Η Πάρος αλλιώς είναι μοναδική: με πεζοπορίες, πικνίκ, γιόγκα, μασάζ, αγροικολογία - Ανακαλύψτε την τώρα (φώτο)

Ένα από τα ωραιότερα νησιά των Κυκλάδων, αλλά και της χώρας, είναι η Πάρος και σε περίπτωση, που δεν το γνωρίζατε, μπορείτε να κάνετε αποτοξίνωση με γιόγκα, βαθύ μασάζ, πεζοπορίες σε ανθισμένα λιβάδια και μαθήματα κεραμικής για αρχαρίους.

Στο νησί υπάρχει μια κατσίκα που λέγεται Ακρόπολη. Ζει στις Κολυμπήθρες, στο Κτήμα Πεtra, και παρά το προχωρημένο της ηλικίας της είναι έγκυος. Ο Φοίβος ο τράγος, η Μαρία το πρόβατο, άλλες δύο κατσίκες, που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους, και μερικές κότες είναι τα κύρια ζώα του κτήματος. Η φάρμα Πεtra στις Κολυμπήθρες είναι το στοίχημα του 29χρονου Ελληνοβρετανού αγρότη Άλκη Downward, που αντί για την πολιτική επιστήμη που σπούδασε στην Ουάσιγκτον προτίμησε να ασχοληθεί με την αγροοικολογία, τις πεζούλες και τις άνυδρες καλλιέργειες. «Όσο ζούσα στην Αμερική, δούλευα ως εθελοντής σε αστικούς λαχανόκηπους. Είδα ότι μου άρεσε πολύ και ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη γεωργία». Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έκανε μεταπτυχιακό για την αειφόρο γεωργία στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων και πλέον ζει μόνιμα στην Πάρο.

Ασχολείται με δύο κτήματα, ένα στις Λεύκες (50 στρεμμάτων) κι ένα στις Κολυμπήθρες (20 στρεμμάτων), όπου τον συναντάμε και μας μιλάει για οικιακό κομπόστ, σκάψιμο και συγκομιδή, φασκόμηλο, θυμάρι και φυσικά κάππαρη, τη μεγάλη του αγάπη, την οποία συγκαλλιεργεί μαζί με τη ρίγανη κατά μήκος των ξερολιθιών. Στο φόντο η θάλασσα, το νησάκι της Αγίας Καλής και η Νάουσα. Στο μπαλκόνι, ένας δίσκος με τοματίνια, κάππαρη, ελιές και τυρί μάς περιμένει για γευσιγνωσία μετά την περιήγηση στο χωράφι.

Η Πάρος είναι πολύ διαφορετική σε αυτό το ταξίδι. Δεν έχει, όπως συνήθως, μπαρ, ξενύχτι, βότκα, πονοκέφαλο, αναζήτηση ταξί τα ξημερώματα, κολατσιό το χάραμα. Αποφασίσαμε να μην την αφήσουμε να μας γεμίσει τοξίνες, αντίθετα να μας αποτοξινώσει. Η επίσκεψη στην Πεtra ήταν μια καλή στάση σε αυτή τη λογική. Όπως και το Καμάρανθο, ένα οργανικό κτήμα που εμπνέεται από τις αρχές της περμακουλτούρας (διαθέτει ακόμα και κομποστική τουαλέτα με πριονίδι). Είναι ονειρεμένη φάρμα το Καμάρανθο, με τις ακακίες, τις ροδιές και τις συκιές, τα θρούμπια, τα φασκόμηλα, τις μαντζουράνες και τα κρίταμα, πάνω στα οποία έχουν προσκολληθεί μωρά σαλιγκάρια.

Μοσχομυρωδάτη είναι η κρητική ρίγανη, που έχει προσαρμοστεί καλύτερα στο περιβάλλον από τη βορειοελλαδίτικη. Φουντωτές οι μπανανιές στο θερμοκήπιο, το οποίο αποτελεί ορμητήριο για ένα ασυνήθιστο πρόγευμα. Με οδηγό τον Μιχάλη, που δουλεύει στο κτήμα, δοκιμάζουμε φυσαλίδες (ένα γλυκόπικρο φρούτο με περίεργη γεύση), kale, φυλλαράκια και άνθη καπουτσίνου. Το τσιμπούσι συνεχίζεται, πιο επίσημα, στο κιόσκι, με σούμα, ψωμί και μυρωδάτες κορωνέικες ελιές.

