Ταινίες Πρώτης Προβολής: Άνδρες - και κορίτσια - έτοιμοι για όλα και ένας κλασικός Μπίλι Γουάιλντερ

Παρά την κόπωση που δείχνει το κοινό κι ενώ διανύουμε εκλογική και εξεταστική περίοδο, οι εταιρίες διανομής συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν με νέες ταινίες, ακόμη επτά κι αυτή την εβδομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το υπερηρωικό «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας» πήγε σχεδόν άπατο, ειδικά σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις, καθώς σε 142 αίθουσες έκοψε μόλις 20.000 εισιτήρια το πρώτο τριήμερο, ενώ αναλόγως πήγε και το «Γκοτζίλα» την προηγούμενη εβδομάδα.

Από τις νέες αφίξεις ξεχωρίζει η γαλλική κωμωδία «Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου», μία παραλλαγή του «Άνδρες Έτοιμοι για Όλα», ενώ μάλλον θα φύγουν ανικανοποίητοι όσοι προτιμήσουν το «Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι» ή τη συνέχεια των γνωστών ταινιών «Οι Άνδρες με τα Μαύρα». Επίσης, προβάλλεται και η επανέκδοση της κλασικής ταινίας του Μπίλι Γουάιλντερ «Μάρτυρας Κατηγορίας», ένα πραγματικό αριστούργημα, με Τσαρλς Λότον, Μάρλεν Ντίντριχ και Τάιρον Πάουερ.

«Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου»

(«Le Grand Bain») Κωμωδία, γαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Ζιλ Λελούς, με τους Γκιγιόμ Κανέ, Ματιέ Αμαλρίκ, Ζαν-Χιου Ανγκλάντ, Φιλίπ Κατρίν, Μπενουά Πελβούρντ, Βιρζινί Εφιρά, Μαρίνα Φόις κα.

Γαλλική παραλλαγή της πετυχημένης κωμωδίας «Άνδρες Έτοιμοι για Όλα», που θα χαρίσει κι αυτή με τη σειρά της πολλά γέλια, αλλά και αρκετές σκέψεις για τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, ένα φιλμ που υποστηρίζεται επαρκώς από την παρουσία μίας πρώτης σειράς πρωταγωνιστών του γαλλικού σινεμά.

Στη βρετανική ταινία, μια παρέα άνεργων ανδρών παίρνει την τολμηρή απόφαση να κάνει ένα στριπτίζ σόου για να ξεφύγει από το οικονομικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει, ενώ στο γαλλικό φιλμ μια ετερόκλητη παρέα ανδρών θέλει να ξεφύγει από τα ψυχολογικά, οικογενειακά, αλλά και οικονομικά προβλήματα μέσα από τη συμμετοχή της σε μια ερασιτεχνική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης...

«Νουρέγεφ: Το λευκό κοράκι»

(«The white crow», Aγγλία / Γαλλία, 2018) του Ρέιφ Φάινς

Μετά τον «Κοριολανό» και την «Aόρατη γυναίκα» όπου υποδύθηκε ο ίδιος τον Τσαρλς Ντίκενς, ο ουαλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρέιφ Φάινς δίνει τη δική του κινηματογραφική εκδοχή πάνω στο φαινόμενο «Ρούντολφ Νουρέγεφ», τον οποίο παρακολουθεί λίγο πριν από την αυτομόλησή του στη Δύση (στο Παρίσι το 1961). Με τη βοήθεια του χορευτή Ολεγκ Ιβένκο, ο οποίος εμφανισιακά θυμίζει πολύ τον Νουρέγεφ εκείνης της περιόδου, ο Φάινς επιδιώκει να συνθέσει το πορτρέτο μιας αντισυμβατικής, ασυμβίβαστης, υπεροπτικής και εν τέλει αγενούς ιδιοφυΐας του μπαλέτου, που ως κοινωνικό ον μόνον αντιπάθεια μπορούσε να προκαλέσει. Ακόμη και αν σε πολλές περιπτώσεις ο Νουρέγεφ είχε δίκιο που συμπεριφερόταν έτσι, το έχανε με τη συγκλονιστική απρέπειά του (αυτό τουλάχιστον βγαίνει από την ταινία). To σοβιετικό καθεστώς τού προκαλούσε ασφυξία διότι παρότι ο Νουρέγεφ δεν ήθελε καμία σχέση με την πολιτική, το κράτος δεν του επέτρεπε να ανοίξει τα φτερά του έτσι όπως ο ίδιος ήθελε.

Ο Φάινς βέβαια ούτε για αντικομμουνιστική προπαγάνδα ενδιαφέρεται, ούτε για μια αγιογραφία του Νουρέγεφ· κάτι που και να το ήθελε δεν θα μπορούσε να κάνει γιατί δείχνει ανέφικτο. Μια ευπρεπώς κινηματογραφημένη «αναπαράσταση» αυτής της συγκεκριμένης φάσης της ζωής του Νουρέγεφ (η οποία αποδείχθηκε μία από τις πιο κρίσιμες της ζωής και της καριέρας του) είναι η προτεραιότητα του σκηνοθέτη και υπηρετεί καλά το όραμά του, ιδίως σε ό,τι αφορά την αποτύπωση της ατμόσφαιρας της εποχής στο Παρίσι όπου ο Νουρέγεφ είχε κληθεί να χορέψει με τα μπαλέτα Κίροφ και τελικά αυτομόλησε. Γυρισμένη σε διάφορες γλώσσες, κυρίως αγγλικά και ρωσικά, η ταινία διακρίνεται για τη γνησιότητα της αναπαράστασης της εποχής. Μάλιστα, ο ίδιος ο Φάινς μιλά μόνον ρωσικά καθότι υποδύεται τον μέντορα και δάσκαλο του Νουρέγεφ Αλεξάντρ Πούσκιν.

