Βρίσκοντας χρόνο με τον (έφηβο) γιο μου - Γράφει η Αινόλα Τερζοπούλου στο νέο site fitandfirm.gr!‏

Μου αρέσει το πρωί. Περισσότερο από το βράδυ. Ίσως και για αυτό να είμαι πρωινός τύπος. Το βιολογικό μου ξυπνητήρι χτυπάει γύρω στις 7.30. Τώρα όμως που έχουν αρχίσει τα σχολεία, το κανονικό ξυπνητήρι χτυπάει στις 6.30. Μία ώρα μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά, παρ’ όλα αυτά, σηκώνομαι εύκολα, δεν χρειάζομαι να πιω αμέσως καφέ για να ξυπνήσω (αν και συνηθίζω να φτιάχνω γιατί μου αρέσει πολύ η γεύση του) και αν χρειαστεί να φύγω νωρίς από το σπίτι, ετοιμάζομαι γρήγορα.



Τα τρία τελευταία χρόνια όμως, με τις αλλαγές που έγιναν στο επαγγελματικό επίπεδο και δεν είχα να πηγαίνω σε γραφείο, δεν χρειαζόταν (εκτός από κάποιες μικρές περιόδους)να ετοιμαστώ και να φύγω άμεσα. Αν και συνέχισα να σηκώνομαι στις 6. 30 γιατί μου άρεσε να λέω στο γιο μου καλημέρα και να του φτιάχνω σάντουιτς να πάρει μαζί του, είχα συνηθίσει μετά που θα έφευγε να κάθομαι σπίτι και να παίρνω το χρόνο μου για τις διάφορες οικιακές δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Φέτος ωστόσο, λόγο κάποιων θεμάτων, άλλαξε αυτή η συνήθεια. Αντί να κάθομαι σπίτι, φεύγουμε μαζί για το σχολείο παίρνοντας μαζί και άλλα δύο παιδιά. Σαν σκέψη, η διαδικασία να ετοιμαστώ, να ξεπαρκάρω από τη μπλε θέση που μετά δυσκολίας ξανά βρίσκεται στην περιοχή που μένω στο κέντρο, να οδηγήσω στην πρωινή κίνηση, να ψάχνω να βρω να παρκάρω όταν γυρίσω, για να ξανά φύγω αργότερα, ήταν αρκετή να με χαλάσει, έστω κι αν δεν γινόταν σε καθημερινή βάση. http://fitandfirm.gr

Facebook Page

Ώσπου το είδα διαφορετικά. Μία από τις προσεγγίσεις της ζωής που μ’ έχουν βοηθήσει και ακολουθώ, είναι, με βάση αυτό που έχουμε στη δεδομένη κατάσταση, να κάνουμε ό,τι καλύτερο και καλύτερα μπορούμε. Θ’ άλλαζε κάτι αν συνέχιζε η ιδέα να με χαλάει;
«Πάρ΄ το αλλιώς» είναι ο τίτλος του βιβλίου της Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου, που εκτός από συγγραφέας διευθύνει την nlpgreece και είναι ιδρυτικό μέλος της Hellenic Board of NLP. Ένα μικρό γαλάζιο βιβλιαράκι που είχα πάρει μαζί μου στο νησί και δεν βγήκε από τη τσάντα. Όχι επειδή δεν προλάβαινα να το διαβάσω, αλλά για να ξαναδιαβάζω τις μικρές ιστορίες. Αν και η προσέγγιση ήταν προσωπική υπόθεση της συγγραφέως, πραγματεύεται γνωστά θέματα που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, αναγνωρίζοντας από αυτά αρκετά δικά μου κομμάτια. Όπως γράφει στο εισαγωγικό της σημείωμα, το θέμα του βιβλίου θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη διαδρομή της γέννησης ενός μαργαριταριού.

Ένα στρείδι κάποτε ένιωσε πόνο από έναν κόκκο άμμου που είχε μπει μέσα του. Αναρωτιόταν λοιπόν τι έπρεπε να κάνει. Να καταραστεί τη μοίρα του που το έφερε σε τέτοια κατάσταση; Να βλασφημήσει την κυβέρνηση; Να βροντοφωνάξει να γίνουν εκλογές και να απαιτήσει ότι η θάλασσα πρέπει να του παρέχει προστασία; «Όχι» είπε «αφού δεν μπορώ να απαλλαγώ από τον κόκκο της άμμου θα προσπαθήσω να τον κάνω χρήσιμο». Και ο χρόνος κύλησε και ο μικρός κόκκος της άμμου, που τόσο το είχε ταλαιπωρήσει, ήταν ένα υπέροχο μαργαριτάρι.

Είκοσι λεπτά μας παίρνει να πάμε στο σχολείο. Μέσα σε αυτά όμως τον ακούω να λέει νέα από την τάξη του, μαθαίνω ποιος είναι καλός καθηγητής και ποιον δεν πάνε, τον ρωτάω, μιλάμε και γελάμε με διάφορα, ενημερώνομαι για τα νέα κινητά, κονσόλες και βιντεοπαιχνίδια. Έχει διάθεση τότε, γιατί δεν είναι κουρασμένος όπως όταν γυρνάει από το σχολείο και δεν έχει όρεξη να μιλήσει. Το επόμενο στάδιο είναι να ξεκινήσω να παίζω…