Αλέξανδρος Λιζάρδος: Ο κριτικός κινηματογράφου στον στίβο της πολιτικής με το ΜέΡΑ25

Από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, σχολιαστής της Eurovision και από παρουσιαστής και σύμβουλος προγράμματος της ΕΡΤ στα έδρανα της Bουλής; Είναι ένα σενάριο βγαλμένο από τη ζωή; Σε λίγες μέρες θα το γνωρίζουμε.

Ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, που στο παρελθόν είχε αναλάβει την κινηματογραφική ενημέρωση του site www.eirinika.gr αποφασίζει να δοκιμαστεί σε ένα χώρο που δεν τον
είχαμε φανταστεί.

«Η ένταξη μου στο ΜέΡΑ25@mera25.gr έγινε αυθόρμητα, όχι, όμως, και η αποδοχή της πρόσκλησης να συμμετέχω».

Άκουσε και παρακολούθησε Μελέτησε περισσότερες από 7 ώρες συνεντεύξεων του Γιάνη Βαρουφάκη, διάβασεμελέτησε τα άρθρα και διάβασε τα βιβλία του του Γιάνη Βαρουφάκη αλλά, όσο και αν είχε πειστεί ότι αυτό που χρειαζόταν η χώρα ήταν ένα κίνημα πολιτών και όχι επαγγελματιων πολιτικών, δείλιαζε να κάνει το βήμα. Την απόφαση πάντως την πήρε όταν μια ένταση στη δουλειά τού θύμισε τη σημασία του να βγαίνει κάτι από τους καβγάδες.

«Όλοι μιλούσαμε, φωνάζαμε, διαφωνούσαμε και φτάσναμε, στο τέλος της συζήτησης, να ξεχάσουμε έχουμε ξεχάσει τις προτάσεις και την επιχειρηματολογία μας. Ήταν εκκωφαντικά κενό αυτό που συνέβαινε και το πιο στενάχωρο είναι ότι φέρναμε την ένταση του τσακωμού στη συνέχεια στο σπίτι μας. Όταν μυρμιρίζεις τα κακώς κείμενα, γίνεσαι μέρος του προβλήματος και εγώ ήθελα να είμαι μέρος της λύσης».
 
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός και αυτό επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα στη βιομηχανία του θεάματος: Το κίνημα @metoo ή το άνοιγμα της Ακαδημίας στην ισότητα των δύο (ή για την ακρίβεια των παραπάνω από δύοκαι περισσότερων) φύλων ή η αποκατάσταση της αλήθειας για τους βομβαρδισμούς σε διάφορα σημεία του πλανήτη ή ακόμα και η ευαισθητοποίηση για την οικολογική καταστροφή δεν κατακτήθηκαν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη.

«Έχοντας έρθει σε επαφή με καλλιτέχνες που έχουν ακτιβιστική δράση όπως η Αντζελίνα Τζολί, η Σούζαν Σάραντον, ο Τιμ Ρόμπινς, ο Ντάνι Γκλόβερ, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, η Αμέρικα Φεράρα, η Έλεν Πέιτζ ή ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι εύκολο να αναγνωρίσεις ότι η δημοτικότητα που ενδέχεται να έχεις μπορεί να διοχετευθεί σε κάτι που θα κάνει τον κόσμο μας, αν όχι καλύτερο, σίγουρα πιο aware όσων συμβαίνουν.

Καλό το να σχολιάζεις ή να προτείνεις μια λύση στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά η ασφάλεια του καναπέ δεν φέρνει αποτελέσματα».
 
Ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος είναι μεταξύ άλλων γνωστός για την ηρεμία του. Ο χώρος της πολιτικής, όμως, στηρίζεται χαρακτηρίζεται από στις εντάσεις που προκύπτουν. Θα καταφέρει να παραμείνει όπως τον γνωρίσαμε; «Οι συγκρούσεις έχουν νόημα μόνο όταν εφαλτήριο τους είναι ο μπορεί να υπάρξει διάλογος.

Για ποιο λόγο να συγκρουστώ με κάποιον που έχει μια παγιωμένη θέση; Αν δεν ακούμε και δεν διατυπώνουμε τα επιχειρήματά μας για να ακουστούν και να δοκιμαστούν στην κριτική, η σύγκρουση δεν έχει νόημα.

Είναι μια χαμένη μάχη και για τους δύο. Από την άλλη, δεν με φοβίζει ο αγώνας, η μάχη -ακόμα και η ήττα- αρκεί ο νικητής να δώσει στο τέλος τα χέρια και να πει πωςσκοπός να είναι δίκαιος και ο αγώνας ήταν έντιμος».
 
Υπήρξε παρουσιαστής κινηματογραφικών εκπομπών, αλλά και πολιτιστικών μαγκαζίνο στην ΕΡΤ, πριν και μετά τις εποχές του μαύρου. Η ΕΡΤ πριν και μετά παραμένει η ίδια; «Φυσικά όχι» θα πει. «Ο φόβος είναι πανταχού παρόών και ο εργοδότης της αβεβαιότητας·και η αβεβαιότητα πάλι ο χειρότερος σύμβουλος της εξέλιξης.

Η ΕΡΤ έκλεισε αντιδημοκρατικά και σε μεγάλο βαθμό ήταν και ο λόγος που στέρησε στη δεξιά τη νίκη στις επόμενες εκλογέςστοίχισε πολιτικά στη ΝΔ πολύ ακριβότερα απ’όσο περίμεναν.