«Booksmart»

(ΗΠΑ, 2019). Κομεντί της Ολίβια Γουάιλντ

Κάτι σαν flipside στην ανόητη αμερικανική τινέιτζερ κομεντί τύπου «American pie», το «Booksmart» έχει στο προσκήνιο δύο άριστες μαθήτριες (Κέιτλεν Ντέβερ και Μπίνι Φέλντσταϊν), απομονωμένες από τη σχολική τους κοινότητα ακριβώς επειδή σε όλη τη ζωή τους δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μελετούν για να γίνουν άριστες και να μπουν στα καλύτερα πανεπιστήμια. Κατά τη διάρκεια μιας νύχτας, της τελευταίας πριν από την αποφοίτηση, θα αποδείξουν ότι δεν ξέρουν να κάνουν μόνον αυτό.

Πάνω σε αυτή την ιδέα η Γουάιλντ δομεί την επανάσταση του σπασίκλα, συρράβοντας στην ουσία μια σειρά περιστατικών μέσω των οποίων τα δύο κορίτσια αναζητούν τον δρόμο για την απελευθέρωσή τους. Δεν παύουν φυσικά να είναι παιδιά που βρίσκονται σε σύγχυση (η μία κοπέλα δεν ξέρει πώς να εκφράσει την ομοφυλοφιλία της), για τα οποία, τελικά, νιώθεις κατανόηση, συμπάσχεις. Επίσης πολύ καλή η επιλογή της σκηνοθέτριας να ξεφύγει από την αρρωστημένη μανιέρα των φτηνών, χυδαίων αστείων που σχετίζονται με τις δραστηριότητες του παχέος εντέρου και αποτελούν κάτι σαν επιδημία στην αμερικανική mainstream  κωμωδία. Ωστόσο, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως λίγο καλύτερο αν η Γουάιλντ είχε προσθέσει στην ταινία μια δόση σουρεαλιστικής τρέλας, του τύπου «Μετά τα μεσάνυχτα» του Μάρτιν Σκορσέζε.

«Οι άνδρες με τα μαύρα: Παγκόσμια απειλή»

(«Men in Black: International», ΗΠΑ, 2019). Περιπέτεια φαντασίας του Φ. Γκάρι Γκρέι

Χωρίς ουσιαστικό στόρι, ή αν θέλετε με το απολύτως στοιχειώδες (μια περίληψη περισσότερο παρά ένα σενάριο), ο μύθος των «Ανδρών με τα μαύρα» συνεχίζεται προκειμένου να ανανεώσει το κοινό του το οποίο δημιουργήθηκε πριν από 22 χρόνια με τη δημιουργία της πρώτης ταινίας (αυτή είναι η τέταρτη). Νέα πρόσωπα πλέον στη θέση του Γουίλ Σμιθ και του Τόμι Λι Τζόουνς – οι πρώτοι διδάξαντες -, ο Κρις Χέμσγουορθ (ο κινηματογραφικός Θορ της Marvel) και η Τέσα Τόμσον που ως νεοσύλλεκτη στην οικογένεια των ντυμένων στο ασπρόμαυρο πρακτόρων θέλει να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό της στην υπηρεσία δίωξης των εξωγήινων στη γη. Αφεντικά τους ο Λίαμ Νίσον και η Εμα Τόμσον που περιφέρονται στην ταινία χωρίς στην ουσία να κάνουν τίποτε άλλο από το να είναι ο Λίαμ Νίσον και η Εμα Τόμσον. Τα οπτικά εφέ προβλέψιμα, εντυπωσιακά και συγχρόνως εξαντλητικά, μια τούρτα κινούμενων εικόνων για την ακρίβεια, τόσο φορτωμένη που παρότι υπάρχουν διασκεδαστικές στιγμές, νιώθεις ότι από κάποια στιγμή και μετά δεν αντέχεις άλλο το λίγωμα.

«Κορίτσια κάποιας ηλικίας»

(«Poms», ΗΠΑ, 2019). Δραματική κομεντί της Ζάρα Χέις

Αν οι σαραντάρηδες σε κρίση της ταινίας «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου» βρήκαν τη λύση στη συγχρονισμένη κολύμβηση, οι 70άρες και άνω στα «Κορίτσια κάποιας ηλικίας» αποφασίζουν να δώσουν όλον τον εαυτό τους παριστάνοντας τις μαζορέτες που κάποτε (στο μακρινό παρελθόν) υπήρξαν.

 Στην εποχή του #MeΤoo θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα και ουαί κι αλίμονο σε όποιον τολμήσει να πει και καμιά κουβέντα! Προσωπικά είμαι μαζί με τα κορίτσια (ανάμεσά τους η Νταϊάν Κίτον, η Τζάκι Γουίβερ και η Παμ Γκριρ) αλλά επειδή θέλω να είμαι και ειλικρινής, μόνο που τις έβλεπα να κάνουν προπόνηση τρόμαζα.