμεται επιβλητικά η εκκλησία της Παναγίας που ειδικά στο σούρουπο δεν τη χάνεις τη βόλτα αυτή. Στο κέντρο της 3 μεγάλες πλατείες σαν πιασμένες χέρι χέρι κυκλικά, έχουν διαμορφώσει αυτό το μοναδικό χαρακτήρα της Χώρας. Όλα βρίσκονται εκεί, συγκεντρωμένα.

H πλατεία της Πούντας, το μεγάλο μπαλκόνι προς το Αιγαίο, ακολουθεί η πλατεία Ντούναβη κάτω από μεγάλα δέντρα συντροφιά με τον Άγιο Νικόλαο και ακολουθεί η πλατεία Πιάτσα. Τα μικρά καλαίσθητα μαγαζάκια όπως το ξυλουργείο του Γίγαντα για χειροποίητα παιχνίδια, και το Στολιδάκι αλλά και άλλα για ρούχα αναμνηστικά αρκετά κομψά, τα εστιατόρια, ο φούρνος, το Super Market.

Εκεί και η είσοδος για το Κάστρο. Από το Παραπόρτι, σα να μπαίνεις σε άλλες εποχές. Εδώ τα πλατύσκαλα, πάντα καθαρά κι ασβεστωμένα, λειτουργούν ακόμη σαν καθιστικά όπως τότε που κτίστηκαν κάπου στα 1215 για να ξαποστάσεις αν θελήσεις. Μία μικρή επίσκεψη μόνο κάναμε γιατί ήταν λάθος η ώρα και τα κορίτσια απελπίστηκαν από τη δίψα.

ΔΙΑΜΟΝΗ – ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΜΠΛΕ

Η Φολέγανδρος τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει μεγάλη κατασκευαστική ανάπτυξη. Νέα ξενοδοχεία εμφανίζονται κάθε χρόνο, με ιδιαίτερη minimal αισθητική και άκρως υψηλές τιμές θα έλεγα. Είναι ένας από τους λόγους που επιλέγουμε να την επισκεπτόμαστε τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο – ποτέ τον Αύγουστο. Εμείς στο παρελθόν έχουμε μείνει στην Ανεμούσα, ένα λιτό ξενοδοχείο που πρόσφατα απέκτησε και πισίνα αλλά που διαθέτει φοβερή θέα στο πέλαγος (και βρίσκεται και πάνω από την Ρακεντιά – θυμάμαι ακόμα το κρασάκι μου λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα).

Και φέτος μείναμε στο Belvedere ένα ξενοδοχείο σε καταπληκτική θέση αλλά με ένα μόνο πρόβλημα – διαθέτει μεγάλη ανηφόρα για να φθάσει κανείς εκεί και έτσι ήμασταν αναγκασμένοι να παίρνουμε το αυτοκίνητο (μόνο για την ανάβαση αφού με τα κορίτσια κατηφορίζαμε πάντα με τα πόδια).

Δε διαθέτει δική του πισίνα αλλά κάναμε ελεύθερα χρήση του δίδυμου ξενοδοχείου Mira Mare που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Απλά λιτά δωμάτια, με καταπληκτικές βεράντες και θέα στη Χώρα και ένας άκρως εξυπηρετικός ιδιοκτήτης που έχει φροντίσει να σου διαθέτει και ντουσιέρες αν αναχωρείς αργά για τον Πειραιά ώστε να μην επιβαρυνθούμε μία ακόμα ημέρα το κόστος τους δωματίου – πολύ το χάρηκα αυτό το ντους.

Για περισσότερες προτάσεις διαμονής επισκεφθείτε τη σελίδα του Booking.

ΦΑΓΑΜΕ ΚΑΙ ΣΚΆΣΑΜΕ

Αν πας στη Φολέγανδρο δε γίνεται να μη δοκιμάσεις τα Ματσάτα – παραδοσιακό ζυμαρικό που φτιάχνεται στο χέρι. Μοιάζουν πολύ με τις χυλοπίτες, ωστόσο μαγειρεύονται αμέσως μόλις πλαστούν. Δεν πωλούνται στα καταστήματα, αλλά τα βρίσκει κανείς στα μαγαζιά του νησιού, όπου τα σερβίρουν είτε με απλή κόκκινη σάλτσα είτε με κοκκινιστό κρέας, κόκορα ή κουνέλι. Δώσαμε και φέτος όπως κάθε φορά το παρόν μας στην Άνω Μεριά, στη Συνάντηση.

Οι μερίδες τεράστιες για αυτό άλλωστε και τις μοιραστήκαμε. Και χωριάτικη σαλάτα πάντα με σουρωτό (λευκό μαλακό τυρί) – το δεύτερο καλύτερο πράγμα στη Φολέγανδρο μετά τα Ματσάτα.

