Το καλύτερο άρθρο γιατί "στέρεψε" το "Ποτάμι" & πόσο σε τι έφταιξε ο Σταύρος Θεοδωράκης το έγραψε η Ρέα Βιτάλη!

Μας κυνηγάνε πολλές κατάρες. Στα best off μας είναι η απαξιωτική ακύρωση κάθε βήματος προόδου του προηγούμενου από τον επόμενο. Κτίζουμε-γκρεμίζουμε. Χωρίς τίποτα ενδιαμέσως αυτής της ακραίας ταλάντωσης. Όπως τα παιδιά κτίζουν πυργάκια στην άμμο.  Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψιν πόσο ΜΗ δεκτικοί ήμαστε σε κάθε είδους αλλαγή, το να ακυρώνεις τον αγώνα που έκανε ο πριν από σένα είναι έως και ιερόσυλο.

Γράφει η Ρέα Βιτάλη στο protagon.gr

Να δώσω παραδείγματα; Αναστάσιος Πεπονής και ο αγώνας του για να καθιερωθούν οι προσλήψεις στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ. Πόσο νοιάστηκε για την αξιοπρέπεια του πολιτικού κόσμου αλλά και την αξιοποίηση χιλιάδων εργατοωρών για ρουσφέτια! Για να το αντιληφθείτε καλύτερα…Ποιος ποτέ ζήτησε ρουσφέτι για να μπει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο παρακάμπτοντας τις εξετάσεις; Δεν γίνεται. Έτσι θα συνέβαινε και με τις προσλήψεις, αν οι επόμενοι δεν μηχανεύονταν κάθε λογής παραθυράκια.

Ο Πεπονής, για την ιστορία, ούτε καν ξανα-ψηφίστηκε από τους πολίτες.

Σκεφτείτε τον αγώνα της Μ. Γιαννάκου για να καθιερωθεί το αυτονόητο, δηλαδή η βάση του 10! Ακυρώθηκε από την επόμενη υπουργό Διαμαντοπούλου, η οποία ωστόσο έστησε ένα εξαιρετικό σύστημα με έμφαση και στην αριστεία, του οποίου όμως άρχισε το ξήλωμα ο επόμενος υπουργός κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να το τερματίσουν οι υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ. Κορδέλες η Παιδεία!

Θέλετε κι άλλο; Ο Παπακωνσταντίνου, υπουργός Οικονομικών ΠΑΣΟΚ (Γεώργιος Παπανδρέου) μας εξοικείωσε με το να απαιτούμε αποδείξεις, με δέλεαρ την ανταποδοτικότητα. Όλοι αίφνης, θυμάστε; Αντί να σκοτωνόμαστε ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό (ελληνικό large χούι) σκοτωνόμασταν να λάβουμε την απόδειξη.

Άρα να παταχθεί η μάστιγα, μικροφοροδιαφυγή κ.λ.π, Πάνω που το εμπεδώναμε, έρχεται ο επόμενος και μας βρίσκει με κουτιά με αποδείξεις, που δεν ξέραμε τι να τις κάνουμε. Και το τερματίζει και ο αντιπολιτευόμενος τότε Αλέξης με την προτροπή «Δεν πληρώνω», για να καταλήξουμε στον Αλέξη Πρωθυπουργό πια, που μας γδέρνουν οι φόροι, δημεύοντας κόπους και περιουσίες, εξαναγκάζοντας μας στο αδιέξοδο στίγμα του χρεωμένου, χωρίς αύριο ανάκαμψης.

Και με τον ΦΠΑ στα ουράνια ώστε να εμπλεκόμαστε σε «διαπραγματεύσεις» του τύπου: «Αν στα δώσω μαύρα, πόσο θα μου το αφήσεις;». Ήτοι, πληρώστε όσοι κορόιδα δεν δύναστε να φοροδιαφύγετε, για όσους μπορούν μια χαρά…Τέλμα στην αιωνιότητα! Αγώνας άγονος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης έστησε ένα κόμμα, το Ποτάμι. Ήταν τη σωστή ώρα, στο σωστό σημείο. Όταν όλοι είχαμε θυμό για τα υπάρχοντα κόμματα και αναζητούσαμε διέξοδο. Και χωριστήκαμε θυμωμένοι από θυμωμένους.

Έχει ποιότητες και ποιότητες ο θυμός. Εχει αυτούς που θέλουν να προχωρήσουν σε εξυγίανση των «άρρωστων» στατικών παθογενειών, έχει και αυτούς που θέλουν, ως πεισμωμένα παιδιά, να έχουν ό,τι είχαν σαν να μην έχει μεσολαβήσει καμία γνώση.