Γιόγκα, μασάζ, detox

Πάρος στα μέσα του Απρίλη, μετά την ασταμάτητη φετινή βροχή, είναι μια αποκάλυψη. Καταπράσινη σαν επαρχία της Ελβετίας, με απέραντα μαργαριταροχώραφα και πελώριες αγελάδες με μαύρες βούλες, που σε αγριοκοιτάζουν μουγκανίζοντας. Με παρατημένους μύλους στις κορυφές των λόφων, αλώνια και ξεχασμένα πατητήρια. Ο Χριστόφορος, από το Paros Hikes, αναλαμβάνει να μας κάνει μια τετράωρη βόλτα γύρω από το χωριό Λεύκες. Η αφήγηση ξεκινάει με ιστορικό προσανατολισμό (οι πειρατές, οι Λευκιανοί με καταγωγή από την Κρήτη, το –στρωμένο με μάρμαρο και γνεύσιο– βυζαντινό μονοπάτι, κ.ο.κ.).

Σύντομα, όμως, η βοτανική παίρνει προβάδισμα και συζητάμε για όσα βλέπουμε γύρω μας. Για τον άρκευθο, που μυρίζει σαν τζιν και στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική χρησιμοποιείται ως δοκάρι σκεπής, και για τη λαδανιά με τις επουλωτικές ιδιότητες, την οποία ο θεός Άρης ήθελε να τη δίνει στους πολεμιστές και η Αφροδίτη στις γυναίκες με δυσμηνόρροια. Για το τεύκριο πόλιο, που καθαρίζει το ουροποιητικό σύστημα, και για την πιπιλιά, το νέκταρ της οποίας πιπιλάμε, όπως κάνουν τα Παριανόπουλα. Λίγη προσοχή θέλει μόνο να μην πατήσουμε τις ροζ ορχιδέες που έχουν φυτρώσει εδώ κι εκεί, σύμφωνα με τη kathimerini.gr.

Περνάει γρήγορα η ώρα με το περπάτημα. Ο καιρός είναι εντελώς αλλοπρόσαλλος, σαν κακομαθημένο παιδάκι που τη μία φωτίζει και την άλλη σκοτεινιάζει, για να σου κάνει μούτρα. Αποχαιρετούμε τον Χριστόφορο, αφήνουμε τις λαγκαδιές και τις Λεύκες και πάμε προς τη Σάντα Μαρία, για να γνωρίσουμε μια εκπρόσωπο της πλέον ευφορικής δραστηριότητας ενός ταξιδιού ευεξίας.

Η Σάσυ Χασομέρη είναι δασκάλα γιόγκα και ψυχή του Okreblue, ενός ολοκληρωμένου κέντρου για τους φίλους της γιόγκα. Εκτός από τα μαθήματα που φιλοξενεί, το Okreblue προσφέρει μασάζ, έχει δωμάτια για διαμονή και ένα εστιατόριο για όσους αγαπούν τη χορτοφαγική και vegan κουζίνα. Επικεφαλής είναι ο Suresh, που μαγειρεύει ινδικές συνταγές με επιρροές από τη Μεσόγειο και το ανάποδο (π.χ. paneer tikka masala με μανούρα ή vegetarian μουσακά). Μην αναρωτιέστε πώς ένας Ινδός βρέθηκε πάνω από τα καζάνια μιας παριανής κουζίνας.

Το συγκεκριμένο νησί είναι γεμάτο μεταναστευτικά «πουλιά» σαν τον Suresh. Ιάπωνες, Ισραηλινοί, Ισπανοί, Γερμανοί και (άπειροι) Γάλλοι έχουν κάνει την Πάρο προορισμό ζωής. Η χαλαρότητα των Παριανών και ο εύκολος χαρακτήρας τους σίγουρα έχουν βάλει το χέρι τους για να δημιουργηθεί αυτή η διευρυμένη κοσμοπολίτικη κοινότητα, που σε μεγάλο βαθμό φωλιάζει εκτός Παροικιάς και Νάουσας, σε λιγότερο κεντρικούς οικισμούς.