Για την ακρίβεια, δεν περίμεναν καμία αντίδραση από τον κόσμο, τόσο εκτός πραγματικότητας ήταν. Από την άλλη η επαναλειτουργία μέχρι σήμερα προκαλεί προβλήματα και εντάσεις σε υπαλλήλους ακριβώς για τον τρόπο με τον οποίο έγινε. Το φάντασμα της επανάλλειηψης δεν αφήνει περιθώρια ομαλής λειτουργίας.

Μέχρι και σήμερα, τα αποτελέσματα της ΚΥΑ έχουν εξοργίσει και όσους έχουν να λάβουν και όσους έχουν να δώσουν. Παρ’ όλα αυτά επιμένω ότι αν και η ενημέρωση δεν τολμά να κάνει άλματα σε πιο επιθετικά ρεπορτάζ, παραμένει χίλιες φορές καλύτερη από την ενημέρωση πλήρως στρατευμένων ιδιωτικών καναλιών με προσωπικά συμφέροντα.

Στον τομέα του πολιτιστικού και ψυχαγωγικού προγράμματος, για τον οποίο μου αναλογεί μεγαλύτερη ευθύνη, υπάρχει πλουραλισμός και ιδιαίτερα όμορφες επιλογές από όλο τον κόσμο».

 
Από τον κόσμο των διασήμων έχει να θυμάται «τους ευρηματικούς, που δεν τους αφορούσε να σου μιλήσουν αποκλειστικά για τη δουλειά τους».

Μερικοί από αυτούς ήταν «ο Ντάστιν Χόφμαν που δεν μπορούσε να κατανοήσει γιατί ο Μπους επανεκλέγη, ο Γούντι Άλεν που ήξερε να πει μερικές φράσεις από αρχαίους φιλοσόφους στα αρχαία ελληνικά, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς που αυτοσχεδίασε μια ολόκληρη μιούζικαλ σεκανς για τον Πόλεμο στο Ιράκ σε δευτερόλεπτα... , το αυθόρμητο γέλιο της Κέιτ Μπλανσέτ σε κάτι που βρήκε αστείο, την αξιοπρέπεια της Μέριλ Στριπ στις κακόγουστες ερωτήσεις, η μνήμη του Μάρτιν Σκορσέζε που θυμόταν σχεδόν κάθε ένα συντελεστή από όλες τις ταινίες που έχει δει, τη Μπέτυ Μίντλερ που με μεγάλη άνεση σου μιλούσε για τα άτομα που αντιπαθούσε, τη Μισέλ Πφάιφερ και την επιμονή της για δικαιοσύνη, τη Σαρλίζ Θερόν που έδειξε το μεσαίο δάχτυλο σε ένα δημοσιογράφο για να με υποστηρίξει, την Αμάντα Σέιφριντ που προσπάθησε να μου πραγματοποιήσει μια ευχή που αφορούσε τον Σεθ Μακφάρλαντ, την Αλίσια Κις που μου τραγούδησε κάτι από τα δικά της και τη Σίλβια Πέρεθ Κρουθ που επέλεξε να τραγουδήσουμε μαζί Θοδωράκη στα Ελληνικά, τον Ζαν Κλοντ Καριέ και το αυτόγραφό του Ουμπέρτο Έκο.

Και τόσοι άλλοι. Αν αύριο αν πέθαινα, έχω ζήσει πολύ αρκετές όμορφες στιγμές για ανα λέω ότι είχα μια γεμάτη ζωή».

 
Τί τον στεναχωρεί όμως στην κοινωνία; «Η παθητικότητα. Η μισαλλοδοξία. Η αγένεια. Η ανοησία. Η επιμονή στην ανοησία. Η επαναλειπτικότητα επιμονή στην επιμονή στην ανοησία. Οι φωνές. Η έλλειψη επιχειρηματολογίας. Τα σφιγμένα χαμόγελα. Η τσιγκουνιά. Και οι άνθρωποι που επαναλαμβάνουν με μαθηματική ακρίβεια τα ίδια λάθη παίρνοντας στο λαιμό τους και άλλους».
 
Και τί τον στεναχωρεί στην δική του ζωή; «Δεν μπορώ να τραγουδήσω μια κλίμακα χωρίς να χάσω τη φωνή μου στο τελείωμα του στίχου. Ίσως μέσα από την πολιτική προσπαθώ να βρω τη δική μου φωνή, με τα όποια φάλτσα της».
 
Από τα φάλτσα, περάσαμε στο τραγούδι και τον διαγωνισμό της Eurovision που ένα χρόνο πριν ήταν ο σχολιαστής. «Όταν μου πρότειναν να σχολιάσω το διαγωνισμό της Eurovision ήξερα ότι ήμουν τροφή για κροκοδείλους.

Οι προκάτοχοι προηγούμενοι–και ακόλουθοι- είχαν κατακτήσει τις καρδιές του κοινού.

Γιατί το έκανα; Ειλικρινά δεν ξέρω, σίγουρα είχε όμως να κάνει με τις διαβεβαιώσεις που πήρα από τα μέλη της αποστολής και την αγαπημένη συμπαρουσιάστρια Δάφνη Σκαλιώνη, ότι θα τα καταφέρναμε και θα κάναμε κάτι που ούτε θα προσέβαλε το θεσμό και τους φαν, ούτε θα ήταν ξένο από αυτό που μπορούσαμε να υποστηρίξουμε. Τελικά στη δική μας κόλαση όταν έχουμε παρέα, το ταξίδι είναι αυτό που έχει σημασία».