Έχει ανοιχτόμυαλους και ανοιχτόματους, έχει και κατ΄επιλογή τυφλούς. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, γνωστός τοις πάσι ως αυτοδημιούργητος, εργατικός, επιτυχημένος, πολυτάλαντος επιχειρηματικά, δημοφιλής άνθρωπος. Που είχε δοκιμαστεί και στο καμίνι της εποχής του Χρηματιστηρίου και δεν είχε χάσει βήμα, δεν είχε λάβει δάνεια, δεν είχε χτίσει βίλες με ασανσέρ για το αυτοκίνητό του.

Γνώριζε στο πετσί της τσέπης του το ΙΚΑ, τις εισφορές, εισπράξεις, έσοδα-έξοδα, ζημίες, κέρδη. Είχε κέρδη. Σε ό,τι καταπιάστηκε. Κυρίως είχε μέτρο. Και άφησε τις σταθερές, χωρίς να κρατήσει μισάνοιχτες πόρτες. Και κύλησε στην πολιτική. Πόσους αντίστοιχους έχει η πολιτική σκηνή;

Μαθημένος στη δουλειά καβάλησε ένα φορτηγάκι και γύρισε όλη την Ελλάδα επιζητώντας τη συνομιλία με τους πολίτες, μάτι με μάτι. Δεν λειτούργησε ως χαμογελαστός περιφερόμενος σε λαϊκές και μνημόσυνα και γιορτές με σαχλοκουβέντες του δευτερολέπτου και χτυπήματα στην πλάτη.

Ήταν έως και γραφικός (στους γραφικούς….) να αναλύει σε μικροακροατήρια. Να μιλάει και να ακούει. Κοντά του συνασπίστηκαν, στην πλειοψηφία τους, ένα σωρό άνθρωποι εργαζόμενοι, δημιουργικοί, πολιτικά όντα επί της ουσίας, όχι εμπλεκόμενα στην στενή πολιτική σκηνή.

Δεν αναζητούσαν αποκατάσταση αλλά ήθελαν να προσφέρουν, είχαν αντίληψη ότι δεν πάει άλλο και το έπαιρναν πάνω τους, μέσα τους, το χρεώνονταν. Είχαν τον ενθουσιασμό του ανθρώπου μπροστά σε καθαρό χαρτί. Όχι κόμματα με παρελθόντα φαντάσματα σε ντουλάπες, που αναγκάζονται σε πολιτικάντικους ελιγμούς ή που κάνουν τα στραβά μάτια για στελέχη-γραμμάτια, που -και καλά- έχουν «ιστορία»…. Μαύροι «παράγοντες!

Που περιφέρουν τη αχρηστία, τον νεποτισμό και τη μουγκαμάρα τους. Τι να λέμε; Συνεννοούμαστε.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ενώ είχε όλα τα καλά στα χέρια του έπρεπε να απολογείται για τα πιο γελοία. Αν είναι άνθρωπος του Μπόμπολα ενώ δούλευε στις επιχειρήσεις του Μπόμπολα.

Τελικά τι λέτε; Ήταν; Γατάκια, που δεν αφήσατε τακίμι για τακίμι με το κεφάλαιο! Αριστεροί της φθήνιας, του εξουσιαστικού νεοπλουτισμού!

Να  θυμίσω και κάτι άλλο που δείχνει αξίες; Ο Σταύρος Θεοδωράκης με το που παρουσιάστηκε πρόβλημα στην υγεία του, χωρίς να χρονοτριβήσει δευτερόλεπτο —επιτρέψτε μου την κρίση… Με σχεδόν απάνθρωπη βιασύνη— ενημέρωσε, με ασυνήθη για τα μέρη μας σοβαρότητα, υπευθυνότητα και εντιμότητα, το «σύμπαν» όλο, για το τι του συμβαίνει και δεν ξανααναφέρθηκε, αν και αγωνίζεται.

Τι τελικά πήγε στραβά με τον Αρχηγό Θεοδωράκη; Μπορεί η απέραντη ανασφάλειά του. Μπορεί ο συγκεντρωτισμός του. (Σε έναν χώρο βέβαια που δεν εμπιστεύεσαι ούτε το χέρι σου).

Η αγωνία του, ενώ είχε όλα τα στοιχεία αυτονομίας, να ενωθεί με κάποιον. Ακόμα και με τον «εχθρό» ΣΥΡΙΖΑ; Τόσο φλερτ με όλους; Το κόμμα δεν είναι κονσομασιόν να περάσεις απ΄όλα τα τραπέζια. Ενώ μάλιστα, την ίδια στιγμή απαξιώνεις κάθε πολιτικό-μονάδα.