Πίσω στη Σάσυ και στη γιόγκα. Απλώνουμε τα στρώματα στη shala και ξεκινάμε. Πάνω σκύλος, κάτω σκύλος, δεντράκι, πολεμιστής. Αναπνοή από το αριστερό ρουθούνι, εκπνοή από το δεξί. Το δάχτυλο στο τρίτο μάτι. Οι συμμαθήτριες είναι πιο προχωρημένες από εμένα, αλλά η Σάσυ κάνει το μάθημα προσιτό για όλους. Κλείνουμε με το κεφάλι σε ένα όργανο σαν σκαμπό, σηκώνοντας τα πόδια σε κατακόρυφο, όπως οι πεπειραμένοι γιόγκι.

Και μετά; Μετά έχει μασάζ κοντά στον Αμπελά. Στο Tao’s, ένα κέντρο που μοιάζει αρκετά στο ύφος με το Okreblue. Η Εβίτα από την Τσεχία είναι μία από τις καλύτερες θεραπεύτριές τους, μου λένε, και έτσι είναι. Κάνει ένα βαθύ μασάζ («deep body work»), που διαρκεί μιάμιση ώρα και στόχο έχει να απαλύνει τους πόνους που προέρχονται από τραυματισμούς, στρες ή παιδικά τραύματα και οι οποίοι έχουν «αποθηκευτεί» επί χρόνια σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος. Οι υπερορθόδοξοι οπαδοί του Διαφωτισμού που «δεν πιστεύουν σε αυτά» και αναγνωρίζουν ως μοναδικό εργαλείο αυτογνωσίας την ορθή σκέψη πρέπει να το δοκιμάσουν οπωσδήποτε. Γιατί αυτού του τύπου το μασάζ απαιτεί αρκετή σκέψη.

Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος, να ακολουθείς με το μυαλό σου τις κινήσεις του θεραπευτή, να αναπνέεις προς την πλευρά που σου υποδεικνύει, να αντιλαμβάνεσαι πού βρίσκονται θαμμένοι οι πόνοι, έτσι ώστε να τους αποβάλεις. Όσο πιο συμφιλιωμένος είσαι με την τρωτότητά σου, τόσο πιο επιτυχημένο θα είναι το μασάζ. Κι όταν πια τελειώσει και βγεις από το δωμάτιο, θα είσαι ψηλότερος, ελαφρύτερος, χαμογελαστός και με ευθυγραμμισμένη την πλάτη.

Άγρια ζώα και κεραμική

Η θεραπεία είναι βασικό κομμάτι ενός ταξιδιού ευεξίας, είτε τη δέχεσαι είτε βλέπεις να προσφέρεται σε κάποιον άλλο. Αυτό κάνουν και στην Αλκυόνη: θεραπεύουν. Είναι συγκινητικό το πώς οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου άγριων ζώων, μαζί με εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο, φροντίζουν τους μονόφτερους γλάρους ή το πώς γίνεται η σταδιακή απελευθέρωση ενός γκιώνη (του ανοίγουν ένα παράθυρο, για να μπαινοβγαίνει στον κλωβό και να τρώει φαγητό, μέχρι να είναι έτοιμος να βγει πάλι στη φύση). Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι άνθρωποι και πουλιά μοιάζουμε. Όπως ο άνθρωπος νιώθει στρες, έτσι και το πουλί αγχώνεται, σε σημείο που, απ’ ό,τι μας λέει ο διευθυντής της Αλκυόνης, Μάριος Φουρνάρης, «το άγχος μπορεί να το σκοτώσει πιο γρήγορα από το ίδιο το τραύμα». Γι’ αυτό και μια επίσκεψη στην Αλκυόνη, στις Καμάρες, δεν είναι επίσκεψη σε ζωολογικό κήπο.

Αν θέλει κανείς, μπορεί να περάσει για να παρακολουθήσει ένα βίντεο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και πιθανόν να μπορέσει να δει τα μακροχρόνια ανάπηρα πουλιά που δεν ενοχλούνται πια από τους ανθρώπους. Οι τυχεροί ίσως πετύχουν και μια απελευθέρωση, όπως αυτή που είδαμε εμείς, με την Άνια από την Ουκρανία να βοηθά έναν πανέμορφο μαυροπετρίτη να επιστρέψει στη φύση.

