Οι Αμερικανοί θέλουν την Κάρπαθο ως εναλλακτική λύση του Cape Canaveral για απογειώσεις διαστημόπλοιων

Ο Πάνος Καμμένος αποκάλυψε πως «ζητήθηκε η Κάρπαθος να λειτουργήσει σαν εναλλακτικό αεροδρόμιο αντί του Κανάβεραλ. Ο κύκλος της Καρπάθου τέμνεται με το Καστελλόριζο» είπε χαρακτηριστικά ο Ελληνας υπουργός και συμπλήρωσε ότι στην Κάρπαθο το αεροδρόμιο έγινε με νατοϊκά χρήματα. «Θα μπορούν να γίνουν προσγειώσεις όπως στο Κανάβεραλ».

Η ιστορία του Cape Canaveral είναι μεγάλη.

Μια πολεμική αεροπορική βάση αλλά και μια βάση εκτόξευσης πυραύλων στο ακρωτήριο που βρίσκεται στην Φλόριντα, βόρεια της ακτής Cocoa Beach. Σύμφωνα με τη Βικιπαιδεία. κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η πολεμική αεροπορία (Air Force) το χρησιμοποίησε για αεροδρόμιο. Στην δεκαετία του 1950 έγιναν οι πρώτες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις πυραύλων. Αργότερα ακολούθησαν οι επανδρωμένες διαστημικές αποστολές Mercury, Gemini και Apollo 7. Μετά από την πτήση του Απόλλο 8 τον Δεκέμβριο του 1988 όλες οι επανδρωμένες πτήσεις της NASA μεταφέρθηκαν στο κέντρο διαστήματος Κέννεντυ.

Από εδώ ξεκινάνε όλες οι πτήσεις με προγραμματισμένη έγκλιση από 28° μέχρι 57°, ενώ οι πτήσεις με προγραμματισμένη έγκλιση μεγαλύτερη των 56° πραγματοποιούνται στην αεροπορική βάση Βάντενμπεργκ(Vandenberg Air Force Base), στην Δυτική Ακτή των ΗΠΑ.

Πότε ξεκίνησε

Η Βάση άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 1948 υπό την ονομασία Banana River Naval Air Station (Αεροναύσταθμος Ποταμού Μπανάνα). Στις 11 Μαΐου 1949 επιλέχθηκε για να ενισχύσει τις δυνατότητες μιας άλλης βάσης, της White Sands (WSMR) στο Νέο Μεξικό. Προς τιμήν του προέδρου των ΗΠΑ Κέννεντυ μετονομάστηκε το 1964 σε Σταθμό Αεροπορίας Ακρωτηρίου Κέννεντυ (Cape Kennedy Air Force Station). Το 1973 ξαναπήρε την παλιά ονομασία, για να αλλάξει και πάλι το 1992 και να ονομαστεί Cape Canaveral Air Station (CCAS). Το 2000 τονίσθηκε η στρατιωτική χρήση του πεδίου και γι’ αυτό από τότε λέγεται Cape Canaveral Air Force Station.

Η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιουλίου 1950. Ένας πύραυλος τύπου Bumper 8 απογειώθηκε στις 14:28 UTC από το συγκρότημα LC-3 του CCAFS. Ο πύραυλος Bumper 8 ήτανε εξέλιξη του πυραύλου τύπου V2.

Από το 1956 και μετά πραγματοποιήθηκαν πολλές εκτοξεύσεις πυραύλων τύπου Jupiter, Vanguard, Thor και Άτλας.

Με έναν πύραυλο τύπου Jupiter εκτοξεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 1958 ο πρώτος Αμερικάνικος δορυφόρος, ο Explorer 1 με προορισμό το διάστημα. Με συνεχείς εξελίξεις των πυραύλων τύπου Redstone και Άτλας ξεκίνησε στα πλαίσια του προγράμματος Mercury και υπό την διεύθυνση της NASA, ιδρυθείσας το 1958, το πρώτο πρόγραμμα επανδρωμένης αποστολής στο διάστημα. Ο πρώτος επανδρωμένος πύραυλος, ο (Mercury-Redstone 3)εκτοξεύτηκε στις 5 Μαΐου 1961 με την αποστολή Freedom 7 και εκτέλεσε βαλλιστική δοκιμαστική πτήση.

Το διαστημικό πρόγραμμα Gemini βασίστηκε σε πυραύλους τύπου Τιτάνας ΙΙ.

Οι εξέδρες των συγκροτημάτων LC-34 και LC-37 ήταν οι πρώτες καθαρά διαστημικές εξέδρες της NASA και χρησιμοποιήθηκαν για τις πτήσεις των αποστολών Saturn/Apollo.

Εκείνη την εποχή άρχισε να χτίζεται και το συγκρότημα εκτοξεύσεων LC-39, στο οποίο όμως από τις προγραμματισμένες τρεις εξέδρες μόνο οι δυο αποπερατώθηκαν, για τους πυραύλους Saturn V.

Τραγικό ήταν το δυστύχημα του δοκιμαστικού πυραύλου Apollo 1 στις 27 Ιανουαρίου 1967, που οδήγησε στον θάνατο του πληρώματος (Virgil Grissom, Edward White και Roger Chaffee).

Από την εξέδρα του LC-34 ξεκίνησε στις 11 Οκτωβρίου 1968 η πρώτη επανδρωμένη αποστολή, η Apollo 7. Στις 16 Ιουλίου 1969 ακολούθησε η εκτόξευση από την εξέδρα LC-39A του πυραύλου Apollo 11 με την επανδρωμένη πτήση για την σελήνη και την προσσελήνωση.

Το πρόγραμμα του διαστημικού λεωφορείου ξεκίνησε στις 12 Απριλίου 1981 με την εκτόξευση του Κολούμπια από την εξέδρα LC-39A.

Στίς 28 Ιανουαρίου 1986 συνέβη άλλο ένα τραγικό ατύχημα, αφού στην εκκίνηση της αποστολής STS-51-L και στο 73ο δευτερόλεπτο της εκτόξευσης από την εξέδρα LC-39B εξερράγη το Challenger, και όλο το πλήρωμα βρήκε τον θάνατο.