«Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει παιδί που σκαρφαλώνει ανάποδα την τσουλήθρα»: Ο Δ. Καμπουράκης σχολιάζει τις κυβερνητικές επιλογές πριν τις κάλπες

Ξέρετε τι μου θυμίζει ο Σύριζα αυτή την περίοδο; Κάτι πεισματάρικα παιδάκια που τα πάνε οι γονείς τους στα water parks να παίξουν κι αυτά προσπαθούν να σκαρφαλώσουν ανάποδα τις θηριώδεις νεροτσουλήθρες. Παλεύουν δίχως αποτέλεσμα με το νερό που κατεβαίνει φουριόζικα και με την γλιστερή ανηφόρα, ως την στιγμή που τα εγκαταλείπουν οι δυνάμεις τους ή μέχρι να κατέβει κάποιο τσούρμο από άλλα παιδιά και να τα παρασύρει τελειωτικά στην κολύμπα του νερού.

Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης στο marketnews.gr

Δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το πείσμα τους, δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την εσωτερική τους μανία γι αυτό που επιδιώκουν, όμως δεν τα λες και πανέξυπνα. Έχει βέβαια μια κάποια γοητεία η επιδίωξη του αδύνατου, όμως από ένα σημείο και πέρα καταλήγει μια γραφική διαδικασία που κουράζει ακόμα κι αυτόν που την βλέπει, πόσο μάλλον αυτόν που την επιχειρεί.

Ο Σύριζα λοιπόν και ο Αλέξης, εδώ και πολλούς μήνες παλεύουν με αγκομαχητά ν’ ανέβουν ανάποδα την εκλογική τσουλήθρα, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται συνεχώς στο ίδιο ακριβώς σημείο. Στο οικονομικό πεδίο μοιράζουν επιδόματα, τάζουν διορισμούς, δημιουργούν νέες θέσεις στο δημόσιο, επιστρέφουν αναδρομικά, κάνουν αυξήσεις στο δημόσιο από την πίσω πόρτα, διατάζουν τους ιδιώτες να ανεβάσουν τους μισθούς των υπαλλήλων τους.

Στο πολιτικό πεδίο, διαλύουν κόμματα, χτίζουν γέφυρες με χώρους που παλιότερα σιχαίνονταν, ανοίγουν τις πόρτες τους σε όποιον πολιτικό γυρολόγο υπάρχει δίχως το παραμικρό πολιτικό face control, διευρύνονται προς δεξιά και αριστερά χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, δοξάζουν τον Έβο Μοράλες και παράλληλα την αμερικάνικη πολιτική. Κάνουν δημοσκοπήσεις με το τσουβάλι για να δουν που βρίσκονται, αλλά παραλλήλως τις καταγγέλλουν ονομάζοντας απατεώνες τους δημοσκόπους.

Παρά ταύτα, είν’ οι προσπάθειες των (μάταιες) σαν των Τρώων, που έγραφε και ο Καβάφης. Ένα-ένα τα κύματα των παροχών και των υποσχέσεων σπάνε πάνω σ’ έναν τοίχο λαϊκής αδιαφορίας, πάνω σ’ έναν παγιωμένο πια συσχετισμό δυνάμεων. Το μόνο λαϊκό συναίσθημα που είναι πλέον εμφανές, είναι η αδημονία να τους δουν να αποχωρούν από την εξουσία. Μπορεί ο καθένας να έχει άλλο πράγμα για την διάδοχη κατάσταση, όμως όλοι ομονοούν στην διάθεση να τους δουν να κάθονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσκόπος, ούτε ένας πολιτικός επιστήμονας, ούτε ένας εχέφρων άνθρωπος, που μπορεί ειλικρινά να ισχυριστεί ότι η πρώτη θέση παίζεται, όποτε κι αν ο Αλέξης κάνει εκλογές.

Το κρίσιμο σημείο είναι αυτό κι όχι η τελική διαφορά των δύο, πάνω στην οποία ερίζουν οι δημοσκοπήσεις. Αυτός που θα τον πάρει η κατηφόρα, δεν μπορεί να υπολογίσει πόση θα είναι η τελική απόσταση του από τον πρώτο. Αυτό θα διαμορφωθεί τις τελευταίες βδομάδες και θα φανεί στην κάλπη.