Φεύγοντας από εδώ, έχεις εισπράξει όλη τη ρομαντική ενέργεια των ανθρώπων που ασχολούνται με την ίαση των άγριων ζώων. Η φιλοσοφία τους έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν της Στέλλας, Ισπανογαλλίδας που ζει με τον σύντροφό της μόνιμα στην Πάρο. Ενθουσιώδης, πολυταξιδεμένη, ιδεαλίστρια και ταυτόχρονα πρακτική, η Στέλλα έχει δημιουργήσει μια ομάδα στο facebook με τίτλο «Βιώσιμη διαβίωση στην Πάρο», όπου ποστάρει πληροφορίες και συμβουλές που υποστηρίζουν το κίνημα zero waste (μηδενικά απορρίμματα) και γενικά την αειφορία.

Δεν χρησιμοποιεί πλαστικές σακούλες, αγοράζει τα ζαρζαβατικά, το τυρί και τις ελιές της χύμα, βάζοντάς τα σε δικά της σκεύη, αρνείται να πάρει καλαμάκι, κυκλοφορεί με τη δική της κούπα καφέ. Μέσω της ομάδας στο facebook και ενός site που θα λανσαριστεί σύντομα, προσφέρει έναν πολύ καλό οικολογικό οδηγό για ντόπιους και τουρίστες, με εύκολες λύσεις που κάνουν τη διαφορά.

Μετά τη Στέλλα, φτάνουμε στην τελευταία στάση του ταξιδιού: στην Κιβωτό του Νώε ή –πιο σωστά– στο Noe Ceramics, εργαστήριο κεραμικής του Ελληνοελβετού Πέτρου Wolff στο Άσπρο Χωριό, το οποίο είναι ανοιχτό, για να δοκιμάσει όποιος θέλει τις δυνάμεις του στον τροχό. Μπορείς να κατεβείς τη σκαλίτσα και, αφού χαιρετήσεις τη σύζυγό του, να βάλεις την ποδιά, να σταθείς όρθιος πίσω από τον τροχό ακουμπώντας την πλάτη σε μια σανίδα και να μάθεις πώς οι μπάλες του πηλού, που μοιάζουν με χοντρούς άψητους κεφτέδες, μετατρέπονται σε κούπες, πιάτα και κανάτια.

Πρώτα πετάς με δύναμη τον πηλό, πατάς το γκάζι και προσπαθείς να τον κεντράρεις. Τον νερώνεις, του κάνεις μια τρύπα με το δάχτυλο και σιγά σιγά διαμορφώνεις με τα δύο χέρια το σκεύος της επιλογής σου. Ένα ποτήρι, μια πιατέλα, ένα διακοσμητικό ψαράκι, μια αλατιέρα σε σχήμα αχινού ή απλώς μια άμορφη μάζα που θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως ναΐφ έργο αφηρημένης τέχνης, όμως είναι το άτσαλο κεραμικό ενός αρχαρίου. Σε κάθε περίπτωση, το να λασπώσεις τα χέρια σου για να δημιουργήσεις ένα αντικείμενο χρησιμοποιώντας πηλό και τροχό είναι συναρπαστικό – και αναπάντεχα αγχολυτικό, σύμφωνα με τη kathimerini.gr και την Ελευθερία Αλαβάνου.

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΕΥΕΞΙΑΣ

Δύο βόλτες που αξίζει να βάλετε στο πρόγραμμά σας είναι στους Αγίους Πάντες (εκκλησάκι στο ψηλότερο σημείο του νησιού, απ’ όπου θα απολαύσετε ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα ατενίζοντας από ψηλά τις πεζούλες) και στο Πάρκο Πάρου. Το τελευταίο απλώνεται σε έκταση 800 στρεμμάτων και είναι κατάλληλο για οικοαποδράσεις. Έχει σηματοδοτημένα μονοπάτια 7 χλμ. που προσφέρονται και για οικογένειες, την οργανωμένη παραλία Μοναστήρι, υπαίθριο θεατράκι, θερινό σινεμά με δωρεάν είσοδο, μια μικρή έκθεση για τα Ορλωφικά και το μοναστήρι του Αϊ-Γιάννη του Δέτη (γιορτάζει στις 29/8), η στέγη του οποίου αποτελεί ιδανική βάση για πικνίκ. Στο πάρκο απαγορεύονται το κυνήγι, η βόσκηση, η δόμηση και τα μηχανοκίνητα, ενώ είναι στα σπάργανα ένας όμορφος βοτανικός κήπος με φυτά του Αιγαίου και των Κυκλάδων.

Πηγή φωτογραφιών: Νικόλας Μάστορας