Δεν είναι χαζό να μη διακρίνεις τις εξαιρέσεις της πολιτικής σκηνής, ώστε να συνεργαστείς, αφού κι εσύ μια εξαίρεση της δημοσιογραφίας είσαι; Τόσο χαμένος στη μετάφραση με τους ψηφοφόρους του; Είναι δυνατόν ο υποστηρικτής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της ελεύθερης οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, να φλερτάρει ακόμα και με τον απόλυτο λαϊκιστή, τον Μαδουρολάτρη;

Ποτέ δεν θα χωνέψω, πώς τα κατάφερε στα δύσκολα, δηλαδή να στήσεις κόμμα με τόσο ποιοτικούς υποστηρικτές και πώς τελικά πνίγηκε στα εύκολα, δηλαδή στην κατανόηση ότι πρέπει να παραμένεις ανεξάρτητος και «ολιγαρκής»! Μόνο τα βρέφη και οι λαϊκιστές του κερατά σηκώνουν μπόι όπως τα μωρά! Εδώ «μας» έκανε κουμάντο ένας Καμμένος…

Τι νόημα είχαν τα μεγαλοπιάσματα του Θεοδωράκη; Και τι την ήθελε την «ποιότητα», αν σκοπό είχε κομματικό αλισβερίσι με ΣΥΡΙΖΑ ή παλαιό ΠΑΣΟΚ; Γεμάτος ο κόσμος Κουντουράδες! Δεν είχε ο τόπος απελπισμένους δανειολήπτες, που να θέλουν να τρουπώσουν στην πολιτική για να σώσουν τα άσωστά τους;

 Για να μη φλυαρούμε, το στοίχημα χάθηκε και η ευκαιρία για έναν κεντρώο, υγιή χώρο, με κατεύθυνση αξίες, αρχές, πρακτική και κοινή λογική, πάει περίπατο. Πόσο μεγάλη ήταν η φόρα, πόσο το πήδημα μικρό!

Ο Σ.Θ. αποδείχτηκε μικρότερος από αυτό που δημιούργησε. Και αν ο θυμός είναι αναντίστοιχα μεγάλος, είναι γιατί «υπέγραψε» την ακύρωση του ανιδιοτελούς ψηφοφόρου. Είναι γιατί η αποτυχία του εγχειρήματος υπαγορεύει την επιστροφή στα «καραβοτσακισμένα», που δεν ξέρεις αν πήραν ή όχι το μάθημα τους.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί διακρίνω στα πέριξ μια ανέντιμη ισοπέδωση. Στην ίδια γραμμή ο Καμμένος, ο Λεβέντης, ο Θεοδωράκης; Όλοι ίδιοι; Πάμε καλά; Πάλι από το κτίσιμο στο γκρέμισμα;

Ακόμα κι αν μηδενίσω το κοντέρ του Ποταμιού… Πάει ρε φίλε, τέλειωσε! Σιγά! Εδώ εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι! Θέλω να κρατήσω την αρχή. Από εκεί ας το πιάσει ο επόμενος. Ενός επιτυχημένου, αυτοδημιούργητου, μαχητή, εργατικού, που δεν ξιπάστηκε στη «δόξα» των σχέσεων «one night stand δημοσιογραφία-εξουσία» και που κάποια στιγμή αποφάσισε, μισοτρελά πλην αλτρουιστικά, να αντέξει να μπει στην αρένα.

Έτσι όπως φθηναίνουν κάθε μέρα, τα πάντα όλα γύρω μας, η αγωνία μου είναι, ποιος -εν πρώτοις- υγιής οργανισμός θα αντέξει να πειραματίσει τις δυνάμεις και αντοχές του στην πολιτική; Ποιος δημιουργικός θα ενταχθεί; Ας μη χρονοτριβεί ρίχνοντας ευθύνες στον Αμυρα και Ψαριανο.

Αν ο Σταύρος «διαβάζει» πού θα κατευθυνθούν πολιτικά αυτοί οι δυο, εμείς, πρώην ψηφοφόροι του, ανάποδη αγωνία είχαμε για εκείνον… Πού στην ευχή το πήγαινε;

Υ.Γ Στα περιουσιακά στοιχεία του Σταύρου είναι η μαχητικότητα και η εργατικότητα. Στα δικά μας περιουσιακά στοιχεία περιλαμβάνεται και η δική του παρακαταθήκη αποτυχίας. Να θυμάστε, η αποτυχία είναι σημαντικό εργαλείο στα χέρια εργατικών και νοημόνων. Αρκεί να αφιερώσουν χρόνο στην ανάγνωσή της.

Καλή ανάγνωση λοιπόν, τόσο σ΄εκείνον όσο και σε μας.