Ο Λιουσούφ από το Μπαγκλαντές άνοιξε εστιατοριάκι στην Αχαρνών με πόστερ από την Σαντορίνη αλλά & την πατρίδα του (φωτο)

Το κάποτε σημαίνει μέχρι πριν από ένα χρόνο, το για πόσο πάνω από 50 χρόνια ο κύριος Χρήστος κρατούσε ανοιχτό εφτά μέρες την εβδομάδα από το πρωί έως πολύ αργά το βράδυ την μικρή του Mέλισσα, μάλιστα επειδή Μέλισσα βρισκόταν δίπλα στο σπίτι της μητέρας μου.

Το επισκεπτόμουν και εγώ τακτικά, κάποια στιγμή μάλιστα έγραψα και ένα μικρό άρθρο για την Μέλισσα. Την πρόλαβα λοιπόν όπως ήταν με τις φωτογραφίες που θα δείτε σε αυτό το άρθρο που είχα ανεβάσει στο eirinika πριν από μερικά χρόνια.

Σε αυτή τη γειτονιά όλα άλλαξαν τα τελευταία χρόνια. Στην αρχή ήρθαν πολλοί Αλβανοί μετανάστες, οι περισσότεροι εξ’αυτών πολύ γρήγορα ενσωματώθηκαν στην τοπική κοινωνία ακολούθησαν οι Πολωνοί, κάποιοι Ρώσοι και οι άλλοι από διαφορετικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Τα τελευταία χρόνια όμως, η περιοχή κατακλύστηκε από Πακιστανούς από το Μπαγκλαντές και κάποιους Αφρικανούς ορισμένοι εξ’αυτών παρέμειναν στην γειτονιά έγιναν νοικοκυραίοι άνοιξαν τα μαγαζιά τους.

Τα εμπορικά τους και σιγά-σιγά η περιοχή άρχισε να μοιάζει σαν πολλές περιοχές μεγαλουπόλεων της Ευρώπης όπου οι ντόπιοι και στην προκειμένη περίπτωση οι Αθηναίοι, αντικαθίστανται από ξένους.

Στο ενδιάμεσο, για να μην τα ωραιοποιώ, υπήρξαν πολλές δύσκολες στιγμές για τους κατοίκους της περιοχής.

Αυτό συνέβη όταν εκατοντάδες για να μην πω χιλιάδες πρόσφυγες κατέφθαναν στην Αθήνα μην έχοντας που να μείνουν, μην έχοντας που να κοιμηθούν, να φάνε, παράνομοι χωρίς βίζες ή χωρίς λεφτά. Έτσι η περιοχή έζησε και εποχές με εμπόριο ναρκωτικών και με άλλες παραβατικές συμπεριφορές ανθρώπων που είτε από ανάγκη είτε γιατί έτσι ήταν αλλοίωσαν την φυσιογνωμία της περιοχής.

Αυτό κράτησε κάποια χρόνια.

Εν τω μεταξύ όμως, εκείνοι που ήθελαν και ήταν αποφασισμένοι να μείνουν να γίνουν μόνιμοι και νόμιμοι φρόντιζαν λίγο-λίγο με υπομονή και επιμονή να αποκτούν ταυτότητα έτσι και ο Λιουσούφ, ένας έξυπνος Μπαγκλαντεσιανός.

Ο οποίος αρχικά αγόρασε το περίπτερο έξω από την παλιά Μέλισσα, όταν ο κύριος Χρήστος αποφάσισε να αφήσει το ζαχαροπλαστεία και που με μεγάλη χαρά, όπως μου είπε σήμερα και με πολλές ευχές το παρέδωσε στον Λιουσούφ.

Εκείνος επί 13 μήνες έβαλε τα δυνατά του για να το κάνει καινούργιο να αλλάξει τη φυσιογνωμία του να το μετατρέψει σε ένα σύγχρονο μικρό εστιατόριο με όνομα από την πατρίδα του, αλλά με δύο τεράστια πόστερ μέσα και από τις δύο πατρίδες του το Μπαγκλαντές και την Σαντορίνη, διάλεξα την Σαντορίνη γιατί είναι το νησί.

Που ονειρευόμαστε όλοι πεντακάθαρο δοκίμασα όσα περισσότερα φαγητά μπόρεσα ολόφρεσκα, πεντανόστιμα, διαφορετικά, εξωτικά, λίγο καυτερά ή πιπεράτα με μπαχαρικά. «Σε σας τους Έλληνες πελάτες μου βάζω λίγα μπαχαρικά γιατί δεν είστε συνηθισμένοι, στους δικούς μας όμως του δίνω και καταλαβαίνει», μου είπε ο Λιουσούφ σε άπταιστα Ελληνικά, ειλικρινά αισθάνθηκα πολύ όμορφα μέσα σ’ αυτό το μικρό εστιατοριακί της οδού Αχαρνών 33. Ανεπιφύλακτα θα σας πρότεινα να πάτε να φάτε με την παρέα σας, έχει μόλις πέντε ή έξι τραπέζια.