Φέτος προστέθηκε στις ανακαλύψεις μας το Μαραγκούδικο στην Άνω Μεριά και αυτό με φοβερές ψητές λιχουδιές (τυλιχτό, καλαμάκι, καφτερό λουκάνικο) – αν βρεθείτε τσιμπήστε ένα σουβλάκι.

Στη Χώρα υπάρχουν πολλά εστιατόρια για να φάει κανείς και φέτος διαπίστωσα και μια νέα άφιξη το Blue Cuisine που κάθε φορά που περνούσαμε ήταν γεμάτο.

Ωστόσο νόστιμα έχουμε φάει στο Σικ, στη Πιάτσα, στον Κρητικό και στο Σπιτικό. Μάλιστα διαπίστωσα ότι όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στις 10 προτάσεις του Trip Advisor.

Άλλα και τα πρωινά μας ήταν πάντα προσεγμένα. Λατρεύω την πλατεία και το Άραξε (αν και ποτέ δε κόβουν αποδείξεις και είναι πάντα λίγο στραβωμένοι) αλλά το σημείο που βρίσκεται κάτω από τα δέντρα και η ποιότητα του πρωινού τους είναι μοναδικά. Έτσι εμείς απολαμβάναμε την ομελέτα και το γιαούρτι μας κάνοντας τα πλάνα της ημέρας και τα κορίτσια έτρεχαν γύρω από τα δέντρα παίζοντας μαριάμ μαριάμ.

Ένα ακόμα σημείο που ξεχωρίζω είναι ο υπέροχος κήπος της Πούντας. Κάθε φορά νιώθω σα να βρίσκομαι στον κήπο της γιαγιάς μου. Μικρά γατάκια σε συντροφεύουν και πάντα ο κόσμος είναι ευχάριστος. Ειδικά το γιαούρτι με τα φρούτα τους είναι αξεπέραστο.

Και κάθε πρωί λίγο πριν ξεκινήσουμε για το ημερήσιο πρόγραμμά μας, περνούσαμε από τον φούρναρη για την κλασική κουλούρα με γλυκάνισο και το παστέλι.

Ποτάκι ακόμα και με τα παιδιά απολαύσαμε, όχι στην Αστάρτη αυτή τη φορά αλλά λίγο παραπέρα. Ακόμα μυρίζω το γλυκό ρακόμελο.

ΚΟΛΥΜΠΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΑΜΕ

Αυτή τη φορά κολυμπήσαμε μόνο στην Αγκάλη. Κολυμπήσαμε και απογειωθήκαμε από τους βράχους που κάθε καλοκαίρι καλωσορίζουν τους νέους επίδοξους αναρριχητές, σε διαφορετικά ύψη για τον καθένα – ακόμα και η Βάλια πήδηξε. Πεντακάθαρα νερά και μικρό βότσαλο για να αράξεις ή γιατί όχι να κάνεις και κανό.

Και φυσικά δεν αντισταθήκαμε στην πεζοπορία.

Πάνω από την Αγκάλη μας περίμενε το χωμάτινο μονοπάτι για να μας οδηγήσει στο Γαλιφό (με τα δωμάτια χωρίς ηλεκτρικό και την μικρή μαγική παραλία του) και να συνεχίσουμε στην παραλία του Άγιου Νικόλαου.

Σημείωση: αν και απαγορεύεται όπως δηλώνει η πινακίδα που βρίσκεται στο Γαλιφό, ο γυμνισμός, είναι ίσως η μόνη παραλία του νησιού που επιτρέπεται. Παράδοξο δεν λέω αλλά αξίζει να την επισκεφθεί κανείς.

Ωστόσο το νησί διαθέτει μερικές ακόμη όπως το Κάτεργο, και το Λιβάδι που μπορεί κανείς να επισκεφθεί και με καραβάκι εύκολα. Ακόμα όμως και στην Αγκάλη να μείνεις, έχει τον τρόπο της να σε αγκαλιάσει και να σε κρατήσει δίχως μία στιγμή βαρεμάρας και ανάγκης για αλλαγή.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Φύγαμε αλλά θέλουμε να ξαναγυρίσουμε. Τα κορίτσια το αγάπησαν αυτό το δικό (μας) νησί που μας έχει φιλοξενήσει τόσες φορές. Είναι το νησί που μπορείς να βρεις γαλήνη χωρίς να είσαι μόνος, είναι το νησί που μπορείς να ξεκουραστείς ακόμα και αν επιλέξεις να το ταξιδέψεις για λίγο στα ορεινά του. Είναι το νησί που θα επιστρέφω κάθε φορά για να πάρω εκείνο το μικρό κομμάτι που άφησα την τελευταία φορά.

You get a strange feeling when you’re about to leave a place. Like you’ll not only miss the people you love but you’ll miss the person you are now at this time and this place, because you’ll never be this way ever again. ― Azar Nafisi

x

Το άρθρο Φολέγανδρος – Απλά την αγαπώ έχει γραφτεί για το blog.aiceonboard.gr Και περιλαμβάνει φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο.